Egzamin PES / Transplantologia kliniczna / wiosna 2019

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące zakażenia wirusem opryszczki HHV-6 u chorych po transplantacji: 1) narażenie na reaktywację wirusa jest szczególnie wysokie u pacjentów po przeszczepie szpiku (30-70%); 2) wirus wykazuje tropizm do komórek odpornościowych, nabłonkowych i glejowych; 3) profilaktyka małymi dawkami foskarnetu zmniejszyła częstość zapalenia mózgu spowodowanego HHV-6 po przeszczepie komórek macierzystych; 4) objawy kliniczne infekcji występują w późnym okresie po transplantacji; 5) zakażenie HHV-6 może być skutecznie leczone foskarnetem, gancyklowirem lub cydofowirem. Prawidłowa odpowiedź to:

34-letnia kobieta z niewydolnością nerek w przebiegu tocznia układowego trzewnego, która w przeszłości trzykrotnie samoistnie poroniła, oczekuje na przeszczep nerki. Wskaż jakie ponadstandardowe badania laboratoryjne powinna mieć wykonane w przygotowaniu do przeszczepu: 1) przeciwciała przeciwko dwuniciowemu DNA (dsDNA), składowe dopełniacza C3 i C4; 2) przeciwciała antykardiolipinowe; 3) antykoagulant toczniowy; 4) przeciwciała przeciw beta2-mikroglobulinie; 5) białko C, białko S, antytrombina III, mutacja genu dla protrombiny, mutacja Leiden czynnika V. Prawidłowa odpowiedź to:

28-letnia kobieta po transplantacji nerki urodziła zdrowe dziecko. W leczeniu immunosupresyjnym otrzymuje cyklosporynę, azatioprynę i prednizon. Wskaż postępowanie we wczesnym okresie połogu: 1) kontrola funkcji nerki, białkomoczu, ciśnienia tętniczego, morfologii i parametrów zapalenia; 2) zakaz karmienia piersią; 3) pozwolenie na karmienie piersią; 4) zwiększenie dawki kortykosteroidów; 5) modyfikacja dawki cyklosporyny pod kontrolą stężenia we krwi. Prawidłowa odpowiedź to:

Dla 19-letniej pacjentki z niewydolnością nerek w przebiegu atypowego zespołu hemolityczno-mocznicowego (aHUS) spowodowanego mutacją genetyczną czynnika I (complement factor I), H (complement factor H) i mutacją MCP (membrane co-factor protein), chęć oddania nerki zgłosiła 23-letnia siostra, która zamierza w przyszłości urodzić dziecko. Wskaż, dlaczego siostra nie powinna być dawczynią: 1) choroba może szybko nawrócić w przeszczepionej nerce, przy braku odpowiedniego leczenia; 2) leczenie hamujące aktywację dopełniacza przeciwciałem anty-C5 (ekuli- zumab), jest mało skuteczne przy obecności mutacji w obrębie genów dla czynnika I, H i MCP, co zwiększa ryzyko nawrotu HUS i utratę przeszczepu; 3) ryzyko zatrucia ciążowego jest wyższe u osoby po nefrektomii; 4) siostra może być nosicielem defektu genetycznego w obrębie białek regulatorowych układu dopełniacza; 5) stres operacyjny wynikający z zabiegu pobrania nerki może spowodować wystąpienie HUS u nosicielki mutacji genów czynnika H i/lub I. Prawidłowa odpowiedź to:

70-letni pacjent bez możliwości dializoterapii, zgłoszony został w trybie pil- nym do przeszczepu nerki. Wskaż jakie kryteria powinny być spełnione dla ratującego życie przeszczepu: 1) brak bezwzględnych przeciwwskazań do przeszczepu; 2) zgodność grupy krwi z dawcą; 3) ujemny test krzyżowy CDC (test cytotoksyczny zależny od dopełniacza) surowicy biorcy z limfocytami T oraz z limfocytami B dawcy; 4) ujemny test krzyżowy CDC surowicy biorcy z limfocytami T, dopuszczalny dodatni test z limfocytami B dawcy; 5) wiek dawcy >65 lat, dobór masy ciała biorcy i dawcy. Prawidłowa odpowiedź to:

