Jak rozpoznać szmer maszynowy Gibsona?

Szmer maszynowy Gibsona jest szmerem ciągłym przetrwałego przewodu tętniczego. Określany jest mianem „maszynowego” ze względu na jego typowy, jednostajny, szorstki charakter, przypominający pracę maszyny. 

Gdzie najlepiej słychać szmer maszynowy Gibsona?

Szmer Gibsona jest najlepiej słyszalny w drugim międzyżebrzu po stronie lewej, przymostkowo. Jest szmerem ciągłym, co oznacza, że występuje zarówno w fazie skurczu, jak i rozkurczu serca – z przewagą głośności w fazie skurczowej i nieco cichszą komponentą rozkurczową. Ciągłość zjawiska wynika z obecności przetrwałego przewodu tętniczego, który stanowi stałe połączenie między wysokociśnieniowym krążeniem systemowym i niskociśnieniowym płucnym. Różnica ciśnień powoduje trwały przepływ lewo-prawy z aorty do tętnicy płucnej, a tym samym powstanie słyszalnego szmeru.

Diagnostyka różnicowa szmeru nad sercem

Diagnostyka różnicowa powinna uwzględniać inne szmery ciągłe, np. związane z przetokami tętniczo-żylnymi czy malformacjami naczyniowymi. Kluczowym elementem diagnostyki jest echokardiografia, która pozwala jednoznacznie potwierdzić obecność PDA i określić kierunek oraz objętość przecieku.

Charakterystyka szmeru maszynowego Gibsona

Cechy osłuchowe szmeru Gibsona obejmują:

1. ciągłość – trwa przez cały cykl pracy serca, choć jego intensywność może się różnić w zależności od fazy cyklu;
2. maksimum głośności – w czasie skurczu serca;
3. najlepsza słyszalność – w lewej górnej części klatki piersiowej (typowo w okolicy mostka lub pod lewym obojczykiem).

Kody ICD-10

Referencje

1. Ginghină, C., Năstase, O. A., Ghiorghiu, I., & Egher, L. (2012). Continuous murmur--the auscultatory expression of a variety of pathological conditions. Journal of medicine and life, 5(1), 39–46.