Czy pacjent z pojedynczym epizodem AF wymaga leczenia przeciwkrzepliwego?

Leczenie przeciwkrzepliwe u pacjentów z pojedynczym epizodem migotania przedsionków (AF) zależy od ryzyka wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych. Kluczowym narzędziem w ocenie ryzyka jest skala CHA2DS2-VA, która umożliwia oszacowanie prawdopodobieństwa ich wystąpienia. 

Ocena ryzyka zakrzepowo-zatorowego

Migotanie przedsionków, nawet jednorazowy epizod, wiąże się ze zwiększonym ryzykiem zakrzepowo-zatorowym, szczególnie w przypadku współistnienia innych czynników ryzyka. W skali CHA₂DS₂-VASc oceniane są następujące parametry:

1. C – niewydolność serca (1 punkt),
2. H – nadciśnienie tętnicze (1 punkt),
3. A₂ – wiek ≥75 lat (2 punkty),
4. D – cukrzyca (1 punkt),
5. S₂ – przebyte zdarzenie zakrzepowo-zatorowe, np. udar lub TIA (2 punkty),
6. V – choroby naczyniowe (1 punkt),
7. A – wiek 65-74 lata (1 punkt).

Interpretacja skali przedstawia się następująco:

Wynik w skali CHA₂DS₂-VA pomaga podjąć decyzję o ewentualnym włączeniu leczenia przeciwkrzepliwego, przy czym należy mieć na uwadze, że preferowane są leki z grupy NOAC. 

Bibliografia

1. Szczeklik, A. (2024). Interna Szczeklika 2024.