30-letni pacjent, 10 lat po przeszczepie nerki powrócił do leczenia dializami z powodu niewydolnego przeszczepu. W leczeniu immunosupresyjnym otrzymy- wał cyklosporynę, mykofenolan mofetylu (MMF) i prednizon. Wskaż sposób odstawienia immunosupresji:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące przeszczepiania unaczynionych przeszczepów wielotkankowych (kończyny): 1) czynnikiem immunomodulującym odpowiedź na alloprzeszczep jest produkcja komórek przez szpik kostny; 2) immunogenność skóry jest związana z obecnością w skórze komórek Langherhansa, komórek dendrytycznych, limfocytów T i B; 3) dla monitorowania przeszczepu wystarcza codzienne oglądanie skóry; 4) ostre odrzucanie widoczne jest na skórze w postaci rumienia, zmian grudkowo-plamistych, a w cięższej postaci jako złuszczanie naskórka; 5) w leczeniu ostrego odrzucania drugiego stopnia, według klasyfikacji Banff, stosuje się miejscowo maści z takrolimusem i kortykosteroidami. Prawidłowa odpowiedź to:

46-letni chory z kolonizacją przewodu pokarmowego wankomycyno-oporny- mi enterokokami (VRE) oczekuje na decyzję, co do możliwości przeszczepienia nerki: Wskaż odpowiednie postępowanie: 1) pacjent może być biorcą przeszczepu; 2) pacjent powinien otrzymać leczenie immnunosupresyjne zgodnie z jego statusem immunologicznym i klinicznym; 3) w okresie okołooperacyjnym biorca powinien otrzymać profilaktykę przeciwbakteryjną, skierowaną przeciwko VRE; 4) w przypadku objawowej infekcji po przeszczepie powinien być leczony antybiotykami, na które VRE są wrażliwe (np. linezolid, tigecyclina); 5) pacjent powinien podlegać izolacji i reżimowi sanitarnemu, zgodnie z obowiązującymi zasadami epidemiologicznymi, ze względu na możliwość przeniesienia infekcji na innych pacjentów i personel. Prawidłowa odpowiedź to:

Według obowiązujących w Polsce przepisów możliwe jest pobranie narządów po zatrzymaniu krążenia od dawców, z wyjątkiem dawców:

Zespół zbyt małego przeszczepu wątroby (small-for-size) obejmuje sytuację, gdy masa przeszczepionego narządu jest zbyt mała w stosunku do należnej masy bądź objętości wątroby. Uważa się, że masa pobranego prawego płata wątroby dla biorcy dorosłego, wyrażana jako GRWR (graft-to-recipient weigh ratio):

Ze względu na wystąpienie epizodu ostrego odrzucania nerki zastosowa- no 'pulsy' metylprednizolonu w dawce 500 mg/dobę przez okres 5 dni nie uzys- kując poprawy. Właściwym postępowaniem w tym przypadku będzie:

Widoczne w obrazie mikroskopowym przeszczepionej nerki ogniskowe zwłóknienie zrębu i zanik cewek z ogniskowym lub rozlanym naciekiem zapalnym z dominującymi komórkami jednojądrowymi jest charakterystyczne dla:

Pojęcie 'przeszczep obligatoryjny' dotyczy chorych z niewydolnością nerek:

Do kryteriów rozpoznania choroby zarostowej żył wątrobowych u dorosłych (powikłanie przeszczepienia komórek krwiotwórczych) nie należy:

Zabieg mobilizacji w transplantologii komórek krwiotwórczych polega na:

Obecnie większość przeszczepień allogenicznych komórek krwiotwórczych wykonuje się w warunkach całkowitej zgodności w HLA między dawcą a biorcą. Niekiedy jednak trzeba wykonywać zabieg wykorzystując dawcę niezgodnego w jednym z antygenów. Niezgodność w którym antygenie uważa się obecnie za najbardziej narażającą na wystąpienie reakcji przeszczep przeciw gospodarzowi?

Do leków mieloablacyjnych nie zalicza się:

Metoda STR-PCR służy do:

Jakie warunki powinien spełnić biorca komórek krwiotwórczych, aby móc bezpiecznie uprawiać seks?

