Artyzm zawodu lekarza umarł – felieton

Bartosz Fiałek

100%

Nie spodziewałem się, że będę musiał pisać w tak żołnierskich, brudnych i przy okazji prostackich słowach do niejednego, a wielu moich koleżanek i kolegów lekarzy. A przy okazji uchylać rąbka medycyny opinii publicznej.

Wyobraźcie sobie studia medyczne.

Nauka dzień i noc przez 6 lat, ba, wcześniej tak samo, wszak musisz się na te studia dostać, a potrzebujesz najwyższych wyników testów szóstoklasistów, gimnazjalnych, maturalnych i ew. egzaminów wstępnych. Kolokwia, pytanki, kartkówki, sprawdziany. Co lekcję, co spotkanie. Tresura niczym psia służba. Później jeszcze słyszysz, że i tak nic nie wiesz. A jak już to wszystko zdasz, to i tak swego pogromcy czy swej pogromczyni nie spotkasz. Niewielu ich, ale jednak. Uciekną. Tak jak mi. Ale, wiecie co? Ja ich znam, namierzyłem. Pamiętam. I żal mi ich obnażać. Ich prostoty, wykorzystywanie władzy, gnojenia. Ich nicości i bylejakości.

Po takich sześcioletnich studiach jesteście odpowiednio ułożeni. Mówię Wam. Niektórzy mniej, inni bardziej. Ale tak, jak na wojnie żołnierz, tak i na studiach lekarka czy lekarz – nie przechodzimy tego łatwo. Porównanie może nie do końca trafione, ale jakieś. Jesteśmy gotowi ratować ludzkie zdrowie i życie najlepiej, jak potrafimy. Jak żołnierze.

I po takich trudach przychodzi pandemia COVID-19. Niektórzy lekarze w swojej zawiłości, a ja rzekłbym niewiedzy i zagubieniu, mówią, że to nieprawda, że koronawirus to wymysł. Wcielają się w rolę tych celebrytów niemających pojęcia o nauce, którym na rękę jest utrzymywanie pracy, a nie zdrowia i życia ludzkości.