Litfulo

Produkt leczniczy jest wskazany do stosowania w leczeniu ciężkich przypadków łysienia plackowatego u dorosłych i młodzieży w wieku 12 lat i starszej.

Leczenie powinno zostać rozpoczęte i być nadzorowane przez osobę należącą do fachowego personelu medycznego i mającą doświadczenie w diagnozowaniu i leczeniu łysienia plackowatego. Zalecana dawka to 50 mg raz/dobę. Należy indywidualnie i regularnie oceniać stosunek korzyści do ryzyka związanego z leczeniem. U pacjentów niewykazujących korzyści terapeutycznych po 36 tyg. należy rozważyć odstawienie produktu. Badania laboratoryjne. Liczba płytek krwi: jeżeli liczba płytek krwi wynosi < 50 × 10³/mm³, leczenie należy przerwać. Limfocyty: Jeśli ALC wynosi <0,5 × 10³/mm³, leczenie należy przerwać, po czym można je wznowić, gdy ALC będzie ponownie większa od tej wartości. Wytyczne dotyczące monitorowania: przed rozpoczęciem leczenia, 4 tyg. po rozpoczęciu leczenia, a następnie zgodnie z rutynowym sposobem postępowania z pacjentem. Rozpoczęcie leczenia. Leczenia ritlecytynibem nie należy rozpoczynać u pacjentów, u których bezwzględna liczba limfocytów (ALC) wynosi < 0,5 × 10³/mm³ albo liczba płytek krwi wynosi <100 × 10³/mm³. Przerwanie lub zaprzestanie leczenia. Jeśli u pacjenta wystąpi ciężkie zakażenie lub zakażenie oportunistyczne, należy przerwać stosowanie ritlecytynibu do czasu ustąpienia objawów zakażenia. Przerwanie lub zaprzestanie leczenia może być konieczne dla opanowania zaburzeń hematologicznych. Jeśli konieczne jest przerwanie leczenia na krócej niż 6 tyg., ryzyko znacznej utraty włosów odrastających na skórze głowy jest niskie. Pominięte dawki. W przypadku pominięcia dawki należy zalecić pacjentowi przyjęcie jej tak szybko, jak to możliwe, chyba że do przyjęcia kolejnej dawki pozostało mniej niż 8 h, wówczas pacjent nie powinien przyjmować pominiętej dawki. Następnie przyjmowanie leku należy wznowić o zwykle zaplanowanej porze. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie badano stosowania ritlecytynibu u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek (ang. ESRD) ani u pacjentów z przeszczepioną nerką i dlatego nie zaleca się stosowania u nich tego produktu. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi (klasa A wg skali Childa-Pugha) lub umiarkowanymi (klasa B wg skali Childa-Pugha) zaburzeniami czynności wątroby. Ritlecytynib jest przeciwwskazany do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg skali Childa-Pugha). Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów ≥65 lat. Dane dotyczące pacjentów ≥65 lat są ograniczone. Dzieci i młodzież. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u młodzieży w wieku od 12 do <18 lat. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu u dzieci <12 lat. Dane nie są dostępne.

Lek należy przyjmować raz/dobę, z posiłkiem lub bez posiłku. Kaps. należy połykać w całości i nie należy ich kruszyć, dzielić ani żuć, gdyż te sposoby podawania nie były badane w badaniach klinicznych.

Ritlecytynib nieodwracalnie i selektywnie wpływa na hamowanie kinazy janusowej (JAK) 3 oraz rodziny kinaz tyrozynowych ulegających ekspresji w raku wątrobowokomórkowym (TEC) przez blokowanie miejsca wiązania trifosforanu adenozyny. W warunkach komórkowych ritlecytynib swoiście hamuje sygnalizację cytokin (IL-2, IL-4, IL-7, IL-15 i IL-21) poprzez zależne od JAK3 receptory wspólnego łańcucha γ. Ponadto ritlecytynib hamuje rodzinę kinaz TEC, co skutkuje zmniejszoną aktywnością cytolityczną komórek NK i limfocytów T CD8+. Szlaki sygnałowe, w których pośredniczy JAK3 i TEC, biorą udział w patogenezie łysienia plackowatego, chociaż pełna patofizjologia nie jest jeszcze poznana.

1 kaps. twarda zawiera ritlecytynibu tosylan w ilości odpowiadającej 50 mg ritlecytynibu.