Najlepszym odprowadzeniem moczu po transplantacji nerki u chorego z brakiem pęcherza moczowego jest:

Na wybór nerki, którą należy pobrać od dawcy żywego wpływa kilka czynników. Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące tego wyboru: 1) pobiera się nerki tylko z pojedynczymi tętnicami; 2) pobiera się nerkę, której w badaniu scyntygraficznym wydzielanie jest większe o 10 % niż nerki przeciwnej; 3) pobiera się nerkę, której w badaniu scyntygraficznym wydzielanie jest mniejsze o 10 % niż nerki przeciwnej; 4) do pobrania preferuje się nerkę prawą; 5) do pobrania preferuje się nerkę lewą. Prawidłowa odpowiedź to:

Najczęściej wykonywaną techniką zespolenia moczowodowo- pęcherzowego jest metoda Mc Kinnona. Polega ona na:

W trakcie pobrania nerki od żywego dawcy okazało się, że z powodów technicznych żyła nerkowa pobranej nerki jest bardzo krótka. Należy wówczas:

W odległej obserwacji (powyżej 5 lat od transplantacji) najlepsze wyniki u chorych ze schyłkową niewydolnością nerek i cukrzycą typu 1 uzyskuje się po:

Podstawowym kryterium wyboru biorcy przeszczepu twarzy jest:

Pełny przeszczep twarzy obejmuje:

Kontrola histopatologiczna przeszczepionej twarzy obejmuje biopsję tkanek z następowym badaniem pod mikroskopem bioptatu pobranego z:

W przypadku przeszczepów złożonych, obejmujących dużą powierzchnię skóry, w długotrwałej terapii stosuje się:

Merytorycznego wyboru z listy oczekujących na podstawie ustalonych kryteriów dokonuje:

Do pierwotnych uszkodzeń mózgu zalicza się: 1) krwawienie śródczaszkowe; 2) ostre wodogłowie; 3) niedotlenienie; 4) udar krwotoczny lub niedokrwienny; 5) zaburzenia metaboliczne. Prawidłowa odpowiedź to:

Najistotniejszymi czynnikami ryzyka PTDM (cukrzycy potransplantacyjnej) są: 1) wiek biorcy; 2) otyłość biorcy; 3) stosowanie inhibitorów kalcyneuryny; 4) niedożywienie; 5) stosowanie inhibitorów mTOR. Prawidłowa odpowiedź to:

We wczesnym okresie po transplantacji najbardziej prawdopodobne patologie przeszczepionej nerki nie obejmują:

Nowotworami będącymi wskazaniem do przeszczepienia wątroby nie są: 1) rak wątrobowokomórkowy; 2) rak dróg żółciowych; 3) hemangioendothelioma; 4) hemangiosarcoma; 5) przerzuty raka jelita grubego. Prawidłowa odpowiedź to:

Bezwzględnym wskazaniem do usunięcia nerki własnej przed przeszczepieniem nie jest:

Chory 5 lat po przeszczepieniu płuc z powodu włóknienia zgłasza się z powoli postępującym nieodwracalnym pogorszeniem parametrów wentylacyjnych, zmniejszoną tolerancją wysiłku bez widocznych oznak reakcji zapalnej. W pierwszej kolejności należy podejrzewać:

Do przeciwwskazań bezwzględnych do przeszczepiania płuc zalicza się: 1) BMI > 35 kg/m2; 2) choroba niedokrwienna mięśnia sercowego bez możliwości terapii PCI/CABG lub z towarzyszącym upośledzeniem funkcji lewej komory; 3) spadek DLCO > 50% w ciągu 6 miesięcy; 4) spadek FEV1 > 70% wartości należnej w ciągu miesiąca; 5) czynna gruźlica. Prawidłowa odpowiedź to:

ECMO (Extracorporeal Membrane Oxygenation) charakteryzuje się następującymi cechami: 1) stosowane w układzie żylno-żylnym poprawia utlenowanie krwi krążącej; 2) może być stosowane także w układzie żylno-tętniczym; 3) stosowane z dojścia pachwinowego może wikłać się niedokrwieniem kończyny dolnej po stronie instalacji; 4) może być stosowane w technice 'awake' u świadomego, nieuśpionego chorego; 5) w przewlekłym stosowaniu wymaga wyższych dawek heparyny niż krążenie pozaustrojowe. Prawidłowa odpowiedź to:

Najczęściej stosowaną techniką chirurgiczną w przeszczepianiu płuc jest:

Z uwagi na znane nefrotoksyczne działanie inhibitora kalcyneuryny podstawowym zamiennikiem cyklosporyny u chorych z niewydolnością nerek po przeszczepieniu płuc jest:

Niezależnym czynnikiem ryzyka rozwoju zespołu zarostowego zapalenia oskrzelików (BOS) po transplantacji płuca jest zakażenie:

