Bunondol®

Bóle różnego pochodzenia umiarkowane do silnych, wymagające zastosowania opioidowego leku przeciwbólowego.

W bólach różnego pochodzenia.

• Dorośli i młodzież powyżej 12 lat: zwykle 1-2 ml (0,3-0,6 mg) co 6-8 h.
• Dzieci poniżej 12 lat: 3-6 μg/kg mc. co 6-8 h.

Nie przekraczać dawki 9 µg/kg mc. Nie zbadano bezpieczeństwa stosowania buprenorfiny u dzieci poniżej 6. m-ca życia.

W premedykacji u dorosłych lub jako uzupełniający lek przeciwbólowy:

• premedykacja: 1 ml/h (0,3 mg) domięśniowo przed zabiegiem;
• jako uzupełniający lek przeciwbólowy: dożylnie 1-1,5 ml (0,3-0,45 mg).

U pacjentów w podeszłym wieku: nie jest konieczna modyfikacja dawkowania.

Produkt podawać domięśniowo lub w powolnym wstrzyknięciu dożylnym.

Buprenorfiny chlorowodorek jest silnym lekiem przeciwbólowym, należącym do grupy egzogennych opioidów, z bardzo silną komponentą antagonistyczną. Działa agonistycznie na receptor µ i antagonistycznie na receptor κ. Buprenorfina wykazuje silne i długotrwałe działanie przeciwbólowe. W porównaniu z morfiną działa słabiej kurcząco na mięśnie gładkie. Może powodować zwężenie źrenic. Buprenorfiny chlorowodorek wykazuje niewielki potencjał uzależniający: zespół abstynencyjny, jeżeli wystąpi, ma łagodny przebieg. W zawale mięśnia sercowego wykazuje mniejszy wpływ na parametry układu krążenia - nie zmienia lub nieznacznie obniża ciśnienie późnorozkurczowe w prawej komorze, nie zmienia oporu obwodowego, nieznacznie i tylko w dużych dawkach obniża ciśnienie tętnicze, wskaźnik sercowy i ciśnienie w tętnicy płucnej.

1 ml roztw. zawiera 0,3 mg buprenorfiny w postaci buprenorfiny chlorowodorku.

Buprenorfiny chlorowodorek nasila działanie leków uspokajających, nasennych, środków działających hamująco na OUN.

Leki uspokajające, np. benzodiazepiny lub leki pochodne: jednoczesne stosowanie opioidowych leków przeciwbólowych i leków uspokajających, np. benzodiazepin lub leków pochodnych, zwiększa ryzyko wystąpienia nadmiernego uspokojenia, depresji oddechowej, śpiączki lub śmierci na skutek addytywnego działania depresyjnego na OUN. Należy ograniczyć dawkę leku i czas trwania leczenia skojarzonego.

Alkohol nasila hamujące działanie buprenorfiny na OUN.

Produkt leczniczy należy stosować ostrożnie w przypadku jednoczesnego podawania serotoninergicznych produktów leczniczych, takich jak inhibitory MAO, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) lub trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, ponieważ zwiększają one ryzyko zespołu serotoninowego, choroby mogącej zagrażać życiu.

Jednoczesne stosowanie pochodnych fenotiazyny i trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych zwiększa ryzyko wystąpienia zahamowania czynności oddechowej.

Wykazano, że terapeutyczne dawki buprenorfiny nie zmniejszają skuteczności przeciwbólowej standardowych dawek agonistycznych opioidowych leków przeciwbólowych. W przypadku stosowania dawek leczniczych buprenorfiny, standardowe dawki opioidowych leków przeciwbólowych mogą być podawane pod koniec działania buprenorfiny i nie ma to wpływu na analgezję.

Nie przeprowadzono odpowiednich badań dotyczących poniżej wymienionych interakcji.

Jednak ponieważ buprenorfina jest metabolizowana przez CYP3A4, przypuszcza się, że leki takie jak:

• gestoden
• troleandomycyna
• ketokonazol
• norfluoksetyna
• rytonawir
• indynawir
• sakwinawir

hamują jej metabolizm.

