Agomelatine Adamed

Leczenie dużych epizodów depresyjnych. Agomelatyna jest wskazana do stosowania u dorosłych.

Zalecana dawka to 25 mg raz/dobę, zażywana doustnie wieczorem przed snem.

Po 2 tyg. leczenia, jeżeli nie ma poprawy, dawka może być zwiększona do 50 mg raz/dobę, tj. do 2 tabl. po 25 mg przyjmowanych przed snem.

Decydując o zwiększeniu dawki należy wziąć pod uwagę wyższe ryzyko zwiększenia aktywności aminotransferaz.

W każdym przypadku zwiększenie dawki do 50 mg powinno być oparte na ocenie korzyści i ryzyka u konkretnego pacjenta oraz na ścisłym przestrzeganiu monitorowania wyników testów czynnościowych wątroby.

U wszystkich pacjentów należy przeprowadzić badania czynności wątroby przed rozpoczęciem leczenia.

Nie należy rozpoczynać terapii, jeśli aktywność aminotransferaz w surowicy 3-krotnie przekracza górny zakres normy.

Podczas leczenia należy okresowo monitorować aktywność aminotransferaz:

• po około 3 tyg.
• po 6 tyg. (koniec ostrej fazy)
• po 12 tyg.i po 24 tyg. leczenia (koniec fazy podtrzymującej) oraz później, kiedy jest to klinicznie wskazane.

Terapię należy przerwać, jeśli aktywność aminotransferaz w surowicy 3-krotnie przekracza górny zakres normy.

Zwiększając dawkowanie, należy znowu przeprowadzić badania czynności wątroby z tą samą częstością, jak podczas rozpoczynania leczenia. Czas trwania leczenia. U pacjentów z depresją leczenie powinno trwać wystarczająco długo, przynajmniej 6 m-cy, aby zapewnić ustąpienie objawów.

Zmiana leczenia z leku przeciwdepresyjnego z grupy SSRI/SNRI na leczenie agomelatyną.

Zmiana z leku przeciwdepresyjnego z grupy SSRI/SNRI na agomelatynę.

Po odstawieniu SSRI/SNRI u pacjentów mogą wystąpić objawy odstawienia.

Aby tego uniknąć należy sprawdzić w ChPL stosowanego leku SSRI/SNRI jak należy go odstawiać.

Podawanie agomelatyny można rozpocząć od razu w trakcie zmniejszania dawkowania leku z grupy SSRI/SNRI.

Przerwanie leczenia. Nie jest wymagane zmniejszenie dawki w celu przerwania leczenia.

Pacjenci w podeszłym wieku. Skuteczność i bezpieczeństwo agomelatyny (25-50 mg/dobę) zostały ustalone u osób w podeszłym wieku (<75 lat) z depresją. Brak udokumentowanego działania u osób w wieku ≥75 lat. Z tego względu agomelatyna nie powinna być stosowana u pacjentów z tej grupy wiekowej. Nie jest wymagane dostosowanie dawki w zależności od wieku.

Zaburzenie czynności nerek. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek nie obserwowano istotnej zmiany parametrów farmakokinetycznych agomelatyny. Jednak dostępne są tylko ograniczone dane kliniczne dotyczące stosowania agomelatyny u chorujących na depresję pacjentów z ciężkim lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek i z dużymi epizodami depresyjnymi. Z tego względu należy zachować ostrożność przepisując agomelatynę tym pacjentom.

Zaburzenie czynności wątroby. Agomelatyna jest przeciwwskazana u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby.

Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo i skuteczność agomelatyny u dzieci w wieku od 2 lat w leczeniu dużych epizodów depresyjnych nie zostały jeszcze ustalone. Brak dostępnych danych. Brak wskazań do stosowania agomelatyny u dzieci od narodzin do 2 lat w leczeniu dużych epizodów depresji.

Agomelatynę w postaci tabl. powl. można przyjmować niezależnie od posiłków.