Biorca nerki zgłosił się do szpitala w 2. miesiącu po transplantacji z powo- du gorączki, bólu głowy, licznych wybroczyn, krwawienia z dziąseł i zażółcenia powłok skórnych. W badaniach laboratoryjnych ujawniono istotną małopłytko- wość, niedokrwistość, podwyższony poziom kreatyniny, bilirubiny z przewagą niezwiązanej i LDH. Parametry stanu zapalnego i D-dimery nie były istotnie pod- wyższone, koagulogram był prawidłowy. W drugiej dobie hospitalizacji pojawiły się u pacjenta objawy mózgowe. We krwi obwodowej stwierdzono liczne fragmento- cyty. Najbardziej prawdopodobnym rozpoznaniem jest w tym przypadku:

Oceń prawdziwość zdań: Pacjent z marskością wątroby na tle zakażenia HCV i z rakiem wątrobo-wokomórkowym musi być obowiązkowo wyleczony z zakażenia przed kwalifikacją do transplantacji wątroby (A) ponieważ wyleczenie z zakażenia HCV gwarantuje, że nie dojdzie do nawrotu nowotworu w przeszczepionej wątrobie (B).

U 5-letniego chłopca, uprzednio dializowanego z powodu niewydolności nerek na niejasnym tle, wykonano przeszczepienie nerki od żywego dawcy rodzinnego. Wkrótce po transplantacji ponownie doszło u chłopca do objawów mocznicy. W badaniu USG ujawniono masywną kamicę w grafcie, a w badaniu histopatologicznym nerki przeszczepionej stwierdzono cechy uszkodzenia narządu odpowiadające zatruciu glikolem etylenowym. Dodatkowo chłopiec prezentował nasilone zmiany w kośćcu, miał kłopoty z poruszaniem się. Ostatecznie rozpoznano hiperoksalozę typu 1. Najwłaściwszym postępowaniem jest w tym przypadku:

Encefalopatia wątrobowa stanowi niejednokrotnie występujące następstwo niewydolności komórki wątrobowej. Wśród przyczyn encefalopatii precypitacyjnej (znany czynnik wyzwalający) nie występuje/ą:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące zespołu wątrobowo-płucnego, który bywa wskazaniem do zabiegu przeszczepienia wątroby: 1) występuje w przebiegu choroby wątroby z lub bez nadciśnienia wrotnego; 2) gradient pęcherzykowo-włośniczkowy jest mniejszy lub równy 15 mmHg; 3) ciśnienie parcjalne tlenu we krwi tętniczej przy oddychaniu powietrzem atmosferycznym - PaO2 przekracza 90 mmHg; 4) występuje wewnątrzpłucne rozszerzenie naczyń wykazane echokardiografią kontrastową lub scyntygrafią perfuzyjną; 5) może wystąpić w przebiegu ALF. Prawidłowa odpowiedź to:

We wtórnym uszkodzeniu mózgu u dzieci powyżej drugiego roku życia śmierć mózgu może zostać potwierdzona: 1) poprzez dwukrotne badania wykonane w odstępie 72-godzinnym, w którym stwierdzono brak odruchów pniowych i trwały bezdech; 2) poprzez dwukrotne badania wykonane w odstępie 24-godzinnym, w którym stwierdzono brak odruchów pniowych i trwały bezdech; 3) poprzez dwukrotne badania wykonane w odstępie 12-godzinnym, w którym stwierdzono brak odruchów pniowych i trwały bezdech; 4) poprzez dwukrotne badania wykonane w odstępie 12-godzinnym, w którym stwierdzono brak odruchów pniowych; 5) poprzez dwukrotne badania wykonane w odstępie 6 godzin, pod warunkiem potwierdzenia śmierci w badaniu instrumentalnym; 6) poprzez dwukrotne badania wykonane w odstępie 3 godzin, pod warunkiem potwierdzenia śmierci w badaniu instrumentalnym. Prawidłowa odpowiedź to:

Cechy kliniczne przewlekłej choroby przeszczep-przeciwko-gospodarzowi obejmują:

