Glucosum 5% et Natrium chloratum 0,9% (2:1) Fresenius

• Odwodnienie hipertoniczne lub izotoniczne;
• pozajelitowe uzupełnianie płynów, węglowodanów i elektrolitów (sód, chlorki), kiedy podaż płynów drogą inną niż dożylna nie jest możliwa (szczególnie w pediatrii);
• do rozcieńczania i rozpuszczania koncentratów elektrolitów i leków niewykazujących niezgodności.

Dawkowanie ustala lekarz indywidualnie każdemu pacjentowi w zależności od podstawowego zapotrzebowania dobowego, wieku, stanu pacjenta i utraty przez niego płynów oraz aktualnego stężenia elektrolitów we krwi. Maks. dawka dobowa (wartości orientacyjne): 0,5 g glukozy/kg mc./h. Produkt leczniczy można podawać do żył obwodowych. Jeśli podaje się do żył obwodowych, należy wybrać dużą żyłę ramienia i miejsce wkłucia zmieniać codziennie. Ze względu na ryzyko hiponatremii związanej z leczeniem szpitalnym, przed podaniem i w trakcie podawania produktu może być konieczne kontrolowanie

• bilansu płynów,
• stężenia glukozy w surowicy oraz stężenia sodu i innych elektrolitów w surowicy,
• zwłaszcza u pacjentów, u których stwierdza się nieosmotyczną stymulację wydzielania wazopresyny (zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego - SIADH) oraz u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki należące do grupy agonistów wazopresyny.

Kontrola stężenia sodu w surowicy jest szczególnie ważna podczas podawania płynów hipotonicznych w stosunku do fizjologicznego ciśnienia osmotycznego. Produkt leczniczy może stać się po podaniu skrajnie hipotoniczny ze względu na metabolizm glukozy w organizmie.

Można podawać do żył obwodowych. Jeśli podaje się do żył obwodowych, należy wybrać dużą żyłę ramienia i miejsce wkłucia zmieniać codziennie.

Roztwory zawierające glukozę i chlorek sodu podane dożylnie są źródłem wody, węglowodanów i elektrolitów.

Hipojoniczne i izoosmotyczne roztwory, stanowiące mieszaninę izotonicznych roztworów glukozy i chlorku sodu są (zwłaszcza w odwodnieniu izoosmotycznym) odpowiednie do pozajelitowego uzupełniania wody i elektrolitów, dostarczając minimalnej liczby kalorii węglowodanowych.

Roztwory zawierające węglowodany w postaci glukozy przywracają stężenie glukozy we krwi i dostarczają kalorii. Węglowodany w postaci glukozy mogą pomóc w minimalizacji nadmiernej utraty glikogenu w wątrobie i wywierają działanie oszczędzające białko.

Dożylnie podana glukoza utlenia się do dwutlenku węgla i wody. Chlorek sodu w wodzie rozpada się na jony sodowe i chlorkowe.

Sód jest głównym kationem płynu pozakomórkowego i odgrywa dużą rolę w leczeniu zaburzeń wodno-elektrolitowych.

Woda jest zasadniczym składnikiem wszystkich tkanek organizmu i stanowi około 70% całkowitej masy ciała. Przeciętne, normalne zapotrzebowanie na wodę u dorosłych wynosi 2-3 l/dobę.

Mechanizmy regulujące równowagę wodną w organizmie są bezpośrednio związane z sodem. Jakiekolwiek odchylenie od fizjologicznych stężeń sodu w osoczu powoduje zaburzenia homeostazy wodnej.

1 ml roztworu do infuzji zawiera glukozę w ilości odpowiadającej 33,3 mg glukozy bezwodnej i 3 mg chlorku sodu.

Należy sprawdzić zgodność innych środków dodawanych do preparatu. W razie dodawania innych preparatów do roztworu należy go natychmiast podać. Roztworów glukozy nie należy podawać z krwią przez ten sam zestaw do przetaczania, ze względu na możliwość wystąpienia pseudoaglutynacji krwinek.

• Przewodnienie,
• hipernatremia,
• hipokaliemia,
• hiperchloremia,
• hiperglikemia,
• kwasica,

gdy wymagane są ograniczenia w podaży sodu tak, jak u pacjentów z:

• niewydolnością serca,
• uogólnionymi obrzękami,
• obrzękiem płuc,
• nadciśnieniem,
• rzucawką,
• ciężką niewydolnością nerek.

Roztwory zawierające jony sodowe należy stosować ostrożnie, jeśli w ogóle, u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, ciężką niewydolnością nerek i w stanach klinicznych z obrzękami z retencją sodu.

Nadmierne podanie roztworów niezawierających potasu może wywołać znaczną hipokaliemię.

U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek podawanie roztworów zawierających jony sodowe może spowodować retencję sodu.

Dożylne podanie preparatu może spowodować

• przeciążenie płynami i zmniejszenie stężenia niektórych elektrolitów w osoczu,
• przewodnienie,
• objawy zastoinowe w krążeniu lub obrzęk płuc.

Podczas długotrwałej terapii pozajelitowej niezbędna jest ocena stanu klinicznego i okresowe badania parametrów laboratoryjnych w celu monitorowania zmian w bilansie płynów, stężeniach elektrolitów i równowadze kwasowo-zasadowej.

Roztwory glukozy należy stosować ostrożnie u pacjentów z cukrzycą.

U pacjentów leczonych kortykosteroidami lub kortykotropiną należy zachować ostrożność podczas podawania płynów pozajelitowo, zwłaszcza płynów zawierających sód.

Mogą być związane ze składnikami roztworu lub techniką podawania:

• podwyższenie temperatury ciała,
• zakażenie w miejscu podania,
• zakrzepica żył lub zapalenie żył rozprzestrzeniające się z miejsca wkłucia,
• wynaczynienie,
• hiperwolemia.

W razie wystąpienia działań niepożądanych należy natychmiast przerwać wlew, ocenić stan pacjenta i zastosować odpowiednie leczenie, i jeśli to konieczne, zachować pozostałą część roztworu do badań.

Jeśli szybkość wlewu preparatu jest większa niż 15 ml/kg mc./godz. (0,5 g glukozy/kg mc./h) może wystąpić hiperglikemia i cukromocz.

Podczas długotrwałej terapii może dojść do:

• zaburzeń równowagi płynów i zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej
• oraz do obniżenia stężenia elektrolitów (np. hipokaliemia, hipomagnezemia, hipofosfatemia) i powstania obrzęków obwodowych.

U pacjentów z chorobami układu krążenia pozajelitowe podanie nadmiernej ilości roztworu preparatu może nasilić niewydolność serca i spowodować obrzęk płuc.

Roztwory zawierające glukozę mogą być stosowane u kobiet w ciąży i karmiących piersią, jeśli uwzględni się zalecenia i ograniczenia w dawkowaniu, przeciwwskazania i ogólne środki ostrożności dotyczące stosowania.

U kobiet w ciąży roztwory zawierające glukozę należy stosować ostrożnie ze względu na możliwość wystąpienia hiperglikemii, hiperinsulinemii i kwasicy u płodu, a w następstwie hipoglikemii u noworodka.

W przypadku przewodnienia lub przeciążenia substancjami rozpuszczonymi należy dokonać oceny stanu klinicznego pacjenta i podjąć właściwe leczenie.