Aspar Espefa Premium

Uzupełnianie niedoborów magnezu i potasu (nie wymagających podawania pierwiastków drogą dożylną):

• przy niemiarowościach i nadpobudliwości serca, zwłaszcza na tle niedoboru magnezu i potasu
• profilaktycznie w chorobie niedokrwiennej serca, przy zagrożeniu zawałem
• w rekonwalescencji pozawałowej
• po przebytych chorobach zakaźnych lub zabiegach chirurgicznych,w przebiegu których doszło do utraty magnezu i potasu, jako lek przeciwdziałający ubocznym skutkom długotrwałego stosowania glikozydów nasercowych i leków moczopędnych (np. tiazydów, furosemidu)

2-6 tabl./dobę w dawkach podzielonych.

Przyjmuje się, że całkowite dzienne zapotrzebowanie organizmu na magnez nie przekracza 5 mg/kg mc., a przy zapobieganiu niedoborom potasu podaje się do 780 mg jonu/dobę.

Magnez jest fizjologicznym antagonistą wapnia, jonem działającym wewnątrz komórek gdzie aktywizuje działanie około 300 enzymów, między innymi regulujących syntezę i wykorzystanie związków bogatoenergetycznych (zależnych od ATP - azy) oraz glikolitycznych. Wpływa na syntezę kwasów nukleinowych i przepuszczalność błon komórkowych, obniża poziom cholesterolu, ma udział w mechanizmie skurczu miocytów i naczyń krwionośnych.

Potas jest głównym kationem płynu wewnątrzkomórkowego (fizjologicznym antagonistą sodu) o podstawowym znaczeniu dla zachowania równowagi kwasowo-zasadowej i elektrodynamicznych właściwości komórek. Aktywuje liczne reakcje enzymatyczne i ma podstawowe znaczenie dla wielu procesów fizjologicznych, między innymi wpływa na przewodnictwo nerwowe, kurczliwość mięśnia sercowego, mięśni gładkich i szkieletowych, wydzielanie żołądkowe, pracę nerek, syntezę tkanek i metabolizm węglowodanów.

Magnez i potas ściśle współdziałają ze sobą w wielu procesach fizjologicznych.

1 tabl. zawiera 250 mg potasu wodoroasparaginianu oraz 250 mg magnezu wodoroasparaginianu, co odpowiada 54 mg jonów potasu oraz 17 mg jonów magnezu.

Wchłanianie magnezu zmniejsza się w obecności fosforanów, wapnia, lipidów i fitynianów w diecie.

Związki magnezu zmniejszają wchłanianie tetracyklin, żelaza, związków fluoru i leków przeciwzakrzepowych pochodnych warfaryny.

Antybiotyki aminoglikozydowe, leki moczopędne pętlowe, cisplatyna, cykloseryna, mitramycyna, amfoterycyna B, mineralokortykosteroidy - nasilają wydalanie magnezu.

Leki moczopędne oszczędzające potas oraz inne leki zawierające potas mogą zwiększać stężenie tego pierwiastka w surowicy.

• Niewydolność nerek,
• zakażenia dróg moczowych,
• hiperkaliemia,
• hipermagnezemia,
• blok przedsionkowo-komorowy,
• myasthenia gravis.

Nie podawać bez wiedzy lekarza w chorobach nowotworowych.

Przy długotrwałym stosowaniu i w razie ciężkiej biegunki oraz u pacjentów leczonych glikozydami nasercowymi należy kontrolować poziom magnezu i potasu w surowicy krwi, a w razie potrzeby także w erytrocytach.

Ostrożnie stosować u pacjentów z chorobą wrzodową żołądka.

• Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) zwłaszcza u chorych z zaburzeniami czynności nerek może wystąpić hiperkaliemiapodrażnienie przewodu pokarmowego (bóle brzucha, nudności, biegunka, wymioty).
• Zaburzenia serca: ( rzadko) nieregularna i wolna praca serca.
• Zaburzenia żołądka i jelit: (rzadko).

Zarówno magnez, jak i potas uznano za bezpieczne w czasie ciąży. Oba jony przekraczają barierę łożyskową, zawarte są w mleku karmiących (lecz przy stabilnym zwykle poziomie osoczowym są to ilości fizjologiczne i niezbędne dla prawidłowego rozwoju płodu lub noworodka). Przy stosowaniu leku w czasie ciąży wskazana jest konsultacja z lekarzem prowadzącym, który wskaże właściwą dawkę leku.

Objawami przedawkowania przy podaniu doustnym są biegunki lub wymioty. Przy ciężkich zatruciach podaje się dożylnie sole wapnia lub dokonuje dializy.