Budenofalk®

Wskazania

Leczenie czynnego, wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, ograniczonego do odbytnicy i esicy.

Dawkowanie

Dorośli. 1 rozpylenie po 2 mg/dobę budezonidu. Dzieci i młodzież. Produktu leczniczego nie należy podawać dzieciom, ze względu na brak wystarczającego doświadczenia w zakresie jego stosowania w tej grupie wiekowej.

Uwagi

Do podawania doodbytniczego. Preparat można stosować rano lub wieczorem. Nałożyć aplikator na zbiornik i potrząsać zbiornikiem przez około 15 sek., a następnie wprowadzić aplikator do odbytnicy najdalej jak jest to możliwe bez odczucia dyskomfortu. Dawka zostaje podana wystarczająco dokładnie tylko wtedy, gdy kopuła pompki jest trzymana jak najbardziej pionowo i jest skierowana w dół. W celu podania dawki preparatu wcisnąć do końca kopułę pompki i bardzo wolno ją zwolnic. Po uruchomieniu, aplikator należy trzymać w tej samej pozycji przez 10-15 sek. przed wycofaniem go z odbytnicy. Najlepsze wyniki można uzyskać, jeśli przed podaniem preparatu opróżni się jelita. Czas trwania terapii ustala lekarz prowadzący. Ostre zapalenie ustępuje na ogół po upływie 6-8 tyg. Nie należy stosować preparatu po tym czasie.

Działanie

Dokładny mechanizm działania budezonidu w leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego nie jest w pełni poznany. Wyniki farmakologicznych badan klinicznych oraz kontrolowanych badań klinicznych wykazują, że mechanizm działania budezonidu przede wszystkim wynika z jego działania miejscowego w jelicie. Preparat jest glikokortykosteroidem wykazującym silne działanie przeciwzapalne. Preparat stosowany w dawkach 2 mg, podawanych doodbytniczo, które są równie skuteczne klinicznie, jak glikokortykosteroidy o działaniu ogólnoustrojowym, praktycznie nie hamuje osi podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowej. Preparat w postaci pianki doodbytniczej podawany do dawki dobowej 4 mg budezonidu, właściwie nie wywierał wpływu na stężenie kortyzolu w osoczu.

Skład

1 podanie doodbytnicze zawiera 2 mg budezonidu.

Interakcje

Działanie glikozydów naparstnicy może być nasilone przez niedobór potasu. Leki moczopędne zwiększające wydalanie potasu: wydalanie potasu może być zwiększone. Inhibitory cytochromu P-450 3A, takie jak ketokonazol, rytonawir, troleandomycyna, erytromycyna, cyklosporyna, sok grejpfrutowy: działanie kortykosteroidu może być nasilone. Leki pobudzające cytochrom P-450 3A, takie jak karbamazepina i ryfampicyna mogą zmniejszać układową, a także miejscową ekspozycję na budezonid w błonie śluzowej jelita. Dawka budezonidu może wymagać skorygowania. Substraty CYP3A, takie jak etynyloestradiol, współzawodniczą z budezonidem o przekształcenie metaboliczne. Jeżeli substancja współzawodnicząca ma większe powinowactwo do CYP3A, może to prowadzić do zwiększenia stężenia budezonidu w osoczu krwi. Jeżeli zaś budezonid wiąże się silniej z CYP3A, może dojść do zwiększenia stężeń substancji współzawodniczącej w osoczu krwi. W takich przypadkach może być konieczne skorygowanie dawki budezonidu lub substancji współzawodniczącej. U kobiet przyjmujących estrogeny lub doustne środki antykoncepcyjne zgłaszano zwiększenie stężenia w osoczu krwi i nasilenie działania kortykosteroidów. Nie obserwowano takiej interakcji podczas stosowania złożonych doustnych środków antykoncepcyjnych o małej dawce hormonów.

