Depakine® Chronosphere 100; 250; 500; 750; 1000

Padaczka, napady uogólnione:

• napady miokloniczne,
• napady toniczno-kloniczne,
• napady atoniczne,
• napady mieszane;

• napady proste lub złożone,
• napady wtórnie uogólnione: zespoły specyficzne (Westa, Lennoxa - Gastauta).

napady częściowe:

Leczenie epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej, w przypadku gdy lit jest przeciwwskazany lub źle tolerowany. Kontynuację leczenia walproinianem można rozważać u pacjentów, u których uzyskano odpowiedź kliniczną na leczenie walproinianem ostrej fazy manii.

Postać farmaceutyczna produktu leczniczego, granulat o przedłużonym uwalnianiu, może być stosowana u wszystkich pacjentów, a zwłaszcza u dzieci (w przypadku możliwości połknięcia przez dziecko płynnego pożywienia), u dorosłych z trudnościami połykania oraz u pacjentów w podeszłym wieku. Produkt leczniczy jest postacią o przedłużonym uwalnianiu, maks. stężenie substancji czynnej we krwi jest mniejsze w porównaniu z postacią o zwykłym uwalnianiu, natomiast postać ta zapewnia bardziej stałe stężenie walproinianu we krwi podczas całej doby. Produkt leczniczy może być stosowany raz lub 2x/dobę. U pacjentów z dobrze kontrolowanym leczeniem, produkt leczniczy może być wymiennie stosowany z produktem leczniczym 300 tabl. powl. o przedłużonym uwalnianiu i produktem leczniczym 500 tabl. o przedłużonym uwalnianiu, przy zachowaniu jednakowej dawki dobowej. Dawkę dobową leku należy ustalić na podstawie wieku i mc.; należy również wziąć pod uwagę indywidualną wrażliwość na walproinian sodu u poszczególnych pacjentów. Nie ustalono odpowiedniej korelacji między dawką dobową, stężeniem leku w surowicy i skutecznością terapeutyczną; podstawą ustalenia optymalnego dawkowania leku powinna być skuteczność kliniczna. Oznaczenie stężenia kwasu walproinowego w osoczu ma znaczenie pomocnicze dla obrazu klinicznego, w przypadku nieuzyskania kontroli napadów padaczkowych lub w razie podejrzenia wystąpienia działań niepożądanych. Skuteczne stężenie terapeutyczne wynosi 40-100 mg/l (300-700 µmol/l). Rozpoczynanie leczenia produktem leczniczym w padaczce. U pacjentów nie przyjmujących innych leków przeciwpadaczkowych, dawkę leku należy zwiększać co 2 lub 3 dni w celu uzyskania optymalnej dawki w ciągu tyg.; u pacjentów otrzymujących inne leki przeciwpadaczkowe, leczenie produktem leczniczym należy wprowadzać stopniowo, osiągając optymalną dawkę leku w ciągu 2 tyg., a następnie należy zmniejszać dawki innych leków przeciwpadaczkowych aż do zakończenia ich stosowania; jeżeli zachodzi konieczność jednoczesnego stosowania innych leków przeciwpadaczkowych, to należy wprowadzać je stopniowo. Dawkowanie. Początkowa dawka dobowa wynosi zwykle 5-15 mg/kg mc.; następnie należy ją stopniowo zwiększać aż do osiągnięcia dawki optymalnej (patrz: Rozpoczynanie leczenia produktem leczniczym). Dawka ta wynosi zwykle 20-30 mg/kg mc./dobę. W przypadku nieuzyskania odpowiedniej kontroli napadów padaczkowych, dawkę leku można zwiększyć; pacjentów należy dokładnie obserwować, jeżeli otrzymują dawkę powyżej 50 mg/kg mc. Dzieci o mc. powyżej 17 kg. Zwykle podtrzymująca dawka wynosi 30 mg/kg mc./dobę. Dorośli. Zwykle podtrzymująca dawka wynosi 20-30 mg/kg mc./dobę. Pacjenci w podeszłym wieku. Aczkolwiek farmakokinetyka leku może ulegać zmianie u pacjentów w podeszłym wieku, to nie ma to istotnego znaczenia klinicznego. Dawkowanie powinno być uzależnione od stopnia kontroli napadów drgawkowych. Epizody maniakalne w chorobie afektywnej dwubiegunowej. Dorośli. Dawkę dobową powinien ustalić i sprawdzać indywidualnie lekarz prowadzący. Zalecana początkowa dawka dobowa wynosi 750 mg. Ponadto w badaniach klinicznych uzyskano zadowalający profil bezpieczeństwa po zastosowaniu dawki początkowej wynoszącej 20 mg walproinianu /kg mc.. Postacie leku o przedłużonym uwalnianiu można podawać raz lub 2x/dobę. Dawkę należy zwiększać tak szybko, jak to możliwe, do uzyskania najniższego stężenia terapeutycznego zapewniającego pożądany efekt kliniczny. Aby ustalić najniższą skuteczną dawkę dla konkretnego pacjenta, dawkę dobową należy dostosować do odpowiedzi klinicznej. Średnia dawka dobowa wynosi zazwyczaj 1000-2000 mg walproinianu. Pacjenci otrzymujący dawki dobowe przekraczające 45 mg/kg mc. powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją. Kontynuacja leczenia epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej powinna być dostosowywana indywidualnie tak, aby pacjent przyjmował najniższą skuteczną dawkę. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu leczniczego w leczeniu epizodów maniakalnych w chorobie afektywnej dwubiegunowej nie zostały ustalone u pacjentów poniżej 18 lat. Dzieci i młodzież płci żeńskiej, kobiety w wieku rozrodczym. Leczenie walproinianem musi być wprowadzane i nadzorowane przez lekarza specjalizującego się w leczeniu padaczki lub choroby afektywnej dwubiegunowej. Walproinianu nie należy stosować u dzieci płci żeńskiej i kobiet w wieku rozrodczym, chyba że inne metody leczenia są nieskuteczne lub nie są tolerowane. Walproinian jest przepisywany i wydawany zgodnie z warunkami programu zapobiegania ciąży podczas stosowania walproinianu. Podczas regularnych kontroli lekarskich należy każdorazowo starannie rozważyć korzyści i ryzyko prowadzonej terapii. Walproinian najlepiej przepisywać w monoterapii, w najniższej skutecznej dawce i, jeśli to możliwe, w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Dawkę dobową należy podzielić na co najmniej 2 dawki pojedyncze.

