Adenocor®

Wskazania lecznicze: szybkie przywrócenie rytmu zatokowego w napadowym częstoskurczu nadkomorowym, także w przypadkach występowania dodatkowej drogi przewodzenia (zespół Wolffa-Parkinsona-White'a).

Wskazania diagnostyczne: różnicowanie częstoskurczu nadkomorowego, przebiegającego z szerokimi albo wąskimi zespołami QRS.

Szybkie przywracanie rytmu zatokowego w napadowym częstoskurczu nadkomorowym.

Dorośli:

• dawka początkowa: 3 mg w szybkim wstrzyk. dożylnym (w ciągu 2 sekund), a po podaniu natychmiast przepłukać cewnik solą fizjologiczną;
• druga dawka: jeśli po podaniu pierwszej dawki nie ustąpił częstoskurcz nadkomorowy w ciągu 1-2 minut, należy podać 6 mg także w szybkim wstrzyk. dożylnym, a po podaniu natychmiast przepłukać cewnik solą fizjologiczną;
• trzecia dawka: jeśli po podaniu drugiej dawki nie ustąpił częstoskurcz nadkomorowy w ciągu 1-2 minut, należy podać 12 mg także w szybkim wstrzyk. dożylnym.

Nie zaleca się stosowania następnych dawek ani dawek większych niż 12 mg.

Dzieci i młodzież: podczas podawania adenozyny musi być dostępny sprzęt do resuscytacji krążeniowo-oddechowej z możliwością natychmiastowego użycia. Podczas podawania adenozyny prowadzi się stale monitorowanie i zapis EKG. Zalecane dawkowanie w leczeniu napadowego częstoskurczu nadkomorowego u dzieci i młodzieży:

• pierwszy bolus 0,1 mg/kg mc. (maks. dawka 6 mg);
• zwiększanie o 0,1 mg/kg mc., w zależności od potrzeby, do ustąpienia częstoskurczu nadkomorowego (maks. dawka 12 mg).

Osoby w podeszłym wieku: zalecane dawkowanie jak u dorosłych.

Diagnostyka różnicowa częstoskurczu nadkomorowego. Powyższy schemat dawkowania należy stosować aż do uzyskania wystarczających danych diagnostycznych.

Dzieci i młodzież: obecnie dostępne dane nie potwierdzają zasadności stosowania adenozyny u dzieci i młodzieży w celach diagnostycznych.

Zaburzenia czynności wątroby i/lub nerek. Skuteczność i tolerancja produktu leczniczego nie powinna ulegać zmianie w przypadku niewydolności nerek lub wątroby, ponieważ metabolizm egzogennej adenozyny nie zachodzi w tych narządach.

Lek należy podawać w szybkim wstrzyk. dożylnym lub do cewnika żylnego zgodnie z schematem dawkowania.

Adenocor jest przeznaczony do stosowania w warunkach szpitalnych.

Produkt należy stosować w warunkach intensywnego nadzoru medycznego z możliwością natychmiastowego użycia sprzętu do resuscytacji krążeniowo-oddechowej.

Aby zapewnić dotarcie do układu krążenia, produkt należy wstrzyk. bezpośrednio do żyły lub do cewnika żylnego.

Jeśli produkt podaje się do cewnika żylnego, wstrzyk. należy wykonać możliwie najbardziej proksymalnie, a po podaniu natychmiast przepłukać cewnik 0,9% roztworem chlorku sodu.

Jeśli podawanie następuje do żyły obwodowej, należy zastosować kaniule o dużym świetle.

Należy monitorować czynność serca i ciśnienie tętnicze pacjenta.

Adenozyna jest nukleozydem purynowym o działaniu przeciwarytmicznym, który występuje we wszystkich komórkach organizmu. Podana dożylnie wywiera ujemne działanie dromotropowe w węźle przedsionkowo-komorowym. Adenozyna zmniejsza prędkość przewodzenia impulsów elektrycznych w węźle przedsionkowo-komorowym. Działanie adenozyny powoduje krótkotrwałe zablokowanie pętli pobudzenia krążącego w węźle AV, prowadząc do powrotu rytmu zatokowego u pacjentów z napadowymi częstoskurczami nadkomorowymi. Z chwilą przerwania drogi pobudzenia dochodzi do ustąpienia częstoskurczu i przywrócenia rytmu zatokowego. Jednokrotne podanie preparatu zazwyczaj pozwala na wyprowadzenie pacjenta z napadu częstoskurczu. Ponieważ podczas migotania i trzepotania przedsionków węzeł przedsionkowo-komorowy nie stanowi części pętli pobudzenia krążącego (obwodu re-entry), adenozyna nie jest skuteczna w arytmiach tego typu. Dzięki przemijającemu spowolnieniu przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym, łatwiejsza jest ocena aktywności elektrycznej przedsionków w zapisie EKG, przez co adenozyna może być pomocna w różnicowaniu częstoskurczów nadkomorowych z szerokimi i wąskimi zespołami QRS. Adenozyna może być stosowana podczas badań elektrofizjologicznych mających na celu ustalenie miejsca występowania bloku przedsionkowo-komorowego lub w niektórych przypadkach zespołu preekscytacji, tj. czy przewodzenie odbywa się przez drogę dodatkową, czy też przez węzeł przedsionkowo-komorowy. Zwykle stosowane dawki, w zakresie 6 do 12 mg, podane we wstrzyknięciu dożylnym (bolus) nie wpływają na hemodynamikę. Większe dawki zmniejszają ciśnienie poprzez spadek oporu obwodowego.

