Kwikaton

Produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu cukrzycy typu 2 u osób dorosłych:

• w monoterapii: u pacjentów niedostatecznie kontrolowanych za pomocą diety i aktywności fizycznej oraz u których stosowanie metforminy jest niewłaściwe ze względu na przeciwwskazania lub nietolerancję;
• w dwulekowej terapii doust., w skojarzeniu z: metforminą u pacjentów, u których glikemia jest niewystarczająco kontrolowana, pomimo podawania maks. tolerowanej dawki metforminy w monoterapii; sulfonylomocznikiem, u pacjentów, u których glikemia jest niewystarczająco kontrolowana, pomimo podawania maks. tolerowanej dawki sulfonylomocznika w monoterapii, oraz u których nie można stosować metforminy z powodu przeciwwskazań lub nietolerancji; tiazolidynodionem u pacjentów, u których glikemia jest niewystarczająco kontrolowana oraz u których można stosować tiazolidynodion; w trzylekowej terapii doust., w skojarzeniu z: sylfonylomocznikiem i metforminą w przypadku, gdy dieta i ćwiczenia fizyczne oraz stosowanie dwulekowej terapii tymi produktami leczniczymi nie zapewniają odpowiedniej kontroli glikemii;

Produkt leczniczy jest również wskazany do stosowania w skojarzeniu z insuliną (z metforminą lub bez niej) w przypadku, gdy dieta i ćwiczenia fizyczne oraz insulina w ustalonej dawce nie zapewniają odpowiedniej kontroli glikemii.

Dorośli. W monoterapii, w skojarzeniu z metforminą, w skojarzeniu z tiazolidynodionem, w skojarzeniu z metforminą i sulfonylomocznikiem lub w skojarzeniu z insuliną (z metforminą lub bez niej), zalecana dawka dobowa wildagliptyny wynosi 100 mg, podawana w dawce pojedynczej 50 mg rano i w dawce pojedynczej 50 mg wieczorem. Gdy produkt stosowany jest w terapii dwulekowej, w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem, zalecana dawka wildagliptyny to 50 mg raz/dobę, podawana rano. W tej populacji pacjentów wildagliptyna stosowana w dawce 100 mg/dobę nie była bardziej skuteczna niż wildagliptyna w dawce 50 mg raz/dobę. W przypadku stosowania w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem, w celu zmniejszenia ryzyka hipoglikemii można rozważyć podanie mniejszej dawki sulfonylomocznika. Nie zaleca się podawania dawek większych niż 100 mg. W razie pominięcia dawki produktu, należy ją przyjąć tak szybko jak tylko pacjent sobie o niej przypomni. Nie należy stosować dawki podwójnej w tym samym dniu. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności wildagliptyny w trzylekowej terapii doust. w skojarzeniu z metforminą i tiazolidynodionem.

Pacjenci w podeszłym wieku (≥65 lat). Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów w podeszłym wieku.

Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (Cl_Cr ≥50 ml/min). U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek (ang. ESRD), zalecana dawka produktu to 50 mg raz/dobę.

Zaburzenia czynności wątroby. Nie należy stosować produktu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, w tym u pacjentów, u których aktywność AspAT lub AlAT przed zastosowaniem leczenia przekraczała ponad 3 x GGN.

Dzieci i młodzież. Produkt nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności wildagliptyny u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Dane nie są dostępne.

Produkt można podawać podczas posiłku lub niezależnie od posiłku.

Wildagliptyna, lek z grupy związków poprawiających czynność wysepek Langerhansa, jest silnym selektywnym inhibitorem DPP-4. Podanie wildagliptyny powoduje szybkie i całkowite zahamowanie aktywności DPP-4, powodując zwiększenie stężenia endogennych inkretyn GLP-1 (glukagonopodobnego peptydu 1) i GIP (żołądkowego peptydu hamującego), zarówno na czczo jak i po posiłku.

1 tabl. zawiera 50 mg wildagliptyny.

Potencjalne oddziaływanie wildagliptyny z jednocześnie podawanymi produktami leczniczymi jest niewielkie. Ponieważ wildagliptyna nie jest substratem enzymu cytochromu P (CYP) 450 i nie hamuje ani nie indukuje enzymów CYP 450 prawdopodobieństwo, by wildagliptyna wchodziła w interakcje z jednocześnie podawanymi produktami leczniczymi będącymi substratami, inhibitorami lub induktorami tych enzymów jest niewielkie. Stosowanie w skojarzeniu z pioglitazonem, metforminą i gliburydem: wyniki badań przeprowadzonych z tymi doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi nie wykazały klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych. Digoksyna (substrat Pgp), warfaryna (substrat CYP2C9): badania kliniczne prowadzone u zdrowych ochotników nie wykazały klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych. Nie zostało to jednak ustalone w docelowej populacji. Przeprowadzono badania interakcji lek-lek z amlodypiną, ramiprylem, walsartanem i symwastatyną, które podawano zdrowym ochotnikom. W badaniach tych nie zaobserwowano żadnych klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych po jednoczesnym podaniu tych leków z wildagliptyną.

