Meronem®

Leczenie u dorosłych i dzieci (w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi) zakażeń wywołanych przez bakterie wrażliwe na meropenem:

• zapalenie płuc (także szpitalne),
• zakażenia układu moczowego,
• zakażenia w obrębie jamy brzusznej i narządu rodnego (m.in. zapalenie endometrium, zakażenie narządów miednicy mniejszej),
• zakażenia skóry,
• zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych,
• posocznica.

Leczenie empiryczne zakażeń u gorączkujących dorosłych pacjentów z neutropenią (w monoterapii lub w skojarzeniu z lekami przeciwwirusowymi i przeciwgrzybiczymi).

Dawka i czas trwania leczenia meropenemem powinny uwzględniać rodzaj leczonego zakażenia, w tym jego ciężkość i odpowiedź kliniczną.

Dawka do 2 g, 3x/dobę u dorosłych i młodzieży oraz dawka do 40 mg/kg mc. 3x/dobę u dzieci może być szczególnie odpowiednia podczas leczenia niektórych rodzajów zakażeń, takich jak zakażenia spowodowane mniej wrażliwymi rodzajami bakterii (np. Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa czy Acinetobacter spp.) lub podczas leczenia bardzo ciężkich zakażeń.

Dorośli i młodzież.

Ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne zapalenie płuc i tzw. respiratorowe zapalenie płuc; powikłane zakażenia układu moczowego; powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej; zakażenia śródporodowe i poporodowe; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 500 mg do 1 g co 8 h.

Zapalenie płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy; ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 2 g co 8 h.

Leczenie gorączkujących pacjentów z neutropenią: 1 g co 8 h.

Zaburzenia czynności nerek. Jeśli Cl_Cr <51 ml/min, u dorosłych i młodzieży dawka powinna zostać zmodyfikowana, tak jak podano poniżej. Dostępne są ograniczone dane dotyczące zmiany dawki w przypadku podawania leku w dawce jednostkowej 2 g. Cl_Cr 26-50 ml/min: 1 dawka jednostkowa co 12 h; Cl_Cr 10-25 ml/min: pół dawki jednostkowej co 12 h; Cl_Cr <10 ml/min: pół dawki jednostkowej co 24 h. Lek jest usuwany z surowicy podczas hemodializy i hemofiltracji. Wymagana dawka powinna zostać podana po zakończeniu hemodializy. Nie ustalono zaleceń dawkowania u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej.

Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek lub Cl_Cr >50 ml/min.

Dzieci. Dzieci <3 m-ca życia. Bezpieczeństwo i skuteczność meropenemu u dzieci <3 m-ca życia nie zostały ustalone; nie określono również optymalnego schematu dawkowania. Jednakże, na podstawie ograniczonych danych farmakokinetycznych można wnioskować, że dawka 20 mg/kg mc., stosowana co 8 h, może być odpowiednim sposobem podawaniu leku u dzieci w tym przedziale wiekowym.

Dzieci od 3 m-cy do 11 lat i mc. do 50 kg. Ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne zapalenie płuc i tzw. respiratorowe zapalenie płuc, powikłane zakażenia układu moczowego, powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 10-20 mg/kg mc. co 8 h. Zapalenie płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy, ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 40 mg/kg mc co 8 h. Leczenie gorączkujących pacjentów z neutropenią: 20 mg/kg mc. co 8 h. Dzieci o mc. >50 kg. Należy podawać dawki jak u osób dorosłych. Brak doświadczeń w stosowaniu leku u dzieci z zaburzeniami czynności nerek.

Lek jest zazwyczaj podawany w postaci wlewu dożylnego trwającego około 15-30 minut. Zamiennie, zamiast we wlewie, dawki do 1 g mogą być podawane w postaci wstrzyknięcia dożylnego trwającego około 5 minut.

Dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa podawania dawki 2 g drogą wstrzyknięcia dożylnego u pacjentów dorosłych. Dostępne są ograniczone dane dotyczące podawania dzieciom dawki 40 mg/kg mc. we wstrzyknięciu dożylnym (bolus).