1 fiol. roztw. (2 ml) zawiera 6 mg adenozyny.

Dipirydamol, jako znany inhibitor wychwytu adenozyny, może nasilać jej działanie nawet czterokrotnie. Zatem nie zaleca się podawania adenozyny pacjentom otrzymującym dipirydamol, a jeśli zastosowanie adenozyny jest konieczne, należy zmniejszyć jej dawkę. Adenozyna może wykazywać interakcje z lekami upośledzającymi przewodzenie w węźle przedsionkowo-komorowym. Równocześnie stosowana karbamazepina może zwiększać ryzyko wystąpienia bloków przewodzenia. Teofilina i inne metyloksantyny są znanymi silnymi konkurencyjnymi antagonistami adenozyny. W obecności metyloksantyn może być konieczne zastosowanie większych dawek adenozyny, bądź nie wystąpi w ogóle jej działanie przeciwarytmiczne.

• Blok przesionkowo-komorowy II lub III° (z wyjątkiem pacjentów z wszczepionym rozrusznikiem serca).
• Zespół chorego węzła zatokowego (z wyjątkiem pacjentów z wszczepionym rozrusznikiem serca).
• Astma.
• Nadwrażliwość na adenozynę.

Adenozynę należy stosować w warunkach szpitalnych, z możliwością monitorowania elektrokardiograficznego pacjenta i natychmiastowego użycia sprzętu do resuscytacji krążeniowo-oddechowej. U pacjentów z trzepotaniem lub migotaniem przedsionków i dodatkową drogą przewodzenia może wystąpić nasilenie przewodzenia tą drogą. Ze względu na możliwość wystąpienie zaburzeń rytmu typu torsades de pointes, adenozynę należy ostrożnie stosować u pacjentów z wydłużonym ostępem QT, wrodzonym lub nabytym w następstwie stosowania leków i zaburzeń metabolicznych. Ostrożnie stosować u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą oskrzelowo-płucną; stosowanie adenozyny może nasilić skurcz oskrzeli. Pacjentom, u których wystąpił blok przedsionkowo-komorowy dużego stopnia po pierwszej dawce leku, nie należy podawać kolejnych dawek preparatu. Należy zachować ostrożność stosując adenozynę u pacjentów otrzymujących digoksynę lub digoksynę z werapamilem.

W czasie stosowania adenozyny może wystąpić:

• zaczerwienienie twarzy,
• duszność,
• skurcz oskrzeli,
• uczucie ucisku w klatce piersiowej,
• nudności i zawroty głowy.

Rzadziej może wystąpić:

• uczucie dyskomfortu,
• nasilona potliwość,
• kołatanie serca,
• hiperwentylacja,
• uczucie ucisku w głowie,
• lęk,
• zaburzenia widzenia,
• bradykardia,
• ból w klatce piersiowej,
• ból głowy,
• nagłe obniżenie ciśnienia,
• oszołomienie,
• uczucie ciężkości rąk,
• bóle rąk,
• pleców i szyi,
• metaliczny smak w ustach.

Te działania niepożądane są krótkotrwałe (zazwyczaj <1 min.) i na ogół dobrze znoszone przez pacjentów.

Donoszono o przypadkach wystąpienia ciężkiej bradykardii, przy czym u części pacjentów konieczne było tymczasowe zastosowanie rozrusznika serca (działanie adenozyny nie jest hamowanie przez atropinę).

Doniesiono o jednym przypadku pogorszenia stanu pacjenta z wysokim ciśnieniem śródczaszkowym.

Zaburzenie to było przemijające i szybko samoistnie ustąpiło.

Wywołana działaniem leku bradykardia spowodować może zaburzania pobudliwości komór, prowadzące do migotania komór i torsades de pointes.

W ciąży i w okresie karmienia piersią stosować jedynie gdy jest to bezwzględnie konieczne.

Nie donoszono o przypadkach przedawkowania adenozyny.

Ponieważ jej T_0,5 we krwi jest bardzo krótki, działania niepożądane szybko ustępują.

Antagonistami adenozyny są metyloksantyny.