Substancja czynna "Szczepionka przeciw tężcowi"

Szczepionka tężcowa adsorbowana (T) jest zaw. do wstrzyk. wywołującą czynną odporność przeciw tężcowi. Tężec jest bakteryjną chorobą zakaźną wywołaną przez występujące w ziemi i kurzu laseczki tężca, które po dostaniu się do rany, w beztlenowych warunkach, namnażają się i wytwarzają bardzo silną toksynę zwaną tetanospazminą. Tetanospazmina jest silną i niebezpieczną dla zdrowia i życia trucizną, ponieważ wiąże się nieodwracalnie z ruchowymi komórkami nerwowymi wywołując skurcz toniczny mięśni twarzy, kończyn, karku, grzbietu i brzucha. Równocześnie występuje utrudnione oddychanie, częstoskurcz i niemiarowość akcji serca, nadmierne wydzielanie potu i śliny. Leczenie polega na utrzymaniu podstawowych funkcji życiowych, stosowaniu środków przeciwdrgawkowych znoszących napięcie mięśni, przeciwbólowych oraz zastosowaniu czynnobiernego uodpornienia przez wstrzyknięcie toksoidu tężcowego oraz immunoglobuliny tężcowej ludzkiej (jest to substancja wiążąca toksynę tężcową). Przebycie choroby nie daje odporności na ponowne zakażenie. Nie występuje też naturalna odporność przeciwtężcowa. Najskuteczniejszym sposobem zapobiegania tężcowi są szczepienia ochronne w pełnym cyklu, które gwarantują wytworzenie długotrwałej odporności. Szczepionkę tężcową adsorbowaną (T) podaje się: osobom dorosłym i dzieciom nie szczepionym przeciw tężcowi, osobom dorosłym, jako dawkę przypominającą, po okresie 10 lat od ostatniego cyklu szczepień lub po ostatniej dawce przypominającej, osobom dorosłym, które nie otrzymały wszystkich dawek szczepienia podstawowego, dzieciom, jeśli istnieją przeciwwskazania do szczepień szczepionkami skojarzonymi z błonicą i/lub krztuścem, osobom zranionym, narażonym na infekcję laseczkami tężca, przy czynno-biernym uodpornieniu przeciw tężcowi lub w początkach choroby oraz w przypadku niepełnych szczepień, czy braku dokumentacji szczepień.