Miansegen

Wskazania

Produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu objawów zaburzeń depresyjnych.

Dawkowanie

Dorośli. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta. Zaleca się rozpocząć leczenie od dawki 30 mg/dobę. Dawkę można stopniowo zwiększać co kilka dni, aż do osiągnięcia właściwej reakcji klinicznej pacjenta. Zróżnicowane dawkowanie w zależności od stopnia depresji wynosi 60-90 mg. Osoby w podeszłym wieku. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta. Początkowo dawka powinna wynosić 30 mg/dobę. Dawkę można zwiększać co kilka dni. Zazwyczaj dawka mniejsza niż dla dorosłych jest wystarczająca do uzyskania zadowalającej reakcji klinicznej pacjenta. Dzieci i młodzież. Preparat nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dawkę dobową można przyjąć w dawkach podzielonych albo w jednej dawce dobowej na noc (ze względu na korzystny wpływ na sen). Leczenie odpowiednią dawką powoduje zazwyczaj pozytywną reakcję kliniczną w ciągu 2-4 tyg.. W przypadku niezadowalającej reakcji, dawkę można zwiększyć. Jeżeli w ciągu następnych 2-4 tyg. leczenia nie ma reakcji, leczenie należy przerwać. Po uzyskaniu poprawy klinicznej celowe jest kontynuowanie leczenia przez 4-6 m-cy. Nagłe odstawienie produktu leczniczego bardzo rzadko powoduje objawy odstawienne.

Uwagi

Tabl. należy połykać w całości bez rozgryzania.

Działanie

Mianseryna należy do grupy piperazynoazepin, które chemicznie nie są podobne do trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. W jej strukturze brak podstawowego łańcucha bocznego, który uważa się za odpowiedzialny za działanie antycholinergiczne trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Mianseryna zwiększa ośrodkowe przewodnictwo nerwowe, blokując receptory α₂-adrenergiczne, i hamuje zwrotny wychwyt noradrenaliny. Dodatkowo stwierdzono interakcję z receptorami serotoninowymi w OUN. Badania farmakologiczno elektroencefalograficzne u ludzi potwierdziły działanie przeciwdepresyjne mianseryny. Skuteczność przeciwdepresyjną mianseryny potwierdzono w badaniach kontrolowanych placebo i wykazano, że jest ona porównywalna z innymi obecnie stosowanymi lekami przeciwdepresyjnymi. Co więcej, wykazuje właściwości anksjolityczne, poprawia sen poprzez jego pogłębienie i wydłużenie, co ma szczególne znaczenie w leczeniu chorych z lękiem lub zaburzeniami snu występującymi w zaburzeniach depresyjnych. Uważa się, że właściwości uspokajające mianseryny związane są z blokowaniem receptorów histaminowych H₁ i adrenergicznych α₁. Mianseryna jest lekiem dobrze tolerowanym również przez osoby w podeszłym wieku i pacjentów z chorobami sercowo-naczyniowymi. W dawkach leczniczych mianseryna nie wykazuje działania przeciwcholinergicznego i praktycznie nie ma wpływu na układ sercowo-naczyniowy. Po przedawkowaniu wykazuje słabsze działanie kardiotoksyczne niż trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne. Mianseryna nie antagonizuje działania sympatykomimetyków oraz leków przeciwnadciśnieniowych, które blokują receptory adrenergiczne (np. betanidyna) czy α₂ receptory (np. klonidyna, metyldopa).

Skład

1 tabl. powl. zawiera 10 mg, 30 mg lub 60 mg chlorowodorku mianseryny.

Interakcje

Mianseryna może wzmagać hamujące działanie alkoholu na OUN, pacjentów należy ostrzec, że w czasie leczenia powinni unikać spożywania alkoholu. Mianseryna nie powinna być podawana równocześnie z inhibitorami MAO (takimi jak: moklobemid, tranylcypromina i linezolid) ani w ciągu 2 tyg. od zaprzestania ich podawania. W odwrotnej sytuacji powinno również upłynąć około 2 tyg. zanim pacjenci przyjmujący mianserynę rozpoczną terapię inhibitorami MAO. Jednoczesne leczenie przy użyciu leków przeciwpadaczkowych będących induktorami CYP3A4 (jak fenytoina lub karbamazepina) może spowodować obniżenie stężenia mianseryny w osoczu. Modyfikacja dawki powinna być rozważona w przypadku, gdy jednoczesne leczenie tymi lekami jest rozpoczęte lub przerwane. Nie opisywano interakcji z lekami sympatykomimetycznymi. Interakcje takie wydają się bardzo mało prawdopodobne. Doświadczenie kliniczne wskazuje, że mianseryna nie wchodzi w interakcje z lekami hipotensyjnymi, takimi jak betanidyna, klonidyna, hydralazyna, guanetydyna czy propranolol (stosowany samodzielnie bądź w skojarzeniu z hydralazyną). Niemniej jednak u osób przyjmujących jednocześnie leczenie hipotensyjne zaleca się kontrolowanie ciśnienia tętniczego. Jednoczesne leczenie przeciwkrzepliwe lekami z grupy pochodnych kumaryny (np. warfaryna) jest również dopuszczalne, ale należy wówczas prowadzić staranne dodatkowe kontrole.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na mianserynę (substancję czynną) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Mania. Ciężka choroba wątroby.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

