Betadine® - (IR)

Lek ten stosuje się do miejscowego leczenia oparzeń, ran, otarć, owrzodzeń troficznych, zakażeń skóry.

W leczeniu zakażeń: maść nakładać raz lub 2x/dobę maks. przez 14 dni.

Wyłącznie do stosowania miejscowego. Skórę zmienioną chorobowo należy oczyścić i osuszyć. Nakładać maść na zmienione chorobowo miejsca. Można założyć opatrunek lub bandaż.

Jodowany powidon jest to kompleks jodu i polimeru poliwinylopyrolidonu, z którego przez pewien okres czasu po aplikacji uwalnia się jod. Jod elementarny ma silne właściwości bakteriobójcze. In vitro szybko zabija wszystkie bakterie, wirusy, grzyby, a także niektóre pierwotniaki. Mechanizm działania jest następujący: wolny jod wywiera szybkie działanie bakteriobójcze natomiast polimer działa jako magazyn jodu. Po kontakcie ze skórą lub błonami śluzowymi polimer uwalnia coraz większe ilości jodu. Jod wchodzi w interakcje z utleniającymi się grupami -SH i -OH aminokwasów wchodzących w skład enzymów i strukturalnych białek drobnoustrojów, w wyniku czego białka ulegają inaktywacji lub zniszczeniu. In vitro większość drobnoustrojów ginie w ciągu niecałej minuty, najwięcej w ciągu pierwszych15-30 sekund. W przebiegu tego procesu jod traci swoje zabarwienie i dlatego intensywność brązowej barwy można traktować jako wskaźnik skuteczności preparatu. Utrata zabarwienia wskazuje na konieczność zastosowania następnej dawki. Nie są znane przypadki oporności.

1 g maści zawiera 100 mg jodowanego powidonu. W 20 g maści znajduje się 2 g jodowanego powidonu.

Jodowany powidon działa przeciwbakteryjne przy pH w zakresie 2-7.

Reakcje z białkami i nienasyconymi związkami organicznymi mogą osłabić skuteczność preparatu.

Jednoczesne stosowanie maści z enzymatycznymi maściami do leczenia ran może zmniejszyć skuteczność obu preparatów.

Środki zawierające rtęć, srebro, nadtlenek wodoru, kwas benzoesowy lub taurolidynę mogą wchodzić w interakcje z kompleksem powidon-jod w związku z czym należy unikać ich jednoczesnego stosowania.

Uwaga! Ze względu na utleniające właściwości preparatu, w przypadku niektórych testów na wykrywanie krwi utajonej w kale lub wykrywanie krwi lub glukozy w moczu, zanieczyszczenie jodowanym powidononem może dać wyniki fałszywie dodatnie.

Podczas stosowania jodowanego powidonu może zmniejszyć się wychwyt jodu przez tarczycę, co z kolei może utrudniać przeprowadzenie niektórych badań diagnostycznych (np. scyntygrafia tarczycy, oznaczanie jodu związanego z białkiem, badania z zastosowaniem jodu radioaktywnego) lub uniemożliwiać leczenie chorób tarczycy jodem.

Aby uzyskać niezafałszowane wyniki zaleca się zachowanie 1-2 tygod. odstępu czasu między zakończeniem terapii jodowanym powidonem a scyntygrafią tarczycy.

Nadwrażliwość lub podejrzenie nadwrażliwości na jod.

Regularne stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u osób z chorobami tarczycy (w szczególności u osób z wolem guzkowym koloidowym, wolem endemicznym i zapaleniem tarczycy typu Hashimoto), przed i po leczeniu jodem radioaktywnym i scyntygrafii oraz w opryszczkowym zapaleniu skóry Duhringa.

Długotrwałe stosowanie może spowodować podrażnienie skóry, a w rzadkich przypadkach, ciężkie odczyny skórne.

Jeśli wystąpi podrażnienie lub nadwrażliwość należy zaprzestać stosowania preparatu.

U pacjentów z chorobami tarczycy przyjęcie dużej ilości jodu może wywołać nadczynność tarczycy (np. wole guzkowe koloidowe, wole endemiczne).

U tych osób stosowanie maści powinno być ograniczone, gdy chodzi o czas, jak również wielkość obszaru skóry, na który stosowana jest maść.

W czasie długotrwałego stosowania na duże powierzchnie skóry może wystąpić wychwyt jodu przez tarczycę co może spowodować nadczynność tarczycy u pacjentów z chorobami tarczycy w wywiadzie.

U tych pacjentów maść może być stosowana średnio na nie więcej niż 10% powierzchni ciała lub nie dłużej niż 14 dni.

Ze względu na osobnicze różnice w stopniu wychwytu jodu, należy monitorować czynność tarczycy i leczenie dobierać indywidualnie dla każdego pacjenta.

Jeśli po leczeniu wystąpią objawy wskazujące na nadczynność tarczycy należy przeprowadzić badania czynności tarczycy.

Należy unikać stosowania dużych ilości jodu u noworodków i małych dzieci ze względu na większą przepuszczalność skóry i większą wrażliwość na jod u tych pacjentów, w związku z czym ryzyko wystąpienia nadczynności tarczycy w tych przypadkach jest zwiększone.

U noworodków i małych dzieci jodowany powidon należy stosować w jak najmniejszej dawce.

W razie konieczności należy przeprowadzić badania czynności tarczycy.

Szczególną ostrożność należy zachować w razie regularnego stosowania preparatu u pacjentów ze współistniejącą niewydolnością nerek.

Należy unikać regularnego stosowania maści u pacjentów aktualnie leczonych litem.

Stosowanie maści nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Zaburzenia nerek i pęcherza:

• zaburzenia czynności nerek
• ostra niewydolność nerek

Zaburzenia skóry i tkanki łącznej:

• miejscowe reakcje skórne
• reakcje nadwrażliwości
• jak kontaktowe zapalenie skóry objawiające się zmianami łuszczycopodobnymi
• zaczerwienieniem
• występowaniem małych pęcherzy

Zaburzenia endokrynologiczne: długotrwałe stosowanie jodowanego powidonu może zwiększyć absorpcje jodu. Może wystąpić nadczynność tarczycy, szczególnie u pacjentów z chorobami tarczycy w wywiadzie.

Regularne stosowanie jodowanego powidonu u kobiet w ciąży lub karmiących piersią może być jedynie w przypadku dokładnej diagnozy i bezwzględnych wskazań do zastosowania preparatu.

Należy ograniczyć dawkę preparatu oraz czas trwania terapii ponieważ wchłonięty jod może przenikać przez barierę łożyskową i do mleka kobiecego.

Stężenie jodowanego powidonu w mleku jest większe niż w surowicy.

Stosowanie preparatu może spowodować przemijającą nadczynność tarczycy u płodu lub noworodka.

Może okazać się konieczne przeprowadzanie badań czynności tarczycy u dziecka.

Należy chronić dzieci przed sytuacją, w której mogłyby wziąć preparat do ust lub go połknąć.

Objawy ostrego zatrucia jodem są następujące: metaliczny smak w ustach, ślinotok, ból lub pieczenie w gardle lub w jamie ustnej, odrażnienie i opuchnięcie oczu, reakcje skórne, niestrawność i biegunka, niewydolność nerek i bezmocz, niewydolność krążenia, obrzęk głośni z następczą utratą przytomności z niedotlenienia, obrzęk płuc, kwasica metaboliczna, hipernatremia. Leczenie. Należy zastosować leczenie objawowe i wspomagające ze szczególnym uwzględnieniem równowagi elektrolitowej oraz czynności tarczycy i nerek.