Atosiban Ever Pharma

Produkt leczniczy jest wskazany do hamowania przedwczesnej czynności porodowej u dorosłych kobiet w ciąży, jeśli:

• w okresie 30 minut występują co najmniej 4 regularne, trwające co najmniej 30 sek. skurcze macicy,
• rozwarcie szyjki macicy wynosi 1-3 cm (u pierworódek 0-3 cm),
• a skrócenie szyjki macicy ≥50%,
• wiek ciążowy wynosi 24-33 pełnych tyg.,
• tętno płodu jest prawidłowe.

Leczenie atozybanem powinien rozpoczynać i prowadzić lekarz doświadczony w leczeniu kobiet z zagrażającym porodem przedwczesnym.

Produkt leczniczy jest podawany dożylnie w 3 następujących po sobie etapach: dawka początkowa w bezpośrednim wstrzyk. dożylnym (bolus - 6,75 mg) z użyciem produktu leczniczego 6,75 mg/0,9 ml, roztw. do wstrzyk., po której natychmiast stosuje się ciągłą inf. dożylną dużej dawki (dawka nasycająca 300 µg/min) produktu leczniczego 37,5 mg/5 ml (75 mg/10 ml), koncentrat do sporządzania roztw. do inf., przez 3 h, po czym kontynuuje się inf. dożylną małej dawki produktu leczniczego 37,5 mg/5 ml (75 mg/10 ml), koncentrat do sporządzania roztw. do inf.(dawka podtrzymująca 100 µg/min) w czasie do 45 h.

Czas leczenia nie powinien przekraczać 48 h. Całkowita dawka podana w trakcie pełnego kursu leczenia produktem leczniczym nie powinna być większa niż 330,75 mg atozybanu.

Leczenie w postaci początkowej dawki w bezpośrednim wstrzyk. dożylnym (bolus) należy rozpocząć możliwie jak najszybciej po rozpoznaniu zagrażającego porodu przedwczesnego. Leczenie w postaci początkowej dawki w bezpośrednim wstrzyk. dożylnym (bolus) produktu leczniczego 6,75 mg/0,9 ml, roztw. do wstrzyk. (patrz ChPL tego produktu) należy rozpocząć możliwie jak najszybciej po rozpoznaniu zagrażającego porodu przedwczesnego.

Natychmiast po wstrzyk. początkowej dawki należy zastosować inf. dożylną (patrz ChPL produktu leczniczego 37,5 mg/5 ml lub 75 mg/10 ml, koncentrat do sporządzania roztw. do inf.).

W przypadku utrzymywania się skurczów macicy w trakcie stosowania atozybanu, należy rozważyć inny sposób leczenia.

Schemat dawkowania w bezpośrednim wstrzyk, dożylnym (bolus) i następującej po nim inf. dożylnej:

1. faza 1: 0,9 ml w bezpośrednim wstrzyk. dożylnym (bolus) wstrzyk. podane w ciągu 1 minuty, dawka atozybanu 6,75 mg;
2. faza 2: 3 h nasycająca inf. dożylna, szybkość inf. 24 ml/godz. (300 µg/min.), dawka atozybanu 54 mg;
3. faza 3: trwająca do 45 h podtrzymująca inf. dożylna, szybkość inf. 8 ml/godz. (100 µg/min.), dawka atozybanu do 270 mg.

Ponawianie leczenia. W przypadku konieczności powtórzenia leczenia atozybanem, należy je również rozpocząć od wstrzyk. dawki początkowej w bezpośrednim wstrzyk. dożylnym (bolus) produktu leczniczego 6,75 mg/0,9 ml, roztw. do wstrzyk., a następnie zastosować inf. dożylną produktu leczniczego 37,5 mg/5 ml, koncentrat do sporządzania roztw. do inf.

Pacjentki z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Brak doświadczenia klinicznego w leczeniu atozybanem pacjentek z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Nie wydaje się, aby zaburzenia czynności nerek uzasadniały modyfikację dawki, ponieważ tylko niewielka ilość atozybanu jest wydzielana z moczem. U pacjentek z zaburzeniami czynności wątroby atozyban należy stosować ostrożnie.

Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności atozybanu u kobiet w ciąży w wieku poniżej 18 lat. Brak dostępnych danych.

Instrukcja dotycząca przygotowania produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL poszczególnych dawek.

1 ml roztw. zawiera 7,5 mg atozybanu.

Nie wydaje się, aby atozyban wchodził w zależne od cytochromu P450 interakcje z innymi lekami, ponieważ w badaniach in vitro wykazano, że atozyban nie jest substratem dla systemu cytochromuP450 i nie hamuje enzymów cytochromu P450 biorących udział w metabolizmie leków. Przeprowadzono badania interakcji z betametazonem i labetalolem u zdrowych ochotniczek. Nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji pomiędzy atozybanem i betametazonem lub labetalolem.

