Agen 5; 10 - (IR)

Nadciśnienie tętnicze.

Przewlekła, stabilna dławica piersiowa.

Naczynioskurczowa dławica piersiowa (typu Prinzmetala).

Dorośli. W leczeniu zarówno nadciśnienia tętniczego, jak i dławicy piersiowej, dawka początkowa wynosi zazwyczaj 5 mg amlodypiny raz/dobę. Dawkę tę można zwiększyć do dawki maks. 10 mg raz/dobę w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym produkt leczniczy stosowano jednocześnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekami α-adrenolitycznymi, lekami β-adrenolitycznymi oraz inhibitorami konwertazy angiotensyny. U pacjentów z dławicą piersiową produkt leczniczy może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwdławicowymi u pacjentów z dławicą oporną na azotany i/lub odpowiednie dawki leków blokujących receptory β-adrenergiczne. Nie jest konieczne dostosowanie dawki produktu leczniczego w przypadku jednoczesnego leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne i inhibitorami konwertazy angiotensyny.

Pacjenci w podeszłym wieku. Amlodypina stosowana w takich samych dawkach jest jednakowo dobrze tolerowana przez pacjentów w wieku podeszłym, jak i pacjentów młodszych. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się zwykły schemat dawkowania, jednak należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń odnośnie dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Dostosowując dawkę amlodypiny należy zachować ostrożność, a leczenie należy rozpocząć od najmniejszej dawki. Nie przeprowadzono badań dotyczących farmakokinetyki amlodypiny w ciężkich zaburzeniach czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby podawanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej dawki, a następnie stopniowo należy ją zwiększać.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Zmiany stężenia amlodypiny w surowicy nie są skorelowane ze stopniem zaburzeń czynności nerek, dlatego nie ma konieczności modyfikacji dawki leku. Amlodypina nie jest eliminowana z organizmu podczas dializy.

Dzieci i młodzież. Dzieci i młodzież w wieku od 6 do 17 lat z nadciśnieniem tętniczym. Zalecana doustna dawka początkowa u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 17 lat wynosi 2,5 mg raz na dobę. Dawka może zostać zwiększona do 5 mg raz/dobę, jeśli po 4 tyg. stosowania nie uzyskano pożądanych wartości ciśnienia tętniczego. Dawki większe niż 5 mg nie były badane u dzieci i młodzieży. Dzieci w wieku poniżej 6 lat. Brak dostępnych danych.

Amlodypina jest inhibitorem transportu jonu wapniowego (blokującym wolne kanały wapniowe), hamującym transport jonów wapniowych przez błony do komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych i komórek mięśnia sercowego.

1 tabl. zawiera 5 mg lub 10 mg amlodypiny w postaci amlodypiny bezylanu.

Amlodypina może być bezpiecznie podawana jednocześnie z

• diuretykami tiazydowymi,
• lekami blokującymi receptory α - lub β -adrenergiczne,
• inhibitorami konwertazy angiotensyny,
• azotanami o przedłużonym działaniu,
• nitrogliceryną podawaną podjęzykowo,
• NLPZ,
• antybiotykami oraz doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi.

Inhibitory CYP3A4: podczas stosowania inhibitorów CYP3A4 - erytromycyny u młodych pacjentów oraz diltiazemu u pacjentów w podeszłym wieku stężenie amlodypiny w osoczu wzrastało odpowiednio o 22% i 50%.

Jednakże, znaczenie kliniczne tego zjawiska jest niepewne.

Nie można wykluczyć, że silne inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol lub rytonawir) mogą zwiększać stężenia osoczowe amlodypiny w większym stopniu niż diltiazem.

Amlodypina powinna być ostrożnie stosowana razem z inhibitorami CYP3A4.

Jednak, jak dotąd, nie odnotowano żadnych przypadków wystąpienia działań niepożądanych związanych z wyżej wymienioną interakcją.

Leki indukujące CYP3A4: brak danych dotyczących wpływu leków indukujących CYP3A4 na amlodypinę.

Równoczesne podawanie (np. z ryfampicyną, zielem dziurawca) może prowadzić do zmniejszenia stężenia amlodypiny w osoczu.

