Meropenem Kabi

Produkt jest wskazany w leczeniu następujących zakażeń u dorosłych pacjentów i dzieci powyżej 3 m-cy:

• ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne i tzw. respiratorowe zapalenie płuc;
• zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy;
• powikłane zakażenia dróg moczowych;
• powikłane zakażenia jamy brzusznej;
• zakażenia śródporodowe i poporodowe;
• powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich;
• ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

Medykament jest wskazany w leczeniu pacjentów z bakteriemią, która występuje w związku z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń lub jest podejrzewana o taki związek.

Produkt można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią i gorączką, jeżeli podejrzewa się, że gorączka spowodowana jest zakażeniem bakteryjnym.

Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Ustalając dawkę meropenemu i czas leczenia należy uwzględniać rodzaj leczonego zakażenia, w tym jego ciężkość i odpowiedź kliniczną. W leczeniu niektórych rodzajów zakażeń, takich jak zakażenia wywołane przez mniej wrażliwe rodzaje bakterii (np. Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter spp.) lub w przypadku bardzo ciężkich zakażeń, szczególnie wskazane może być stosowanie dawki do 2 g 3x/dobę u dorosłych pacjentów i młodzieży oraz dawki do 40 mg/kg mc. 3x/dobę u dzieci. U pacjentów z niewydolnością nerek konieczne jest dodatkowe uwzględnienie tego w sposobie dawkowania.

Dorośli pacjenci i młodzież. Dawka podawana co 8 h.

• Ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne i tzw. respiratorowe zapalenie płuc: 500 mg lub 1 g. Zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy: 2 g.
• Powikłane zakażenia dróg moczowych: 500 mg lub 1 g.
• Powikłane zakażenia jamy brzusznej: 500 mg lub 1 g.
• Zakażenia śródporodowe i poporodowe: 500 mg lub 1 g.
• Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 500 mg lub 1 g.
• Ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 2 g.
• Leczenie pacjentów z neutropenią i gorączką: 1 g.

Meropenem podaje się zwykle w inf. doż. trwającej około 15-30 minut. Alternatywnie, dawki do 1 g można podawać we wstrzyknięciu doż. trwającym około 5 minut.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek.

Dane potwierdzające bezpieczeństwo stosowania u dorosłych pacjentów dawki: 2 g we wstrzyknięciu doż. są ograniczone. Dawkę stosowaną u dorosłych pacjentów i młodzieży należy zmodyfikować, jeśli Cl_Cr jest mniejszy niż 51 ml/min. Dane potwierdzające taką modyfikację dla jednostkowej dawki: 2 g są ograniczone.

• Cl_Cr 26-50 ml/min 1 dawka jednostkowa (500 mg, 1 g lub 2 g,) co 12 h.
• Cl_Cr 10-25 ml/min 1/2 dawki jednostkowej (500 mg, 1 g lub 2 g) co 12 h.
• Cl_Cr <10ml/min 1/2 dawki jednostkowej (500 mg, 1 g lub 2 g,) co 24 h.

Lek jest usuwany z organizmu metodą hemodializy i hemofiltracji. Odpowiednią dawkę należy podać po zakończeniu cyklu hemodializy. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby dostosowanie dawki nie jest konieczne.

Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek lub z Cl_Cr > 50 ml/min dostosowanie dawki nie jest konieczne.

Dzieci i młodzież.

Dzieci w wieku poniżej 3 m-cy. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności meropenemu u dzieci poniżej 3 m-cy ani nie ustalono dla nich optymalnego schematu dawkowania. Jednak ograniczone dane farmakokinetyczne świadczą o tym, że odpowiednim schematem dawkowania może być podawanie meropenemu w dawce 20 mg/kg mc. co 8 h.

Dzieci od 3 m-cy do 11 lat i o mc. do 50 kg (dawka podawana co 8 h).

• Ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne i tzw. respiratorowe zapalenie płuc: 10 lub 20 mg/kg mc.
• Zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy: 40 mg/kg mc.
• Powikłane zakażenia dróg moczowych: 10 lub 20 mg/kg mc.
• Powikłane zakażenia jamy brzusznej: 10 lub 20 mg/kg mc.
• Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 10 lub 20 mg/kg mc.
• Ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 40 mg/kg mc.
• Leczenie pacjentów z neutropenią i gorączką: 20 mg/kg mc.

Dzieci o mc. powyżej 50 kg: należy podawać dawkę zalecaną u dorosłych pacjentów. Brak doświadczenia dotyczącego stosowania produktu leczniczego u dzieci z zaburzeniami czynności nerek.

Meropenem podaje się zwykle w inf. doż. trwającej około 15-30 minut.

