Sanosvit® Calcium

Profilaktyka i uzupełnianie niedoboru wapnia w organizmie, np. w okresie ciąży lub laktacji, w leczeniu osteoporozy, wspomagająco w leczeniu objawów alergii.

Dzieci do 6 lat: 5 ml syropu 2-3x/dobę. Dzieci 6-12 lat: 10 ml syropu 2-3x/dobę. Młodzież i dorośli: 15 ml syropu 2-3x/dobę. 5 ml syropu zawiera 114 mg jonów wapnia.

Syrop należy podawać w postaci nierozcieńczonej.

Jest to produkt leczniczy, w postaci syropu o smaku bananowym, zawierającym jako substancje czynne wapnia glukonolaktobionian i wapnia laktobionian.

Wapń jest podstawowym składnikiem mineralnym niezbędnym do utrzymania równowagi wodno-elektrolitowej organizmu i prawidłowego funkcjonowania wielu mechanizmów regulacyjnych.

Stanowi on istotny składnik tkanki kostnej, warunkuje prawidłowe przewodnictwo nerwowe i kurczliwość mięśni.

Jest niezbędny w procesie krzepnięcia krwi.

Zmniejszając przepuszczalność ścian naczyń krwionośnych wapń działa przeciwwysiękowo, przeciwobrzękowo, przeciwzapalnie.

5 ml syropu zawiera 1442,5 mg glukonolaktobionianu wapnia i 313,6 mg laktobionianu wapnia.

Tiazydowe leki moczopędne zmniejszają wydalanie wapnia w moczu. Z powodu ryzyka wystąpienia hiperkalcemii w przypadku jednoczesnego stosowania tiazydowych leków moczopędnych należy regularnie kontrolować stężenie wapnia w surowicy krwi.

Produkt może zaburzać wchłanianie stosowanych jednocześnie tetracyklin. Dlatego tetracykliny należy przyjmować co najmniej 2 h przed lub 4-6 h po przyjęciu wapnia.

Duże dawki produktu i wit. D mogą osłabiać działanie werapamilu i innych antagonistów wapnia.

Duże dawki soli wapnia podawane równocześnie z glikozydami nasercowymi (pochodne digoksyny i strofantyny) nasilają ich działanie i mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca.

Produkt nasila działanie sulfonamidów.

Wit. D, glikokortykosteroidy, parathormon, moczopędne leki tiazydowe i kwas cytrynowy zwiększają wchłanianie soli wapnia, natomiast kalcytonina, nadmiar lipidów oraz fosforany zmniejszają wchłanianie soli wapnia.

W przypadku jednoczesnego stosowania bisfosfonianów, należy je podawać co najmniej 1 h przed przyjęciem związków wapnia, ponieważ wchłanianie bisfosfonianów może ulec zmniejszeniu.

Produkt może zmniejszać skuteczność działania lewotyroksyny poprzez zmniejszenie jej wchłaniania. Należy zachować co najmniej 4 h przerwę podczas stosowania związków wapnia i lewotyroksyny.

Wchłanianie antybiotyków chinolonowych może być zmniejszone przy jednoczesnym stosowaniu z wapniem. Antybiotyki chinolonowe należy przyjmować 2 h przed lub 6 h po przyjęciu związków wapnia.

Sole wapnia mogą zmniejszać wchłanianie żelaza, cynku i ranelinianu strontu. Dlatego wymagana jest przynajmniej 2 h przerwa między podaniem tych leków i soli wapnia.

Zasadowy odczyn pokarmu, fityniany (np. produkty zbożowe), szczawiany (np. szpinak, rabarbar) i fosforany (np. mleko i jego przetwory) zmniejszają wchłanianie zwrotne wapnia.

Kwaśny odczyn treści pokarmowej zwiększa wchłanianie soli wapnia.

• Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
• Choroby i/lub schorzenia prowadzące do hiperkalcemii i/lub hiperkalciurii.
• Kamica nerkowa.
• Galaktozemia lub cukrzyca.

W czasie długotrwałego leczenia preparatami wapnia należy monitorować stężenie wapnia w surowicy krwi oraz czynność nerek poprzez badanie stężenia kreatyniny w surowicy krwi.

Należy zachować szczególną ostrożność przy stosowaniu produktu u pacjentów leczonych glikozydami nasercowymi lub epinefryną.

Produkt należy podawać ostrożnie w niewydolności nerek, chorobach serca, sarkoidozie, kamicy nerkowej szczawianowo-wapniowej, dnie moczanowej oraz w czasie stosowania tetracyklin i diuretyków tiazydowych.

Nie należy podawać produktu z dużymi dawkami wit. D.

W przypadku stosowania wysokich dawek produktu leczniczego, a szczególnie podczas jednoczesnego przyjmowania wit. D i/lub leków lub pokarmów zawierających wapń (np. mleko), występuje ryzyko hiperkalcemii i zespołu mleczno-alkalicznego z następującym zaburzeniem czynności nerek.

U tych pacjentów należy monitorować stężenie wapnia w surowicy krwi oraz czynność nerek.

Pacjenci z kamicą nerkową powinni podczas leczenia pić dużo płynów.

U pacjentów z łagodną hiperkalciurią, niewydolnością nerek lub kamicą nerkową należy oznaczać stężenie wapnia w surowicy krwi oraz wydalanie wapnia z moczem.

Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy nie powinni przyjmować produktu leczniczego.

Produkt nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania:

• (niezbyt często) hiperkalcemia i hiperkalciuria;
• (bardzo rzadko) zespół mleczno-alkaliczny - obserwowany zwykle tylko w przypadku przedawkowania.

Zaburzenia żołądka i jelit:

• (rzadko) zaparcia,
• niestrawność,
• wzdęcia,
• nudności,
• ból brzucha i biegunka.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

• (bardzo rzadko) świąd,
• wysypka i pokrzywka.

Działania niepożądane mogą wystąpić, kiedy spożycie wapnia przekracza 2000-2500 mg/dobę, przy długotrwałym stosowaniu lub u pacjentów z niewydolnością nerek.

U pacjentów z niewydolnością nerek podawanie doustnie dużych dawek wapnia prowadzi do hiperkalcemii, której objawami są:

• brak łaknienia,
• zaburzenia żołądka i jelit,
• osłabienie mięśniowe,
• wielomocz,
• uszkodzenie nerek.

Produkt leczniczy może być stosowany w okresie ciąży.

U kobiet w ciąży należy unikać przedawkowania wapnia, ponieważ trwała hiperkalcemia była powiązana z niepożądanym działaniem na rozwijający się płód.

Produkt leczniczy może być stosowany w okresie karmienia piersią.

Przedawkowanie może prowadzić do hiperkalcemii (stężenie wapnia w surowicy krwi powyżej 2,6 mmol/l).

Objawami przedawkowania są:

• brak łaknienia
• wzmożone pragnienie
• nudności
• wymioty
• zaburzenia żołądka i jelit
• wielomocz
• osłabienie mięśniowe

W razie przedawkowania stosuje się nawodnienie doustne lub dożylne (w ciężkich stanach, przy stężeniu wapnia większym niż 2,9 mmol/l podaje się dożylnie fizjologiczny roztwór chlorku sodu). Jednocześnie lub tuż po nawodnieniu podaje się furosemid lub inne moczopędne leki pętlowe (nietiazydowe). Jeśli nie ma poprawy stosuje się kalcytoninę, difosforany i glikokortykosteroidy. Pacjentom z niskim stężeniem fosforanów we krwi i sprawnymi nerkami można podać doustnie fosforany.

Zaleca się monitorowanie stężenia wapnia w surowicy.