Preparat należy przyjmować, wsypując do pokarmów papkowatych (jogurt, mus owocowy, twarożek itp.) lub napojów chłodnych lub przechowywanych w temperaturze pokojowej.

Preparatu nie należy podawać z ciepłymi lub gorącymi pokarmami lub napojami (zupa, kawa, herbata itp.).

Przygotowany do podania lek musi być zażyty natychmiast, nie należy go żuć.

Walproinian sodu wykazuje działanie przeciwdrgawkowe w różnych typach padaczek (napady uogólnione i częściowe) oraz profilaktyczne w chorobie afektywnej dwubiegunowej. Podstawowy mechanizm działania leku polega na zwiększeniu aktywności układu kwasu gamma-aminomasłowego (GABA). Biodostępność walproinianów po podaniu doustnym jest bliska 100%. Stan stacjonarny osiągany jest po podawaniu doustnym w ciągu 3-4 dni. Walpronian wiąże się w znacznym stopniu z białkami osocza, w zależności od dawki i stopnia wysycenia. Jest wydalany głównie z moczem po uprzednim sprzężeniu z kwasem glikuronowym i β-oksydacji. T_0,5 we krwi wynosi 8-20 h, zazwyczaj jest krótszy u dzieci. Postać o przedłużonym uwalnianiu zapewnia powolne i regularne uwalnianie się leku, co zapobiega wahaniom jego stężenia we krwi: maks. stężenie we krwi występuje po 7 h od podania; T_0,5 wynosi 13-16 h.

1 sasz. zawiera kwas walproinowy i jego sól sodową w przeliczeniu na walproinian sodu 100 mg, 250 mg, 500 mg, 750 mg lub 1000 mg.

Walproinian może nasilać działanie

• neuroleptyków,
• inhibitorów MAO,
• leków przeciwdepresyjnych i benzodiazepin,
• fenobarbitalu,
• prymidonu,
• fenytoiny,
• karbamazepiny,
• lamotryginy,
• zydowudyny.

Istnieją sugestie, które nie są jeszcze dowiedzione, że ryzyko wystąpienia wysypki może być większe podczas jednoczesnego stosowania lamotryginy i kwasu walproinowego. Leki przeciwdrgawkowe indukujące enzymy wątrobowe (w tym fenobarbital, fenytoina, karbamazepina) mogą powodować zmniejszenie stężenia walpronianu we krwi. Natomiast jednoczesne stosowanie felbamatu i walpronianu sodu może powodować zwiększenie stężenia walproinianu we krwi. Meflochina może powodować przyspieszenie metabolizmu kwasu walproinowego i wystąpienie drgawek. W przypadku jednoczesnego stosowania walproinianu i leków silnie wiążących się z białkami osocza (kwas acetylosalicylowy), stężenie wolnego kwasu walproinowego może być zwiększone. W przypadku jednoczesnego stosowania walproinianu i leków przeciwzakrzepowych, które są antagonistami wit. K, zaleca się monitorowanie wskaźnika protrombinowego. Jednoczesne stosowanie cymetydyny lub erytromycyny i walproinianu może powodować zwiększenie stężenia walproinianu we krwi na skutek hamowania metabolizmu w wątrobie. W przypadku jednoczesnego stosowania z karbapenemem (panipenem, meropenem, imipenem) istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia napadów padaczkowych z powodu zmniejszenia stężenia we krwi kwasu walproinowego podczas skojarzonego leczenia. Istnieje możliwość, że leki mogące powodować uszkodzenie wątroby, jak również alkohol mogą zwiększać toksyczne działanie kwasu walproinowego na wątrobę.

