Pediatria jakiej nie znacie, czyli co się zmieniło na przestrzeni lat w pediatrii

Dzień dobry, witam państwa ponownie.Mój pierwszy wykład to będziewłaściwie taki wstęp do pediatrii.Wybraliście Państwo wspaniałą specjalizację, którama za zadanie zajmować się dziećmi.Jak wiemy dziećmi-- dzieci sąbardzo różne od małego do dużego,a w międzyczasie w tejpediatrii bardzo dużo się zmieniło, więczobaczmy, co takiego się pojawiłow ostatnim czasie.

Przede wszystkim pediatria przyszłości tosą choroby przewlekłe i musimy miećtego świadomość, że dzieci zchorobami przewlekłymi będzie coraz więcej.To już nie będzie tylkowypisywanie recept tu i teraz najedną konkretną infekcję, ale równieżzaplanowanie diagnostyki oraz wyłapanie tych pacjentów,u których diagnoza choroby przewlekłejjest kluczowa.Bo pediatria stała się medycynądługoterminową.

Otyłość.Coś, o czym czytamy terazw każdej gazecie, stała się naszymcodziennym wyzwaniem.To są dzieci, które stanowiącoraz większy procent naszych pacjentów —te z nadwagą i tez otyłością.W naszym kraju i nacałym świecie.Wyzwania dotyczące dietetyki będą, myślę,dla Państwa dużym wyzwaniem, ponieważ tona naszych barkach będzie spoczywałaodpowiedzialność za to, żeby dzieci zdrowiesię odżywiały.Nie tylko dzieci, ale całeich rodziny.Bo pamiętajmy, że pediatria tonie jest tylko nasz pacjent poniżejosiemnastego roku życia, ale równieżich opiekunowie.Nad nimi również powinniśmy pewnąopiekę sprawować.Tych chorych, dorosłych z chorobamiwynikającymi z chorób przewlekłych w dzieciństwieteż będzie coraz więcej.Są to naczynia powiązanie.

Zdrowie psychiczne.Kolejne wyzwanie w naszym codziennymżyciu, ponieważ problemów ze zdrowiem psychicznymu dzieci jest coraz więcej,a bez zdrowia psychicznego nie mazdrowia dziecka.W związku z tym powinniśmyposzerzać nasze perspektywy o to, jakiechoroby psychiatryczne mogą spotkać naszychpacjentów.Pamiętajmy o tym, że czasamijesteśmy tymi, którzy pierwszy-pierwsi zauważą pierwszeoznaki depresji czy zaburzeń odżywiania,czy stanów lękowych.To na naszych rękach będziespoczywało pokierowanie pacjenta do odpowiedniego specjalisty,a przynajmniej zasugerowanie rodzicom, żetaki specjalista będzie konieczny.

Mamy coraz więcej pacjentów wskrajnych grupach wiekowych.Zarówno interniści borykają się zpacjentami w bardzo podeszłym wieku, jaki my pediatrzy mamy corazwięcej pacjentów, którzy jeszcze kiedyś niemieli szansy na przeżycie, ateraz dzięki rozwojowi medycyny są naszymipacjentami na co dzień.To są skrajne wcześniaki, któreprzeżywają, ale niestety często są obarczonechorobami wynikającymi ze zbyt wczesnego

porodu.To są dzieci, które wymagajączęsto zupełnie innego spojrzenia.Nie bójmy się ich.Pamiętajmy o tym, że wczasie naszej specjalizacji odbywamy staże ina tych stażach powinniśmy jaknajwięcej dowiedzieć się o tym, wjaki sposób tych pacjentów prowadzić,aby później nie być zaskoczonym, żetaki pacjent przychodzi do naszegooddziału czy do naszej poradni.Pamiętajmy o tym, że mamyniesamowite możliwości badań genetycznych.One nie zawsze są łatwodostępne, ale przekierowanie pacjenta na takiebadanie może mu często uratowaćżycie albo zapewnić to życie wwiększym komforcie.

Infekcje.No infekcje są naszą codziennością,ale pojawiają się nowe wyzwania.Pojawiają się nowe choroby infekcyjne,takie jak chociażby zakażenie wirusem SARS-CoV-2,którego pamiętamy sprzed kilku latw pandemii.Pamiętajmy o tym, że wirusypokazują swoje różne oblicza i cojakiś czas widzimy nasze starechoroby w troszkę innym wydaniu.Co nam pokaże ten rokinfekcyjny?Prawdopodobnie zupełnie inny obraz grypy.Już teraz widzimy mutację zWielkiej Brytanii, która paraliżuje szpitale zarównou pacjentów dorosłych, jak ipacjentów pediatrycznych.

Rosnąca antybiotykooporność.Zawsze się mówiło, że toproblem pacjentów dorosłych.Teraz już wiemy, że równieżw państwa gabinetach i w oddziałachbędą pacjenci, którzy niestety będązakażeni tymi patogenami, których leczenie antybiotykiempierwszego rzutu nie zawsze będziemożliwe.O tym będzie Wam dzisiajmówiła profesor Waleria Hryniewicz, która naprawdęw tym temacie bardzo dużoosiągnęła i ma wiele do powiedzenia,więc zachęcam do słuchania.

Mamy też zupełnie inne możliwościzapobiegania infekcjom, chociażby stosowanie przeciwciał monoklonalnych.Być może tych przeciwciał będziecoraz więcej i tych możliwości zapobieganiainfekcjom również będzie coraz więcej.W związku z tym uaktualniajmynaszą wiedzę.