Agomelatyna jest agonistą melatonergicznym (receptorów MT₁ i MT₂) i antagonistą receptorów 5-HT_2C. Badania wykazują, że agomelatyna nie ma wpływu na wychwyt monoamin i nie wykazuje powinowactwa do receptorów α- i β-adrenergicznych, histaminergicznych, cholinergicznych, dopaminergicznych ani benzodiazepinowych. Agomelatyna przywraca rytm okołodobowy w modelach zwierzęcych zakłóconego rytmu okołodobowego. Agomelatyna zwiększa uwalnianie noradrenaliny i dopaminy, szczególnie w korze czołowej i nie ma wpływu na zewnątrzkomórkowe stężenia serotoniny.

1 tabl. powl. zawiera 25 mg agomelatyny w postaci agomelatyny z kwasem cytrynowym.

Agomelatyna jest metabolizowana głównie przez cytochrom P450 1A2 (CYP1A2) (90%) i przez CYP2C9/19 (10%). Produkty lecznicze, które oddziałują na te izoenzymy, mogą zmniejszać lub zwiększać biodostępność agomelatyny.

Fluwoksamina, silny inhibitor CYP1A2 i umiarkowany inhibitor CYP2C9, znacząco hamuje metabolizm agomelatyny, co powoduje 60-krotne (zakres 12-412 razy) zwiększenie ekspozycji na agomelatynę. Dlatego jednoczesne stosowanie agomelatyny z silnymi inhibitorami CYP1A2 (np. fluwoksamina i cyprofloksacyna) jest przeciwwskazane.

Jednoczesne stosowanie agomelatyny z estrogenami (umiarkowane inhibitory CYP1A2) powoduje kilkakrotne zwiększenie ekspozycji na agomelatynę. Choć nie odnotowano szczególnych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa po zastosowaniu leczenia skojarzonego z estrogenami u 800 pacjentek, należy zachować ostrożność przepisując agomelatynę z innymi umiarkowanymi inhibitorami CYP1A2 (np. propranololem, enoksacyną) do czasu uzyskania większego doświadczenia.

Ryfampicyna - środek indukujący wszystkie 3 cytochromy biorące udział w metabolizmie agomelatyny, może zmniejszać jej biodostępność.

Palenie tytoniu indukuje CYP1A2, co, jak wykazano, zmniejsza biodostępność agomelatyny, zwłaszcza u osób palących duże ilości papierosów (≥15 papierosów/dobę).

In vivo agomelatyna nie pobudza izoenzymów CYP450. Agomelatyna nie hamuje CYP1A2 in vivo ani innego izoenzymu CYP450 in vitro. Z tego względu agomelatyna nie powinna zmieniać ekspozycji na produkty lecznicze metabolizowane przez CYP450. Agomelatyna nie zmienia stężenia niezwiązanej z białkami frakcji produktów leczniczych silnie wiążących się z białkami osocza, ani vice versa.

W I fazie badań klinicznych nie znaleziono dowodów na występowanie interakcji farmakokinetycznych lub farmakodynamicznych z produktami leczniczymi, które mogłyby być w populacji docelowej przepisywane jednocześnie z agomelatyną:

• pochodnymi benzodiazepiny
• litem
• paroksetyną
• flukonazolem
• teofiliną

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania agomelatyny z alkoholem.

Brak doświadczenia dotyczącego jednoczesnego stosowania agomelatyny i TE.

Badania na zwierzętach nie wykazały właściwości prodrgawkowych. Dlatego następstwa kliniczne jednoczesnego leczenia za pomocą TE i agomelatyny uważa się za mało prawdopodobne.

Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych.

• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
• Zaburzenia czynności wątroby (tj. marskość lub czynna choroba wątroby) lub aktywność aminotransferaz w surowicy 3-krotnie przekraczają górną granicę normy.
• Jednoczesne stosowanie z silnymi inhibitorami CYP1A2 (np. fluwoksamina, cyprofloksacyna).

