Physiotens® 0,2 - (IR)

Lek jest wskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego pierwotnego.

Dawka początkowa moksonidyny wynosi 0,2 mg/dobę, maks. dawka dobowa wynosi 0,6 mg, podawana w 2 dawkach podzielonych. Maks. dawka pojedyncza wynosi 0,4 mg. Dawka powinna być dostosowana do indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Moksonidyna może być podawana niezależnie od posiłku. Dawka początkowa u pacjentów z umiarkowaną (30 ml/min

W różnych modelach zwierzęcych moksonidyna wykazywała silne działanie przeciwnadciśnieniowe. Dostępne dane sugerują, że miejscem przeciwnadciśnieniowego działania moksonidyny jest OUN.

Moksonidyna działa selektywnie na receptory imidazolowe znajdujące się w pniu mózgu. Receptory imidazolowe znajdują się w brzuszno-bocznej części rdzenia przedłużonego, obszarze związanym z regulacją układu współczulnego.

Pobudzanie receptora imidazolowego wydaje się zmniejszać aktywność układu współczulnego i obniżać ciśnienie krwi. Moksonidyna jest także agonistą ośrodkowych receptorów α₂-adrenergicznych, jednak jej powinowactwo do nich jest stosunkowo małe.

Może to tłumaczyć niewielką częstość występowania uspokojenia oraz suchości błony śluzowej jamy ustnej po zastosowaniu moksonidyny. U ludzi moksonidyna zmniejsza układowy opór naczyniowy, co prowadzi do obniżenia ciśnienia tętniczego krwi.

Przeciwnadciśnieniowe działanie moksonidyny wykazano w randomizowanych, kontrolowanych placebo badaniach klinicznych z zastosowaniem podwójnie ślepej próby. W dwumiesięcznych badaniach terapeutycznych, moksonidyna poprawiała wrażliwość na insulinę o 21% w porównaniu do placebo u pacjentów otyłych i opornych na insulinę z umiarkowanym nadciśnieniem.

1 tabl. powl. zawiera 0,2 mg moksonidyny.

Jednoczesne stosowanie moksonidyny oraz innych leków przeciwnadciśnieniowych powoduje efekt addycyjny.

Ponieważ trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne mogą zmniejszać skuteczność leków przeciwnadciśnieniowych działających ośrodkowo, nie zaleca się jednoczesnego stosowania trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych z moksonidyną.

Moksonidyna może nasilać sedatywne działanie trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (należy unikać ich równoczesnego stosowania), leków uspokajających, alkoholu, leków nasennych.

U pacjentów przyjmujących lorazepam, moksonidyna w umiarkowanym stopniu nasilała zaburzenia funkcji poznawczych.

Równoczesne podawanie moksonidyny może nasilać działanie uspokajające benzodiazepin.

Moksonidyna jest wydalana przez kanaliki nerkowe.

Nie można wykluczyć interakcji z innymi substancjami wydalanymi przez kanaliki nerkowe.

Moksonidyna jest przeciwwskazana w następujących przypadkach:

• nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą,
• zespół chorego węzła zatokowego,
• bradykardia (tętno spoczynkowe <50 uderzeń/min.),
• blok przedsionkowo-komorowy II° i III°,
• niewydolność serca.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu odnotowano przypadki bloku przedsionkowo-komorowego o różnym stopniu u pacjentów leczonych moksonidyną.

W oparciu o te przypadki nie można całkowicie wykluczyć roli przyczynowej moksonidyny w opóźnieniu przewodnictwa przedsionkowo-komorowego.

Z tego powodu zaleca się ostrożność w czasie leczenia pacjentów z możliwą predyspozycją do wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego.

W przypadku stosowania moksonidyny u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym I° należy zastosować specjalne środki ostrożności w celu uniknięcia bradykardii.

Nie należy stosować moksonidyny w wyższych stopniach bloku przedsionkowo-komorowego.

W przypadku stosowania moksonidyny u pacjentów z ciężką niewydolnością wieńcową i niestabilną dławicą piersiową należy zastosować specjalne środki ostrożności z powodu braku doświadczenia stosowania leku w tej grupie pacjentów.

