Charité – szpital z historią

Patrząc na niedawno wyremontowany 23-piętrowy Bettenhochhaus górujący nad Berlinem, trudno uwierzyć, że szpital Charité pierwotnie założono jako „dom zarazy”, położony poza miastem, gdy epidemia dżumy szalała w Prusach wschodnich. Dopiero po 17-latach funkcjonowania ośrodka jako hospicjum, przytułku i domu macierzyńskiego dla niezamężnych matek, został on przekształcony w klinikę z prawdziwego zdarzenia przez ówczesnego cesarza Prus Friedricha Wilhelma I. W 1792 roku zapisał on na marginesie listu ‘Dom będzie się nazywał Charité’, od francuskiego słowa oznaczającego miłosierdzie, tworząc podwaliny ambulatorium i szpitala wojskowego, w którym mieli kształcić się przyszli lekarze wojskowi. 

Po utworzeniu w 1810 Uniwersytetu w Berlinie, Charité nie uczestniczył w akademickim kształceniu cywilów, mimo że na jego terenie powstawały kliniki uniwersyteckie. Dopiero w 1927 roku stał się pełnoprawnym centrum uniwersyteckim. Nie oznacza to jednak, że już wcześniej w jego obrębie nie prowadzono działalności badawczej – do tego czasu w murach Charité dokonano licznych przełomów naukowym, przede wszystkim w dziedzinie bakteriologii. Pod koniec XIX wieku trzej przyszli nobliści rywalizowali ze sobą właśnie w tym jednym szpitalu: Emil von Behring, Robert Koch i Paul Ehrlich.