U pacjentów leczonych agomelatyną, po wprowadzeniu leku do obrotu, zgłaszano przypadki uszkodzenia wątroby, w tym niewydolność wątroby (wyjątkowo zgłoszono kilka przypadków zakończonych zgonem lub wymagających przeszczepienia wątroby u pacjentów z czynnikami ryzyka uszkodzenia wątroby), zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych powyżej 10-krotnej wartości górnej granicy normy, zapalenie wątroby i żółtaczkę. Większość tych przypadków wystąpiła w 1-szych m-cach leczenia. Uszkodzenie wątroby następuje głównie na poziomie hepatocytów, przy czym aktywność aminotransferaz w surowicy zwykle powraca do poziomu prawidłowego po przerwaniu stosowania agomelatyny. Przed rozpoczęciem leczenia należy zachować ostrożność, a przez cały okres terapii uważnie monitorować wszystkich pacjentów, zwłaszcza tych z czynnikami ryzyka uszkodzenia wątroby lub są jednocześnie stosujących produkty lecznicze związane z ryzykiem uszkodzenia wątroby.

U pacjentów z czynnikami ryzyka uszkodzenia wątroby, np.: z otyłością, nadwagą, niealkoholową chorobą stłuszczeniową wątroby, cukrzycą, z zaburzeniami spowodowanymi spożywaniem alkoholu i/lub spożywających znaczne ilości alkoholu oraz u pacjentów jednocześnie przyjmujących produkty lecznicze, których stosowanie niesie ryzyko uszkodzenia wątroby, stosowanie agomelatyny można zalecać tylko po ostrożnym rozważeniu korzyści i ryzyka.

U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić badania czynności wątroby, a leczenia nie należy rozpoczynać u pacjentów z wartościami AlAT i/lub AspAT >3-krotnej wartości górnej granicy normy. Należy zachować ostrożność, podając agomelatynę pacjentom, u których przed leczeniem aktywność aminotransferaz była zwiększona (>wartości górnej granicy normy i ≤3-krotnej wartości górnej granicy normy).

Jak często badać czynność wątroby:

• przed rozpoczęciem leczenia;
• następnie: po około 3 tyg., po około 6 tyg. (koniec ostrej fazy), po około 12 i 24 tyg. (koniec fazy podtrzymującej) oraz później, kiedy jest to klinicznie wskazane;
• zwiększając dawkowanie należy ponownie przeprowadzić badania czynności wątroby z tą samą częstością, jak podczas rozpoczynania leczenia.

U każdego pacjenta, u którego wystąpi zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy, należy w ciągu 48 h powtórzyć badania czynności wątroby. Stosowanie agomelatyny należy natychmiast przerwać, jeśli:

• u pacjenta wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe potencjalnego uszkodzenia wątroby (takie jak ciemno zabarwiony mocz, jasny kał, zażółcenie skóry lub oczu, ból w prawej górnej części brzucha, utrzymujące się i niewyjaśnione zmęczenie);
• aktywność aminotransferaz w surowicy 3-krotnie przekracza górną granice normy.

Po przerwaniu stosowania agomelatyny należy powtarzać badania czynności wątroby, dopóki aktywność aminotransferaz w surowicy nie powróci do normy.

Brak udokumentowanego działania agomelatyny u pacjentów ≥75 lat, z tego względu agomelatyna nie powinna być stosowana przez pacjentów z tej grupy wiekowej. Agomelatyny nie należy stosować w leczeniu dużych epizodów depresyjnych u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem, ponieważ nie ustalono u nich bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania agomelatyny.

Należy zachować ostrożność stosując agomelatynę u pacjentów z chorobą afektywną dwubiegunową, manią lub hipomanią w wywiadzie, a leczenie należy przerwać, jeżeli u pacjenta wystąpią objawy manii.

Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samookaleczeń i samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko utrzymuje się do czasu uzyskania znaczącej remisji. Poprawa może nie wystąpić w ciągu 1-szych tyg. leczenia a nawet dłużej, dlatego pacjentów należy ściśle obserwować, aż do uzyskania znaczącej poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnych etapach powrotu do zdrowia. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni być uważnie obserwowani podczas leczenia.

Metaanaliza badań klinicznych z placebo w grupie kontrolnej, dotyczących leków przeciwdepresyjnych stosowanych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała u pacjentów poniżej 25 lat zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianach dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy wysokiego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy pouczyć o konieczności zwrócenia uwagi na wszelkie objawy pogorszenia stanu pacjenta, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych lub nietypowych zmian w zachowaniu oraz konieczności natychmiastowego zwrócenia się o poradę lekarską, jeśli te objawy wystąpią.