Ponieważ moksonidyna jest wydalana głównie przez nerki zalecana jest ostrożność przy podawaniu moksonidyny pacjentom z niewydolnością nerek.

U tych pacjentów zaleca się ostrożność w dawkowaniu, zwłaszcza na początku leczenia.

Dawki należy zaczynać od 0,2 mg/dobę

• i mogą być zwiększone do maks. 0,4 mg/dobę u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek (GFR >30 ml/min ale <60 ml/min)
• i maks. 0,3 mg/dobę u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (GFR <30 ml/min),

jeśli jest to klinicznie uzasadnione i dobrze tolerowane.

W leczeniu skojarzonym z β-adrenolitykiem, w przypadku konieczności odstawienia obu leków, należy najpierw odstawić β-adrenolityk, a dopiero następnie moksonidynę po kilku dniach.

Dotychczas nie obserwowano zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi w wyniku efektu z odbicia po zaprzestaniu leczenia moksonidyną.

Jednakże nie zaleca się nagłego odstawienia moksonidyny.

Dawkę należy zmniejszać stopniowo przez okres 2 tyg.

Populacja osób starszych może być bardziej wrażliwa na działanie sercowo-naczyniowe produktów leczniczych obniżających ciśnienie krwi.

Z tego powodu należy rozpoczynać leczenie od najmniejszych dawek i zwiększać dawkę z ostrożnością aby, zminimalizować ryzyko poważnych następstw, do których mogą doprowadzić reakcje na produkt leczniczy.

Pacjenci z

• rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy,
• niedoborem laktazy typu Lapp lub
• zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy

nie powinni przyjmować preparatu.

Nie wykonano żadnych badań dotyczących wpływu moksonidyny na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Należy jednak zwrócić uwagę na możliwość wystąpienia senności lub zawrotów głowy, które obserwowano po podaniu leku.

Zaburzenia serca: (niezbyt często) bradykardia.

Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne.

Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy - częstość nie była zwiększona w porównaniu z placebo, zawroty głowy, senność; (niezbyt często) omdlenia - częstość nie była zwiększona w porównaniu z placebo.

Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie - częstość nie była zwiększona w porównaniu z placebo, (w tym niedociśnienie ortostatyczne).

Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) suchość błony śluzowej jamy ustnej; (często) biegunka, nudności, wymioty, dyspepsja.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd; (niezbyt często) obrzęk naczynioruchowy.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) osłabienie; (niezbyt często) obrzęki.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle pleców; (niezbyt często) bóle karku.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle pleców; (niezbyt często) bóle karku.

Brak danych klinicznych dotyczących stosowania moksonidyny u kobiet w ciąży.

Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na płód.

Potencjalne zagrożenie dla ludzi nie jest znane.

Moksonidyny nie należy stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne.

Moksonidyna przenika do mleka matki i dlatego nie należy jej stosować w czasie karmienia piersią.

Jeśli leczenie moksonidyną uważa się za bezwzględnie konieczne należy przerwać karmienie piersią.

W kilku zgłoszonych przypadkach przedawkowania, dawki do 19,6 mg przyjęte jednorazowo nie spowodowały skutków śmiertelnych.

Obserwowane objawy podmiotowe i przedmiotowe obejmowały:

• ból głowy
• uspokojenie
• senność
• niedociśnienie
• zawroty głowy
• osłabienie
• bradykardię
• suchość błony śluzowej jamy ustnej
• wymioty
• zmęczenie
• ból żołądka

W przypadku ciężkiego przedawkowania zaleca się ścisłe monitorowanie zwłaszcza zaburzeń świadomości i oddychania.

Ponadto, na podstawie kilku badań na zwierzętach, którym podawano duże dawki leku, stwierdzono, że może wystąpić przejściowe nadciśnienie, tachykardia oraz hiperglikemia.

Nie jest znane specyficzne antidotum.

W przypadku niedociśnienia można rozważyć zastosowanie wspomagania krążenia, podawanie płynów oraz dopaminy.

W przypadku wystąpienia bradykardii można podać atropinę.

Antagoniści receptora α mogą osłabić lub neutralizować paradoksalne nadciśnienie spowodowane przedawkowaniem moksonidyny.