Paracetamol Zentiva

Krótkotrwałe leczenie objawowe bólu o nasileniu łagodnym do umiarkowanego i/lub gorączki. Tabl. są przeznaczone dla dorosłych, młodzieży i dzieci o mc. powyżej 21 kg (w wieku 6 lat i powyżej).

Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę przez możliwie najkrótszy czas. Nie należy przekraczać maks. dawki dobowej. Tabl. nie są przeznaczone dla dzieci <6 lat i mc. <21 kg. Dawkę paracetamolu ustala się na podstawie mc. i wieku, dawka jednorazowa zwykle wynosi 10-15 mg/kg mc., maks. dawka dobowa wynosi 60 mg/kg mc.

• Wiek 6-8 lat: mc. 21-24 kg: dawka pojedyncza 250 mg (pół tabl.), maks. dawka dobowa 1 g (2 tabl.);
• wiek 9-10 lat: mc. 25-33 kg: dawka pojedyncza 250 mg (pół tabl.), maks. dawka dobowa 1,5 g (3 tabl.);
• wiek 10-12 lat: mc. 34-41 kg: dawka pojedyncza 500 mg (1 tabl.), maks. dawka dobowa 2 g (4 tabl.);
• wiek 12-15 lat: mc. 42-49 kg: dawka pojedyncza 500 mg (1 tabl.), maks. dawka dobowa 2,5 g (5 tabl.);
• wiek >15 lat: mc. 50-60 kg: dawka pojedyncza 500 mg (1 tabl.), maks. dawka dobowa 3 g (6 tabl.);
• mc. >60 kg: dawka pojedyncza 500-1000 mg (1-2 tabl.), maks. dawka dobowa 3 g (6 tabl.) - tylko po konsultacji lekarskiej, maks. dawka dobowa u pacjentów o mc. >60 kg może zostać zwiększona do 4 g paracetamolu. W razie potrzeby pojedynczą dawkę można powtórzyć w odstępach co najmniej 4-6 g.

Zaburzenia czynności wątroby.

Paracetamol powinien być stosowany ostrożnie u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby lub zespołem Gilberta i dawkę należy zmniejszyć lub wydłużyć odstępy między dawkami.

U tych pacjentów dawka dobowa nie powinna przekroczyć 60 mg/kg (maks. 2 g/dobę).

Stosowanie tego produktu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.

Osoby w podeszłym wieku.

Doświadczenie wskazuje, że zwykle odpowiednia jest dawka paracetamolu zalecana dla osób dorosłych.

Jednak u słabych, unieruchomionych osób w podeszłym wieku lub pacjentów w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, właściwe może być zmniejszenie dawki lub częstości dawkowania.

Tabl. należy połykać popijając odpowiednią ilością płynu.

Paracetamol jest lekiem przeciwbólowym-przeciwgorączkowym, nie wykazuje działania przeciwzapalnego. Mechanizm działania jest prawdopodobnie podobny do działania kwasu acetylosalicylowego i jest zależny od hamowania prostaglandyn w ośrodkowym układzie nerwowym. Działanie przeciwbólowe paracetamolu po pojedynczej dawce 0,5-1 g trwa 3-6 h, przeciwgorączkowe 3-4 h.

1 tabl. zawiera 500 mg paracetamolu.

Metoklopramid lub domperidon mogą zwiększać prędkość wchłaniania paracetamolu. Jednakże nie ma konieczności unikania jednoczesnego stosowania.

Cholestyramina zmniejsza wchłanianie paracetamolu. Paracetamol należy podawać co najmniej 1 h przed lub 4-6 h po podaniu cholestyraminy.

Długotrwałe jednoczesne stosowanie z ASA lub innymi lekami z grupy NLPZ może prowadzić do uszkodzenia nerek.

Działanie przeciwzakrzepowe warfaryny i innych pochodnych kumaryny może ulec nasileniu podczas długotrwałego, codziennego stosowania paracetamolu w przypadku zwiększonego ryzyka krwawienia. Sporadycznie przyjmowane dawki nie mają istotnego wpływu.

Substancje hepatotoksyczne mogą zwiększać potencjalną kumulację i przedawkowanie paracetamolu.

Paracetamol może wpływać na farmakokinetykę chloramfenikolu. Dlatego w przypadku jednoczesnego stosowania chloramfenikolu w postaci roztw. do wstrzykiwań zaleca się badanie zawartości chloramfenikolu w osoczu.

Probenecyd powoduje prawie 2-krotne zmniejszenie klirensu paracetamolu. Podczas jednoczesnego stosowania produktu z probenecydem dawkę paracetamolu można zmniejszyć o połowę.