Należy zachować ostrożność przepisując agomelatynę jednocześnie z umiarkowanymi inhibitorami CYP1A2 (np. propranololem, enoksacyną), ponieważ może to powodować zwiększoną ekspozycję na agomelatynę. Produkt zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w 1 tabl., to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę zawroty głowy i senność, jako częste działania niepożądane, należy ostrzec pacjentów przed ograniczeniem ich zdolności prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

W ramach badań klinicznych ponad 8000 pacjentów z depresją otrzymywało agomelatynę. Działania niepożądane zazwyczaj były łagodne lub umiarkowane i występowały w 1-szych 2 tyg. leczenia. Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi były: ból głowy, nudności i zawroty głowy. Zazwyczaj były to przemijające działania niepożądane i na ogół nie prowadziły do przerwania leczenia.

• Zaburzenia psychiczne: (często) lęk, nietypowe sny; (niezbyt często) myśli lub zachowania samobójcze, pobudzenie oraz powiązane objawy (takie jak drażliwość i niepokój), agresja, koszmary senne, stan splątania, mania/hipomania, objawy te mogą być także spowodowane przez chorobę podstawową; (rzadko) omamy.
• Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) zawroty głowy, senność, bezsenność; (niezbyt często) parestezje, zespół niespokojnych nóg, migrena; (rzadko) akatyzja.
• Zaburzenia oka: (niezbyt często) niewyraźne widzenie.
• Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) szumy uszne.
• Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, biegunka, zaparcia, ból brzucha, wymioty.
• Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększone wartości AlAT i/lub AspAT [w badaniach klinicznych, wartości >3- krotnej wartości górnej granicy normy dla AlAT i/lub AspAT stwierdzono u 1,2% pacjentów stosujących agomelatynę w dawce 25 mg/dobę oraz u 2,6% pacjentów stosujących dawkę 50 mg/dobę wobec 0,5% po placebo]; (niezbyt często) zwiększona aktywność gammaglutamylotransferazy (GGT) (>3-krotnej wartości górnej granicy normy); (rzadko) zapalenie wątroby, zwiększona aktywność fosfatazy zasadowej (>3-krotnej wartości górnej granicy normy), niewydolność wątroby, żółtaczka.
• Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) egzema, wzmożone pocenie, świąd, pokrzywka; (rzadko) wysypka rumieniowata, obrzęk twarzy i obrzęk naczynioruchowy.
• Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból pleców.
• Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) zatrzymanie moczu.
• Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie.
• Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie mc.; (niezbyt często) zmniejszenie mc.

Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane (mniej niż 300 ciąż) dotyczące stosowania agomelatyny u kobiet w okresie ciąży.

Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na ciążę, rozwój zarodka i płodu, poród czy na rozwój pourodzeniowy.

Ze względów bezpieczeństwa zaleca się unikać stosowania agomelatyny w okresie ciąży.

Nie wiadomo, czy agomelatyna lub jej metabolity przenikają do mleka ludzkiego.

Na podstawie dostępnych danych farmakodynamicznych i toksykologicznych dotyczących zwierząt stwierdzono przenikanie agomelatyny i jej metabolitów do mleka.

Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków lub niemowląt.

Należy zdecydować, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać lub nie rozpoczynać stosowania agomelatyny, biorąc pod uwagę korzyść z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyść z leczenia dla matki.

Badania dotyczące rozmnażania u szczurów i królików nie wykazały wpływu agomelatyny na płodność.

Doświadczenie związane z przedawkowaniem agomelatyny jest ograniczone.

Po przedawkowaniu agomelatyny zgłaszano następujące objawy:

• ból nadbrzusza
• senność
• zmęczenie
• pobudzenie
• lęk
• napięcie
• zawroty głowy
• sinicę lub złe samopoczucie

Jedna osoba, która przyjęła 2450 mg agomelatyny, wyzdrowiała samoistnie, nie wystąpiły u niej nieprawidłowości sercowo-naczyniowe ani biologiczne.

Nie jest znane swoiste antidotum na agomelatynę.

Postępowanie w przypadku przedawkowania powinno polegać na leczeniu objawów klinicznych i rutynowym monitorowaniu stanu pacjenta.

Zaleca się kontrolne badania lekarskie w specjalistycznym ośrodku.