Limfocele jako jedno z powikłań po przeszczepieniu nerki w skrajnych przypadkach może prowadzić do utraty graftu oraz bezpośrednio zagrozić życiu biorcy, w przypadku zakażenia zbiornika limfy i w efekcie wywołać sepsę czy krwotok w miejscu zespoleń naczyniowych. Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące tego powikłania: 1) jego częstość waha się od 12-40% i jest około 4-krotnie większa w przypadku zespoleń graftu do tętnicy biodrowej zewnętrznej; 2) wymaga różnicowania z krwiakiem, ropniem i zaciekiem moczu; 3) stężenie kreatyniny, mocznika i potasu w limfocele jest takie same jak w surowicy krwi, a stężenie sodu niższe; 4) stosowanie inhibitorów sygnału proliferacji u starszych biorców z cukrzycą jest optymalnym schematem dla uniknięcia wystąpienia limfocele; 5) może manifestować się jako zapalenie zakrzepowe żył kończyny dolnej, niedrożność przewodu pokarmowego, czy obrzęk worka mosznowego lub warg sromowych. Prawidłowa odpowiedź to:

Efekt leczenia immunosupresyjnego zależy m. in. od stosowania leków o różnym sposobie działania. Aktualne schematy politerapii immunosupresyjnej dostosowanej do konkretnych przypadków klinicznych u chorych leczonych przeszczepieniem narządu obejmują: 1) neoral, ewerolimus, metylprednizolon; 2) ewerolimus, Cell Cept, prednizolon; 3) envarsus, azatiopryna, metylprednizolon; 4) anty-CD 52, takrolimus, mykofenolan mofetylu, prednizon; 5) anty-CD 25, takrolimus, mykofenolan mofetylu, prednizolon. Prawidłowa odpowiedź to:

Pacjentka lat 32 obecnie 18 miesięcy po alloprzeszczepieniu krwiotwór- czych komórek macierzystych od dawcy niespokrewnionego z powodu ostrej białaczki szpikowej, pozostająca bez leków immunosupresyjnych od około roku, stawiła się na planową wizytę kontrolną. W morfologii krwi obwodowej: Hgb 12g/dl, WBC 5,2G/l, PLT 167G/l. W szpiku cytologicznie remisja całkowita, natomiast MRD (minimal residual disease) dodatnia - po raz pierwszy po przeszczepieniu. Wskaż najwłaściwsze postępowanie:

Poszukiwania dawcy krwiotwórczych komórek macierzystych dla pacjenta z rozpoznaną ostrą białaczką szpikową zaczyna się od zbadania HLA:

Największy odsetek krwiotwórczych komórek macierzystych znajduje się w:

Procedura haploidentycznej transplantacji krwiotwórczych komórek macierzystych polega na:

Napromieniowanie całego ciała (TBI - total body irradiation) w dawce 12Gy, stosowane jako element leczenia kondycjonującego przed procedurą przeszczepienia krwiotwórczych komórek hematopoetycznych, może wiązać się z:

Zastosowania ekulizumabu nie obejmują:

Chimeryczne monoklonalne przeciwciało anty CD20 jest stosowane w transplantologii klinicznej, jak również w terapii części chłoniaków. Wskaż fałszywe stwierdzenie dotyczące tego przeciwciała:

Pacjent lat 45 w dobie +50 po allogenicznej transplantacji krwiotwórczych komórek macierzystych. Od kilku dni zgłasza kaszel, stany podgorączkowe. Fizykalnie bez zmian. CRP 40 mg/l. W radiogramie klatki piersiowej widoczny cień okrągły, z wyraźnie odgraniczoną obwódką. Wskaż właściwe postępowanie:

Do objawów ubocznych związanych ze stosowaniem przeciwciał poliklonalnych nie należą:

Indukcja króliczą globuliną antytymocytarną (rATG) lub alemtuzumabem u chorych poddanych jednoczesnemu przeszczepieniu trzustki i nerki w porównaniu z leczeniem przeciwciałami przeciwko receptorowi IL-2 lub brakiem leczenia indukcyjnego:

Jeżeli po 5 latach po jednoczesnym przeszczepieniu trzustki i nerki u chorej poziom glukozy na czczo przekracza 126 mg%, poziom peptydu C przekracza 200 pmol/l, poziom HbA1c przekracza 7%, natomiast prawidłowe stężenie glukozy można uzyskać stosując doustne leki przeciwcukrzycowe, to u chorej można rozpoznać (w oparciu o kryteria proponowane przez Donga i wsp.):

