Pacjenci leczeni przeciwkrzepliwie z powodu migotania przedsionków
Jednym z głównych problemów w codziennej praktyce klinicznej w zakresie terapii pacjentów z migotaniem przedsionków (AF, ang. atrial fibrillation) jest dążenie do uzyskania równowagi między skutecznością profilaktyki powikłań zakrzepowo-zatorowych a ryzykiem wystąpienia istotnych klinicznie powikłań krwotocznych antykoagulacji. Istotnym czynnikiem wpływającym na skuteczność i bezpieczeństwo przewlekłej terapii przeciwkrzepliwej jest prawidłowy dobór rodzaju i dawki stosowanego leku.
Twórcy aktualnych wytycznych europejskich nie umieścili dokładnych wskazań, które ułatwiałyby wybór określonego preparatu NOAC (ang. non-vitamin K oral anticoagulants) w zależności od sytuacji klinicznej [1]. Ukazało się jednak kilka dużych badań i analiz pozycjonujących te leki.
Wśród preparatów z grupy NOAC występują pewne różnice. Skuteczność apiksabanu, dabigatranu oraz rywaroksabanu w badaniach klinicznych jest porównywalna, natomiast posiadają one nieco odmienny profil bezpieczeństwa [2]. Różnice dotyczą głównie ryzyka krwawienia oraz możliwości ich zastosowania u pacjentów z niewydolnością nerek [2].