• Nadwrażliwość na walproinian sodu lub pozostałe składniki preparatu.
• Ostre i przewlekłe zapalenie wątroby.
• W wywiadzie lub wywiadzie rodzinnym ciężkie, zwłaszcza polekowe zapalenie wątroby.
• Porfiria.

W przypadku podejrzenia ciężkiego zaburzenia czynności wątroby lub uszkodzenia trzustki należy natychmiast zaprzestać stosowania walproinianu. U dzieci poniżej 3 rż. zaleca się stosowanie leku w monoterapii poprzedzonej oceną jego terapeutycznych korzyści w porównaniu do ryzyka uszkodzenia wątroby lub zapalenia trzustki; u dzieci w tym wieku należy unikać jednoczesnego podawania kwasu acetylosalicylowego ze względu na ryzyko toksycznego działania na wątrobę. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z układowym toczniem rumieniowatym. U pacjentów z niewydolnością nerek może być konieczne zmniejszenie dawki leku (podstawą dostosowania dawki powinna być ocena kliniczna pacjenta). Należy dokładnie monitorować pacjentów z wcześniejszym uszkodzeniem szpiku kostnego. Przed rozpoczęciem leczenia i okresowo w ciągu pierwszych 6 m-cy terapii należy kontrolować czynność wątroby oraz wskaźniki krzepnięcia krwi, szczególnie u pacjentów z grupy ryzyka. Ze względu na możliwość wystąpienia senności, należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. W trakcie leczenia nie należy pić alkoholu.

W bardzo rzadkich przypadkach donoszono o wystąpieniu ciężkiego uszkodzenia wątroby, kończącego się niekiedy zgonem. Najbardziej narażeni na ryzyko wystąpienia tych zaburzeń są dzieci poniżej 3 lat, u których jest stosowane leczenie skojarzone padaczki, z padaczką o ciężkim przebiegu, szczególnie z organicznym uszkodzeniem mózgu, upośledzeniem umysłowym lub wrodzonymi chorobami metabolicznymi lub degeneracyjnymi. Najczęściej uszkodzenie wątroby rozwija się w ciągu pierwszych 6 m-cy leczenia. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, bóle żołądka, biegunka) często występują u niektórych pacjentów na początku leczenia. Bardzo rzadko donoszono o przypadkach zapalenia trzustki, czasami zakończonych zgonem. U dzieci, szczególnie w przypadku jednoczesnego stosowania innych leków przeciwpadaczkowych, znacznie zwiększa się ryzyko wystąpienia zapalenia trzustki. Były również obserwowane inne działania niepożądane, takie jak nadmierne wydzielanie śliny, anoreksja, wymioty lub zaparcia. Zaburzenia układu nerwowego: splątanie, opisywano kilka przypadków stanów osłupienia lub letargu czasami prowadzącego do encefalopatii; bardzo rzadko donoszono o występowaniu przemijającej demencji związanej z odwracalną atrofią mózgową oraz o pojedynczych, przemijających objawach parkinsonizmu; obserwowane były zaburzenia koordynacji, parestezje, depresyjny nastrój, ból i zawroty głowy, nadmierna ruchliwość, spastyczność; często zgłaszano przemijające lub zależne od dawki leku drżenia mięśniowe i senność. Niekiedy obserwuje się zwiększenie stężenia amoniaku we krwi - jeżeli nie towarzyszą mu inne objawy nie jest konieczne odstawienie leku. Często może wystąpić trombocytopenia, rzadko niedokrwistość, leukopenia lub pancytopenia; donoszono o izolowanym zmniejszeniu stężenia fibrynogenu i wydłużeniu czasu krwawienia, zwykle bez objawów klinicznych i podczas stosowania dużych dawek leku. Mogą wystąpić reakcje skórne (wysypka), w wyjątkowych przypadkach donoszono o występowaniu martwicy toksycznej rozpływnej naskórka, zespołu Stevens-Johnsona i rumienia wielopostaciowego. Często donoszono o przemijającym lub zależnym od dawki wypadaniu włosów. Donoszono o zatrzymaniu miesiączki i nieregularnych cyklach miesiączkowych; zapaleniu naczyń. Może również wystąpić zwiększenie masy ciała.

Ostrożnie stosować w ciąży, szczególnie w I trymestrze, najlepiej w monoterapii i w możliwie najmniejszych dawkach skutecznych.

Podczas ciąży nie należy nagle przerywać leczenia przeciwpadaczkowego, ponieważ może to prowadzić do nasilenia napadów padaczkowych u ciężarnej, co może mieć poważne konsekwencje zarówno dla matki jak i płodu.

U pacjentek z chorobą afektywną dwubiegunową, które planują ciążę, powinno się rozważyć zaprzestanie profilaktyki walproinianem.

Lek w niewielkim stopniu jest wydzielany do mleka matki, osiągając stężenie w mleku rzędu 1-10% stężenia leku we krwi matki - ostrożnie stosować w okresie karmienia piersią.