Antybiotyk β-laktamowy z grupy karbapenemów o wyjątkowo szerokim zakresie działania bakteriobójczego wobec większości tlenowych i beztlenowych bakterii Gram(+) i Gram(-). Jest oporny na działanie większości β-laktamaz oraz nerkowej dehydropeptydazy I (w przeciwieństwie do imipenemu). Posiada duże powinowactwo do białek PBP oraz wykazuje efekt poantybiotykowy (PAE).

Meropenem działa na bakterie

• Gram(+) (m.in. Staphylococcus spp., Streptococcus spp. - w tym część szczepów S. pneumoniae opornych na penicylinę, Enterococcus faecalis, Listeria monocytogenes)
• , bakterie Gram(-) (m.in. pałeczki Enterobacteriaceae - w tym oporne na cefalosporyny, Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria spp., Campylobacter jejuni, Helicobacter pylori, Pseudomonas aeruginosa, Burkholderia cepacia, Acinetobacter spp., Gardnerella vaginalis)
• oraz bakterie beztlenowe (m.in. Bacteroides spp. - w tym B. fragilis, Prevotella spp., Peptococcus spp., Peptostreptococcus spp., Propionibacterium acnes).

Nie działa na szczepy Staphylococcus epidermidis i S. aureus oporne na meticylinę, Enterococcus faecium, Chlamydia, Mycoplasma spp., Stenotrophomonas maltophilia.

Meropenem wiąże się z białkami osocza w około w 2%. Lek przenika do większości tkanek i płynów ustrojowych (w tym także do zmienionego zapalnie płynu mózgowo-rdzeniowego), osiągając w nich stężenia terapeutyczne.

Jest częściowo metabolizowany w wątrobie do nieaktywnego mikrobiologicznie metabolitu. T_0,5 we krwi wynosi 1 h (u dzieci poniżej 2 rż. 1,5-2,3 h). Około 70% dawki jest wydalane z moczem w postaci nie zmienionej w ciągu 12 h.

1 fiolka zawiera 500 mg lub 1 g meropenemu.

Probenecid może przedłużać T_0,5 i zwiększać stężenie meropenemu we krwi.

Nadwrażliwość na meropenem lub pozostałe składniki preparatu.

U pacjentów z niewydolnością wątroby należy kontrolować aktywność aminotransferaz i stężenia bilirubiny we krwi. W zakażeniach Pseudomonas aeruginosa zaleca się regularne przeprowadzanie testów wrażliwości na meropenem. Nie zaleca się stosować u niemowląt do 3 mż., a także u dzieci z niewydolnością nerek lub wątroby (brak danych klinicznych). Ostrożnie stosować u dorosłych z klirensem kreatyniny poniżej 50 ml/min. (zaleca się modyfikację dawkowania), u pacjentów otrzymujących leki nefrotoksyczne oraz u osób z nadwrażliwością na inne antybiotyki β-laktamowe. Nie zaleca się stosować w zakażeniach wywołanych przez gronkowce oporne na meticylinę.

• Odczyny zapalne, zakrzepowe zapalenie żyły i ból w miejscu podania;
• rzadko uogólnione reakcje nadwrażliwości (obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja);
• reakcje skórne (rumień, świąd, pokrzywka, rzadko rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona lub Lyella);
• zaburzenia żołądkowo-jelitowe (bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunka, rzekomobłoniaste zapalenie jelit);
• przejściowe zwiększenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy alkalicznej, LDH i stężenia bilirubiny w krwi;
• zaburzenia hematologiczne (m.in. odwracalna trombocytopenia, eozynofilia, neutropenia), ból głowy, parestezje, kandydoza jamy ustnej i pochwy.

Kategoria C. Nie wykazano działania teratogennego meropenemu u zwierząt, jednak ze względu na brak badań kontrolowanych z udziałem kobiet w ciąży, dopuszcza się stosowanie leku w tym okresie wyłącznie w przypadku, gdy przewidywane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu.

Nie należy stosować w okresie karmienia piersią.