Wyszukaj w publikacjach ...
Wścieklizna – jak weryfikować ryzyko zakażenia i prowadzić profilaktykę poekspozycyjną?
Zapisuję
Zapisz
Zapisane
Do transmisji wirusa wścieklizny dochodzi najczęściej przez ugryzienie lub kontakt śliny zakażonego zwierzęcia z uszkodzoną skórą lub błonami śluzowymi. Najczęstszym źródłem zakażeń są dzikie ssaki mięsożerne, nietoperze i zwierzęta domowe, przede wszystkim psy i koty. Rzadziej wirus może być przenoszony przez inne gatunki, np. sarny czy gryzonie. Początkowe objawy u człowieka są mało charakterystyczne – może pojawić się złe samopoczucie, ból głowy, utrata apetytu czy uczucie mrowienia w miejscu ekspozycji. W miarę postępu choroby rozwijają się ciężkie zaburzenia neurologiczne: wodowstręt, światłowstręt, a także pobudzenie i agresja. W końcowej fazie dochodzi do porażeń i zgonu.
Analiza ryzyka zakażenia wścieklizną w Polsce
Źródła
- Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt. Dz. U. 2004 nr 69, poz. 625. https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=wdu20040690625
- Wścieklizna. Gov.pl. https://www.gov.pl/web/psse-plock/wscieklizna
- Smreczak, M., & Orłowska, A. (2023). Wścieklizna w Polsce w 2022 r. Życie Weterynaryjne, 98(09), 566-570.
- Załącznik do komunikatu. Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 27 października 2023 r. (poz. 100). Program Szczepień Ochronnych na rok 2024.
Polecane artykuły
