Aclotin®

• Zmniejszenie ryzyka wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu u pacjentów po przebytym epizodzie niedokrwienia naczyń mózgowych (udar niedokrwienny mózgu, przejściowe ataki niedokrwienne w wywiadzie).
• Zapobieganie ciężkim incydentom niedokrwienia (szczególnie w obrębie naczyń wieńcowych) u pacjentów z zarostową miażdżycą tętnic koniczyn dolnych w fazie chromania przestankowego.
• Zapobieganie wykrzepianiu w przetoce tętniczo-żylnej u pacjentów poddawanych hemodializom.

Dorośli: doustnie, zwykle 250 mg (1 tabl. powl.) 2x/dobę, wraz z posiłkami.

Dzieci i mlodzież do 18 lat: lek nie jest zalecany do stosowania u dzieci poniżej lat 18 ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.

Pacjenci z niewydolnością nerek: klirens tyklopidyny zmniejsza się z narastaniem niewydolności, dlatego u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek należy zachować szczególną ostrożność i w razie konieczności zmniejszyć dawki.

Pacjenci z niewydolnością wątroby: u pacjentów z niewydolnością wątroby zwiększa się stężenie tyklopidyny we krwi a zmniejsza ilość syntetyzowanych w wątrobie prekursorów czynników krzepnięcia. Dlatego u takich pacjentów należy zachować szczególną ostrożność stosując tyklopidynę i w razie konieczności zmniejszyć dawki.

Tiklopidyna hamuje agregację płytek krwi i uwalnianie płytkowych czynników krzepnięcia, zapobiegając tworzeniu się zakrzepów tętniczych i żylnych. Mechanizm jej działania polega na zahamowaniu zależnej od ADP aktywacji płytek krwi oraz na zablokowaniu łączenia się fibrynogenu z receptorem glikoproteinowym (II b i III a) płytki. W ten sposób tiklopidyna uniemożliwia agregację płytek krwi, wydłuża czas krwawienia oraz zmniejsza lepkość krwi. Tyklopidyna, w przeciwieństwie do ASA, nie wpływa na aktywność układu cyklooksygenazy. Nie wpływa również na syntezę i aktywność fosfodiestrazy ani płytkowego cAMP. Siła działania tyklopidyny w stężeniach osiąganych w organizmie ludzkim jest niewielka, a za jej działanie in vivo odpowiedzialny jest nie zidentyfikowany dotychczas metabolit (lub metabolity).

1 tabl. zawiera 250 mg chlorowodorku tyklopidyny.

Tyklopidynę należy stosować ostrożnie wraz z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, heparyną, lekami fibrynolitycznymi, ASA, NLPZ i innymi lekami hamującymi agregację płytek krwi, monitorując parametry krzepnięcia krwi i obraz krwi obwodowej.

Tyklopidyna nieznacznie zmniejsza stężenie digoksyny a zwiększa stężenie teofiliny w osoczu.

W przypadku jednoczesnego przyjmowania może zajść konieczność zmiany dawkowania.

Leki zobojętniające kwas solny zmniejszają stężenie tyklopidyny w osoczu.

Należy zachować ostrożność stosując tyklopidynę równocześnie z lekami metabolizowanymi przez enzymy mikrosomalne wątroby, a także wraz z propranololem, fenytoiną i kortykosteroidami.

Nie stwierdzono interakcji tyklopidyny z fenobarbitalem, lekami β -adrenolitycznymi innymi niż propranolol, lekami blokującymi kanał wapniowy i lekami moczopędnymi.

• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którakolwiek substancję pomocniczą.
• Skazy krwotoczne.
• Choroby mogące powodować krwawienia (np. wrzód żołądka i dwunastnicy).
• Ostre krwotoczne udary mózgowe.
• Choroby krwi przebiegające z wydłużeniem czasu krwawienia.
• Leukopenia, agranulocytoza, małopłytkowość w wywiadzie.

U pacjentów z chorobami nerek lub wątroby obecnie lub w wywiadzie, może być konieczne zmniejszenie dawek.

Tyklopidyna może spowodować ciężkie, zagrażające życiu hematologiczne działania niepożądane takie jak:

• neutropenia/agranulocytoza,
• zakrzepowa plamica małopłytkowa
• i niedokrwistość aplastyczna.

Przed rozpoczęciem stosowania produktu należy opisać pacjentowi objawy mogące świadczyć o wystąpieniu

• neutropenii (gorączka, ból gardła, owrzodzenia jamy ustnej),
• małopłytkowość i i/lub zaburzeń hemostazy (wydłużone lub inne niż zazwyczaj krwawienie, łatwość siniaków, plamica, smolisty stolec),
• i zapalenia wątroby (w tym żółtaczka, ciemne zabarwienie moczu, jasny stolec).

Pacjenta należy poinformować, że w przypadku wystąpienia jakiegokolwiek z wyżej wymienionych objawów należy przerwać stosowanie produktu i natychmiast skonsultować się z lekarzem.

Przed rozpoczęciem leczenia, a następnie co 2 tyg. w trakcie pierwszych 3 m-cy leczenia i 15 dni po jego zakończeniu należy kontrolować całkowitą liczbę krwinek wraz z rozmazem.

W przypadku wystąpienia neutropenii lub małopłytkowości należy przerwać podawanie tyklopidyny.

W trakcie pierwszych 3 m-cy stosowania należy szczególnie uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy neutropenii, krwawień oraz żółtaczki.

Na 10-14 dni przed przeprowadzeniem zabiegu chirurgicznego lub stomatologicznego tyklopidynę należy odstawić.

W przypadku konieczności przeprowadzenia zabiegu ze wskazań nagłych, pacjentowi przyjmującemu tyklopidynę można podać dożylnie 0,5-1 mg/kg mc. metyloprednizolonu lub przetoczyć masę płytkową w celu zmniejszenia ryzyka nadmiernego krwawienia.