Jeżeli chodzi o szczepienia, tutajwyzwań jest bardzo dużo, zarówno tychkomunikacyjnych, o których będziemy mówiliw następnych sesjach, jak i wogóle tych, o których musimysię na co dzień uczyć.Ponieważ w szczepieniach bardzo dużosię zmienia, musimy być na codzień z kalendarzem szczepień iwarto śledzić wszystkie komunikaty dotyczące tego,co się zmieniło.Pamiętajmy o tym, że pediatrajest w pewnym sensie ekspertem ododporności, ale też i odedukacji w jej zakresie.Mówienie o szczepieniach to naprawdęinwestycja w przyszłość.To nie tylko zapobiegnięcie chorobietu i teraz, ale również nastawieniemałego pacjenta na to, żew przyszłości tych szczepień również jakodorosły będzie potrzebował.A naszą rolą jest przekonaniego, że będzie to kluczowe dlajego zdrowia i tak naprawdęprawidłowego życia.

Technologia AI wszędzie nas zalewa.Sztuką jest odpowiednio z niejkorzystać, żeby wiedzieć, jak z niejkorzystać.Należy przede wszystkim wysłuchać paniprofesor Hanny Szejeskiej, która zaraz będzieWam o tym mówiła, alezgłębiać tą wiedzę tam, gdzie sięda.AI będzie w naszym życiucodziennym i w obrazowaniu i diagnostycechorób rzadkich, w podejmowaniu decyzji.Mamy już tak zwane AItriaże, które segregują nam pacjentów iprzekazują w odpowiednich kierunkach. W SORach

czy w podstawowej opiece zdrowotnej.Dysponujemy coraz większą ilością sensorów,które nam pomagają w kontroli, chociażbyglikemii u pacjentów z cukrzycą.To wszystko są nowinki technologicznei pamiętajmy, że ten pediatra, którykorzysta z AI zastąpi tego,który nie korzysta.

Komunikacja z pacjentem.Myślę, że od paru latcoraz więcej się mówi o tejkomunikacji, ale nadal wielu pediatrównie do końca potrafi odnaleźć sięw tym temacie.Komunikacja jest potrzebna do tego,aby prawidłowo zdiagnozować pacjenta, czyli nastawićgo na to, aby opowiedziałnam jak najwięcej.Musimy też nawiązać pewnego rodzajurelację z jego opiekunem, aby wyciągnąćjak najwięcej informacji, które nasinteresują.Powinniśmy umieć aktywnie słuchać, conie zawsze jest łatwe, kiedy mamymało czasu i jesteśmy zmęczeni,a na korytarzu czeka jeszcze kilkudziesięciupacjentów.

Są pewne takie triki, któremożna zastosować i o tym będziemówił profesor Tomasz Sobierajski.W związku z tym dowieciesię, mam nadzieję, tych możliwości, któremacie i jak je doszlifować.Pamiętajmy o tym, że umiejętnościkomunikacyjne w pediatrii prawdopodobnie już niedługobędziemy uważać za kluczową kompetencjękliniczną.Bo bez tej komunikacji ciężkobędzie tego naszego pacjenta przeprowadzić przezcały tok diagnostyczny i terapeutyczny.

No i jakie są tenasze trzy główne kompetencje pediatrów naprzyszłość?Interdyscyplinarność.To już nie jest pacjentmało skomplikowany.Pacjent pediatryczny będzie tym pacjentem,który będzie stanowił wyzwania z uwagina jego obciążenia chorobami przewlekłymi.W związku z tym wnaszych rękach kursy, doszkalanie się iinwestowanie w to, aby naszawiedza pokryła jak największe zapotrzebowanie naszychpacjentów.

Pamiętajmy o tym, że opiekanad dzieckiem przewlekle chorym to koordynacja,to jest współpraca, czyli umiejętnościkomunikacyjne, praca w zespole i współpracaz rodzicami.Rodzice dzieci chorych przewlekle tojest specyficzna grupa opiekunów, z którymirównież powinniśmy umieć nawiązać odpowiedniąkomunikację.

No i adaptacja i ciekawość.Musimy się zaadoptować do nowychwarunków, abyśmy szli do przodu, anie stali w miejscu, anawet cofali się.W związku z tym ciekawośćjest tym, co nas prze doprzodu i poszerza nasze horyzonty.W związku z tym zachęcampaństwa bardzo do tego, aby szkolićsię na bieżąco, czytać, poszukiwaćnowinek, a przede wszystkim znaleźć swojądrogę w tej pediatrii.Ponieważ ograniczając się tylko iwyłącznie do jednego konkretnego schorzenia, możemymocno ograniczyć nasze możliwości, apediatria daje tych możliwości naprawdę dużo.

Przyszłość tej pediatrii jest wymagająca,ale właśnie dlatego ją wybraliśmy.Mam nadzieję, że na swojejdrodze spotkacie takich mentorów, jakich jamiałam przyjemność, chociażby profesor HannaSzajewska, którą zaraz usłyszycie, czy profesorWaleria Hryniewicz.Te dwie osoby ukształtowały mniejako pediatrę, za co jestem imniezmiernie wdzięczna.Pamiętajcie, szukajcie autorytetów, pytajcie.Znajdziecie odpowiedź na swoje pytania.Dziękuję.Życzę Wam powodzenia.