Epirubicin-Ebewe

Wskazania

Epirubicyna stosowana jest w leczeniu szeregu chorób nowotworowych, w tym: raka piersi, raka jajnika, raka żołądka, raka płuca, raka głowy i szyi; raka okrężnicy i odbytnicy, szpiczaka mnogiego, złośliwych chłoniaków nieziarniczych, ostrych białaczek. Po podawaniu epirubicyny do pęcherza moczowego stwierdzono jej korzystne działanie w leczeniu następujących chorób: raka pęcherza moczowego z komórek nabłonka przejściowego, raka in situ pęcherza moczowego. Dopęcherzowe podanie epirubicyny po wycięciu przezcewkowym raka pęcherza moczowego stanowi element leczenia zapobiegającego wznowię procesu nowotworowego.

Dawkowanie

Chlorowodorek epirubicyny jest przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego lub do pęcherza moczowego. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności chlorowodorku epirubicyny u dzieci. Należy zachować ostrożność w celu uniknięcia wynaczynienia substancji czynnej. W razie wynaczynienia podawanie produktu leczniczego należy natychmiast przerwać. Do przygotowania roztw. do infuzji chlorowodorku epirubicyny należy użyć 0,9% roztworu chlorku sodu lub 5% roztw. glukozy. Dawka konwencjonalna. Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest w monoterapii, zalecana dawka dla dorosłych wynosi 60-90 mg/m² powierzchni ciała. Produkt leczniczy należy podawać dożylnie przez 3-5 minut. Podanie dawki należy powtarzać co 21 dni w zależności od parametrów hematologicznych oraz czynności szpiku kostnego. Jeśli wystąpią objawy toksyczności (np. neutropenia, gorączka neutropeniczna oraz małopłytkowość, które mogą występować jeszcze w 21. dniu terapii), może być konieczna zmiana dawki lub opóźnienie następnego podania produktu leczniczego. Dawka duża. Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest w wysokodawkowanej terapii raka płuca, należy postępować według następującego schematu: rak drobnokomórkowy płuca (uprzednio nieleczony): 120 mg/m² pc. pierwszego dnia cyklu, co 3 tyg. W leczeniu wysokodawkowanym chlorowodorek epirubicyny można podawać w postaci powolnego wstrzyknięcia dożylnego przez 3-5 minut lub w postaci infuzji trwającej do 30 minut. Rak piersi. W leczeniu adjuwantowym pacjentów z niezaawansowanym rakiem piersi z zajęciem węzłów chłonnych zaleca się podawanie chlorowodorku epirubicyny dożylnie w dawce od 100 mg/m² pc. (jako pojedynczą dawkę pierwszego dnia terapii) do 120 mg/m² pc. (podzielonych na 2 dawki dnia 1. i 8.), co 3-4 tyg. w skojarzeniu z podawanymi dożylnie cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem oraz podawanym doustnie tamoksyfenem. U pacjentów z zaburzeniami czynności szpiku kostnego spowodowanymi wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią, podeszłym wiekiem albo naciekiem nowotworowym szpiku kostnego, zaleca się stosowanie mniejszych dawek leku (60-75 mg/m² pc. w dawkowaniu konwencjonalnym oraz 105-120 mg/m² pc. w dawkowaniu wysokim). Całkowitą dawkę jednego cyklu leczenia można podzielić podając cząstkowe dawki przez 2 lub 3 kolejne dni. Leczenie złożone. W razie stosowania chlorowodorku epirubicyny razem z innymi produktami cytotoksycznymi, należy odpowiednio zmniejszyć dawkę. Poniżej przedstawiono dawki chlorowodorku epirubicyny stosowane zwykle w monoterapii oraz złożonej chemioterapii innych nowotworów niż wymienione. Monoterapia. Zaawansowany rak jajnika: 60-90 mg/m² pc. Rak żołądka: 60-90 mg/m² pc. Rak drobnokomórkowy płuca (SCLC). 120mg/m² pc. Rak pęcherza moczowego: podanie do pęcherza moczowego: 50 mg/50 ml lub 80 mg/50 ml (rak in situ). Zapobiegawczo: 50 mg/50 ml co tydz. przez 4 tyg., następnie co m-c przez 11 m-cy. Leczenie złożone. Zaawansowany rak jajnika: 50-100 mg/m² pc. Rak żołądka: 50 mg/m² pc. Rak drobnokomórkowy płuca (SCLC). 120 mg/m² pc. Zaburzenia czynności wątroby. Eliminacja chlorowodorku epirubicyny odbywa się głównie przez układ wątrobowo-żółciowy. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zmniejszyć dawkę produktu leczniczego, dostosowując ją do stężenia bilirubiny w osoczu według następującego schematu - szczegóły patrz ChPL. Zaburzenia czynności nerek. Ze względu na ograniczoną ilość chlorowodorku epirubicyny wydalanego przez nerki, umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki. Może jednak zachodzić konieczność dostosowania dawki u pacjentów ze stężeniem kreatyniny w osoczu >5 mg/dl. Podanie do pęcherza moczowego. W leczenia powierzchownego raka pęcherza moczowego oraz raka in situ chlorowodorek epirubicyny można podawać bezpośrednio do pęcherza moczowego. Nie należy podawać chlorowodorku epirubicyny do pęcherza moczowego w leczeniu inwazyjnych nowotworów, które przenikają całą ścianę pęcherza moczowego. W tych przypadkach bardziej odpowiednie jest leczenie ogólnoustrojowe lub operacyjne. Chlorowodorek epirubicyny stosowano również skutecznie dopęcherzowo w leczeniu zapobiegającym nawrotom powierzchownego raka pęcherza moczowego po przezcewkowym wycięciu zmiany pierwotnej. W leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego zaleca się przygotowanie rozcieńczeń roztw. do podania do pęcherza moczowego - szczegóły patrz ChPL.