Alternatywnie, dawki meropenemu do 20 mg/kg mc. można podawać we wstrzyknięciu doż. trwającym około 5 minut.

Dane potwierdzające bezpieczeństwo stosowania u dzieci dawki 40 mg/kg mc. we wstrzyknięciu doż. są ograniczone.

Środki ostrożności, które należy podjąć przed użyciem lub podaniem produktu leczniczego.

Instrukcja dotycząca rozpuszczania produktu leczniczego przed podaniem.

Działanie bakteriobójcze meropenemu polega na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii Gram-(+) i Gram-(-) przez wiązanie się z białkami wiążącymi penicyliny (PBP, ang. penicillin binding protein).

1 fiol. zawiera 500 mg lub 1000 mg meropenemu w postaci meropenemu trójwodnego.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji z innymi niż probenecyd produktami leczniczymi. Probenecyd konkuruje z meropenemem o aktywne wydzielanie kanalikowe, dlatego hamuje wydalanie meropenemu przez nerki, co powoduje wydłużenie T_0,5 w fazie eliminacji oraz zwiększenie stężenia meropenemu w osoczu. Należy zachować ostrożność, jeśli probenecyd stosuje się jednocześnie z meropenemem.

Nie badano możliwego wpływu meropenemu na wiązanie z białkami lub na metabolizm innych produktów leczniczych. Jednak meropenem wiąże się z białkami osocza w tak małym stopniu, że nie należy spodziewać się zachodzących w tym mechanizmie interakcji z innymi produktami leczniczymi.

Jednoczesne podawanie kwasu walproinowego i karbapenemów powodowało zmniejszenie się stężenia kwasu walproinowego we krwi o 60-100% w ciągu 2 dni. Zmniejszanie się stężenia następuje szybko, jest duże i wydaje się niemożliwe do opanowania, dlatego należy unikać skojarzonego stosowania kwasu walproinowego, walproinianu sodu, walpromidu i karbapenemów.

Jednoczesne stosowanie antybiotyków i warfaryny może nasilać jej działanie przeciwzakrzepowe. Istnieje wiele doniesień o nasilaniu się działania przeciwzakrzepowego doustnych leków przeciwzakrzepowych, w tym warfaryny, u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki przeciwbakteryjne. Ryzyko to może zależeć od rodzaju zakażenia, wieku i stanu ogólnego pacjenta, dlatego trudno ocenić wpływ stosowanego antybiotyku na zwiększenie się wartości międzynarodowego wskaźnika znormalizowanego (INR). Zaleca się częstą kontrolę INR podczas i krótko po zakończeniu jednoczesnego podawania antybiotyków z lekiem przeciwzakrzepowym.

• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną.
• Nadwrażliwość na którykolwiek lek przeciwbakteryjny z grupy karbapenemów.
• Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna, ciężka reakcja skórna) na którykolwiek inny przeciwbakteryjny lek β-laktamowy (np. penicyliny lub cefalosporyny).

Wybierając meropenem do leczenia danego pacjenta należy wziąć pod uwagę zasadność zastosowania leku przeciwbakteryjnego z grupy karbapenemów w oparciu o takie czynniki, jak ciężkość zakażenia, występowanie oporności na inne odpowiednie leki przeciwbakteryjne i ryzyko związane z zakażeniem bakterią oporną na karbapenemy.

Oporność szczepów Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa i Acinetobacter spp. Oporność na karbapenemy szczepów z rodziny Enterobacteriaceae lub gatunków Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter spp. jest zróżnicowana na terenie Unii Europejskiej. Lekarz zlecający produkt leczniczy powinien wziąć pod uwagę lokalną częstość występowania oporności tych szczepów na karbapenemy.

Zgłaszano ciężkie i sporadycznie zakończone zgonem reakcje nadwrażliwości. Pacjenci, u których w przeszłości wystąpiły reakcje nadwrażliwości na karbapenemy, penicyliny lub inne antybiotyki β-laktamowe, mogą być również nadwrażliwi na meropenem. Przed rozpoczęciem leczenia meropenemem należy zebrać szczegółowy wywiad dotyczący występowania w przeszłości reakcji nadwrażliwości na antybiotyki β-laktamowe. Jeśli wystąpi ciężka reakcja alergiczna, należy przerwać stosowanie produktu leczniczego i wdrożyć odpowiednie postępowanie.