Mianseryny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18. rż. W toku prób klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójcze oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż u grupy, której podawano placebo. Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak jest długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży odnośnie wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania. Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku 1-szych tyg. leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia. Pacjenci z myślami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi, stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznym, wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienia zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza. W czasie leczenia mianseryną opisywano zahamowanie czynności szpiku kostnego objawiającą się granulocytopenią lub agranulocytozą. Reakcje takie występowały najczęściej po 4-6 tyg. leczenia i zazwyczaj były odwracalne po odstawieniu leku. W czasie 1-szych 3 m-cy leczenia zaleca się wykonywanie co 4 tyg. morfologii krwi z rozmazem. Poza tym należy monitorować stan kliniczny pacjenta i w razie wystąpienia gorączki, bólu gardła, zapalenia jamy ustnej lub innych objawów infekcji przerwać leczenie i wykonać rozmaz krwi. Tego rodzaju działanie niepożądane obserwowano we wszystkich grupach wiekowych, ale wydaje się, że występuje ono częściej u osób w podeszłym wieku. Zawsze należy zachować ostrożność u chorych po niedawno przebytym zawale serca lub z blokiem serca. Wydaje się, że podczas stosowania dawek terapeutycznych groźne działanie kardiotoksyczne zdarza się rzadko, nawet u pacjentów z istniejącą już chorobą serca, po zawale serca lub z niewydolnością serca. U osób w podeszłym wieku skłonność do występowania objawów niepożądanych, takich jak pobudzenie, splątanie i hipotonia ortostatyczna jest mniejsza w czasie stosowania mianseryny niż leków trójpierścieniowych,, ale u chorych z tej grupy należy zachować ostrożność w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych. Chorzy zagrożeni wysokim ryzykiem samobójstwa wymagają starannego nadzoru na początku leczenia. Gdy to możliwe, należy unikać stosowania leku u chorych na padaczkę. W czasie leczenia chorych z cukrzycą, niewydolnością wątroby lub nerek należy zachować typowe środki ostrożności i kontrolować dawkowanie innych, jednocześnie stosowanych leków. Należy również obserwować pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania oraz pacjentów z objawami sugerującymi przerost prostaty, choć w czasie leczenia mianseryną antycholinergiczne objawy niepożądane nie powinny występować. Istnieją pewne dane wskazujące na to, że mianseryna, podobnie jak inne leki przeciwdepresyjne, może spowodować hipomanię u podatnych osób z afektywną chorobą dwubiegunową. W takim przypadku leczenie mianseryną należy odstawić. Jeśli w czasie terapii mianseryną konieczny jest zabieg chirurgiczny, należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu tego leku. Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentów z guzem chromochłonnym (phaechromocytoma). Leczenie należy przerwać w przypadku wystąpienia żółtaczki. Najczęstszym objawem niepożądanym jest senność występująca szczególnie w 1-szych dniach leczenia. Należy ostrzec pacjentów przed ewentualnym zagrożeniem związanym z prowadzeniem pojazdów lub obsługą maszyn. Alkohol może nasilać ewentualną senność.

Działania niepożądane

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) nieprawidłowy skład krwi zwykle objawiający się jako granulocytopenia czy agranulocytoza. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (nieznana) zwiększenie mc. Zaburzenia psychiczne: (nieznana) hipomania. Zaburzenia układu nerwowego: uspokojenie (występuje na początku leczenia i zmniejsza się wraz z kontynuacją terapii). (Uwaga: zmniejszenie dawki na ogół nie pomaga, a przy tym może powodować, że lek nie będzie skuteczny). Drgawki, hiperkineza (zespół niespokojnych nóg), złośliwy zespół neuroleptyczny. Zaburzenia serca: (nieznana) bradykardia po podaniu dawki początkowej. Zaburzenia naczyniowe: (nieznana) niedociśnienie. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zwiększenie stężenia enzymów wątrobowych, żółtaczka, zapalenie wątroby, nieprawidłowa czynność wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) wysypka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) bóle stawów. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) obrzęk. W związku z tym, że przez pierwsze 2-4 tyg. leczenia może nie być poprawy, pacjentów należy w tym okresie starannie monitorować. Zgłaszano przypadki występowania myśli i zachowań samobójczych w czasie leczenia mianseryną lub w krótkim czasie po zaprzestaniu leczenia. W czasie leczenia przeciwdepresyjnego może dojść do zaostrzenia objawów psychotycznych, w tym manii i urojeń paranoidalnych. Zaleca się, aby leczenie mianseryną kontynuować jeszcze przez kilka m-cy po uzyskaniu wstępnej poprawy klinicznej. Inne objawy niepożądane, jakie mogą wystąpić, to: zaburzenia dotyczące piersi (ginekomastia, tkliwość piersi, laktacja niezwiązana z połogiem), zawroty głowy, poliartropatia, poty oraz drżenie.

Ciąża i laktacja

Stosowanie mianseryny jest przeciwwskazane w czasie karmienia piersią. Jeżeli leczenie mianseryną jest konieczne, należy zaprzestać karmienia piersią. Nie należy stosować leku w czasie ciąży, gdy nie ma bezwzględnej potrzeby takiego leczenia. Nie ma dowodów potwierdzających bezpieczeństwo leku u kobiet ciężarnych. Badania na zwierzętach nie wykazały zagrożenia.

Przedawkowanie

Objawy przedawkowania ograniczają się zwykle do przedłużonego działania sedatywnego. Mało prawdopodobne są: zaburzenia rytmu serca, drgawki, ostre niedociśnienie i depresja oddechowa. Nie ma swoistego antidotum. Postępowanie polega na płukaniu żołądka oraz odpowiednim leczeniu objawowym i podtrzymującym funkcje życiowe.

ICD-10