Działanie

Mechanizm działania epirubicyny związany jest z jej zdolnością do wiązania się z DNA. Badania hodowli komórkowych wykazały, że produkt leczniczy szybko przenika do komórek, umiejscawia się w jądrze komórkowym hamując syntezę kwasu nukleinowego i mitozę. Udowodniono działanie epirubicyny w szerokim spektrum nowotworów eksperymentalnych, w tym białaczkach L1210 i P388, w mięsakach SA180 (formy lite i wysiękowe), w czerniaku B16, w raku sutka, w raku płuc Lewisa i w guzach okrężnicy 38. Wykazano także działanie produktu leczniczego na ludzkie guzy przeszczepione myszom atymicznym (czerniak, rak sutka, płuc, prostaty i jajnika).

Skład

1 ml roztworu zawiera 2 mg chlorowodorku epirubicyny.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na epirubicynę lub na jakikolwiek inny składnik produktu leczniczego, również na inne antracykliny lub antracenediony. Laktacja. Dożylne podanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane u pacjentów: z długotrwałym zahamowaniem czynności szpiku kostnego, z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, z ciężką niewydolnością mięśnia sercowego, ze świeżym zawałem serca, z ciężką arytmią, po przebytym leczeniu maksymalnymi, skumulowanymi dawkami epirubicyny i/lub innymi antracyklinami lub antracenedionami, z ostrymi zakażeniami ogólnymi, niestabilną dławicą piersiową, z kardiomiopatią. Dopęcherzowe podanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane u pacjentów: z zakażeniem układu moczowego, z zapaleniem pęcherza moczowego, z krwiomoczem, z nowotworami inwazyjnymi przenikającymi ścianę pęcherza moczowego, u których pojawiły się trudności z cewnikowaniem.

Ciąża i laktacja

Epirubicyna może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyźni leczeni epirubicyną powinni stosować skuteczne metody antykoncepcji. W razie potrzeby i dostępności, pacjenci powinni zasięgnąć porady w sprawie pobrania i zmagazynowania nasienia ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności spowodowanej leczeniem. Epirubicyna może spowodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę u kobiet przed okresem menopauzy. Dane doświadczalne z badań na zwierzętach wskazują, że epirubicyna podana kobiecie w ciąży może spowodować uszkodzenie płodu. Jeżeli epirubicyna jest stosowana podczas ciąży lub pacjentka zajdzie w ciążę podczas przyjmowania tego produktu leczniczego, należy ją poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Nie przeprowadzono badań z udziałem kobiet w ciąży. Epirubicyna powinna być stosowana podczas ciąży tylko wówczas, gdy potencjalna korzyść uzasadnia ryzyko wobec płodu. Nie wiadomo, czy epirubicyna jest wydzielana do mleka matki. Ponieważ wiele produktów leczniczych, w tym inne antracykliny, wydziela się do mleka matki oraz z uwagi na możliwość wywołania przez epirubicynę poważnych działań niepożądanych u dziecka, matka powinna przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania tego produktu leczniczego.

Przedawkowanie

Ostre przedawkowanie epirubicyny prowadzi do ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego (objawiającego się głównie leukopenią i trombocytopenią), zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego (głównie zapalenia błony śluzowej) i ostrych powikłań kardiologicznych. Podczas podawania antracyklin obserwowano występowanie utajonej niewydolności serca w przeciągu kilku miesięcy do kilku lat po zakończeniu leczenia. Pacjenci powinni być uważnie monitorowani. W przypadku wystąpienia objawów niewydolności serca pacjenci powinni być leczeni zgodnie z konwencjonalnymi wytycznymi. Leczenie objawowe. Epirubicyna nie może być usuwana drogą dializy.

ICD-10