Czy pacjent z bezobjawową niedokrwistością wymaga dalszej diagnostyki?

Mimo że wielu pacjentów z niedokrwistością może nie wykazywać klinicznych objawów, każdy przypadek tego stanu wymaga dalszej diagnostyki. Wynika to z potencjalnych przyczyn niedokrwistości, które mogą obejmować zarówno błahe stany niedoborowe, jak i poważne schorzenia, takie jak nowotwory. Brak objawów klinicznych nie wyklucza istnienia poważnych patologii wymagających leczenia.

Znaczenie rozpoznania etiologii niedokrwistości

Jednym z kluczowych argumentów przemawiających za koniecznością dalszej diagnostyki niedokrwistości bezobjawowej jest potrzeba identyfikacji jej pierwotnej przyczyny. Anemia może być skutkiem niedoboru żelaza, witaminy B12 lub kwasu foliowego, ale równie dobrze może wskazywać na choroby przewlekłe (np. niewydolność nerek czy choroby autoimmunologiczne), czy zaburzenia hematologiczne (np. anemia aplastyczna). Każda z tych przyczyn wymaga odmiennych strategii terapeutycznych i ma inne rokowanie. Przykładowo, niedobór żelaza spowodowany przewlekłym krwawieniem z przewodu pokarmowego może być pierwszym objawem raka jelita grubego. Zaniedbanie diagnostyki w takich przypadkach może skutkować opóźnieniem rozpoznania i leczenia choroby nowotworowej, co pogarsza rokowanie pacjenta.

Poza tym nieleczona anemia może powodować pogorszenie jakości życia, wpływając na zdolność do pracy i koncentrację. Pacjenci z niedokrwistością mogą odczuwać duszność, kołatania serca, pogorszenie tolerancji wysiłku. Zignorowanie niedokrwistości naraża pacjenta na rozwinięcie objawów choroby podstawowej, będącej przyczyną anemii. 

Nie można również pominąć faktu, że nieleczone stany niedoborowe mogą prowadzić do nieodwracalnych zmian, takich jak neuropatia w przebiegu niedoboru witaminy B12. Wczesna diagnostyka i wdrożenie odpowiedniego leczenia są kluczowe dla poprawy wyników leczenia oraz prewencji długofalowych komplikacji.

Bibliografia

1. Szczeklik, A. (2024). Interna Szczeklika 2024.