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amlodypiny i leków indukujących CYP3A4.

W badaniach klinicznych interakcji cymetydyna, leki zobojętniające zawierające glin lub magnez oraz sildenafil nie wpływały na farmakokinetykę amlodypiny.

Stosowanie amlodypiny z sokiem grejpfrutowym nie jest wskazane ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności leku, co u niektórych pacjentów może nasilać obniżenie ciśnienia tętniczego.

Działanie przeciwnadciśnieniowe amlodypiny nasila działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych.

Dane uzyskane w badaniach in vitro, przeprowadzonych z zastosowaniem ludzkiego osocza, nie wskazały jakiegokolwiek wpływu amlodypiny na wiązanie badanych leków (digoksyny, fenytoiny, warfaryny lub indometacyny) z białkami osocza.

W badaniach klinicznych interakcji amlodypina nie wpływała na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny, etanolu (alkohol), warfaryny lub cyklosporyny.

Amlodypina nie wpływa na wyniki badań diagnostycznych.

Stosowanie amlodipiny jest przeciwwskazane u pacjentów:

• z nadwrażliwością na amlodypinę i inne pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą
• z nasilonym niedociśnieniem
• we wstrząsie (w tym wstrząsie kardiogennym)
• ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory (np. duże zwężenie zastawki aortalnej)
• z hemodynamicznie niestabilną niewydolnością serca po przebytym ostrym zawale serca

Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym.

Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca.

W długoterminowym badaniu, kontrolowanym placebo, z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (III i IV klasa według NYHA) częstość występowania obrzęku płuc była większa w grupie leczonej amlodypiną w porównaniu z grupą otrzymującą placebo, lecz nie towarzyszyło temu nasilenie objawów niewydolności serca.

U pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby T_0,5 leku wydłuża się, podobnie jak to ma miejsce w przypadku wszystkich innych antagonistów wapnia.

Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania.

Dlatego w tej grupie pacjentów amlodypinę należy stosować ze szczególną ostrożnością.

U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki.

Amlodypina nie jest wskazana do stosowania u dzieci w wieku poniżej 6 lat.

Amlodypina może być stosowana u pacjentów z niewydolnością nerek w standardowych dawkach.

Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie zależą od stopnia uszkodzenia nerek.

Amlodypina nie jest usuwana z organizmu podczas dializy.

Amlodypina może wywierać niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwanie maszyn.

U pacjentów przyjmujących amlodypinę, którzy odczuwają

• zawroty głowy,
• bóle głowy,
• zmęczenie lub nudności,

zdolność reakcji może być zaburzona.

W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym lub chorobą niedokrwienną serca, najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi były bóle głowy, obrzęki (szczególnie wokół kostek), nasilone zmęczenie, senność, nudności, ból brzucha, uderzenia gorąca, kołatanie serca i zawroty głowy.

W badaniach klinicznych nie zaobserwowano klinicznie istotnych zmian w wynikach badań laboratoryjnych związanych ze stosowaniem amlodypiny.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego:

• (bardzo rzadko) leukocytopenia
• trombocytopenia

Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) reakcje alergiczne.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) hiperglikemia.

Zaburzenia psychiczne:

• (niezbyt często) bezsenność
• zmiany nastroju (w tym lęk)
• depresja; (rzadko) splątanie

Zaburzenia układu nerwowego:

• (często) senność
• zawroty głowy
• bóle głowy (zwłaszcza na początku leczenia); (niezbyt często) drżenie
• zaburzenia smaku
• omdlenia
• osłabione czucie
• parestezje; (bardzo rzadko) wzmożone napięcie mięśniowe
• neuropatia obwodowa

Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie).

Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne.

