Agen® 5; 10

• Nadciśnienie tętnicze.
• Przewlekła, stabilna dławica piersiowa.
• Naczynioskurczowa dławica piersiowa (typu Prinzmetala).

Dorośli. W leczeniu zarówno nadciśnienia tętniczego, jak i dławicy piersiowej, dawka początkowa wynosi zazwyczaj 5 mg amlodypiny raz/dobę. Dawkę tę można zwiększyć do dawki maks. 10 mg raz/dobę w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym produkt leczniczy stosowano jednocześnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekami α-adrenolitycznymi, lekami β-adrenolitycznymi oraz inhibitorami konwertazy angiotensyny. U pacjentów z dławicą piersiową produkt leczniczy może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwdławicowymi u pacjentów z dławicą oporną na azotany i/lub odpowiednie dawki leków blokujących receptory β-adrenergiczne. Nie jest konieczne dostosowanie dawki produktu leczniczego w przypadku jednoczesnego leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne i inhibitorami konwertazy angiotensyny.

Pacjenci w podeszłym wieku. Amlodypina stosowana w takich samych dawkach jest jednakowo dobrze tolerowana przez pacjentów w wieku podeszłym, jak i pacjentów młodszych. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się zwykły schemat dawkowania, jednak należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń odnośnie dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Dostosowując dawkę amlodypiny należy zachować ostrożność, a leczenie należy rozpocząć od najmniejszej dawki. Nie przeprowadzono badań dotyczących farmakokinetyki amlodypiny w ciężkich zaburzeniach czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby podawanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej dawki, a następnie stopniowo należy ją zwiększać.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Zmiany stężenia amlodypiny w surowicy nie są skorelowane ze stopniem zaburzeń czynności nerek, dlatego nie ma konieczności modyfikacji dawki leku. Amlodypina nie jest eliminowana z organizmu podczas dializy.

Dzieci i młodzież.

Dzieci i młodzież w wieku od 6 do 17 lat z nadciśnieniem tętniczym. Zalecana doustna dawka początkowa u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 17 lat wynosi 2,5 mg raz na dobę. Dawka może zostać zwiększona do 5 mg raz/dobę, jeśli po 4 tyg. stosowania nie uzyskano pożądanych wartości ciśnienia tętniczego. Dawki większe niż 5 mg nie były badane u dzieci i młodzieży.

Dzieci w wieku poniżej 6 lat. Brak dostępnych danych.

Amlodypina jest inhibitorem transportu jonu wapniowego (blokującym wolne kanały wapniowe), hamującym transport jonów wapniowych przez błony do komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych i komórek mięśnia sercowego.

Mechanizm wpływu amlodypiny na obniżenie ciśnienia tętniczego wynika z jej działania bezpośrednio zwiotczającego mięśnie gładkie ściany naczyń krwionośnych.

Dokładny mechanizm, w którym amlodypina usuwa ból wieńcowy, nie został do tej pory w pełni określony.

Wiadomo jednak, że amlodypina zmniejsza obszar niedokrwiennego uszkodzenia mięśnia sercowego poprzez dwa mechanizmy:

• działa rozkurczająco na obwodowe tętniczki, co powoduje redukcję całkowitego oporu obwodowego i prowadzi do zmniejszenia obciążenia następczego (ang. afterload) czyli siły, z jaką serce musi wypompowywać krew na obwód.
• Ponieważ utrzymuje się stała częstotliwość pracy serca, to zmniejszenie siły skurczu serca prowadzi do zmniejszenia zużycia energii przez mięsień sercowy, a przez to jego zapotrzebowania na tlen.

Mechanizm działania amlodypiny obejmuje prawdopodobnie również rozkurczanie dużych tętnic i tętniczek wieńcowych, zarówno w obszarach niedokrwionych, jak i prawidłowo ukrwionych.

Konsekwencją rozszerzenia naczyń jest poprawa dopływu tlenu do mięśnia serca u pacjentów ze skurczem tętnic wieńcowych (dławica naczynioskurczowa Prinzmetala).

1 tabl. zawiera 5 mg lub 10 mg amlodypiny.

Amlodypina może być bezpiecznie podawana jednocześnie z diuretykami tiazydowymi, lekami blokującymi receptory α- lub β-adrenergiczne, inhibitorami ACE, azotanami o przedłużonym działaniu, nitrogliceryną podawaną podjęzykowo, NLPZ, antybiotykami oraz doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi.

Badania kliniczne u zdrowych ochotników wykazały, że równoczesne stosowanie amlodypiny i digoksyny nie prowadzi do zmiany stężenia digoksyny w surowicy lub jej klirensu nerkowego.

Stwierdzono również, że jednoczesne podawanie z cymetydyną nie wpływa na farmakokinetykę amlodypiny.

Dane uzyskane w badaniach in vitro, przeprowadzonych z zastosowaniem ludzkiego osocza, nie wskazują na jakikolwiek wpływ amlodypiny na wiązanie badanych leków (digoksyny, fenytoiny, warfaryny lub indometacyny) z białkami osocza.

