Pandemia plastiku

Zmierzamy pewnym krokiem w stronę katastrofy klimatycznej. Mimo rosnących w siłę inicjatyw społecznych wywierających coraz większą presję na organizacje międzynarodowe i rządy w celu podjęcia stanowczych działań, statystyki są nieubłagane – robi się brudno i gorąco. Niestety, kryzys zdrowotny spowodowany pandemią COVID-19 przekłada się jednocześnie na zagrożenie dla środowiska.

Środki ochrony osobistej (ŚOI) stały się nieodłącznym elementem nowej codzienności, nie tylko szpitalnej. Szacuje się, że przez COVID-19 na świecie miesięczne zużycie jednorazowych maseczek i rękawiczek wynosi odpowiednio 129 miliardów sztuk i 65 miliardów par [1]. W lutym 2020 w Chinach produkowano 116 milionów sztuk maseczek chirurgicznych dziennie, czyli dwanaście razy więcej niż przed wybuchem pandemii. W szpitalach w samym Wuhan w szczycie epidemii zużycie ŚOI wzrosło sześciokrotnie, co oznacza powstawanie zawrotnych 240 ton plastikowych śmieci dziennie, traktowanych jako odpady medyczne zakaźne, czyli zupełnie nie poddawane recyklingowi [2]. Taką taktykę podjęło większość krajów na świecie, jednocześnie zmieniając politykę dotyczącą składowania odpadów komunalnych. Portugalia postanowiła zmierzyć się z problemem możliwej transmisji wirusa, który utrzymuje zakaźność na plastiku do 3 dni [3], rekomendując wyrzucanie zużytych ŚOI w szczelnie zamkniętych workach do śmieci zmieszanych. W USA wiele magistratów zdecydowało się na wstrzymanie programów recyklingowych, również ze względu na konieczność zmian budżetowych i przeznaczenia środków na walkę z pandemią, promując tym samym spalanie odpadów i składowanie ich na wysypiskach [4]. Te rekomendacje stoją w rażącej sprzeczności z założeniami zrównoważonego rozwoju gospodarczego, a nieprawidłowa utylizacja tylko 1% ŚOI przekłada się na 30 do 40 tysięcy kilogramów plastiku. Ponadto, wiele ze zużytych maseczek i rękawiczek nawet nie dociera do koszy na śmieci, swobodnie podróżując z podmuchami wiatru ku lasom i rzekom.