Substancje indukujące enzymy mikrosomalne (ryfampicyna, fenobarbital, fenytoina, karbamazepina, ziele dziurawca) zmniejszają biodostępność paracetamolu poprzez zwiększoną glukoronidację i zwiększa się ryzyko toksycznego uszkodzenia wątroby. Należy unikać takich połączeń.

Jednoczesne stosowanie paracetamolu i zydowudyny może powodować zwiększone ryzyko neutropenii. Jednoczesne stosowanie paracetamolu i izoniazydu może powodować zwiększone ryzyko toksyczności dla wątroby.

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania paracetamolu i flukloksacyliny, ponieważ może to się wiązać z rozwojem kwasicy metabolicznej z dużą luką anionową, zwłaszcza u pacjentów z czynnikami ryzyka.

• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
• Ciężka niewydolność wątroby.
• Ostre zapalenie wątroby.

Należy poinformować pacjentów, aby nie stosowali jednocześnie innych produktów leczniczych zawierających paracetamol.

U pacjentów przyjmujących paracetamol w dawkach mieszczących się w zakresie terapeutycznym zgłaszano przypadki hepatotoksyczności wywołanej paracetamolem, w tym przypadki śmiertelne.

Przypadki te zgłoszono u pacjentów z co najmniej jednym czynnikiem ryzyka hepatotoksyczności, w tym

• małą mc. (<50 kg),
• zaburzeniami czynności nerek i wątroby,
• przewlekłym alkoholizmem,
• jednoczesnym przyjmowaniem leków hepatotoksycznych oraz
• w ostrym i przewlekłym niedożywieniu (niskie rezerwy wątrobowego glutationu).

Paracetamol należy stosować ostrożnie u pacjentów z

• niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej,
• w niedokrwistości hemolitycznej,
• w przypadku niedoboru glutationu,
• przewlekłego niedożywienia,
• przewlekłego alkoholizmu,
• odwodnienia,
• u osób w podeszłym wieku oraz
• u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby i/lub nerek.

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz otrzymujących duże dawki paracetamolu przez długi czas zaleca się regularne monitorowanie czynności wątroby.

Ryzyko poważnych działań hepatotoksycznych znacznie wzrasta wraz ze zwiększeniem dawki i wydłużeniem czasu leczenia.

Podstawowa choroba wątroby zwiększa ryzyko uszkodzenia wątroby związanego z paracetamolem.

Ryzyko przedawkowania jest większe u pacjentów z uszkodzeniem wątroby bez marskości spowodowanym alkoholem.

Podczas leczenia należy unikać spożywania alkoholu.

Długotrwałe spożywanie alkoholu znacznie zwiększa ryzyko hepatotoksyczności paracetamolu.

W czasie jednoczesnego stosowania doustnych leków przeciwzakrzepowych i długotrwałego, regularnego codziennego przyjmowania paracetamolu wymagany jest pomiar czasu protrombinowego.

Przy długotrwałym leczeniu nie można wykluczyć możliwości uszkodzenia nerek.

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania paracetamolu i flukloksacyliny, ze względu na zwiększone ryzyko rozwoju kwasicy metabolicznej z dużą luką anionową (ang. HAGMA), szczególnie u pacjentów z

• ciężkimi zaburzeniami czynności nerek,
• posocznicą,
• niedożywieniem i innymi przyczynami niedoboru glutationu (np. przewlekły alkoholizm),
• a także u pacjentów stosujących maksymalne dawki dobowe paracetamolu.

Zaleca się ścisłą obserwację pacjenta, w tym wykonywanie badań wykrywających 5-oksoprolinę w moczu.

Produkt nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) trombocytopenia.

Zaburzenia układu immunologicznego:

• (rzadko) reakcja nadwrażliwości skóry, w tym wysypka i obrzęk naczynioruchowy;
• (bardzo rzadko) anafilaksja.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo rzadko) skurcz oskrzeli - u pacjentów wrażliwych na ASA lub inne NLPZ.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych; (bardzo rzadko) nieprawidłowa czynność wątroby.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

• (bardzo rzadko) ciężkie reakcje skórne, takie jak toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (zespół Lyella, ang. TEN),
• zespół Stevens-Johnsona (ang. SJS),
• ostra uogólniona osutka krostkowa.

Duża ilość danych dotyczących kobiet w ciąży nie wskazuje na wady rozwojowe ani na toksyczność dla płodu lub noworodka. Badania epidemiologiczne dotyczące rozwoju neurologicznego dzieci narażonych na paracetamol w okresie płodowym wykazują niejednoznaczne wyniki. Paracetamol może być stosowany w okresie ciąży, jeśli wymaga tego stan kliniczny, jednak powinien on być stosowany w najmniejszej skutecznej dawce, w jak najkrótszym czasie i z możliwie najmniejszą częstotliwością. Paracetamol przenika do mleka matki, ale jest mało prawdopodobne, aby stosowany w dawkach terapeutycznych miał wpływ na dziecko. Nie ma konieczności przerywania karmienia piersią podczas krótkotrwałego leczenia zalecanymi dawkami tego produktu leczniczego. Brak danych klinicznych.

