Atosiban SUN

Lek jest wskazany do hamowania przedwczesnej czynności porodowej u dorosłych kobiet w ciąży, jeśli:

• w okresie 30 min występują co najmniej 4 regularne, trwające co najmniej 30 sek skurcze macicy,
• rozwarcie szyjki macicy wynosi 1-3 cm (u pierworódek 0-3 cm),
• a skrócenie szyjki macicy.

Leczenie atozybanem powinien rozpoczynać i prowadzić lekarz doświadczony w leczeniu kobiet z zagrażającym porodem przedwczesnym.

Atozyban jest podawany dożylnie w trzech następujących po sobie etapach:

• dawka początkowa w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus - 6,75 mg) z użyciem atozybanu 6,75 mg/0,9 ml roztwór do wstrzykiwań,
• po której natychmiast stosuje się ciągły wlew dożylny dużej dawki (dawka nasycająca 300 μg/min) atozybanu 37,5 mg/5 ml koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji, przez 3 h,
• po czym kontynuuje się wlew dożylny małej dawki atozybanu 37,5 mg/5 ml koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji (dawka podtrzymująca 100 μg/min) w czasie do 45 h.

Czas leczenia nie powinien przekraczać 48 h.

Całkowita dawka podana w trakcie pełnego kursu leczenia atozybanem nie powinna być większa niż 330,75 mg atozybanu.

Leczenie w postaci początkowej dawki w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) należy rozpocząć możliwie jak najszybciej po rozpoznaniu zagrażającego porodu przedwczesnego.

Natychmiast po wstrzyknięciu początkowej dawki należy zastosować wlew dożylny 37,5 mg/5 ml koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji.

W przypadku utrzymywania się skurczów macicy w trakcie stosowania atozybanu, należy rozważyć inny sposób leczenia.

W przypadku konieczności powtórzenia leczenia atozybanem, należy je również rozpocząć od wstrzyknięcia dawki początkowej w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) atozybanu 6,75 mg/0,9 ml roztwór do wstrzykiwań, a następnie zastosować wlew dożylny atozybanu 37,5 mg/5 ml koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji.

Brak doświadczenia klinicznego w leczeniu atozybanem pacjentek z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek.

Nie wydaje się, aby zaburzenia czynności nerek uzasadniały modyfikację dawki, ponieważ tylko niewielka ilość atozybanu jest wydzielana z moczem.

U pacjentek z zaburzeniami czynności wątroby atozyban należy stosować ostrożnie.

Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności atozybanu u kobiet w ciąży w wieku poniżej 18 lat.

Instrukcja dotycząca przygotowania produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.

Wykazano, że u szczurów i świnek morskich atozyban łączy się z receptorami oksytocyny, zmniejszając częstość skurczów i napięcie mięśni macicy, przez co osłabia czynność skurczową macicy. Wykazano również, że atozyban łączy się z receptorami wazopresyny, zmniejszając jej działanie. U zwierząt atozyban nie wykazywał wpływu na układ krążenia.

U kobiet z zagrażającym porodem przedwczesnym, atozyban, w zalecanych dawkach, przeciwdziała skurczom macicy i indukuje stan spoczynkowy macicy. Relaksacja macicy po podaniu atozybanu następuje szybko, skurcze macicy zostają znacząco zredukowane w ciągu 10 minut, a osiągnięty stan spoczynkowy macicy pozostaje stabilny przez 12 h.

1 ml roztworu zawiera 6,75 mg lub 37,5 mg atozybanu (w postaci octanu).

Nie wydaje się, aby atozyban wchodził w zależne od cytochromu P450 interakcje z innymi lekami, ponieważ w badaniach in vitro wykazano, że atozyban nie jest substratem dla systemu cytochromu P450 i nie hamuje enzymów cytochromu P450 biorących udział w metabolizmie leków. Przeprowadzono badania interakcji z betametazonem i labetalolem u zdrowych ochotniczek. Nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji pomiędzy atozybanem i betametazonem lub labetalolem.

Atozybanu nie wolno stosować w następujących przypadkach:

• wiek ciążowy poniżej 24 lub powyżej 33 pełnych tyg.,
• przedwczesne pęknięcie błon płodowych w ciąży trwającej powyżej 30 tyg.,
• zaburzenia tętna płodu,
• przedporodowy krwotok maciczny wymagający natychmiastowego porodu,
• rzucawka lub ciężki stan przedrzucawkowy wymagające porodu,
• wewnątrzmaciczna śmierć płodu,
• podejrzenie zakażenia wewnątrzmacicznego,
• łożysko przodujące,
• przedwczesne oddzielenie się łożyska,
• jakikolwiek inny stan matki lub płodu, w którym podtrzymywanie ciąży jest niebezpieczne,
• nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Gdy atozyban jest stosowany u pacjentek, u których nie można wykluczyć przedwczesnego pęknięcia błon płodowych, korzyści z opóźnienia porodu powinny być oszacowane w stosunku do ryzyka zapalenia błon płodowych.

