F44

Zaburzenia dysocjacyjne [konwersyjne]

Dominującą cechą jest niepamięć, zazwyczaj ważnych świeżych wydarzeń, która nie jest spowodowana organicznym zaburzeniem psychicznym i jest zbyt nasilona, aby można było ją wytłumaczyć zwykłym roztargnieniem czy zmęczeniem. Przeważnie koncentruje się na wydarzeniach urazowych, takich jak: wypadek, nieoczekiwane osierocenie i zazwyczaj jest częściowa i wybiórcza. Całkowita i uogólniona amnezja pojawia się rzadko i zazwyczaj jest składową fugi (F44.1) i w ten sposób powinna być klasyfikowana. Rozpoznania amnezji dysocjacyjnej nie należy stawiać w przypadkach organicznego zaburzenia mózgu, zatrucia czy nadmiernego zmęczenia

Fuga dysocjacyjna wykazuje wszystkie cechy amnezji dysocjacyjnej wraz z pozornie celowymi podróżami poza swój teren. Zachowanie pacjenta podczas zaburzeń może postronnemu obserwatorowi wydać się zupełnie normalne, choć okres fugi pokryty jest niepamięcią

Osłupienie dysocjacyjne rozpoznaje się na podstawie głębokiego ograniczenia lub zupełnego braku ruchów dowolnych i braku normalnej reakcji na bodźce zewnętrzne, jak światło, hałas i dotyk. Badanie fizykalne i badania dodatkowe nie wykazują objawów organicznych. Występują natomiast wyraźne dowody psychogennego uwarunkowania w postaci świeżych wydarzeń stresowych czy sytuacji problemowej

Zaburzenia cechujące się przemijającą utratą własnej tożsamości i pełnej orientacji co do otoczenia. Obejmują wyłącznie te stany transu, które są niezależne od woli, niechciane i nie zachodzą w sytuacjach akceptowanych ze względów religijnych czy kulturowych

Najbardziej typowym objawem jest tu utrata zdolności do poruszania całymi kończynami lub ich częściami. Może to bardzo przypominać każdą postać ataksji, apraksji, akinezji, afonii, dyzartrii, dyskinezy, napadów drgawkowych czy porażenia

Psychogenna: afonia, dysfonia

Drgawki dysocjacyjne mogą przypominać napady padaczkowe pod względem charakteru drgawek, natomiast rzadko zdarza się przygryzienie języka, uszkodzenie ciała z powodu upadku czy nieświadome oddanie moczu. Świadomość może być zachowana lub zaburzona tak, jak w osłupieniu dysocjacyjnym lub w transie

Granice obszarów skóry, w których występują zaburzenia czucia, wiążą się bardziej z wyobrażeniami pacjenta o funkcjonowaniu ciała niż z wiedzą medyczną. Różnice takie dotyczą np. ubytku poszczególnych rodzajów czucia, które nie znajdują odbicia w uszkodzeniu nerwów obwodowych. Utracie czucia mogą towarzyszyć skargi na parestezje. W zaburzeniach dysocjacyjnych rzadko dochodzi do całkowitej utraty wzroku i słuchu

Głuchota psychogenna

Jest to kombinacja składająca się z zaburzeń określonych w F44.0-F44.6.

Kombinacja zaburzeń określonych w F44.0–F44.6.

Zespół Gansera, osobowość mnoga, psychogenne przymglenie, psychogenny stan pomroczny