Vyvgart

Produkt jest wskazany jako leczenie uzupełniające do standardowej terapii dorosłych pacjentów z uogólnioną miastenią rzekomoporaźną (gMG), u których stwierdzono obecność przeciwciał przeciwko receptorowi acetylocholiny (AChR).

Produkt musi być podawany przez pracownika służby zdrowia i pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu pacjentów z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi. Dawkowanie.

Zalecana dawka to 10 mg/kg w postaci 1-godz. wlewu dożylnego podawanego w cyklach raz/tyg. przez 4 tyg. Kolejne cykle leczenia należy podawać zgodnie z oceną kliniczną. Częstotliwość cykli leczenia może się różnić w zależności od pacjenta.

W programie badań klinicznych najwcześniejszy czas rozpoczęcia kolejnego cyklu leczenia wynosił 7 tyg. od 1-szego wlewu w poprzednim cyklu. Nie ustalono bezpieczeństwa rozpoczynania kolejnych cykli wcześniej niż 7 tyg. po tym czasie.

U pacjentów o mc. 120 kg lub większej zalecana dawka wynosi 1 200 mg (3 fiolki) na wlew.

Pominięta dawka. Jeśli zaplanowany wlew nie jest możliwy, leczenie można podać do 3 dni przed zaplanowaną datą lub po niej. Następnie należy wznowić pierwotny schemat dawkowania, aż do zakończenia cyklu leczenia. Jeżeli konieczne jest opóźnienie podania dawki o więcej niż 3 dni, nie należy podawać dawki, aby zapewnić zachowanie co najmniej 3 dniowego odstępu między 2 kolejnymi dawkami.

Osoby w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w wieku 65 lat i starszych.

Zaburzenia czynności nerek.

• Dostępne są ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek.
• Nie ma konieczności dostosowania dawki u takich pacjentów.
• Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek są bardzo ograniczone.

Zaburzenia czynności wątroby.

• Dane dotyczące pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie są dostępne.
• Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności efgartigimodu α u dzieci i młodzieży. Dane nie są dostępne.

Produkt leczniczy należy podawać wyłącznie poprzez wlew dożylny. Nie podawać we wstrzyknięciu dożylnym ani we wstrzyknięciu bolusa. Przed podaniem produkt należy rozcieńczyć roztw. chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%) do wstrzykiwań. Produkt leczniczy należy podawać przez 1 h. Przed podaniem efgartigimodu α należy przygotować do natychmiastowego użycia odpowiednie środki stosowane w razie wystąpienia reakcji na inf. i reakcji nadwrażliwości. Jeśli wystąpi reakcja na inf., wlew należy spowolnić, przerwać albo zaprzestać leczenia tym produktem leczniczym.

Efgartigimod α to fragment ludzkiego przeciwciała IgG1 skonstruowany w taki sposób, aby zwiększyć jego powinowactwo do noworodkowego receptora Fc (FcRn). Efgartigimod α wiąże się z FcRn, co powoduje zmniejszenie stężenia przeciwciał IgG w krążeniu, w tym patogennych autoprzeciwciał IgG. Efgartigimod α nie wpływa na stężenie innych immunoglobulin (IgA, IgD, IgE lub IgM) ani albumin.

Autoprzeciwciała IgG stanowią podstawowy czynnik w patogenezie MG. Zaburzają przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe poprzez wiązanie się z receptorami acetylocholiny (AChR), kinazą tyrozynową swoistą dla mięśni (MuSK) lub białkiem 4 związanym z receptorem lipoprotein o małej gęstości (LRP4).

1 fiol. o pojemności 20 ml zawiera 400 mg efgartigimodu α (20 mg/ml).

Efgartigimod α jest fragmentem Fc pochodzącym z ludzkiej rekombinowanej immunoglobuliny G1 (IgG1) wytwarzanym w komórkach jajnika chomika chińskiego za pomocą technologii rekombinacji DNA.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Efgartigimod α może zmniejszać stężenia związków wiążących się z ludzkim noworodkowym receptorem Fc (neonatal Fc Receptor, FcRn), tj.

• produktów immunoglobulinowych,
• przeciwciał monoklonalnych
• lub pochodnych przeciwciał zawierających ludzką domenę Fc podklasy IgG.

• immunoadsorpcja
• i plazmafereza

Jeśli to możliwe, zaleca się odroczenie rozpoczęcia leczenia tymi produktami do 2 tyg. po podaniu ostatniej dawki w danym cyklu leczenia produktem. W ramach środków ostrożności, pacjentów otrzymujących produkt podczas leczenia tymi produktami należy ściśle monitorować pod kątem zamierzonej skuteczności odpowiedzi na te produkty. Wymiana osocza, mogą zmniejszać stężenie efgartigimodu α w krążeniu. Wszystkie szczepionki należy podawać zgodnie z wytycznymi dotyczącymi szczepień. Potencjalne interakcje ze szczepionkami badano w modelu nieklinicznym, stosując jako antygen hemocyjaninę skałoczepa (KLH). Cotygodniowe podawanie 100 mg/kg małpom nie miało wpływu na odpowiedź immunologiczną na immunizację KLH. W przypadku pacjentów będących w trakcie leczenia efgartigimodem α na ogół nie zaleca się szczepienia szczepionkami żywymi ani żywymi atenuowanymi. Jeśli wymagane jest szczepienie takimi szczepionkami, należy je podawać co najmniej na 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia oraz przynajmniej 2 tyg. po podaniu ostatniej dawki efgartigimodu α46

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu.