Brak doświadczenia klinicznego w leczeniu atozybanem pacjentek z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek.

Nie wydaje się, aby zaburzenia czynności nerek uzasadniały modyfikację dawki, ponieważ tylko niewielka ilość atozybanu jest wydzielana z moczem.

U pacjentek z zaburzeniami czynności wątroby atozyban należy stosować ostrożnie.

Jest tylko ograniczone doświadczenie kliniczne w stosowaniu atozybanu w ciążach mnogich oraz u pacjentek, u których wiek ciążowy wynosi 24-27 tyg., z powodu małej liczby leczonych pacjentek.

Korzyść z zastosowania atozybanu w tych podgrupach jest więc niepewna.

Ponawianie leczenia atozybanem jest możliwe, jednak doświadczenie kliniczne z wielokrotnym ponawianiem terapii, do trzech powtórzeń, jest ograniczone.

W przypadku wewnątrzmacicznego opóźnienia wzrostu decyzja o kontynuowaniu lub ponownym podaniu atozybanu zależy od oceny dojrzałości płodu.

Podczas podawania atozybanu oraz w przypadku utrzymywania się skurczów macicy zaleca się monitorowanie

• czynności skurczowej macicy i
• tętna płodu.

Jako antagonista oksytocyny, atozyban może teoretycznie ułatwiać wiotczenie macicy i krwawienie poporodowe, dlatego też należy kontrolować stopień utraty krwi po porodzie.

Jednak w trakcie badań klinicznych nie stwierdzano nieprawidłowego obkurczania się macicy po porodzie.

Ciąża mnoga i produkty lecznicze o działaniu tokolitycznym, takie jak

• antagoniści kanału wapniowego i
• β-mimetyki,

mogą zwiększyć ryzyko obrzęku płuc.

Dlatego atozyban powinien być stosowany ostrożnie w przypadku ciąży mnogiej i/lub równoczesnego podawania innych produktów leczniczych o działaniu tokolitycznym.

Możliwe działania niepożądane atozybanu zostały określone dla matek leczonych atozybanem w ramach badań klinicznych. W sumie u 48% pacjentek leczonych atozybanem w ramach badań klinicznych wystąpiły objawy niepożądane. Obserwowane działania niepożądane miały zazwyczaj umiarkowane nasilenie. Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym u matek są nudności (14%). U noworodków badania kliniczne nie ujawniły żadnych specyficznych działań niepożądanych atozybanu. U niemowląt objawy niepożądane mieściły się w zakresie normalnie występujących odchyleń i były porównywalne co do częstości z tymi, które występowały w grupach z placebo i betamimetykami.

• Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje alergiczne.
• Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperglikemia.
• Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność.
• Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, zawroty głowy.
• Zaburzenia serca: (często) tachykardia.
• Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie, uderzenia gorąca.
• Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności; (często) wymioty.
• Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) świąd, wysypka.
• Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (rzadko) krwotok maciczny, atonia macicy.
• Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcja w miejscu wstrzyknięcia; (niezbyt często) gorączka.

Po dopuszczeniu do obrotu zgłaszane były zaburzenia oddechowe, takie jak duszność i obrzęk płuc, zwłaszcza w powiązaniu z równoczesnym podawaniem innych produktów leczniczych o działaniu tokolitycznym, jak antagoniści kanału wapniowego i β-mimetyki, i/lub u kobiet z ciążą mnogą.

Atozyban należy stosować tylko wtedy, gdy zagrażający poród przedwczesny rozpoznano pomiędzy 24. i 33. ukończonym tygodniem ciąży. Jeśli w trakcie ciąży kobieta karmi piersią urodzone wcześniej dziecko, to w czasie leczenia atozybanem należy przerwać karmienie piersią, ponieważ uwalnianie oksytocyny podczas karmienia piersią może wzmagać kurczliwość macicy i może neutralizować efekt leczenia tokolitycznego. W badaniach klinicznych z użyciem atozybanu nie stwierdzono żadnego wpływu na karmienie piersią. Wykazano, że małe ilości atozybanu przechodzą z osocza do mleka kobiet karmiących piersią. Badania toksyczności dla zarodka i/lub płodu nie wykazały toksycznego działania atozybanu. Nie prowadzono badań nad płodnością i wczesnym rozwojem zarodkowym.

W odnotowanych kilku przypadkach przedawkowania atozybanu nie stwierdzono występowania specyficznych objawów.

Nie jest znane specyficzne leczenie w przypadku przedawkowania.