Jednoczesne stosowanie itrakonazolu, silnego inhibitora CYP3A, w wielokrotnych dawkach wynoszących 200 mg zwiększało pole pod krzywą (AUC)_inf ritlecytynibu o ok. 15%. Nie jest to jednak uważane za istotne klinicznie i w związku z tym nie ma konieczności modyfikacji dawki, gdy ritlecytynib jest stosowany jednocześnie z inhibitorami CYP3A. Jednoczesne stosowanie ryfampicyny, silnego induktora enzymów CYP, w wielokrotnych dawkach wynoszących 600 mg zmniejszało AUC_inf ritlecytynibu o ok. 44%. Nie jest to jednak uważane za istotne klinicznie i w związku z tym nie ma konieczności modyfikacji dawki w przypadku stosowania ritlecytynibu jednocześnie z induktorami enzymów CYP. Stosowanie ritlecytynibu w wielokrotnych dawkach wynoszących 200 mg raz/dobę zwiększało AUC_inf i C_max midazolamu, substratu CYP3A4, odpowiednio ok. 2,7-krotnie i 1,8-krotnie. Ritlecytynib jest umiarkowanym inhibitorem CYP3A. Należy zachować ostrożność podczas stosowania ritlecytynibu jednocześnie z substratami CYP3A (np. chinidyną, cyklosporyną, dihydroergotaminą, ergotaminą, pimozydem), gdyż umiarkowane zmiany stężenia mogą prowadzić do ciężkich działań niepożądanych. Należy rozważyć zalecenia dotyczące modyfikacji dawki substratu CYP3A (np. kolchicyny, ewerolimusu, takrolimusu, syrolimusu). Stosowanie ritlecytynibu w wielokrotnych dawkach wynoszących 200 mg raz/dobę zwiększało AUC_inf i C_max kofeiny, substratu CYP1A2, odpowiednio około 2,7-krotnie i 1,1-krotnie. Ritlecytynib jest umiarkowanym inhibitorem CYP1A2. Należy zachować ostrożność podczas stosowania ritlecytynibu jednocześnie z innymi substratami CYP1A2 (np. tyzanidyną), gdyż umiarkowane zmiany stężenia mogą prowadzić do ciężkich działań niepożądanych. Należy rozważyć zalecenia dotyczące modyfikacji dawki substratu CYP1A2 (np. teofiliny, pirfenidonu). Jednoczesne stosowanie pojedynczej dawki 400 mg ritlecytynibu zwiększało AUC_inf sumatryptanu [substratu transportera kationów organicznych (OCT)1] od ok. 1,3-krotnie do ok. 1,5-krotnie w porównaniu z dawką sumatryptanu w monoterapii. Uważa się, że zwiększenie ekspozycji na sumatryptan nie jest istotne klinicznie. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania ritlecytynibu i substratów OCT1, gdyż niewielkie zmiany stężenia mogą prowadzić do ciężkich działań niepożądanych. Ritlecytynib nie powodował istotnych klinicznie zmian w ekspozycji na doustne produkty antykoncepcyjne (np. etynyloestradiol lub lewonorgestrel), substraty CYP2B6 (np. efawirenz), substraty CYP2C (np. tolbutamid), ani substraty transportera anionów organicznych (OAT)P1B1, białko oporności raka piersi i OAT3 (np. rozuwastatyna). Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u osób dorosłych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Aktywne ciężkie zakażenia, w tym gruźlica. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Ciąża i karmienie piersią.

