Lorista® H; HD; HL

Produkt leczniczy wskazany jest w leczeniu nadciśnienia tętniczego pierwotnego u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest odpowiednio kontrolowane przy użyciu losartanu lub hydrochlorotiazydu stosowanych w monoterapii.

Nadciśnienie tętnicze.

Losartanu z hydrochlorotiazydem nie należy stosować jako leczenia początkowego, lecz u pacjentów, których ciśnienie krwi nie jest wystarczająco kontrolowane podczas leczenia samym losartanem potasowym lub tylko hydrochlorotiazydem.

Zalecane jest stopniowe zwiększanie dawki pojedynczych składników (losartanu i hydrochlorotiazydu).

W odpowiednich klinicznie przypadkach można rozważyć bezpośrednią zmianę monoterapii u pacjentów, których ciśnienie krwi nie jest wystarczająco kontrolowane na leczenie skojarzone ustalonymi dawkami.

• Zwykle dawką podtrzymującą jest 1 tabl. 50 mg/12,5 mg (losartan 50 mg/hydrochlorotiazyd 12,5 mg) raz/dobę.
• W przypadku pacjentów, u których nie wystąpiło odpowiednie działanie produktu leczniczego, 50 mg/12,5 mg, dawkę można zwiększyć do 1 tabl. 100 mg/25 mg leku (losartan 100 mg/hydrochlorotiazyd 25 mg) raz/dobę.
• Dawką maks. jest 1 tabl. 100 mg/25 mg leku raz/dobę.

Na ogół działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia.

Lek 100/12,5 mg (losartan 100 mg/hydrochlorotiazyd 12,5 mg) jest przeznaczony dla tych pacjentów, którym zwiększono dawkę losartanu do 100 mg, i którzy wymagają dodatkowej kontroli ciśnienia tętniczego krwi.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i u pacjentów poddawanych hemodializie.

• Dostosowanie początkowego dawkowania u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (tj. Cl_Cr 30-50 ml/min) nie jest konieczne.
• Skojarzenie losartanu z hydrochlorotiazydem nie jest zalecane do stosowania u pacjentów poddawanych hemodializie.
• Nie należy stosować produktu leczniczego u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (tj. Cl_Cr <30 ml/min).

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

Produkt leczniczy jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Przed zastosowaniem produktu leczniczego należy skorygować zmniejszoną objętość krwi krążącej i/lub zmniejszone stężenie sodu.

Przed zastosowaniem produktu leczniczego należy skorygować zmniejszoną objętość krwi krążącej /lub zmniejszone stężenie sodu.

Pacjenci w podeszłym wieku.

Dostosowanie dawkowania u osób w wieku podeszłym nie jest zazwyczaj konieczne.

Stosowanie u dzieci i młodzieży.

Brak doświadczeń dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u dzieci i młodzieży (<18 lat), dlatego nie należy stosować produktu leczniczego w tej grupie wiekowej.

Produkt leczniczy może być stosowany z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Tabl. należy połykać popijając szklanką wody. Produkt leczniczy można przyjmować z jedzeniem lub niezależnie od posiłków.

• Preparat z grupy leków działających na układ renina-angiotensyna;
• preparat złożony, antagonista angiotensyny II i diuretyk.

Substancje czynne preparatu przejawiają tzw. efekt addycyjny, zmniejszając ciśnienie tętnicze silniej niż każdy ze składników oddzielnie.

Wydaje się, że efekt ten wynika z wzajemnie uzupełniających się sposobów działania obydwu składników.

Działanie hipotensyjne preparatu utrzymuje się przez 24 h.

• Hydrochlorotiazyd zwiększa aktywność reninową osocza,
• zwiększa wydzielanie aldosteronu,
• zmniejsza poziom potasu w osoczu krwi
• i zwiększa poziom angiotensyny II.

• Hydrochlorotiazyd powoduje pośredni wzrost poziomu kwasu moczowego,
• losartan zmniejsza hiperurykemię wywołaną przez diuretyki.

Po podaniu doustnym działanie diuretyczne występuje po 2 h, efekt maks. po ok. 4 h i utrzymuje się przez 6-12 h.

Losartan wiąże się selektywnie z receptorem AT₁, blokuje wszystkie fizjologicznie istotne działania angiotensyny II i poprzez hamowanie aldosteronu może zmniejszać utratę potasu wywołaną leczeniem moczopędnym.

Po podaniu doustnym losartan jest dobrze wchłaniany i po pierwszym przejściu przez wątrobę tworzy aktywny metabolit kwasu karboksylowego.

Śr. maks. stęż. losartanu jest osiągane po 1 h, a jego aktywnego metabolitu po 3-4 h.

Losartan i jego metabolit są wydalane z żółcią w 58% oraz z moczem w 35%.

Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany, 61% dawki doustnej jest wydalane w postaci niezmienionej.

1 tabl. powl. zawiera 50 mg lub 100 mg losartanu i 12,5 mg lub 25 mg hydrochlorotiazydu.

Nie stwierdzono klinicznie ważnych interakcji losartanu z

• hydrochlorotiazydem,
• digoksyną,
• warfaryną,
• cymetydyną,
• fenobarbitalem,
• ketokonazolem
• i erytromycyną.

Ryfampicyna i flukonazol zmniejszają poziom jego aktywnych metabolitów. Jednoczesne stosowanie diuretyków oszczędzających potas (spironolakton, triamteren, amilorid), preparatów potasu lub zamienników soli kuchennej zawierających potas może spowodować wzrost stężenia potasu w osoczu. Indometacyna (niesteroidowy lek przeciwzapalny) może zmniejszać działanie hipotensyjne losartanu. Podawanie diuretyków tiazydowych z alkoholem, barbituranami lub środkami do znieczulenia ogólnego może nasilać hipotonię ortostatyczną. Ponadto może okazać się konieczne odpowiednie dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych (doustne i insulina). Jednocześnie stosowane inne leki hipotensyjne mogą wywierać efekt addycyjny. W obecności żywic jonowymiennych wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zmniejszone. Kortykosteroidy, ACTH podawane z hydrochlorotiazydem zwiększają utratę elektrolitów, szczególnie potasu. Lek też może zwiększać wrażliwość na środki zwiotczające, niedepolaryzujące (np. tubokuraryna). Diuretyki zmniejszają klirens nerkowy litu, powodując w ten sposób zwiększone ryzyko jego toksyczności. NLPZ mogą zmniejszyć działanie diuretyków. Wysokie dawki preparatów wapnia stosowane jednocześnie z diuretykami tiazydowymi mogą sprzyjać rozwojowi zespołu Burnetta (milk-alkali syndrome) z hiperkalcemią, alkalozą metaboliczną i niewydolnością nerek.

• Nadwrażliwość na losartan,
• pochodne sulfonamidów (jak hydrochlorotiazyd) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą,
• oporna na leczenie hipokaliemia lub hiperkalcemia,
• ciężkie zaburzenia czynności wątroby;
• zastój żółci oraz zaburzenia powodujące niedrożność dróg żółciowych,
• oporna na leczenie hiponatremia,
• objawowa hiperurykemia/dna moczanowa,
• II i III trymestr ciąży,
• ciężkie zaburzenia czynności nerek (tj. klirens kreatyniny <30 ml/min),
• bezmocz.

Stosowanie leku nie jest zalecane u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny niższy niż 30 ml/min.).

Leczenie skojarzone z zastosowaniem losartanu i hydrochlorotiazydu zmniejsza hiperurykemię wywołaną przez hydrochlorotiazyd.

W wyniku zahamowania układu renina-angiotensyna, u wrażliwych pacjentów, zwłaszcza u pacjentów w wieku podeszłym oraz u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej nerki, mogą pojawić się zaburzenia w funkcjonowaniu nerek, w tym niewydolność nerek, które mogą być odwracalne po zaprzestaniu leczenia.

U niektórych pacjentów może pojawić się objawowa hipotonia.

Podczas stosowania preparatu należy sprawdzać poziom elektrolitów w regularnych odstępach czasu.

Leczenie diuretykami tiazydowymi może wiązać się ze

• wzrostem poziomu cholesterolu i trójglicerydów,
• upośledzeniem tolerancji glukozy,
• podwyższeniem stężenia wapnia w osoczu.

Po zastosowaniu tiazydow obserwowano

• reakcje nadwrażliwości u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową,
• jak również zaostrzenie lub uaktywnienie tocznia rumieniowatego układowego.

Produkt zawiera laktozę.

Tiazydy mogą zaburzać wykonanie testów czynnościowych przytarczyc ze względu na ich wpływ na metabolizm wapnia.

W kontrolowanych badaniach klinicznych nad znacznym nadciśnieniem, jedynie zawroty głowy były działaniem niepożądanym, zgłaszanym jako związane z lekiem.

Po wprowadzeniu leku na rynek najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi były:

• kaszel
• ból brzucha
• nudności
• biegunka
• dyspepsja
• ból głowy
• skurcze mięśniowe
• bóle pleców
• nóg
• bóle mięśniowe
• astenia
• zmęczenie
• ból w klatce piersiowej
• bezsenność

W badaniach krwi obserwowano hiperkaliemię, nieznaczne zmniejszenie wartości hematokrytu i hemoglobiny.

Stosowanie leku jest przeciwwskazane u kobiet w okresie ciąży i karmienia piersią.

Leczenie jest objawowe i polega na podtrzymywaniu funkcji życiowych. Postępowanie według ogólnie przyjętych zasad.