Zapalenie jelita grubego związane ze stosowaniem antybiotyków: podczas stosowania prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym meropenemu, zgłaszano występowanie zapalenia jelita grubego związanego ze stosowaniem antybiotyków i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego o nasileniu od łagodnego do zagrażającego życiu. Dlatego ważne jest, aby wziąć pod uwagę takie rozpoznanie u pacjentów, u których biegunka wystąpi podczas lub po zakończeniu leczenia meropenemem. Należy rozważyć przerwanie podawania produktu leczniczego i zastosowanie specyficznego leczenia zakażeń Clostridium difficile. Nie należy stosować produktów leczniczych hamujących perystaltykę jelit.

Podczas leczenia karbapenemami, w tym meropenemem, niezbyt często zgłaszano napady drgawek. Podczas leczenia meropenemem należy ściśle kontrolować czynność wątroby ze względu na ryzyko wystąpienia hepatotoksyczności (zaburzenia czynności wątroby z cholestazą i cytolizą).

Stosowanie u pacjentów z chorobami wątroby: u pacjentów ze stwierdzonymi chorobami wątroby należy kontrolować czynność wątroby podczas leczenia meropenemem; dostosowanie dawkowania nie jest konieczne.

Serokonwersja bezpośredniego testu antyglobulinowego (test Coombsa). Podczas leczenia meropenemem może wystąpić dodatni wynik bezpośredniego i pośredniego testu Coombsa.

Jednoczesne stosowanie z kwasem walproinowym, walproinianem sodu, walpromidem. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania meropenemu i kwasu walproinowego, walproinianu sodu, walpromidu.

Meropenem można stosować u dzieci powyżej 3-go m-ca życia. Na podstawie ograniczonych dostępnych danych nie zaobserwowano zwiększonego ryzyka działań niepożądanych. Wszystkie otrzymane zgłoszenia działań niepożądanych były zgodne ze zgłoszeniami dla pacjentów dorosłych.

Produkt zawiera sód.

• Jedna dawka produktu leczniczego (500 mg) zawiera około 2,0 mEq sodu, co należy wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.
• Jedna dawka produktu leczniczego (1 g) zawiera około 4,0 mEq sodu, co należy wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu meropenemu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę, że stosowanie meropenemu może powodować ból głowy, parestezje i drgawki.

W przeglądzie danych dotyczących 5026 zastosowań meropenemu u 4872 pacjentów najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi związanymi z produktem leczniczym były: biegunka (2,3%), wysypka (1,4%), nudności i/lub wymioty (1,4%) i odczyny zapalne w miejscu podania (1,1%).

Najczęściej zgłaszanymi zmianami w wynikach badań laboratoryjnych po zastosowaniu meropenemu były: trombocytoza (1,6%) i zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (1,5-4,3%).

• Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) drożdżyca jamy ustnej i pochwy.
• Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) trombocytemia; (niezbyt często) eozynofilia, małopłytkowość, leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna.
• Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja.
• Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy; (niezbyt często) parestezje; (rzadko) drgawki.
• Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha; (niezbyt często) zapalenie jelita grubego związane ze stosowaniem antybiotyku.
• Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi; (niezbyt często) zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi.
• Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd; (niezbyt często) pokrzywka, toksyczna nekroliza naskórka, zespół Stevens-Johnsona, rumień wielopostaciowy; (nieznana) zespół osutki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (ang. DRESS Syndrome).
• Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi.
• Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) stan zapalny, ból; (niezbyt często) zakrzepowe zapalenie żył, ból w miejscu podania.

Meropenem można stosować u dzieci powyżej 3-go m-ca życia.

Na podstawie ograniczonych dostępnych danych nie zaobserwowano zwiększonego ryzyka działań niepożądanych.

Wszystkie otrzymane zgłoszenia działań niepożądanych były zgodne ze zgłoszeniami dla pacjentów dorosłych.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania meropenemu u kobiet w okresie ciąży.

Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję.

Ze względów bezpieczeństwa należy unikać stosowania meropenemu w okresie ciąży.

Notowano wydzielanie niewielkich ilości meropenemu z mlekiem ludzkim.

Meropenemu nie należy stosować u kobiet karmiących piersią, chyba że spodziewane korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla dziecka.

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może wystąpić przedawkowanie względne, jeśli dawki nie zmodyfikowano. Ograniczone doświadczenie z okresu po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu wskazuje, że jeśli po przedawkowaniu wystąpią działania niepożądane, odpowiadają one profilowi działań niepożądanych. Mają one na ogół łagodne nasilenie i ustępują po odstawieniu produktu leczniczego lub zmniejszeniu jego dawki. Należy rozważyć leczenie objawowe.

U pacjentów z prawidłową czynnością nerek produkt leczniczy jest szybko wydalany przez nerki.

Meropenem i jego metabolit można usunąć z organizmu stosując hemodializę.