U pacjentów otrzymujących ritlecytynib zgłaszano ciężkie zakażenia. Najczęstszymi ciężkimi zakażeniami były zapalenie wyrostka robaczkowego, zakażenie COVID-19 (w tym zapalenie płuc) i posocznica. Nie wolno rozpoczynać leczenia ritlecytynibem u pacjentów z aktywnym ciężkim zakażeniem. Ryzyka i korzyści z leczenia należy rozważyć u pacjentów: z przewlekłym lub nawracającym zakażeniem; którzy byli narażeni na gruźlicę; z ciężkim lub oportunistycznym zakażeniem w wywiadzie; którzy mieszkali lub podróżowali po obszarach endemicznego występowania gruźlicy lub grzybic, lub ze współistniejącymi chorobami, które mogą ich predysponować do zakażenia. Pacjentów należy ściśle monitorować pod kątem objawów zakażenia w trakcie i po zakończeniu leczenia ritlecytynibem. Leczenie należy przerwać, jeśli u pacjenta wystąpi ciężkie zakażenie lub zakażenie oportunistyczne. Pacjent, u którego rozwinie się nowe zakażenie podczas leczenia ritlecytynibem, powinien zostać poddany szybkim i kompleksowym badaniom diagnostycznym, które przeprowadza się u pacjentów z obniżoną odpornością. Ponadto u pacjenta należy wdrożyć odpowiednie leczenie przeciwdrobnoustrojowe i ściśle go monitorować. Podawanie ritlecytynibu, jeśli je przerwano, można wznowić po ustąpieniu zakażenia. Ze względu na większą częstość występowania zakażeń u osób w podeszłym wieku i ogólnie u pacjentów z cukrzycą, należy zachować ostrożność podczas leczenia tych populacji pacjentów, zwracając szczególną uwagę na występowanie zakażeń. Przed rozpoczęciem leczenia ritlecytynibem pacjenci powinni zostać przebadani w kierunku gruźlicy. Ritlecytynibu nie wolno podawać pacjentom z aktywną gruźlicą. U pacjentów z nowo rozpoznaną gruźlicą utajoną lub wcześniej nieleczoną gruźlicą utajoną leczenie przeciwgruźlicze należy wdrożyć przed rozpoczęciem leczenia ritlecytynibem. W przypadku pacjentów z ujemnym wynikiem testu na gruźlicę utajoną, ale należących do grupy wysokiego ryzyka, przed rozpoczęciem terapii ritlecytynibem w dalszym ciągu należy rozważyć leczenie przeciwgruźlicze. W tej grupie również w trakcie leczenia ritlecytynibem należy rozważyć badanie pacjentów z wysokim ryzykiem zachorowania na gruźlicę. Zgłaszano przypadki reaktywacji wirusów, w tym wirusa opryszczki (np. półpasiec). Jeśli u pacjenta wystąpi półpasiec, można rozważyć tymczasowe przerwanie leczenia do czasu ustąpienia choroby. Przed rozpoczęciem leczenia ritlecytynibem należy przeprowadzić badania w kierunku wirusowego zapalenia wątroby, zgodnie z wytycznymi klinicznymi. Pacjenci z objawami zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B lub C zostali wykluczeni z badań dotyczących ritlecytynibu. Podczas terapii ritlecytynibem zaleca się monitorowanie pod kątem reaktywacji wirusowego zapalenia wątroby, zgodnie z wytycznymi klinicznymi. Jeśli istnieją dowody na reaktywację, należy skonsultować się z hepatologiem. U pacjentów leczonych ritlecytynibem zgłaszano nowotwory złośliwe, w tym nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (ang. NMSC). Nie wiadomo, czy selektywne hamowanie kinazy JAK3 może być związane z działaniami niepożądanymi wynikającymi z hamowania kinaz janusowych (JAK), obejmujących głównie JAK1 i JAK2. W dużym, randomizowanym badaniu klinicznym z grupą kontrolną otrzymującą aktywny lek - tofacytynib (inny inhibitor JAK) - z udziałem pacjentów chorych na RZS w wieku 50 lat i starszych, z co najmniej 1 dodatkowym czynnikiem ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych, w grupie leczonej tofacytynibem obserwowano większy odsetek nowotworów złośliwych, zwłaszcza raka płuc, chłoniaka i NMSC, niż w grupie otrzymującej inhibitory czynnika martwicy nowotworów (ang. TNF). Dostępne są ograniczone dane kliniczne pozwalające ocenić potencjalny związek między ekspozycją na ritlecytynib a rozwojem nowotworów złośliwych. Obecnie trwają długoterminowe oceny bezpieczeństwa stosowania. Przed rozpoczęciem lub kontynuowaniem leczenia pacjentów z rozpoznanym nowotworem złośliwym innym niż skutecznie leczony NMSC lub rak szyjki macicy należy rozważyć ryzyka i korzyści związane z leczeniem ritlecytynibem. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem zachorowania na raka skóry zaleca się okresowe badanie skóry. Poważne niepożądane zdarzenia sercowo-naczyniowe (ang. MACE), zakrzepica żył głębokich (ang. DVT) i zatorowość płucna (ang. PE): u pacjentów leczonych ritlecytynibem zgłaszano przypadki żylnej i tętniczej choroby zakrzepowozatorowej, w tym MACE. Nie wiadomo, czy selektywne hamowanie kinazy JAK3 może być związane z działaniami niepożądanymi wynikającymi z hamowania JAK, obejmującymi głównie JAK1 i JAK2. W dużym randomizowanym badaniu klinicznym z grupą kontrolną otrzymującą aktywny lek - tofacytynib (inny inhibitor JAK) - z udziałem pacjentów chorych na RZS w wieku 50 lat i starszych z co najmniej 1 dodatkowym czynnikiem ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych, w grupie leczonej tofacytynibem obserwowano większy odsetek MACE, zdefiniowanych jako zgon z przyczyn sercowonaczyniowych, zawał mięśnia sercowego niezakończony zgonem i udar mózgu niezakończony zgonem, jak również zależny od dawki większy odsetek przypadków żylnej choroby zakrzepowozatorowej, w tym DVT i PE, niż w grupie otrzymującej inhibitory TNF. Prowadzone są obecnie długoterminowe oceny bezpieczeństwa stosowania ritlecytynibu. U pacjentów ze znanymi czynnikami ryzyka choroby zakrzepowo-zatorowej ritlecytynib należy stosować z ostrożnością. U pacjentów z podejrzeniem zdarzenia zakrzepowo-zatorowego zaleca się zaprzestanie stosowania ritlecytynibu i niezwłoczne przeprowadzenie ponownej oceny. Przed rozpoczęciem terapii u pacjentów należy rozważyć ryzyka i korzyści związane z leczeniem ritlecytynibem. W badaniach toksyczności przewlekłej u psów rasy beagle obserwowano dystrofię neuroaksonalną związaną ze stosowaniem ritlecytynibu. W przypadku wystąpienia niewyjaśnionych objawów neurologicznych leczenie ritlecytynibem należy przerwać. Leczenie ritlecytynibem wiązało się ze zmniejszeniem liczby limfocytów i płytek krwi. Przed rozpoczęciem leczenia ritlecytynibem u pacjenta należy wykonać oznaczenie ALC i liczby płytek krwi. Leczenia ritlecytynibem nie należy rozpoczynać u pacjentów z ALC <0,5 × 10³/mm³ lub liczbą płytek krwi <100 × 10³/mm³. Zależnie od nieprawidłowości w ALC i liczbie płytek krwi, po rozpoczęciu leczenia ritlecytynibem zaleca się przerwanie albo zaprzestanie stosowania tego produktu. Oznaczanie ALC i liczby płytek krwi zalecane jest po 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia ritlecytynibem, a następnie zgodnie ze standardowymi zasadami postępowania z pacjentem. Brak dostępnych danych dotyczących odpowiedzi na szczepienie u pacjentów leczonych ritlecytynibem. Należy unikać stosowania żywych, atenuowanych szczepionek w trakcie lub bezpośrednio przed rozpoczęciem leczenia ritlecytynibem. Zaleca się, aby przed wdrożeniem ritlecytynibu pacjenci zostali poddani wszystkim obowiązkowym szczepieniom, w tym szczepieniom profilaktycznym przeciwko półpaścowi, zgodnie z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi szczepień. Dane dotyczące pacjentów ≥65 lat są ograniczone. Wiek okazał się czynnikiem ryzyka obniżenia ALC u pacjentów ≥65 lat. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi są: biegunka (9,2%), trądzik (6,2%), zakażenia górnych dróg oddechowych (6,2%), pokrzywka (4,6%), wysypka (3,8%), zapalenie mieszków włosowych (3,1%) i zawroty głowy (2,3%). Łącznie 1630 pacjentów było leczonych ritlecytynibem, co odpowiada 3751 pacjentolatom ekspozycji. W celu oceny bezpieczeństwa stosowania ritlecytynibu w porównaniu z placebo na okres do 24 tyg. od rozpoczęcia leczenia połączono 3 badania kliniczne prowadzone z grupą kontrolną otrzymującą placebo (130 uczestników otrzymywało ritlecytynib w dawce 50 mg/dobę, a 213 placebo). Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) półpasiec, zapalenie mieszków włosowych, zakażenia górnych dróg oddechowych. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej we krwi; (niezbyt często) zmniejszenie liczby płytek krwi, zmniejszenie liczby limfocytów, zwiększenie aktywności AlAT/AspAT 3 × GGN.

