Mucopect

Karbocysteina to lek o działaniu mukolitycznym, wskazany w objawowym leczeniu chorób dróg oddechowych, przebiegających z nadmiernym wytwarzaniem gęstej i lepkiej wydzieliny.

Dorośli i młodzież w wieku powyżej 12 lat. Początkowa dawka dobowa wynosi 2250 mg karbocysteiny w dawkach podzielonych, tj. 15 ml syropu 3x/dobę. Po osiągnięciu zadowalającej odpowiedzi na leczenie, należy ją zmniejszyć do 1500 mg/dobę w dawkach podzielonych, tj. 10 mL syropu 3x/dobę.

Dzieci.

• Dzieci w wieku 2-5 lat: 1,25-2,5 ml syropu 4x/dobę.
• Dzieci w wieku 6-12 lat: 5 ml syropu 3x/dobę.

Karbocysteina jest przeciwwskazana u dzieci w wieku poniżej 2 lat.

Do odmierzenia odpowiedniej dawki dla dziecka lub osoby dorosłej należy użyć miarki. Łyżka miarowa stosowana do odmierzenia dawki doustnej ma objętość 5 ml i podziałkę wskazującą 1,25 ml, 2,5 ml, 3,75 ml i 5,0 ml.

W modelach zwierzęcych, prawidłowych i z zapaleniem oskrzeli, wykazano, że karbocysteina (Skarboksymetylo-L-cysteina) wpływa na rodzaj i ilość glikoprotein śluzu wydzielanego przez układ oddechowy. Początkową reakcją na podrażnienie jest wzrost stosunku ilości glikoprotein kwaśnych do obojętnych w śluzie i przekształcenie komórek surowiczych w komórki śluzowe, po czym na ogół obserwuje się zwiększone wydzielanie. Podawanie karbocysteiny zwierzętom narażonym na czynniki drażniące wskazuje, że wydzielane glikoproteiny pozostają prawidłowe; podawanie po ekspozycji wykazało, że powrót do stanu prawidłowego jest przyspieszony. W badaniach stwierdzono, że karbocysteina ogranicza rozrost komórek kubkowych. Można zatem wykazać, że karbocysteina odgrywa pewną rolę w leczeniu schorzeń charakteryzujących się nieprawidłowym wydzielaniem śluzu.

1 ml produktu leczniczego zawiera 50 mg karbocysteiny.

W trakcie leczenia karbocysteiną nie należy stosować leków przeciwkaszlowych ani leków zmniejszających wydzielanie śluzu oskrzelowego.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Czynna choroba wrzodowa żołądka i/lub dwunastnicy.

Specjalne środki ostrożności należy zachować u:

• pacjentów z astmą i skurczem oskrzeli w wywiadzie
• pacjentów z ostrą niewydolnością oddechową
• pacjentów osłabionych

Osłabienie odruchu kaszlowego wiąże się z ryzykiem niedrożności dróg oddechowych wskutek wzrostu ilości wydzieliny.

Ze względu na to, że produkty mukolityczne mogą uszkadzać błonę śluzową żołądka, karbocysteinę należy stosować z dużą ostrożnością u pacjentów z chorobą wrzodową w wywiadzie.

Produkt zawiera sacharozę. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów z cukrzycą.

Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego.

Produkt zawiera metylu parahydroksybenzoesan. Może on powodować reakcje alergiczne (możliwe reakcje typu późnego).

Karbocysteina nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Zaburzenia żołądka i jelit:

• (rzadko) nudności, wymioty i biegunka;
• (bardzo rzadko) krwawienia z przewodu pokarmowego, zaburzenia żołądkowe, ból brzucha.

Zaburzenia układu nerwowego: pojedyncze przypadki: bóle głowy.

Zaburzenia układu immunologicznego: u pacjentów nadwrażliwych może wystąpić zapalenie błony śluzowej jamy ustnej i nosa.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

• (bardzo rzadko) reakcje alergiczne (wysypka skórna, świąd, pokrzywka);
• (nieznana) pojedyncze przypadki pęcherzowego zapalenia skóry takie jak zespół Stevens-Johnsona.

Badania na zwierzętach nie wykazały działania teratogennego karbocysteiny. Ze względu na brak danych dotyczących stosowania karbocysteiny u kobiet w ciąży, nie zaleca się stosowania karbocysteiny u kobiet w ciąży. Nie wiadomo, czy karbocysteina i jej metabolity przenikają do mleka matki, dlatego nie zaleca się stosowania karbocysteiny w okresie karmienia piersią. Brak danych dotyczących wpływu karbocysteiny na płodność.

Brak doniesień o przypadkach przedawkowania karbocysteiny.

Najbardziej prawdopodobnymi objawami przedawkowania mogą być zaburzenia żołądkowo-jelitowe (bóle żołądka, nudności i wymioty).

W przypadku przedawkowania należy przeprowadzić płukanie żołądka i prowadzić obserwację pacjenta.