Produktu leczniczego nie wolno stosować w następujących przypadkach:

• wiek ciążowy poniżej 24 lub powyżej 33 pełnych tyg.;
• przedwczesne pęknięcie błon płodowych w ciąży trwającej powyżej 30 tyg.;
• zaburzenia tętna płodu;
• przedporodowy krwotok maciczny wymagający natychmiastowego porodu;
• rzucawka lub ciężki stan przedrzucawkowy, wymagające porodu;
• wewnątrzmaciczna śmierć płodu;
• podejrzenie zakażenia wewnątrzmacicznego;
• łożysko przodujące;
• przedwczesne oddzielenie się łożyska;
• jakikolwiek inny stan matki lub płodu, w którym podtrzymywanie ciąży jest niebezpieczne.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Gdy atozyban jest stosowany u pacjentek, u których nie można wykluczyć przedwczesnego pęknięcia błon płodowych, korzyści z opóźnienia porodu powinny być oszacowane w stosunku do ryzyka zapalenia błon płodowych.

Brak doświadczenia klinicznego w leczeniu atozybanem pacjentek z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek.

Nie wydaje się, aby zaburzenia czynności nerek uzasadniały modyfikację dawki, ponieważ tylko niewielka ilość atozybanu jest wydzielana z moczem.

U pacjentek z zaburzeniami czynności wątroby atozyban należy stosować ostrożnie.

Jest tylko ograniczone doświadczenie kliniczne w stosowaniu atozybanu w ciążach mnogich oraz u pacjentek, u których wiek ciążowy wynosi 24-27 tyg., z powodu małej liczby leczonych pacjentek.

Korzyść z zastosowania atozybanu w tych podgrupach jest więc niepewna.

Ponawianie leczenia produktem leczniczym jest możliwe, jednak doświadczenie kliniczne z wielokrotnym ponawianiem terapii, do trzech powtórzeń, jest ograniczone.

W przypadku wewnątrzmacicznego opóźnienia wzrostu decyzja o kontynuowaniu lub ponownym podaniu produktu leczniczego zależy od oceny dojrzałości płodu.

Podczas podawania atozybanu oraz w przypadku utrzymywania się skurczów macicy zaleca się monitorowanie czynności skurczowej macicy i tętna płodu.

Jako antagonista oksytocyny, atozyban może teoretycznie ułatwiać wiotczenie macicy i krwawienie poporodowe, dlatego też należy kontrolować stopień utraty krwi po porodzie.

Jednak w trakcie badań klinicznych nie stwierdzano nieprawidłowego obkurczania się macicy po porodzie.

Ciąża mnoga i produkty lecznicze o działaniu tokolitycznym, takie jak antagoniści kanału wapniowego i β-mimetyki, mogą zwiększyć ryzyko obrzęku płuc.

Dlatego atozyban powinien być stosowany ostrożnie w przypadku ciąży mnogiej i/lub równoczesnego podawania innych produktów leczniczych o działaniu tokolitycznym.

Możliwe działania niepożądane atozybanu zostały określone dla matek leczonych atozybanem w ramach badań klinicznych. W sumie u 48% pacjentek leczonych atozybanem w ramach badań klinicznych wystąpiły objawy niepożądane. Obserwowane działania niepożądane miały zazwyczaj umiarkowane nasilenie. Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym u matek są nudności (14%). U noworodków badania kliniczne nie ujawniły żadnych specyficznych działań niepożądanych atozybanu. U niemowląt objawy niepożądane mieściły się w zakresie normalnie występujących odchyleń i były porównywalne co do częstości z tymi, które występowały w grupach z placebo i β-mimetykami.

• Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje alergiczne.
• Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiperglikemia.
• Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność.

Atozyban należy stosować tylko wtedy, gdy zagrażający poród przedwczesny rozpoznano pomiędzy 24. i 33. ukończonym tyg. ciąży. Jeśli w trakcie ciąży kobieta karmi piersią urodzone wcześniej dziecko, to w czasie leczenia atozybanem należy przerwać karmienie piersią, ponieważ uwalnianie oksytocyny podczas karmienia piersią może wzmagać kurczliwość macicy i może neutralizować efekt leczenia tokolitycznego. W badaniach klinicznych z użyciem atozybanu nie stwierdzono żadnego wpływu na karmienie piersią. Wykazano, że małe ilości atozybanu przechodzą z osocza do mleka kobiet karmiących piersią. Badania toksyczności dla zarodka i/lub płodu nie wykazały toksycznego działania atozybanu. Nie prowadzono badań nad płodnością i wczesnym rozwojem zarodkowym.