Nie badano stosowania leczenia efgartigimodem α u pacjentów z klasą V MGFA (tj. z przełomem miastenicznym), zdefiniowaną jako intubacja z wentylacją mechaniczną lub bez niej, z wyjątkiem rutynowej opieki pooperacyjnej. Należy rozważyć kolejność rozpoczęcia leczenia uznaną metodą terapii przełomu MG i efgartigimodem α oraz ich potencjalne interakcje.

Efgartigimod α powoduje przemijające zmniejszenie stężenia przeciwciał IgG, dlatego ryzyko zakażeń może się zwiększyć. Najczęstszymi zakażeniami obserwowanymi w badaniach klinicznych były infekcje górnych dróg oddechowych i infekcje dróg moczowych. Podczas leczenia produktem należy monitorować pacjentów pod kątem klinicznych objawów przedmiotowych i podmiotowych zakażeń. U pacjentów z czynnym zakażeniem należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka kontynuacji lub wstrzymania leczenia efgartigimodem α do czasu ustąpienia zakażenia. W razie wystąpienia ciężkich zakażeń należy rozważyć odroczenie leczenia efgartigimodem α do czasu ustąpienia zakażenia.

Mogą wystąpić reakcje na inf., takie jak wysypka lub świąd. W badaniu klinicznym nasilenie reakcji na inf. było łagodne do umiarkowanego i nie prowadziły do przerwania ani zaprzestania leczenia. Pacjentów należy monitorować w trakcie podawania i przez 1 h po jego zakończeniu pod kątem klinicznych objawów przedmiotowych i podmiotowych reakcji na inf. W razie wystąpienia reakcji, w zależności od jej nasilenia, wlew należy spowolnić, przerwać lub zaprzestać leczenia, i zastosować odpowiednie leczenie podtrzymujące. Po ustąpieniu, podawanie można ostrożnie wznowić w zależności od oceny klinicznej.

Po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki reakcji anafilaktycznej. W razie podejrzenia wystąpienia reakcji anafilaktycznej należy natychmiast zaprzestać podawania produktu i wdrożyć odpowiednie leczenie. Należy poinformować pacjentów o przedmiotowych i podmiotowych objawach nadwrażliwości i reakcji anafilaktycznych oraz nakazać, aby w razie ich wystąpienia niezwłocznie zgłosili się po pomoc medyczną.

Wszystkie szczepionki należy podawać zgodnie z wytycznymi dotyczącymi szczepień. Bezpieczeństwo stosowania szczepionek żywych lub żywych atenuowanych oraz odpowiedź na stosowanie tych szczepionek podczas leczenia efgartigimodem α nie są znane. W przypadku pacjentów będących w trakcie leczenia efgartigimodem α na ogół nie zaleca się szczepienia szczepionkami żywymi ani żywymi atenuowanymi.

Jeśli wymagane jest szczepienie szczepionkami żywymi lub żywymi atenuowanymi, należy je podawać co najmniej na 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia oraz przynajmniej 2 tyg. po podaniu ostatniej dawki efgartigimodu α. Inne szczepionki można w razie potrzeby podać w dowolnym momencie leczenia efgartigimodem α.

• W badaniu z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanym placebo występujące wcześniej przeciwciała wiążące się z efgartigimodem alfa wykryto u 25/165 (15%) pacjentów z gMG.
• Wywołane leczeniem przeciwciała przeciwko efgartigimodowi α wykryto u 17/83 (21%) pacjentów.
• U 3 z tych 17 pacjentów wywołane leczeniem przeciwciała przeciwko lekowi (anti-drug antibodies, ADA) utrzymywały się do końca badania.
• Przeciwciała neutralizujące wykryto u 6/83 (7%) pacjentów leczonych produktem, w tym u 3 pacjentów z utrzymującymi się przeciwciałami ADA wywołanymi leczeniem.
• Ponowne leczenie nie spowodowało zwiększenia częstości występowania ani miana przeciwciał przeciwko efgartigimodowi α.
• Nie stwierdzono wyraźnego wpływu przeciwciał przeciwko efgartigimodowi α na skuteczność kliniczną lub bezpieczeństwo, ani na parametry farmakokinetyczne i farmakodynamiczne.