U pacjentów jednocześnie przyjmujących inhibitory ACE może zwiększyć się ryzyko obrzęku naczynioruchowego.

Hipoglikemizujące działanie wildagliptyny może być osłabione pod wpływem niektórych substancji czynnych, w tym tiazydów, kortykosteroidów, leków stosowanych w leczeniu gruczołu tarczowego i sympatykomimetyków.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Widagliptyna nie jest środkiem zastępującym insulinę u pacjentów wymagających podawania insuliny. Widagliptyny nie należy podawać pacjentom z cukrzycą typu 1 lub w leczeniu cukrzycowej kwasicy ketonowej.

Doświadczenie ze stosowaniem u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek (ESRD) poddawanych hemodializie jest ograniczone. Dlatego należy zachować ostrożność stosując produkt u tych pacjentów.

Nie należy stosować produktu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, w tym u pacjentów, u których aktywność AlAT lub AspAT przed zastosowaniem leczenia przekraczała ponad 3 x GGN.

Zaburzenia czynności wątroby (w tym zapalenie wątroby) zgłaszano rzadko. W przypadkach tych, przebiegały one zazwyczaj bezobjawowo, bez następstw klinicznych, a wyniki prób czynnościowych wątroby wracały do normy po zaprzestaniu leczenia.

Próby czynnościowe wątroby należy wykonywać przed rozpoczęciem leczenia produktem w celu poznania wartości wyjściowej u danego pacjenta. Czynność wątroby należy monitorować w czasie leczenia produktem w odstępach 3 m-cznych w czasie 1-szego roku, a następnie okresowo.

U pacjentów, u których wystąpi zwiększona aktywność aminotransferaz, należy wykonać powtórnie próby wątrobowe, w celu potwierdzenia wcześniejszego wyniku. Kolejne badania powinny być wykonywane często, aż do ustąpienia zaburzenia(ń).

W razie utrzymywania się aktywności AspAT lub AlAT co najmniej 3 x większej od GGN, zaleca się przerwanie leczenia produktem.

Pacjenci, u których wystąpi żółtaczka lub inne objawy wskazujące na zaburzenia czynności wątroby powinni przerwać stosowanie produktu.

Po przerwaniu leczenia produktem i uzyskaniu prawidłowych wyników prób czynnościowych wątroby, nie należy ponownie rozpoczynać leczenia produktem.

W badaniu klinicznym z zastosowaniem wildagliptyny u pacjentów z niewydolnością serca stopnia I-III wg NYHA (ang. NYHA) wykazano, że leczenie wildagliptyną nie wiązało się ze zmianą czynności lewej komory lub nasileniem wcześniej występujacej zastoinowej niewydolności serca, w porównaniu z placebo.

Doświadczenie kliniczne u pacjentów z niewydolnością serca stopnia III wg NYHA leczonych wildagliptyną jest nadal ograniczone, a wyniki są niejednoznaczne.

Nie ma doświadczenia z zastosowaniem wildagliptyny w badaniach klinicznych u pacjentów z niewydolnością serca stopnia IV wg NYHA i dlatego stosowanie wildagliptyny u tych pacjentów nie jest zalecane.

W nieklinicznych badaniach toksykologicznych na małpach zgłaszano zmiany chorobowe skóry kończyn, w tym powstawanie pęcherzy i owrzodzeń.

Stosowanie wildagliptyny jest związane z ryzykiem wystąpienia ostrego zapalenia trzustki. Należy poinformować pacjentów o charakterystycznym objawie ostrego zapalenia trzustki. W razie podejrzenia wystąpienia zapalenia trzustki, należy przerwać stosowanie wildagliptyny; w razie potwierdzenia ostrego zapalenia trzustki, nie należy wznawiać stosowania wildagliptyny. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ostrym zapaleniem trzustki w wywiadzie.

Znanym działaniem sulfonylomoczników jest wywoływanie hipoglikemii. U pacjentów otrzymujących wildagliptynę w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem może wystąpić ryzyko hipoglikemii. Z tego względu można rozważyć podanie mniejszej dawki sulfonylomocznika, aby zmniejszyć ryzyko hipoglikemii.