Zaburzenia serca:

• (często) kołatanie serca; (bardzo rzadko) zawał mięśnia sercowego
• arytmia (w tym bradykardia
• częstoskurcz komorowy i migotanie przedsionków)

Zaburzenia naczyniowe:

• (często) uderzenia gorąca
• (niezbyt często) niedociśnienie
• (bardzo rzadko) zapalenie naczyń

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia:

• (niezbyt często) duszność
• zapalenie błony śluzowej nosa; (bardzo rzadko) kaszel

Zaburzenia żołądka i jelit:

• (często) ból brzucha
• nudności; (niezbyt często) wymioty
• niestrawność
• zmiany rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcie)
• suchość w jamie ustnej; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki
• zapalenie żołądka
• rozrost dziąseł

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych:

• (bardzo rzadko) zapalenie wątroby
• żółtaczka
• zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

• (niezbyt często) łysienie
• plamica
• przebarwienia skóry
• nadmierna potliwość
• świąd
• rumień
• wysypka; (bardzo rzadko) obrzęk naczynioruchowy
• rumień wielopostaciowy
• pokrzywka
• złuszczające zapalenie skóry
• zespół Stevensa- Johnsona
• obrzęk Quinckego
• nadwrażliwość na światło

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości:

• (często) obrzęk kostek; (niezbyt często) bóle stawów
• bóle mięśni
• kurcze mięśni
• bóle pleców

Zaburzenia nerek i dróg moczowych:

• (niezbyt często) zaburzenia oddawania moczu
• oddawanie moczu w nocy
• zwiększona częstość oddawania moczu

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi:

• (niezbyt często) impotencja
• ginekomastia

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:

• (często) obrzęk
• zmęczenie; (niezbyt często) ból w klatce piersiowej
• osłabienie
• ból
• złe samopoczucie

Badania diagnostyczne:

• (niezbyt często) zwiększenie mc.
• zmniejszenie mc.

Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania amlodypiny u kobiet w ciąży. Badania na szczurach nie wykazały toksycznego wpływu na przebieg ciąży za wyjątkiem opóźnienia terminu porodu i wydłużenia czasu porodu podczas stosowania dawek 50-krotnie przekraczających maks. zalecaną dawkę u ludzi.Stosowanie amlodypiny u kobiet w ciąży jest zalecane jedynie w przypadku, gdy nie można zastosować innego, bezpieczniejszego leku lub gdy korzyści z jego zastosowania przewyższają ryzyko dla matki i płodu.

Nie wiadomo czy amlodypina przechodzi do mleka kobiecego. Decyzja odnośnie kontynuacji lub rezygnacji z karmienia piersią czy też kontynuacji lub rezygnacji z leczenia amlodypiną powinna być podejmowana po ocenie potencjalnych korzyści karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści leczenia amlodypiną u matki.

Opisano niewielką liczbę przypadków umyślnego przedawkowania amlodypiny u ludzi. Dostępne dane wskazują, że znaczne przedawkowanie amlodypiny powoduje nadmierne rozszerzenie naczyń obwodowych i odruchową tachykardię. Odnotowano przypadek znacznego i prawdopodobnie długotrwałego obniżenia ciśnienia systemowego, przebiegającego ze wstrząsem prowadzącym do zgonu.

Klinicznie istotne niedociśnienie, spowodowane przedawkowaniem amlodypiny wymaga aktywnego wspomagania czynności układu sercowo-naczyniowego, które obejmuje regularne monitorowanie funkcji układu krążenia i oddechowego, uniesienie kończyn oraz kontrolę objętości płynów krążących i ilości wydalanego moczu.

Pomocne w przywracaniu prawidłowego napięcia naczyń krwionośnych i ciśnienia tętniczego krwi, mogą być leki obkurczające naczynia krwionośne, pod warunkiem, że nie ma przeciwwskazań do ich stosowania.

Dożylne podanie glukonianu wapnia może być korzystne dla odwrócenia blokady kanałów wapniowych.

W niektórych przypadkach skutecznym, wartym rozważenia postępowaniem, może być wykonanie płukania żołądka.

Podanie węgla aktywowanego zdrowym ochotnikom, niezwłocznie lub do 2 h. po zażyciu amlodypiny (w dawce 10 mg), prowadziło do znaczącego obniżenia wchłaniania amlodypiny.

Ponieważ amlodypina silnie wiąże się z białkami osocza, dializa nie wydaje się skuteczną metodą usuwania jej z organizmu.