Należy poinstruować pacjentów, by w trakcie leczenia tyklopidyna ściśle przestrzegali zaleceń lekarza (w tym zasięgali opinii przed zastosowaniem jakichkolwiek innych leków, szczególnie ASA i NLPZ) i regularnie zgłaszali się na wizyty kontrolne.

Niestosowanie się do tego zwiększa ryzyko poważnych zaburzeń krzepnięcia krwi i opóźnia ich wykrycie.

Ponieważ stosowanie tyklopidyny związane jest z ryzykiem wystąpienia ostrej neutropenii i/lub agranulocytozy, powinna ona być zarezerwowana dla pacjentów, u których występuje nadwrażliwość lub brak wystarczającej reakcji na ASA.

Produkt leczniczy zawiera laktozę.

Nie powinien być stosowany u pacjentów z

• rzadko występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy,
• niedoborem laktazy (typu Lappa)
• lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Tykiopidyna nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego:

• (niezbyt często) zmiany w obrazie krwi, takie jak neutropenia lub agranulocytoza, ze zmniejszeniem ilości komórek macierzystych w szpiku kostnym;
• (rzadko) aplazja szpiku kostnego, pancytopenia, małopłytkowość (<80 000/mm³), niedokrwistość hemolityczna (2 ostatnie działania niepożądane mogą wystąpić równocześnie);
• (bardzo rzadko) zakrzepowa plamica małopłytkowa o przebiegu zagrażającym życiu (TTP; zespół Moschcowitza); kliniczne objawy TTP są następujące: małopłytkowość, objawy hemolizy, gorączka, objawy neurologiczne podobne do TIA lub udaru mózgu, objawy uszkodzenia nerek;
• (nieznana) eozynofilia.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych:

• (rzadko) na początku leczenia - zapalenie wątroby (cytolityczne i cholestatyczne), żółtaczka zastoinowa (zwykle ze znacznym zwiększeniem aktywności fosfatazy zasadowej i stężenia bilirubiny związanej oraz umiarkowanym zwiększeniem aktywności aminotransferaz), w bardzo rzadkich przypadkach kończące się zgonem;
• (nieznana) piorunujące zapalenie wątroby (hepatitis fulminans).

Zaburzenia żołądka i jelit:

• (często) zaburzenia żołądkowo-jelitowe, np. biegunka, nudności, wymioty i inne (występują zwykle w ciągu pierwszych 3 m-cy leczenia, najczęściej są umiarkowane i ustępują samoistnie w ciągu 1-2 tyg.);
• (niezbyt często) krwawienia z przewodu pokarmowego;
• (bardzo rzadko) ciężka biegunka z zapaleniem okrężnicy (z limfocytowym zapaleniem okrężnicy włącznie).

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

• (niezbyt często) alergiczne reakcje skórne, np. wysypki skórne, świąd lub pokrzywka (zwykle pojawiają się w ciągu pierwszych 3 m-cy, średnio po 11 dniach, i ustępują w kilka dni po odstawieniu leku), wybroczyny;
• (bardzo rzadko) wysypka, która może występować w formie uogólnionej, rumień wielopostaciowy.

Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) zespół Stevensa-Johnsona, zespół Lyella, reakcje immunologiczne, o różnym obrazie objawowym, np. obrzęk Quinckego, zapalenie naczyń, anafilaksja, alergiczne schorzenia płuc, liszaj rumieniowaty lub zapalenie nerek.

Zaburzenia układu nerwowego:

• (niezbyt często) zawroty głowy, ból głowy, zwiększona skłonność do krwawień wewnątrzczaszkowych;
• (rzadko) zaburzenia czucia, senność, nerwowość, zaburzenia smaku.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) jadłowstręt.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) krwawienia z nosa.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) krwiomocz.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:

• (niezbyt często) osłabienie, bóle o różnej lokalizacji;
• (rzadko) pocenie się, złe samopoczucie, uczucie oszołomienia;
• (bardzo rzadko) gorączka.

Zaburzenia ucha i błędnika: (rzadko) szum w uszach.

Zaburzenia psychiczne: (rzadko) nastrój depresyjny.

Zaburzenia serca: (rzadko) kołatanie serca.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo rzadko) ból stawów.

Badania diagnostyczne:

w trakcie długotrwałego stosowania tyklopidyny dochodzi do zwiększenia stężenia HDL, LDL, VLDL, cholesterolu i triglicerydów w surowicy. Po 1-4 m-cy od rozpoczęcia leczenia stężenia w surowicy przekraczają o 8 do 10% wartości wyjściowe i w trakcie dalszego stosowania tyklopidyny nie ulegają dalszemu zwiększeniu. Stosunki stężeń poszczególnych frakcji lipoprotein (w szczególności HDL do LDL) nie ulegają jednak zmianie. Występowanie tego działania niepożądanego nie jest związane z wiekiem, płcią spożywaniem alkoholu ani występowaniem cukrzycy. Nie jest również związane ze zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym.

Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania tyklopidyny u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Produktu leczniczego nie wolno stosować w okresie ciąży jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne.

Tykiopidyna przenika do mleka kobiecego, dlatego nie należy jej stosować u kobiet karmiących piersią.

Dotychczas odnotowano tylko 1 przypadek przedawkowania tyklopidyny. W jego przebiegu wystąpiło wydłużenie czasu krwawienia oraz zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej we krwi. Objawy te ustąpiły samoistnie.

W razie przedawkowania tyklopidyny zaleca się sprowokowanie wymiotów lub płukanie żołądka oraz obserwację pacjenta, a w razie konieczności leczenie objawowe.