Vilpin® - (IR)

Nadciśnienie tętnicze, przewlekła, stabilna dławica piersiowa, naczynioskurczowa dławica piersiowa (dławica Prinzmetala).

Dorośli. W leczeniu zarówno nadciśnienia, jak i dławicy piersiowej dawka początkowa wynosi zazwyczaj 5 mg, podawana raz/dobę. Dawkę dobową amlodypiny można zwiększyć do dawki maks. 10 mg w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym produkt może być stosowany w skojarzeniu z lekami moczopędnymi z grupy tiazydów, lekami α-adrenolitycznymi, lekami β-adrenolitycznymi lub inhibitorami enzymu konwertującego angiotensynę. W dławicy piersiowej amlodypina może być stosowana w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwdławicowymi u pacjentów opornych na leczenie azotanami i/lub odpowiednimi dawkami leków β-adrenolitycznych. U pacjentów wcześniej leczonych lekami moczopędnymi z grupy tiazydów, lekami β-adrenolitycznymi, inhibitorami ACE nie ma konieczności dostosowania dawki amlodypiny.

Pacjenci w podeszłym wieku. Amlodypina stosowana w takich samych dawkach jest jednakowo dobrze tolerowana przez pacjentów w wieku podeszłym, jak i młodszych. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się typowy schemat dawkowania, jednak podczas zwiększania dawki należy zachować ostrożność.

Zaburzenia czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń odnośnie dawkowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby; dlatego leczenie należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki i ostrożnie ją dostosowywać. Nie przeprowadzono badań dotyczących farmakokinetyki amlodypiny w ciężkich zaburzeniach czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby stosowanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej dawki, a następnie stopniowo ją zwiększać.

Zaburzenia czynności nerek. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie korelują ze stopniem niewydolności nerek, dlatego nie ma konieczności dostosowania dawki amlodypiny u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek.

Amlodypina nie ulega dializie. Zalecana doustna dawka początkowa u dzieci i młodzieży w wieku 6-17 lat wynosi 2,5 mg raz/dobę. Dawka może zostać zwiększona do 5 mg raz/dobę jeśli po 4 tyg. stosowania nie uzyskano pożądanych wartości ciśnienia tętniczego. Dawki większe niż 5 mg/dobę nie były badane u dzieci i młodzieży.

Dzieci poniżej 6 lat. Brak dostępnych danych.

Amlodypina jest pochodną dihydropirydyny, hamuje napływ jonów wapnia do komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych i w mniejszym stopniu do komórek mięśnia sercowego. Należy do III generacji blokerów wolnych kanałów wapniowych (antagonistów wapnia) charakteryzujących się długotrwałym, nie krótszym niż 24 h działaniem. Działanie przeciwnadciśnieniowe jest spowodowane bezpośrednim rozszerzeniem naczyń krwionośnych, głównie obwodowych.

1 tabl. zawiera 10 mg amlodypiny.

Amlodypina może być podawana łącznie z tiazydowymi lekami moczopędnymi, α i β-adrenolitykami, inhibitorami ACE, azotanami lub nitrogliceryną.

Należy ostrożnie stosować amlodypinę u pacjentów jednocześnie przyjmujących silne inhibitory izoenzymu CYP3A4.

• Nadwrażliwość na amlodypinę lub inne pochodne dihydropirydyny.
• Wstrząs kardiogenny.
• Istotne hemodynamicznie zwężenie aorty.
• Niestabilna dławica piersiowa z wyjątkiem postaci naczynioskurczowej (dławica Prinzmetala).

Ponieważ wszystkie leki blokujące kanały wapniowe są metabolizowane w wątrobie, u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby dochodzi do wydłużenia T_0,5 amlodypiny.

Z tego powodu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, amlodypinę należy stosować szczególnie ostrożnie.

Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów w podeszłym wieku.

Amlodypina jest zwykle dobrze tolerowana przez pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, jednak należy ją stosować ostrożnie w tej grupie pacjentów.

W rzadkich przypadkach, szczególnie na początku leczenia mogą wystąpić objawy związane z obniżeniem ciśnienia tętniczego krwi (np. zawroty głowy, uczucie nadmiernego zmęczenia), które mogą upośledzić zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Są zwykle łagodne i nie wymagają odstawienia leku. Podobnie jak inne pochodne dihydropirydyny, amlodypina może powodować często:

• obrzęki,
• bóle i zawroty głowy,
• zaczerwienienie twarzy,
• zmęczenie,
• osłabienie,
• kołatanie serca,
• bóle brzucha,
• nudności.

• hipotonia,omdlenia,
• bóle zamostkowe,
• tachykardia,
• zmiany nastroju,
• bezsenność,
• depresja,
• neuropatie obwodowe,
• świąd,
• wysypka,
• bóle stawów,
• bóle mieśni,
• częste oddawanie moczu,
• obrzęk i/lub przerost dziąseł,
• zapalenie naczyń,
• zaburzenia widzenia.

• zaburzenia rytmu serca,
• obrzęk naczynioruchowy,
• pokrzywka,
• zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych,
• żółtaczka,
• dezorientacja,
• hiperglikemia,
• pojedyncze przypadki ciężkich reakcji skórnych (np. rumień wielopostaciowy).

Niezbyt często występują: Rzadko mogą wystąpić: Amlodypina nie wpływa na stężenie lipidów w surowicy oraz laboratoryjne parametry biochemiczne.

Nie należy podawać amlodypiny kobietom w ciąży. Przed rozpoczęciem leczenia amlodypiną należy potwierdzić, że kobieta nie jest w ciąży i zaproponować skuteczną antykoncepcję. W przypadku stwierdzenia ciąży należy odstawić amlodypinę i zmienić sposób leczenia. Kobiety leczone amlodypiną nie powinny karmić piersią.

Znaczne przedawkowanie może spowodować rozszerzenie naczyń obwodowych i wystąpienie hipotonii. Niezależnie od postępowania zmierzającego od usunięcia nie wchłoniętej amlodypiny z żołądka (np. płukanie żołądka) należy zastosować odpowiednie leczenie objawowe.