Przeciwwskazania

Preparatu nie należy stosować w następujących okolicznościach: nadwrażliwość na budezonid lub na którąkolwiek substancję pomocniczą; miejscowe zakażenia jelita (bakteryjne, pełzakowe, grzybicze, wirusowe); marskość wątroby z objawami nadciśnienia wrotnego, np. późne stadium pierwotnej marskości żółciowej wątroby.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności

Leczenie preparatem powoduje mniejsze stężenia steroidów we krwi niż leczenie konwencjonalnymi kortykosteroidami doustnymi. Z tego powodu zamiana innego steroidu na preparat może spowodować wystąpienie objawów związanych ze zmianą stężenia steroidów we krwi. Należy zachować szczególne środki ostrożności u pacjentów z gruźlicą, nadciśnieniem tętniczym, cukrzyca, osteoporoza, choroba wrzodowa (żołądka lub dwunastnicy), jaskra, zaćma, obciążonym wywiadem rodzinnym w kierunku cukrzycy lub jaskry. Preparatu nie należy podawać dzieciom ze względu na brak wystarczającego doświadczenia w jego stosowaniu w tej grupie wiekowej. Zahamowanie odpowiedzi zapalnej i osłabienie czynności układu odpornościowego zwiększa ryzyko wystąpienia zakażenia oraz stopień ciężkości jego przebiegu. Często choroba zakaźna może sie objawiać w nietypowy sposób, a ciężkie zakażenia, takie jak posocznica czy gruźlica, mogą być zamaskowane i mogą osiągnąć zaawansowane stadium, zanim zostaną rozpoznane. Ospa wietrzna stanowi szczególny problem. W normalnych warunkach choroba ta przebiega łagodnie, jednak u pacjentów poddawanych leczeniu immunosupresyjnemu może mieć ciężki przebieg lub okazać się śmiertelna. Należy poinformować pacjentów, którzy nie chorowali wcześniej na ospę wietrzną, aby unikali kontaktów z osobami chorymi na ospę wietrzną lub półpasiec, a w razie ekspozycji bezzwłocznie zgłosili się do lekarza. U narażonych, nieuodpornionych pacjentów, którzy otrzymują kortykosteroidy działające ogólnie lub otrzymywali je w ciągu ostatnich 3 m-cy, należy zastosować bierną immunizację z użyciem immunoglobuliny przeciw wirusowi ospy wietrznej i półpaśca. Immunoglobulinę należy podać w ciągu 10 dni od czasu ekspozycji na ospę wietrzną. Po potwierdzeniu rozpoznania ospy wietrznej konieczna jest specjalistyczna opieka i natychmiastowe leczenie. Powyższe środki ostrożności muszą być przestrzegane również w przypadku możliwego zakażenia wirusem odry. U pacjentów z upośledzoną odpornością immunologiczną nie należy stosować żywych szczepionek. Odpowiedź humoralna (wytwarzanie przeciwciał) na inne (inaktywowane) szczepionki może byc zmniejszona. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby w stopniu od łagodnego do umiarkowanego. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby - tak jak w przypadku leczenia innymi glikokortykosteroidami - wydalanie preparatu może być zmniejszone, a układowa dostępność biologiczna - zwiększona. Nie należy podawać budezonidu tym pacjentom. Preparat może powodować zahamowanie czynności osi podwzgórze-przysadka-nadnercza i zmniejszać reakcje na stres. W przypadku planowanego zabiegu chirurgicznego lub narażenia na innego rodzaju stres zaleca się dodatkowe podanie glikokortykosteroidów działających ogólnie. Należy unikać jednoczesnego leczenia ketokonazolem lub innymi inhibitorami enzymu CYP3A, ponieważ zahamowanie tlenowej biotransformacji budezonidu może doprowadzić do zwiększenia stężenia budezonidu w osoczu. W przypadku stosowania dawek większych niż zalecane mogą wystąpić ogólnoustrojowe działania niepożądane podobne do powodowanych przez glikokortykosteroidy. Alkohol etylowy może powodować miejscowe podrażnienie skóry (np. kontaktowe zapalenie skóry). Glikol propylenowy może powodować podrażnienie skóry. Preparat nie zawiera środków konserwujących. Preparat nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Działania niepożądane