Natomiast:

• fenobarbital
• karbamazepina
• fenytoina
• ryfampicyna

mogą powodować indukcję CYP3A4 i zmniejszać stężenie buprenorfiny. Ponieważ znaczenie skutków hamowania lub indukowania nie zostało wyjaśnione, nie zaleca się stosowania buprenorfiny z lekami wpływającymi na aktywność izoenzymu CYP3A4.

Buprenorfina nie wpływa na wyniki badań laboratoryjnych.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne opioidowe leki przeciwbólowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Szczególna ostrożność jest zalecana w przypadku podawania buprenorfiny pacjentom otrzymującym leki o działaniu hamującym czynność OUN, takie jak

• leki stosowane w znieczuleniu ogólnym,
• przeciwhistaminowe,
• pochodne fenotiazyny,
• uspokajające,
• nasenne.

W przypadku stosowania takiego leczenia skojarzonego zaleca się zmniejszenie dawki jednego lub obu stosowanych leków.

Ryzyko związane z jednoczesnym stosowaniem leków uspokajających, np. benzodiazepin lub leków pochodnych: jednoczesne stosowanie produktu leczniczego i leków uspokajających, np. benzodiazepin lub leków pochodnych, może prowadzić do wystąpienia nadmiernego uspokojenia, depresji oddechowej, śpiączki lub śmierci.

Z tego względu leczenie skojarzone z takimi lekami uspokajającymi należy stosować wyłącznie u pacjentów, u których nie są dostępne alternatywne metody leczenia. Jeśli zostanie podjęta decyzja o stosowaniu produktu leczniczego w skojarzeniu z lekami uspokajającymi, należy podać możliwie najmniejszą skuteczną dawkę, a czas leczenia powinien być możliwie jak najkrótszy. Należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy związane z depresją oddechową i nadmierne uspokojenie. W tym kontekście zdecydowanie zaleca się informowanie pacjentów i ich opiekunów o możliwości wystąpienia takich objawów.

Buprenorfiny chlorowodorek, tak jak inne opioidowe leki przeciwbólowe, może powodować wzrost ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego i powinien być podawany z zachowaniem ostrożności pacjentom z urazami głowy, ze zmianami wewnątrzczaszkowymi oraz innymi, w przebiegu których możliwy jest wzrost ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego. Buprenorfina może powodować zwężenie źrenic oraz zaburzenia świadomości, które mogą utrudniać ocenę stanu pacjenta.

Buprenorfiny chlorowodorek powinien być podawany z zachowaniem ostrożności pacjentom w podeszłym wieku, osłabionym, dzieciom oraz osobom z zaburzeniami czynności nerek lub płuc. Ostrożnie stosować u osób, u których występują

• niedoczynność tarczycy,
• niewydolność kory nadnerczy (np. choroba Addisona),
• myasthenia gravis,
• zahamowanie czynności OUN,
• psychozy,
• śpiączka,
• przerost gruczołu krokowego lub zwężenie cewki moczowej,
• alkoholizm,
• delirium tremens lub kifoskolioza.

Badania przeprowadzone u ludzi oraz na zwierzętach wykazały, że buprenorfina ma niższy potencjał uzależniający w porównaniu z tzw. czystymi agonistami receptorów opioidowych. Wykazano, że u osób uzależnionych od opioidów podanie małych dawek buprenorfiny zapobiegało wystąpieniu zespołu abstynencyjnego. Sporadycznie, u osób uzależnionych po podaniu buprenorfiny obserwowano euforię. Dlatego pacjentom uzależnionym lub podejrzanym o uzależnienie od opioidów, buprenorfinę należy podawać z zachowaniem ostrożności.

Jednoczesne podawanie produktu leczniczego i innych leków serotoninergicznych, takich jak

• inhibitory MAO,
• selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI),
• inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) lub trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne,

może prowadzić do zespołu serotoninowego, choroby mogącej zagrażać życiu. Jeśli jednoczesne przyjmowanie innych leków serotoninergicznych jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważną obserwację pacjenta, zwłaszcza w początkowej fazie leczenia i podczas zwiększania dawki.

Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować

• zmiany stanu psychicznego,
• niestabilność autonomiczną,
• zaburzenia nerwowo-mięśniowe lub objawy dotyczące układu pokarmowego.