W przypadku zmniejszenia dawki lub odstawienia niesteroidowych leków immunosupresyjnych, kortykosteroidów i leków antycholinesterazowych, pacjentów należy ściśle monitorować pod kątem objawów zaostrzenia choroby.

Produkt leczniczy zawiera 67,2 mg sodu/fiol., co odpowiada 3,4% zalecanej przez WHO maks. dobowej dawki wynoszącej 2 g sodu dla osoby dorosłej. Produkt nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi były infekcje górnych dróg oddechowych i infekcje dróg moczowych (odpowiednio: 10,7% i 9,5%). Bezpieczeństwo produktu oceniono u 167 pacjentów z gMG w badaniu klinicznym III fazy z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanym placebo. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) infekcje górnych dróg oddechowych; (często) infekcje dróg moczowych, zapalenie oskrzeli. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcja anafilaktyczna - na podstawie zgłoszeń spontanicznych po wprowadzeniu do obrotu. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle mięśniowe. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) ból głowy związany z zabiegiem. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były zakażenia, przy czym najczęściej zgłaszano infekcje górnych dróg oddechowych (10,7% [n = 9] pacjentów leczonych efgartigimodem α i 4,8% [n = 4] pacjentów otrzymujących placebo) oraz infekcje dróg moczowych (9,5% [n = 8] pacjentów leczonych efgartigimodem α i 4,8% [n = 4] pacjentów otrzymujących placebo). Zakażenia te miały nasilenie łagodne do umiarkowanego u pacjentów, którzy otrzymywali efgartigimod α (≤2 stopnia zgodnie z kryteriami Common Terminology Criteria for Adverse Events). Ogólnie, zakażenia związane z leczeniem zgłoszono u 46,4% (n = 39) pacjentów leczonych efgartigimodem α i 37,3% (n = 31) pacjentów otrzymujących placebo. Mediana czasu od rozpoczęcia leczenia do wystąpienia zakażenia wynosiła 6 tyg. Częstość występowania zakażeń nie wzrastała wraz z kolejnymi cyklami leczenia. Z powodu zakażenia leczenie przerwano lub czasowo wstrzymano u mniej niż 2% pacjentów. Ból głowy związany z zabiegiem zgłoszono u 4,8% pacjentów leczonych efgartigimodem α i u 1,2% pacjentów otrzymujących placebo. Ból głowy związany z zabiegiem zgłaszano, gdy uznano, że ból głowy jest czasowo związany z wlewem dożylnym efgartigimodu α. Wszystkie przypadki bólu głowy były łagodne lub umiarkowane, z wyjątkiem jednego zdarzenia, które zgłoszono jako ciężkie (stopień 3). Wszystkie inne działania niepożądane były łagodne lub umiarkowane, z wyjątkiem jednego przypadku bóli mięśniowych (stopień 3).

Dane dotyczące stosowania efgartigimodu α w okresie ciąży nie są dostępne. Wiadomo, że przeciwciała, w tym terapeutyczne przeciwciała monoklonalne, są aktywnie transportowane przez łożysko (po 30 tyg. ciąży) poprzez wiązanie z FcRn. Efgartigimod α może być przenoszony z matki na rozwijający się płód. Ponieważ oczekuje się, że efgartigimod α zmniejszy poziom przeciwciał matczynych, a także będzie hamował przenoszenie przeciwciał matczynych do płodu, przewiduje się zmniejszenie biernej ochrony noworodka. W związku z tym należy wziąć pod uwagę ryzyko i korzyści podawania żywych/żywych atenuowanych szczepionek niemowlętom narażonym na działanie efgartigimodu α in utero. Leczenie kobiet w ciąży produktem należy rozważać tylko wtedy, gdy korzyści kliniczne przewyższają ryzyko.

Brak informacji dotyczących obecności efgartigimodu α w mleku ludzkim, wpływu na dziecko karmione piersią lub wpływu na produkcję mleka. Nie przeprowadzono badań na zwierzętach dotyczących przenikania efgartigimodu α do mleka, dlatego nie można wykluczyć jego przenikania do mleka kobiecego. Wiadomo, że matczyne przeciwciała IgG są obecne w mleku ludzkim. Leczenie kobiet karmiących piersią efgartigimodem α należy rozważać tylko wtedy, gdy korzyści kliniczne przewyższają ryzyko.

Dane dotyczące wpływu efgartigimodu α na płodność u ludzi nie są dostępne. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu efgartigimodu α na parametry płodności samców i samic.

Nie są znane specyficzne objawy przedmiotowe i podmiotowe przedawkowania efgartigimodu α. W razie przedawkowania nie oczekuje się, że mogące wystąpić działania niepożądane będą różnić się od tych, które można zaobserwować przy zalecanej dawce. Należy monitorować pacjentów pod kątem działań niepożądanych i rozpocząć odpowiednie leczenie objawowe i wspomagające. Nie ma swoistego antidotum w przypadku przedawkowania efgartigimodu α.