W badaniach klinicznych dotyczących stosowania preparatu u 8% pacjentów obserwowano działania niepożądane. Często stwierdzano pieczenie lub ból w odbytnicy, a niezbyt często - nudności, ból głowy, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) zakażenia dróg moczowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) niedokrwistość, zwiększenie opadu Biernackiego, leukocytoza. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) zwiększenie łaknienia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) bóle głowy, zawroty głowy, zaburzenia węchu. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) nudności, ból brzucha, niestrawność, wzdęcia, parestezje w okolicy brzucha, szczelina odbytu, aftowe zapalenie jamy ustnej, częste uczucie parcia na stolec, hemoroidy, krwawienie z odbytu. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zwiększenie aktywności aminotransferaz (AlAT, AspAT), zwiększenie wskaźników cholestazy (GGT, AP). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) trądzik, nadmierne pocenie się. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie aktywności amylazy, zmiany stężenia kortyzolu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) pieczenie i ból w obrębie odbytnicy; (niezbyt często) osłabienie, zwiększenie mc. W pojedynczych przypadkach mogą wystąpić typowe działania niepożądane występujące podczas podawania glikokortykosteroidów działających ogólnie. Działania niepożądane wymienione poniżej zależą od stosowanych dawek, czasu trwania leczenia, równoczesnego lub wcześniejszego leczenia innymi glikokortykosteroidami oraz indywidualnej wrażliwości pacjenta. Zaburzenia układu immunologicznego: zaburzenia odpowiedzi immunologicznej (np. zwiększone ryzyko zakażeń). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: zespół Cushinga: twarz księżycowata, otyłość w obrębie tułowia, zaburzenia tolerancji glukozy, cukrzyca, zatrzymanie sodu z powstawaniem obrzęków, zwiększenie wydalania potasu, niedoczynność lub zanik kory nadnerczy, opóźnienie wzrostu u dzieci, zaburzenia wydzielania hormonów płciowych (np. brak miesiączki, hirsutyzm, impotencja). Zaburzenia psychiczne: depresja, drażliwość, euforia. Zaburzenia oka: jaskra, zaćma. Zaburzenia układu nerwowego: zespół rzekomego guza mózgu (z obrzękiem tarczy nerwu wzrokowego) u młodzieży. Zaburzenia naczyniowe: zwiększone ryzyko zakrzepicy, zapalenie naczyń (po odstawieniu leku długotrwale stosowanego). Zaburzenia żołądka i jelit: dolegliwości żołądkowe, owrzodzenie dwunastnicy, zapalenie trzustki. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: wysypka alergiczna, rozstępy skórne, wybroczyny, podskórne wylewy krwi, opóźnione gojenie się ran. Mogą wystąpić miejscowe reakcje skórne, takie jak kontaktowe zapalenie skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: aseptyczna martwica kości (kości udowej i głowy kości ramiennej), rozlany ból mięśniowy i osłabienie mięśniowe, osteoporoza. Niektóre z wyżej wymienionych działań niepożądanych zgłaszano po długotrwałym doustnym stosowaniu budezonidu. Ze względu na miejscowe działanie leku, ryzyko wystąpienia działań niepożądanych preparatu jest zasadniczo mniejsze niż w przypadku glikokortykosteroidów działających ogólnie.

Ciąża i laktacja

Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania preparatu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Preparatu nie należy stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Przed rozpoczęciem terapii preparatem u kobiet w wieku rozrodczym należy wykluczyć ewentualną ciążę, a podczas terapii stosować skuteczne środki antykoncepcyjne. Ponieważ nie wiadomo, czy budezonid, podobnie jak inne kortykosteroidy, przenika do mleka matki, nie zaleca sie karmienia piersią podczas stosowania preparatu.

Przedawkowanie

W piśmiennictwie nie ma doniesień o przypadkach przedawkowania budezonidu. W związku z właściwościami preparatu przedawkowanie prowadzące do ostrego zatrucia jest mało prawdopodobne.

ICD-10