Produkt zawiera laktozę. Produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu wildagliptyny na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci, u których wystąpią zawroty głowy jako działanie niepożądane nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania pochodzą od całkowitej liczby 3 784 pacjentów przyjmujących wildagliptynę w dawce dobowej 50 mg (raz/dobę) lub 100 mg (50 mg 2x/dobę lub 100 mg raz/dobę) w kontrolowanych badaniach klinicznych trwających co najmniej 12 tyg. Spośród tych pacjentów, 2 264 pacjentów otrzymywało wildagliptynę w monoterapii, a 1 520 pacjentów otrzymywało wildagliptynę w skojarzeniu z innym produktem leczniczym. Wildagliptyną w dawce 100 mg/dobę (50 mg 2x/dobę lub 100 mg raz/dobę) leczono 2 682 pacjentów, a 1 102 pacjentów leczono wildagliptyną w dawce 50 mg raz/dobę. Działania niepożądane występujące w tych badaniach były w większości łagodne i przemijające i nie wymagały przerwania leczenia. Nie stwierdzono korelacji pomiędzy występowaniem działań niepożądanych a wiekiem, grupą etniczną pacjenta, czasem leczenia i wielkością dawki dobowej. Zaburzenia czynności wątroby (w tym zapalenie wątroby) zgłaszano rzadko. W przypadkach tych, przebiegały one zazwyczaj bezobjawowo, bez następstw klinicznych, a wyniki prób czynnościowych wątroby wracały do normy po zaprzestaniu leczenia. W kontrolowanych, trwających do 24 tyg. badaniach, w których lek stosowano w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami, częstość zwiększenia AlAT lub AspAT przekraczająca 3 lub więcej razy GGN (stwierdzona w trakcie co najmniej 2 kolejnych pomiarów lub ostatniej wizyty w czasie leczenia) wynosiła odpowiednio 0,2%, 0,3% i 0,2% dla wildagliptyny w dawce 50 mg raz/dobę, wildagliptyny w dawce 50 mg 2x/dobę i wszystkich leków porównywanych. Te zwiększenia aktywności aminotransferaz były zazwyczaj bezobjawowe, z natury nie postępujące i nie związane z cholestazą ani żółtaczką. Podczas stosowania wildagliptyny rzadko zgłaszano przypadki obrzęku naczynioruchowego - z częstością porównywalną do grupy kontrolnej. Częściej zgłaszano je, gdy wildagliptyna stosowana była w skojarzeniu z inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę (inhibitorem ACE). Większość zdarzeń miała łagodny charakter i ustępowała w czasie leczenia wildagliptyną.

W skojarzeniu z metforminą.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipoglikemia.

Zaburzenia układu nerwowego:

• (często) drżenie, ból głowy
• (niezbyt często) zawroty głowy, zmęczenie.

Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności.

W kontrolowanych badaniach klinicznych w których podawano 100 mg wildagliptyny/dobę w skojarzeniu z metforminą, nie zgłoszono żadnego przypadku odstawienia leku z powodu działań niepożądanych ani w grupie otrzymującej 100 mg wildagliptyny/dobę w skojarzeniu z metforminą, ani w grupie otrzymującej placebo oraz metforminę.

W badaniach klinicznych, hipoglikemia występowała często u pacjentów otrzymujących 100 mg wildagliptyny/dobę w skojarzeniu z metforminą (1%) oraz niezbyt często u pacjentów otrzymujących placebo i metforminę (0,4%).

W grupie otrzymującej wildagliptynę nie zgłoszono ciężkich przypadków hipoglikemii.

W badaniach klinicznych, mc. nie uległa zmianie w stosunku do wartości wyjściowej, gdy wildagliptynę podawano w dawce 100 mg/dobę w skojarzeniu z metforminą (odpowiednio +0,2 kg i -1,0 kg dla wildagliptyny i placebo).

Badania kliniczne trwające maks. ponad 2 lata nie ujawniły żadnych dodatkowych sygnałów związanych z bezpieczeństwem stosowania ani nieprzewidzianego ryzyka, kiedy wildagliptyna była stosowana w skojarzeniu z metforminą.

W skojarzeniu z sulfonylomocznikiem.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo rzadko) zapalenie błony śluzowej nosogardzieli.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipoglikemia.

Zaburzenia układu nerwowego: (często) drżenie, ból głowy, zawroty głowy, osłabienie.

Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) zaparcia.

W kontrolowanych badaniach klinicznych, w których wildagliptynę w dawce 50 mg podawano w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem, całkowita częstość przerwania leczenia spowodowana występowaniem działań niepożądanych wynosiła 0,6% gdy podawano 50 mg wildagliptyny i sulfonylomocznik, w porównaniu do 0% dla grupy otrzymującej placebo i sulfonylomocznik.

W badaniach klinicznych, hipoglikemia występowała z częstością 1,2%, gdy wildagliptynę w dawce 50 mg raz/dobę dodano do glimepirydu, w porównaniu z 0,6%, gdy podawano placebo i glimepiryd.

W grupie otrzymującej wildagliptynę nie zgłaszano ciężkich przypadków hipoglikemii.

W badaniach klinicznych, mc. nie uległa zmianie w stosunku do wartości wyjściowej, gdy wildagliptynę w dawce 50 mg/dobę dodano do glimepirydu (odpowiednio -0,1 kg i -0,4 kg dla wildagliptyny i placebo).

W skojarzeniu z tiazolidynodionem.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania:

• (często) zwiększenie mc.
• (niezbyt często) hipoglikemia.

Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) ból głowy, astenia.

Zaburzenia naczyniowe: (często) obrzęk obwodowy.

W kontrolowanych badaniach klinicznych, w których wildagliptynę w dawce 100 mg/dobę podawano w skojarzeniu z tiazolidynodionem, nie zgłoszono żadnego przypadku odstawienia produktu leczniczego z powodu działań niepożądanych ani w grupie leczonej wildagliptyną w dawce 100 mg/dobę i tiazolidynodionem, ani w grupie otrzymującej placebo i tiazolidynodion.

W badaniach klinicznych, u pacjentów otrzymujących wildagliptynę i pioglitazon hipoglikemia występowała niezbyt często (0,6%), natomiast często występowała u pacjentów otrzymujących placebo i pioglitazon (1,9%).

W grupie pacjentów otrzymujących wildagliptynę nie zgłaszano ciężkich przypadków hipoglikemii.

W badaniu, w którym dodatkowo podawano pioglitazon, bezwzględne zwiększenie mc. u pacjentów otrzymujących placebo i wildagliptynę w dawce 100 mg/dobę wynosiło odpowiednio 1,4 oraz 2,7 kg.

Częstość występowania obrzęków obwodowych, gdy wildagliptynę w dawce 100 mg/dobę dołączono do podstawowego leczenia pioglitazonem (stosowanego w maks. dawce 45 mg raz/dobę), wynosiła 7% w porównaniu do 2,5% w leczeniu podstawowym samym pioglitazonem.

Monoterapia.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo rzadko) zakażenia górnych dróg oddechowych, zapalenie błony śluzowej nosogardzieli.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) hipoglikemia.

Zaburzenia układu nerwowego:

• (często) zawroty głowy
• (niezbyt często) ból głowy.

Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) obrzęk obwodowy.

Zaburzenia żołądka i jelit: (niezbyt często) zaparcia.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) ból stawów.

Ponadto, w kontrolowanych badaniach z wildagliptyną w monoterapii, całkowita częstość przerwania leczenia z powodu działań niepożądanych nie była większa u pacjentów leczonych wildagliptyną w dawce 100 mg/dobę (0,3%) niż u pacjentów otrzymujących placebo (0,6%) lub leki porównawcze (0,5%).

W kontrolowanych badaniach porównawczych, w których stosowano produkt w monoterapii, hipoglikemia występowała niezbyt często; zgłaszano ją u 0,4% (7 spośród 1 855) pacjentów leczonych wildagliptyną w dawce 100 mg/dobę w porównaniu do 0,2% (2 spośród 1 082) pacjentów w grupach leczonych czynnym lekiem porównawczym lub otrzymujących placebo, przy czym nie zgłoszono żadnego poważnego ani ciężkiego działania niepożądanego.

W badaniach klinicznych, mc. nie uległa zmianie w odniesieniu do wartości wyjściowej, gdy wildagliptynę w dawce 100 mg na dobę podawano w monoterapii (odpowiednio -0,3 kg i -1,3 kg dla wildagliptyny i placebo).

Badania kliniczne trwające maks. ponad 2 lata nie ujawniły żadnych dodatkowych sygnałów związanych z bezpieczeństwem stosowania ani nieprzewidzianego ryzyka, kiedy wildagliptyna była stosowana w monoterapii.

Leczenie skojarzone z metforminą i sulfonylomocznikiem.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipoglikemia.

Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, drżenie.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) nadmierne pocenie się.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) astenia.

Nie odnotowano żadnych przypadków przerwania leczenia z powodu działań niepożądanych w grupie otrzymującej wildagliptynę plus metforminę, plus glimepiryd w porównaniu z 0,6% przypadków w grupie otrzymującej placebo plus metforminę, plus glimepiryd.

W obu grupach leczenia hipoglikemia występowała często (5,1% w grupie otrzymującej wildagliptynę plus metforminę, plus glimepiryd, w porównaniu z 1,9% w grupie placebo plus metformina, plus glimepiryd).

Jedno ciężkie zdarzenie hipoglikemii odnotowano w grupie otrzymującej wildagliptynę.

Pod koniec badania wpływ leczenia na średnią mc. pacjentów był obojętny (+0,6 kg w grupie otrzymującej wildagliptynę oraz -0,1 kg w grupie otrzymującej placebo).

Leczenie skojarzone z insuliną.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszenie stężenia glukozy we krwi.

Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy, dreszcze.

Zaburzenia żołądka i jelit:

• (często) nudności, choroba refluksowa przełyku
• (niezbyt często) biegunka, wzdęcia.

W kontrolowanych badaniach klinicznych z zastosowaniem wildagliptyny w dawce 50 mg 2x/dobę w skojarzeniu z insuliną, z jednoczesnym podawaniem metforminy lub bez jej podawania, całkowita częstość przerwania terapii z powodu działań niepożądanych wyniosła 0,3% w grupie otrzymujacej wildagliptynę, a w grupie otrzymującej placebo nie było żadnego takiego przypadku.

Częstość występowania hipoglikemii była podobna w obu grupach leczenia (14% w grupie wildagliptyny w porównaniu do 16,4% w grupie placebo).

W grupie otrzymującej wildagliptynę 2 pacjentów zgłosiło wystąpienie ciężkich zdarzeń hipoglikemii, a w grupie otrzymującej placebo 6 pacjentów zgłosiło wystąpienie takich zdarzeń.

Pod koniec badania wpływ leczenia na średnią mc. był obojętny (zmiana względem stanu wyjściowego o +0,6 kg w grupie otrzymującej wildagliptynę oraz brak zmian mc. w grupie placebo).

Doświadczenie po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu.

Zaburzenia żołądka i jelit: (nieznana) zapalenie trzustki.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) zapalenie wątroby (ustępujące po zaprzestaniu stosowania produktu), nieprawidłowe wyniki prób wątrobowych (ustępujące po zaprzestaniu stosowania produktu).

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) ból mięśni.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (nieznana) pokrzywka, złuszczające i pęcherzowe zmiany skórne, w tym pemfigoid pęcherzowy.

Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania wildagliptyny u kobiet w ciąży.

Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję po podaniu dużych dawek.

Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane.

Ze względu na brak danych dotyczących stosowania u ludzi, wildagliptyny nie wolno stosować w okresie ciąży.

Nie wiadomo, czy wildagliptyna przenika do mleka ludzkiego.

Badania na zwierzętach wykazały przenikanie wildagliptyny do mleka.

Wildagliptyny nie należy stosować w okresie karmienia piersią.

Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu wildagliptyny na płodność u ludzi.

Informacje dotyczące przedawkowania wildagliptyny są ograniczone.

Objawy: informacje o prawdopodobnych objawach przedawkowania pochodzą z badania tolerancji wildagliptyny podawanej w coraz większych dawkach osobom zdrowym przez 10 dni.

W przypadku stosowania dawki 400 mg odnotowano 3 przypadki bólu mięśni oraz pojedyncze przypadki łagodnych i przemijających parestezji, gorączki, obrzęku oraz przemijającego zwiększenia aktywności lipazy.

W przypadku stosowania dawki 600 mg, u jednej osoby wystąpił obrzęk stóp i dłoni oraz zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej (CPK), AspAT, stężenia białka C-reaktywnego (CRP) oraz mioglobiny.

U 3 innych osób wystąpił obrzęk stóp, w tym w 2 przypadkach parestezje.

Wszystkie objawy i nieprawidłowości w wynikach badań laboratoryjnych ustąpiły po odstawieniu badanego produktu bez konieczności leczenia.

Postępowanie: w przypadku przedawkowania, zaleca się leczenie podtrzymujące.

Wildagliptyny nie można usunąć z organizmu za pomocą hemodializy. Jednak, główny metabolit będący produktem hydrolizy (LAY 151) może być usuwany z organizmu podczas hemodializy.