Dementia-inclusive society: budowanie świata otwartego na osoby z otępieniem
Jeden procent światowego PKB - właśnie tyle kosztuje nas rocznie opieka nad osobami z otępieniem. W 2010 roku ich populacja liczyła 35,6 miliona i szacuje się, że będzie ona ulegać podwojeniu co 20 lat. Spodziewamy się więc, że w 2050 roku osób takich będzie wśród nas aż 115 milionów. Otępienie to więc wieloaspektowy problem o wyjątkowym znaczeniu, szczególnie w dobie szybkiego starzenia się społeczeństw i wydłużającej się prognozowanej długości życia. Stajemy bowiem przed nowym wyzwaniem: jak zbudować społeczność otwartą na osoby z demencją?
Choroba Alzheimera, otępienie naczyniopochodne, otępienie z ciałami Lewy’ego oraz czołowo-skroniowe to cztery najczęściej diagnozowane schorzenia, które kryją się pod ogólną nazwą „demencja”. Z badań neuropatologicznych wynika, że częściej niż jako odrębne jednostki, podtypy otępienia współwystępują, a w badanych preparatach nakładają się cechy więcej niż jednego z nich. Bez względu jednak na to, jak brzmi konkretna diagnoza, zachorowanie rodzi grono potrzeb, nierzadko stanowiących wyzwanie tak dla chorego, jak i jego otoczenia. W grę wchodzi nie tylko troska i zapewnienie konkretnych udogodnień w życiu codziennym, ale też opieka medyczna i społeczna. To z jednej strony koszty i trudności organizacyjne, z drugiej zaś - mnogość pytań natury etycznej. Jak zapewnić osobom z zaburzeniami pamięci i ich opiekunom możliwość uczestniczenia w życiu społecznym bez ograniczeń? Jak umożliwić im funkcjonowanie w świecie, w którym traktowane są godnie i darzone szacunkiem, cieszą się wolnością, odpowiednią jakością życia i mają dostęp do potrzebnych im środków? W jaki sposób promować wśród nich niezależność i chronić je przed stygmatyzacją i przemocą?