Objawy. W przypadku przedawkowania paracetamolu konieczna jest natychmiastowa pomoc lekarska, nawet jeśli nie występują objawy przedawkowania. Przedawkowanie nawet stosunkowo małych dawek paracetamolu może spowodować ciężkie uszkodzenie wątroby, a czasami ostrą martwicę kanalików nerkowych. W ciągu 24 h mogą wystąpić nudności, wymioty, letarg, anoreksja, bladość i pocenie się lub pacjenci mogą być bezobjawowi. Ból brzucha może być pierwszym objawem uszkodzenia wątroby i pojawia się po 1-2 dniach. Przedawkowanie paracetamolu może spowodować martwicę komórek wątroby, która może wywołać całkowitą i nieodwracalną martwicę, prowadzącą do niewydolności wątroby, kwasicy metabolicznej i encefalopatii, które mogą prowadzić do śpiączki i śmierci. Jednocześnie obserwuje się podwyższony poziom transaminaz wątrobowych (AspAT, AlAT), dehydrogenazy mleczanowej i bilirubiny oraz wydłużony czas protrombinowy, który może pojawić się od 12-48 h po podaniu. Wydłużenie czasu protrombinowego jest jednym ze wskaźników upośledzenia czynności wątroby, dlatego zaleca się jego monitorowanie. Powikłania niewydolności wątroby obejmują, obrzęk mózgu, krwawienie, hipoglikemię, niedociśnienie, infekcje i niewydolność nerek. Uszkodzenie wątroby jest prawdopodobne u pacjentów, którzy przyjęli więcej niż zalecane ilości paracetamolu. Uważa się, że nadmierne ilości toksycznego metabolitu wiążą się nieodwracalnie z tkanką wątroby. Niektórzy pacjenci mogą być narażeni na zwiększone ryzyko uszkodzenia wątroby w wyniku toksyczności paracetamolu. Czynniki ryzyka obejmują: pacjenci z chorobami wątroby, pacjenci w podeszłym wieku, małe dzieci, pacjenci otrzymujący długotrwałe leczenie karbamazepiną, fenobarbitonem, fenytoiną, prymidonem, ryfampicyną, dziurawcem lub innymi lekami indukującymi enzymy wątrobowe, pacjenci, którzy regularnie spożywają alkohol w ilościach przekraczających zalecane, pacjenci z niedoborem glutationu m.in. zaburzenia odżywiania, mukowiscydoza, zakażenie wirusem HIV, głód, kacheksja. Ostra niewydolność nerek może wystąpić bez ciężkiej niewydolności wątroby. Inne objawy zatrucia to uszkodzenie mięśnia sercowego i zapalenie trzustki.

Postępowanie. Wymagana jest hospitalizacja. Należy pobrać próbki krwi w celu określenia początkowego stężenia paracetamolu w osoczu. W przypadku jednorazowego, znacznego przedawkowania, stężenie paracetamolu w osoczu należy zmierzyć 4 h po spożyciu. Wywoływanie wymiotów, płukanie żołądka, zwłaszcza jeśli paracetamol został przyjęty mniej niż 4 h wcześniej, należy podać metioninę (2,5 g doustnie), ponadto odpowiednie są środki wspomagające. Podawanie węgla aktywnego w celu zmniejszenia wchłaniania z przewodu pokarmowego budzi kontrowersje. Specyficzne antidotum, N-acetylocysteinę, należy podać tak szybko jak to możliwe, w ciągu 8-15 h po zatruciu, ale korzystne efekty zaobserwowano również przy późniejszym podaniu acetylocysteiny. Acetylocysteina powinna być podawana zgodnie z krajowymi wytycznymi dotyczącymi leczenia, podaje się ją zwykle dorosłym, młodzieży i dzieciom dożylnie w 5% roztw. glukozy, dawka początkowa powinna wynosić 150 mg/kg mc. w ciągu 15 minut. Ponadto 50 mg/kg we wlewie 5% roztw. glukozy przez okres 4 h, a następnie 100 mg/kg do 16 względnie 20 h od rozpoczęcia terapii. Acetylocysteinę można również podawać doustnie w ciągu 10 h od przyjęcia toksycznej dawki paracetamolu w dawce 70-140 mg/kg 3x/dobę. Hemodializa lub hemoperfuzja ma miejsce w przypadku bardzo ciężkiego zatrucia. Należy wdrożyć leczenie objawowe.