Jednoczesne podawanie amlodypiny z warfaryną nie miało istotnego znaczenia dla wpływu warfaryny na czas protrombinowy u zdrowych ochotników płci męskiej.

Badania farmakokinetyczne z cyklosporyną udowodniły, że amlodypina nie zmienia w sposób znaczący farmakokinetyki tego leku immunosupresyjnego.

Podczas jednoczesnego stosowania amlodypiny i syldenafilu, dla każdej z tych substancji obserwowano nasilenie działania obniżającego ciśnienie tętnicze krwi.

Jednoczesne podanie 20 zdrowym ochotnikom 240 ml soku grejpfrutowego i pojedynczej, doustnej dawki 10 mg amlodypiny nie wpłynęło znacząco na farmakokinetykę amlodypiny.

Nadwrażliwość na amlodypinę, dihydropirydyny lub substancje pomocnicze zawarte w preparacie.

Wstrząs kardiogenny, klinicznie znaczące zwężenie aorty, niestabilna choroba niedokrwienna serca.

Ciąża i okres karmienia piersią.

U pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby T_0,5 leku wydłuża się. Nie ustalono przedziału zalecanej dawki dobowej u tych pacjentów. Podając amlodypinę pacjentom z zaburzoną czynnością wątroby, należy zachować nadzwyczajną ostrożność. Zalecana jest szczególna ostrożność podczas stosowania u pacjentów z niedociśnieniem tętniczym, u pacjentów z zaporową przerostową kardiomiopatią i u pacjentów z ciężką niewydolnością serca (III i IV^o wg NYHA). Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia bólów głowy, zmęczenia lub zawrotów głowy, co może czasem wpływać na czynności wymagające zwiększonej uwagi, koordynacji ruchów i szybkiego podejmowania decyzji (np. w czasie prowadzenia pojazdów, obsługiwania maszyn w ruchu lub pracy na wysokości, itp.), zwłaszcza na początku leczenia.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) leukopenia, trombocytopenia, plamica.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) hiperglikemia.

Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) zmiany nastroju.

Zaburzenia układu nerwowego:

• (często) ból głowy, zawroty głowy, senność;
• (niezbyt często) neuropatia obwodowa, omdlenia, osłabione czucie, parestezja, zaburzenia smaku, drżenia.

Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia.

Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne.

Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca.

Zaburzenia naczyń:

• (często) uderzenia gorąca;
• (niezbyt często) zapalenie naczyń;
• (rzadko) niedociśnienie tętnicze.

Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność, kaszel, zapalenie błony śluzowej nosa.

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe:

• (często) nudności, ból brzucha;
• (niezbyt często) niestrawność, rozrost dziąseł, zapalenie trzustki, suchość w jamie ustnej, zaburzenia perystaltyki jelit;
• (bardzo rzadko) zapalenie błony śluzowej żołądka.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) cholestaza, żółtaczka, zapalenie wątroby.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

• (niezbyt często) zwiększona potliwość, łysienie, przebarwienia skóry;
• (rzadko) skórne reakcje alergiczne, świąd, wysypka, obrzęk naczynioruchowy, rumień wysiękowy wielopostaciowy;
• (bardzo rzadko) pokrzywka.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości: (niezbyt często) ból stawów, ból mięśni, kurcze mięśni, ból pleców.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) zwiększona częstość oddawania moczu, zaburzenia mikcji, oddawanie moczu w nocy.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja, ginekomastia.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:

• (często) obrzęk, obrzęki obwodowe, uczucie zmęczenia;
• (niezbyt często) złe samopoczucie, osłabienie, zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała.

Badania: (bardzo rzadko) zwiększona aktywność aminotransferaz.

Amlodypiny nie należy podawać w okresie ciąży.

Zaleca się przerwanie karmienia piersią podczas stosowania amlodypiny.

Opisano niewielką liczbę przypadków umyślnego przedawkowania amlodypiny u ludzi. Dostępne dane wskazują, że przedawkowanie większego stopnia może prowadzić do rozszerzenia obwodowych naczyń krwionośnych z odruchową tachykardią i nasilonym, długotrwałym niedociśnieniem tętniczym, mogącym prowadzić do wstrząsu, a nawet śmierci.

Postępowanie po przedawkowaniu.

• W niektórych przypadkach konieczne jest wykonanie płukania żołądka.
• W razie wystąpienia klinicznie istotnego obniżenia ciśnienia tętniczego na skutek przedawkowania amlodypiny, konieczne jest wspomaganie czynności układu krążenia oraz monitorowanie czynności serca i czynności oddechowej; należy ułożyć pacjenta w pozycji z uniesionymi kończynami dolnymi oraz prowadzić bilans płynów.
• W celu przywrócenia prawidłowej czynności naczyń i normalizacji ciśnienia tętniczego pomocne mogą być również środki obkurczające naczynia krwionośne w sytuacji, gdy ich zastosowanie nie jest przeciwwskazane.
• Korzystne może być dożylne podanie glukonianu wapnia w celu zahamowania działania blokującego kanał wapniowy.
• Dializa nie ma istotnego znaczenia, gdyż amlodypina wiąże się w dużym stopniu z białkami osocza.