Gemipar 50; 125

Krótkotrwałe leczenie bólu o małym i umiarkowanym nasileniu, np. ból związany z ząbkowaniem; gorączka, np. w przebiegu chorób wieku dziecięcego u pacjentów, którzy nie mogą przyjmować paracetamolu doustnie np. z powodu nudności lub wymiotów.

Dawkę ustala się wg mc. dziecka (przeciętnie jednorazowo: 10-15 mg/kg mc.).

• Stosowanie u dzieci w wieku poniżej 2 rż.: powinno być zalecone przez lekarza. Nie stosować dłużej niż 3 dni bez konsultacji z lekarzem.
• Niemowlęta 3-6 m-cy: 1 czopek (50 mg) jednorazowo; niemowlęta 7-12 m-cy: 1-2 czopki (50 mg) jednorazowo. W razie potrzeby, dawkę można powtarzać co 4 h, nie częściej niż 4x/dobę.
• Dzieci 1-3 lata: doodbytniczo 1 czopek (125 mg) jednorazowo; dzieci 4-6 lat: doodbytniczo 1-2 czpoki (125 mg) jednorazowo. W razie potrzeby, dawkę można powtarzać co 4 h, nie częściej niż 4 h/dobę.

Paracetamol jest lekiem o działaniu przeciwbólowym i przeciwgorączkowym. Jest metabolitem fenacetyny. Hamuje syntezę prostaglandyn w OUN poprzez hamowanie cyklooksygenazy kwasu arachidonowego. W wyniku tego dochodzi do zmniejszenia wrażliwości na działanie takich mediatorów jak kininy i serotonina, co zaznacza się podwyższeniem progu bólowego. Zmniejszenie stężenia prostaglandyn w podwzgórzu jest odpowiedzialne za działanie przeciwgorączkowe paracetamolu. Paracetamol nie hamuje syntezy prostaglandyn w tkankach obwodowych. Czas działania przeciwbólowego' wynosi 4-6 h, a działania przeciwgorączkowego 6-8 h.

1 czopek doodbytniczy zawiera 50 mg lub 125 mg paracetamolu.

• Paracetamol nasila działanie doustnych leków przeciwzakrzepowych z grupy kumaryny, wydłużając czas krwawienia i zwiększając ryzyko krwotoków.
• Stosowanie paracetamolu jednocześnie z zydowudyną (AZT) może nasilić toksyczne działanie zydowudyny na szpik.
• Równoczesne stosowanie paracetamolu i leków zwiększających metabolizm wątrobowy, np.: ryfampicyny, leków przeciwpadaczkowych, barbituranów zwiększa ryzyko uszkodzenia wątroby, nawet w przypadku stosowania zalecanych dawek paracetamolu.
• Jednoczesne podawanie paracetamolu i NLPZ, zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności nerek.
• Stosowanie paracetamolu z inhibitorami MAO może wywołać stany pobudzenia i wysoką gorączkę.
• Paracetamol wydłuża okres półtrwania chloramfenikolu i w przypadku wielokrotnego stosowania nasila jego toksyczność.
• Metoklopramid przyspiesza, a leki cholinolityczne opóźniają wchłanianie paracetamolu z przewodu pokarmowego.
• Spożywanie alkoholu podczas leczenia paracetamolem może prowadzić do niewydolności wątroby, spowodowanej martwicą komórek wątrobowych.
• Stosowanie paracetamolu może być przyczyną fałszywych wyników niektórych badań laboratoryjnych (np. oznaczania stężenia glukozy).

• Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu,
• ciężka niewydolność nerek,
• wrodzony niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej i reduktazy methemoglobinowej,
• ciężka niewydolność wątroby,
• choroba alkoholowa,
• I trymestr ciąży.

Preparat zawiera paracetamol.

• Aby uniknąć przedawkowania należy sprawdzić czy inne przyjmowane leki nie zawieraj a paracetamolu.
• Nie należy stosować dawek większych niż zalecane.
• Należy stosować ostrożnie u pacjentów w podeszłym wieku.
• Stosować ostrożnie u osób z niewydolnością wątroby lub nerek.
• Podczas stosowania paracetamolu nie należy spożywać alkoholu ze względu na ryzyko ciężkiego uszkodzenia wątroby.
• Szczególne ryzyko uszkodzenia wątroby istnieje u osób głodzonych i regularnie pijących alkohol.

Reakcje nadwrażliwości:

• zaczerwienienie skóry,
• wysypka,
• obrzęk naczynioruchowy,
• duszność,
• napady astmy oskrzelowej,
• obniżenie ciśnienia tętniczego aż do objawów wstrząsu.

• nudności,
• wymioty,
• objawy uszkodzenia wątroby.

• granulocytopenia,
• agranulocytoza,
• trombocytopenia.

• kolka nerkowca,
• martwica brodawek nerkowych,
• ostra niewydolność nerek.

Układ pokarmowy: Układ krwiotwórczy: Układ moczowy:

Preparat ze względu na dawkę przeznaczony jest do stosowania u niemowląt. Paracetamolu nie należy stosować w I trymestrze ciąży. Paracetamol przenika przez łożysko i do mleka kobiet karmiących piersią. Może być stosowany w II i III trymestrze ciąży i w okresie karmienia piersią w przypadku zdecydowanej konieczności.

Ze względu na postać farmaceutyczną, przedawkowanie preparatu jest mało prawdopodobne, jednak nie można wykluczyć takiej ewentualności w przypadku jednoczesnego przyjęcia paracetamolu doustnie. Przypadkowe lub zamierzone przedawkowanie preparatu może spowodować w ciągu kilku, kilkunastu godzin objawy takie, jak

• nudności,
• wymioty,
• nadmierne pocenie,
• senność i ogólne osłabienie.

• rozpieraniem w nadbrzuszu,
• powrotem nudności i żółtaczką.

Objawy te mogą ustąpić następnego dnia, pomimo że zaczyna się rozwijać uszkodzenie wątroby, które następnie daje o sobie znać W każdym przypadku przyjęcie doustnie jednorazowo paracetamolu w dawce 5 g lub większej należy sprowokować wymioty, jeśli od zażycia nie upłynęło więcej niż godzina. Należy podać doustnie 60-100 g węgla aktywowanego, najlepiej rozmieszanego z wodą. Wiarygodnej oceny ciężkości zatrucia dostarcza oznaczenie stężenia paracetamolu we krwi. Wartość tego stężenia w stosunku do czasu, jaki upłynął od zażycia paracetamolu jest wartościową wskazówką, czy i jak intensywne leczenie odtrutkami będzie konieczne. Jeśli oznaczenie stężenia paracetamolu we krwi nie jest możliwe, a prawdopodobna przyjęta dawka paracetamolu była duża, należy wdrożyć bardziej intensywne leczenie odtrutkami: należy podać 2,5 g metioniny i kontynuować leczenie acetylocysteiną i/lub metioniną, które są bardzo skuteczne w pierwszych 10-12 h od zatrucia, ale prawdopodobnie są także skuteczne po 24 h. Leczenie zatrucia paracetamolem powinno odbywać się w szpitalu, w warunkach oddziału intensywnej terapii.