Jeśli podejrzewa się występowanie zespołu serotoninowego, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia, w zależności od nasilenia objawów.

Podobnie jak w przypadku stosowania innych silnie działających opioidów, po podaniu zalecanych dawek buprenorfiny mogą wystąpić zaburzenia oddychania. Dlatego buprenorfinę należy stosować ostrożnie u osób z zaburzeniami czynności układu oddechowego, np.

• astmą,
• niewydolnością oddechową,
• przerostem prawej komory serca,
• obniżeniem rezerwy oddechowej,
• niedotlenieniem narządów,
• hiperkapnią,
• uprzednio występującym zahamowaniem oddychania.

Mimo, że badania przeprowadzone u zdrowych ochotników wykazały, że antagoniści receptora opioidowego mogą nie odwracać całkowicie działania buprenorfiny, z praktyki klinicznej wynika, że w przeciwdziałaniu depresji oddechowej korzystne jest stosowanie naloksonu. Skuteczne są również leki pobudzające ośrodek oddechowy, takie jak doksapram.

Ponieważ buprenorfina jest metabolizowana w wątrobie, jej działanie może być nasilone u osób z zaburzeniami czynności wątroby, dlatego też u tych pacjentów lek ten należy stosować ostrożnie. Buprenorfina, podobnie jak inne opioidy, powoduje wzrost ciśnienia w drogach żółciowych, dlatego powinna być podawana ostrożnie pacjentom z chorobami utrudniającymi odpływ żółci. Pacjentów leczonych ambulatoryjnie należy ostrzec, aby nie prowadzili pojazdów i nie obsługiwali maszyn w przypadku występowania działań niepożądanych.

• Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje alergiczne o ciężkim przebiegu (odnotowywano po zastosowaniu jednorazowej dawki). Odnotowywano przypadki skurczu oskrzeli, obrzęku naczynioruchowego i wstrząsu anafilaktycznego. Wysypki (występowały sporadycznie).
• Zaburzenia psychiczne: omamy i inne działania niepożądane o charakterze psychomimetycznym - stwierdzano rzadziej po zastosowaniu buprenorfiny, niż po zastosowaniu innych agonistów/antagonistów. U pacjentów w podeszłym wieku jest większe prawdopodobieństwo wystąpienia tego rodzaju działań niepożądanych.
• Zaburzenia układu nerwowego: zawroty głowy, ból głowy, senność (występowały częściej u pacjentów leczonych ambulatoryjnie).
• Zaburzenia oka: zaburzenia widzenia (występowały sporadycznie).
• Zaburzenia naczyniowe: niedociśnienie tętnicze prowadzące do omdleń.
• Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: zahamowanie oddychania (występowało sporadycznie).
• Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty (występowały one częściej u pacjentów leczonych ambulatoryjnie).
• Zaburzenia nerek i dróg moczowych: zaburzenia oddawania moczu (występowały sporadycznie).

Badania przeprowadzone na zwierzętach wskazują na istnienie zagrożenia dla płodu. Odpowiednich badań u kobiet ciężarnych nie wykonano. Nie zaleca się stosowania buprenorfiny w okresie ciąży.

Buprenorfina przenika do mleka kobiecego w niewielkich ilościach. Badania przeprowadzone na zwierzętach, u których zastosowano dawki buprenorfiny znacznie przewyższające dawki stosowane u ludzi wykazały, że buprenorfina może zmniejszać wydzielanie mleka. Należy o tym pamiętać podczas zalecania tego leku pacjentkom karmiącym piersią.

Objawami przedawkowania buprenorfiny chlorowodorku są:

• senność
• nudności
• wymioty
• znaczne zwężenie źrenic
• zahamowanie czynności układu oddechowego

W przypadku wystąpienia niewydolności oddechowej należy przede wszystkim zapewnić pacjentowi prawidłową wentylację.

W przypadku wystąpienia zahamowania czynności układu oddechowego, właściwe jest podanie naloksonu lub leków pobudzających czynność oddechową.

Można zastosować doksapram w dawce 0,5-2,0 mg/kg mc. w ciągłym wlewie dożylnym, nie jest to jednak specyficzna odtrutka.