Wyszukaj w szybkich pytaniach
Na czym polega badanie metodą Grotta?
Trzustka, położona głęboko w przestrzeni zaotrzewnowej, jest narządem trudnym do oceny palpacyjnej. Mimo że współczesna diagnostyka opiera się głównie na badaniach obrazowych, takich jak USG, TK czy MRI, badanie metodą Grotta pozostaje ciekawym i historycznie istotnym elementem badania klinicznego jamy brzusznej. Może dostarczyć orientacyjnych informacji o bolesności, powiększeniu lub naciekach w obrębie trzustki.
Jak wykonać badanie trzustki metodą Grotta?
Badanie Grotta wykonuje się u pacjenta leżącego na plecach, z lekko ugiętymi kolanami, co rozluźnia mięśnie brzucha. Lekarz staje po prawej stronie chorego i układa obie dłonie poprzecznie w górnej części nadbrzusza – lewą w okolicy podżebrza lewego, prawą poniżej niej, w osi pępka.
Podczas spokojnego wdechu pacjenta lekarz pogłębia ucisk w kierunku kręgosłupa, niejako „zanurzając” palce pod łukiem żebrowym. W czasie wydechu może przesunąć palce ku górze, starając się „wyczuć” twardość, bolesność lub obecność masy w miejscu rzutu trzustki (na wysokości L1).
- Objaw Grotta dodatni – pacjent odczuwa ból lub dyskomfort przy palpacji w tej okolicy, co może sugerować proces zapalny lub guz trzustki.
- Objaw Grotta ujemny – brak bolesności lub nieprawidłowych oporów.
Badanie należy wykonywać bardzo delikatnie, gdyż nadmierny ucisk może wywołać ból również u osób zdrowych, szczególnie szczupłych.
Znaczenie kliniczne badania Grotta
Choć czułość i swoistość badania Grotta są ograniczone, warto o nim pamiętać w sytuacjach, gdy pacjent zgłasza ból w nadbrzuszu promieniujący do pleców, nudności czy utratę masy ciała. W takich przypadkach dodatni objaw Grotta może stanowić przesłankę do pilnego skierowania na badania obrazowe trzustki. W praktyce badanie to ma dziś głównie wartość orientacyjną i dydaktyczną, przypominając, jak istotne jest staranne badanie fizykalne i zrozumienie topografii jamy brzusznej.
Referencje
- Lisiecka-Adamska, H. (2003). Działalność Prof. dr hab. med. Józefa Grotta w dziedzinie parazytologii klinicznej. Wiadomości Parazytologiczne, 49(1), 321–324.