Ritlecytynib nie jest zalecany u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i przez miesiąc po przyjęciu ostatniej dawki produktu. Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania ritlecytynibu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Ritlecytynib w dużych dawkach miał działanie teratogenne u szczurów i królików. Lek jest przeciwwskazany do stosowania w okresie ciąży. Na podstawie dostępnych danych farmakodynamicznych/toksykologicznych dotyczących zwierząt stwierdzono przenikanie ritlecytynibu do mleka. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Lek jest przeciwwskazany podczas karmienia piersią. Nie oceniano wpływu ritlecytynibu na płodność u ludzi. Nie stwierdzono wpływu na płodność szczurów przy klinicznie istotnych ekspozycjach.

W badaniach klinicznych z grupą kontrolną otrzymującą placebo ritlecytynib podawano w pojedynczej dawce doustnej wynoszącej 800 mg oraz w wielokrotnych dawkach doustnych wynoszących 400 mg/dobę przez 14 dni. Nie zidentyfikowano szczególnych działań toksycznych. W razie przedawkowania zaleca się monitorowanie pacjenta pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów działań niepożądanych. Nie ma swoistej odtrutki po przedawkowaniu ritlecytynibu. Leczenie powinno być objawowe i wspomagające. Dane farmakokinetyczne dotyczące pojedynczej dawki doustnej wynoszącej do 800 mg u zdrowych dorosłych ochotników wskazują, że ponad 90% dawki powinno zostać wyeliminowane w ciągu 48 h.