Śmierć pacjenta - rady dla lekarzy

- Pierwsze zgony pacjentów są dla początkujących lekarzy trudnym doświadczeniem. Często chcą oni za wszelką cenę wyleczyć chorego, którym się opiekują i jego niespodziewana, nagła śmierć bywa dla niektórych ogromnym ciosem, szczególnie na początku ich kariery. Czy można się przygotować na tę chwilę? Jak sobie poradzić, gdy umiera pacjent?

Rzeczywiście jest tak, że wielu lekarzy traktuje śmierć pacjenta jako swoją porażkę, bowiem zdają sobie sprawę z tego, że ich zadaniem jest leczyć, czyli ratować życie i zdrowie. Są tacy, którzy szukają winy w sobie i potrzebują czasu, by się z tym pogodzić. W takich sytuacjach warto podzielić się swoimi odczuciami z kimś bliskim, pozwolić sobie na emocje, a jeśli obciążenie zawodowe przekłada się na życie prywatne, najlepiej porozmawiać ze specjalistą – psychologiem. W wielu miastach funkcjonują tzw. Grupy Balinta, które mogą być dużym wsparciem dla personelu medycznego. Podzielenie się z innymi swoimi doświadczeniami, bardzo pomaga. Warto umieć rozróżnić własne poczucie wpływu od potrzeby omnipotencji. Podczas spotkań terapeuta pomaga uświadomić lekarzowi na co miał faktyczny wpływ, a na co nie. Przepracowanie trudnych zdarzeń pozwala lekarzowi zrozumieć i zaakceptować to, co się stało i uczy, jak reagować na podobne wydarzenia w przyszłości. Śmierć pacjenta może wywołać różne reakcje emocjonalne - od smutku, przez strach czy złość aż do ulgi (jeśli leczeniu towarzyszyło duże cierpienie pacjenta). Czasem jest też tak, że lekarze nie czują nic, co może być efektem reakcji zamrożenia w trudnych sytuacjach. Bywa, że te emocje docierają z opóźnieniem w momentach pozornie niezwiązanych z tą sytuacją. Warto pamiętać, że towarzyszenie w umieraniu zostawia w nas emocjonalny ślad i należy pozwolić sobie na dopuszczenie i wyrażenie wszystkich pojawiających się uczuć i reakcji.