U 40-letniej chorej na cukrzycę typu 1, której przeszczepiono w trybie wyprzedzającym nerkę pobraną od siostry, po 2 latach od przeszczepienia obser- wuje się duże trudności z kontrolą glikemii, nadciśnienia tętniczego i stężenia lipidów w osoczu. U chorej nie stwierdza się pogorszenia wzroku i zaburzeń w zakresie układu nerwowego. Czynność nerki przeszczepionej jest prawidłowa, a chora stosuje się do zaleceń lekarskich. Wykonana diagnostyka wykazała brak patologii w zakresie tętnic wieńcowych i szyjnych, chora ma lekką nadwagę (BMI=27,5 kg/m2), wykonano u nie dwukrotnie cięcie cesarskie i nie planuje posiadania w przyszłości większej ilości potomstwa. W zaistniałej sytuacji należy:

W przypadku przeszczepienia trzustki pobranej ze zwłok krew żylna może być odprowadzona z przeszczepionego narządu do krążenia systemowego przez żyłę wrotną przeszczepu zespoloną u biorcy z: 1) żyłą główną dolną; 2) żyłą biodrową; 3) żyłą krezkową dolną; 4) żyłą śledzionową; 5) żyłą wrotną. Prawidłowa odpowiedź to:

54-letnia biorczyni nerki pobranej ze zwłok, w drugim tygodniu po przeszczepieniu leczony była z powodu infekcji dróg moczowych cefalosporyną III generacji. Po uzyskaniu jałowego posiewu moczu antybiotyk odstawiono. W trze- ciej dobie po odstawieniu antybiotyku pojawiły się u chorej biegunka i bóle brzu- cha o umiarkowanym nasileniu oraz temperatura 37,5°C. W badaniach laborato- ryjnych stwierdzono m.in. stężenie kreatyniny utrzymujące się na poziomie 1,4 mg/dl oraz wzrost liczby leukocytów 14 G/l. Wobec pozytywnego wyniku testu w kierunku Clostridium difficile w kale i faktu, że jest to pierwszy epizod tego typu zakażenia, u chorego należy:

W celu oceny przydatności trzustki do jej przeszczepienia nie wykorzystuje się:

W czwartej dobie po jednoczesnym przeszczepieniu nerki i trzustki pojawił się wyciek moczu z rany operacyjnej. Podczas wykonanej reoperacji stwierdzono martwicę obejmującą około 1 cm dystalnej części moczowodu nerki przeszczepionej, która jest przyczyną przecieku moczu w miejscu jego zespolenia z pęcherzem moczowym. W zaistniałej sytuacji należy:

Można oczekiwać, że w przypadku przeszczepienia pawianowi nerki pobranej od genetycznie zmodyfikowanej świni, przy stosowaniu adekwatnej immunosupresji, główną przyczyną dysfunkcji przeszczepionego narządu będzie/będą: 1) nadostre odrzucanie komórkowe; 2) ostre odrzucanie komórkowe; 3) odrzucanie humoralne; 4) zaburzenia koagulologiczne, niedokrwienno-reperfuzyjne i zapalne związane z nadmierną odpowiedzią układu odporności wrodzonej; 5) przewlekła waskulopatia. Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące zakażenia Pneumocystis jiroveci po transplantacji: 1) źródłem zakażenia może być zdrowa, immunokompetentna osoba z bezobjawową kolonizacją płuc; 2) rozpoznanie powinno być oparte na badaniu indukowanej plwociny lub popłuczyn z BALu na obecność PCP; 3) Pneumocystis jiroveci łatwo hoduje się na standardowych podłożach; 4) lekiem pierwszego wyboru w terapii pneumocystydozy jest pentamidyna; 5) w profilaktyce PCP należy stosować trimetoprim/sulfametoksazol co najmniej przez pierwszych 6 miesięcy po transplantacji. Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż przyczyny przewlekłej choroby nerek u biorców wątroby: 1) pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych (PBC) jako wyjściowa przyczyna niewydolności wątroby własnej; 2) nefrotoksyczność inhibitorów kalcyneuryny; 3) ostre uszkodzenie nerek wymagające leczenia nerkozastępczego w okresie okołooperacyjnym; 4) cukrzyca u biorcy wątroby; 5) stosowanie przeciwciał poliklonalnych w leczeniu indukcyjnym. Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż szczepienia ochronne zalecane u biorców przeszczepów: 1) przeciwko odrze; 2) przeciwko grypie, szczepionką czterowalentną; 3) przeciwko pneumokokom skoniugowaną szczepionką 13-walentną i 23-walentną; 4) przeciwko wzw B; 5) przeciwko rotawirusowi. Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż schorzenia nerek własnych, które nawracają w nerce przeszczepionej: 1) nefropatia cukrzycowa; 2) pierwotna oksaluria typu 1; 3) autosomalna, dominująca wielotorbielowatość nerek (ADPKD); 4) atypowy zespół hemolityczno-mocznicowy; 5) nefropatia C3. Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż terapie, które potencjalnie są skuteczne w odczulaniu pacjentów wysokoimmunizowanych: 1) IgG endopeptydaza (Imflidase); 2) rytuksymab; 3) plazmaferezy; 4) duże dawki IgG dożylnie; 5) tocilizumab (anty-IL-6 receptor). Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż leki immunosupresyjne, których poziom należy regularnie monitorować u biorców przeszczepu unaczynionego: 1) belatacept; 2) cyklosporyna A; 3) takrolimus; 4) mykofenolan mofetylu; 5) ewerolimus. Prawidłowa odpowiedź to:

Rutynowe oznaczanie współczynnika C/D ratio (stosunku stężenia leku we krwi do dobowej dawki takrolimusu) pozwala w praktyce klinicznej przede wszystkim na zidentyfikowanie osób:

Inhibitory m-TOR - sirolimus i ewerolimus oprócz działania immunosupresyjnego wykazują również działanie:

Infekcja wirusem CMV jest często spotykana po transplantacji narządów i powoduje niebezpieczne następstwa zarówno dla pacjenta jak i graftu. Dostępne dane wskazują, iż stosowanie inhibitorów mTOR (sirolimusu i ewerolimusu) w schematach leczenia immunosupresyjnego powoduje mniej problemów z infekcjami CMV. Najprawdopodobniej mechanizm tego efektu wynika z:

U pacjentów po transplantacji nerek gdy planuje się odstawić glikortyko- steroidy, to po ich odstawieniu najczęściej:

Profilaktyka infekcji oportunistycznych jest wskazana u biorców zakażo- nych wirusem HIV. I tak profilaktyka zakażenia Pneumocystis jiroveci (trimeto- primem i sulfametoksazolem) jest stosowana przez okres:

Czynnik ryzyka przewlekłego AMR (odrzucania zależnego od przeciwciał) to:

Wskaż fałszywe stwierdzenie dotyczące zbiornika chłonki/lymphocele:

W przypadku rozpoznanej gruźlicy u potencjalnego biorcy nerki zabieg przeszczepienia jest możliwy:

Względnymi przeciwwskazaniami do pobrania narządów są:

Czynnikiem ryzyka rozwoju cukrzycy po przeszczepieniu nerki nie jest:

Komórki T-pamięci mogą być obecne w następstwie wcześniej ekspozycji na alloantygen z powodu:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące czynników ryzyka rozwoju i progresji zakażenia BKV po przeszczepieniu nerki: 1) wydłużony czas zimnego niedokrwienia (CIT); 2) przeszczepienie od dawcy zmarłego; 3) płeć męska; 4) intensywność immunosupresji; 5) przeszczepienie od dawcy żywego. Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące zakażenia ludzkim wirusem opryszczki typu 8 (HHV-8) w kontekście transplantacji nerki: 1) zakażenie wirusem HHV-8 jest najczęściej reaktywacją zakażenia latentnego; 2) częstość zakażenia HHV-8 po transplantacji nerki wynosi w Polsce >30%; 3) u biorców przeszczepu HHV-8 odpowiada za rozwój mięsaka Kaposiego; 4) w Polsce nie ma konieczności oznaczania przeciwciał przeciw wirusowi HHV-8 w ramach kwalifikacji do przeszczepienia; 5) zakażenie HHV-8 jest najczęściej przenoszone drogą płciową. Prawidłowa odpowiedź to:

Jednym z poważnych działań niepożądanych belataceptu, inhibitora kostymulacji, ograniczającym jego szerokie stosowanie jest:

Zalecany okres karencji (do transplantacji nerki) po wyleczeniu raka jasnokomórkowego nerki własnej o wielkości > 5 cm, wynosi:

Blokujące monoklonalne przeciwciała anty-CD25, stosowane w indukcji:

Wczesna postać potransplantacyjnej choroby limfoproliferacyjnej (PTLD) po przeszczepieniu płuca:

Bortezomib jest lekiem powodującym:

Lek immunosupresyjny, który można bezpiecznie stosować u biorczyni przeszczepu narządowego, która jest w ciąży, to:

W przypadku późnej zakrzepicy tętnicy wątrobowej przeszczepu wątroby zwykle nie obserwuje się:

Czynnikiem zwiększającym ryzyko niedokrwiennego uszkodzenia nerki przeszczepionej pobranej od osoby zmarłej nie jest:

Które spośród niżej wymienionych czynników są czynnikami ryzyka pro- wadzącymi do występowania powikłań żółciowych po przeszczepieniu wątroby? 1) przeszczepienie niezgodne grupowo; 2) czas ciepłego niedokrwienia wątroby powyżej 90 minut; 3) czas zimnego niedokrwienia wątroby powyżej 10 godzin; 4) infekcja wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV-5); 5) infekcja wirusem cytomegalii (CMV). Prawidłowa odpowiedź to:

Do późnego zwężenia zespolenia żółciowego po transplantacji wątroby najczęściej dochodzi w mechanizmie: 1) odrzucania przeszczepionego narządu; 2) zakażenia CMV; 3) niedokrwiennego uszkodzenia dróg żółciowych; 4) późnej zakrzepicy tętnicy wątrobowej; 5) późnego zwężenia tętnicy wątrobowej. Prawidłowa odpowiedź to:

Do nieimmunologicznych czynników ryzyka rozwoju przewlekłej dysfunkcji przeszczepu nerki nie należy:

W obserwacji odległej chorych ze schyłkową niewydolnością nerek w przebiegu cukrzycy typu I poddanych operacji jednoczesnego przeszczepienia trzustki i nerki w porównaniu z chorymi po przeszczepieniu tylko nerki obserwuje się: 1) poprawę morfologii naczyń mikrokrążenia; 2) poprawę kontroli nadciśnienia tętniczego; 3) regenerację i poprawę czynności nerwów obwodowych; 4) zahamowanie postępu retinopatii cukrzycowej; 5) poprawę w zakresie kontroli stężenia lipidów w osoczu. Prawidłowa odpowiedź to:

Zjawisko tzw. 'tolerancji spontanicznej' na przeszczep u biorcy wiąże się z zaniechaniem przyjmowania leków immunosupresyjnych u biorcy z utrzymaną dobrą funkcją graftu. Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące tego zjawiska: 1) jest zjawiskiem rzadkim i nieprzewidywalnym; 2) dotyczy najczęściej tzw. narządów 'tolerogennych' takich jak nerki i serce; 3) wytwarza się najczęściej u chorych po przeszczepieniu wątroby; 4) zwiększa się w miarę upływu czasu od przeszczepu; 5) jest częściej obserwowana u chorych po przeszczepach wielonarządowych typu nerka z trzustką w odmianie 'trzustka po nerce'. Prawidłowa odpowiedź to:

Mężczyzna, rasy kaukaskiej, l.40 - kandydat do kolejnego drugiego przeszczepu - pierwszy utracił w wyniku zakrzepicy naczyniowej po 4 miesiącach po przeszczepie, z przebytym incydentem zakrzepicy przetoki a-v, obecnie cewnik permanentny do dializ, powinien mieć wykonane następujące badania:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące ostrego odrzucania komórkowego (ACR) po przeszczepieniu wątroby powstającego w wyniku reakcji immunologicznej: 1) może wystąpić w późnym okresie po przeszczepieniu nawet po 6 miesiącach; 2) według doniesień klinicznych wikła ok. 50% przeszczepień; 3) charakteryzuje je kombinacja zmian morfologicznych w przestrzeniach bramnych opisywana jako triada Snovera; 4) ciężkość odrzucania ocenia się na podstawie lokalizacji nacieków i liczby zajętych przestrzeni bramnych tzw. 'wskaźnikiem odrzucania'- (rejection activity index) RAI; 5) w postaci typowej występuje we wczesnym okresie potransplantacyjnym. Prawidłowa odpowiedź to:

Leki immunosupresyjne, których nie powinno się stosować w ciąży, powinny być odstawione co najmniej na 6 tygodni przed planowaniem koncepcji. Są to szczególnie: 1) azatiopryna; 2) MMF lub MPS; 3) inhibitory kalcyneuryny; 4) inhibitory kinazy mTOR; 5) steroidy. Prawidłowa odpowiedź to:

Zakażenie CMV, w ciężkiej postaci tzw. chorobie cytomegalowirusowej niezależnie od statusu serologicznego dawcy/biorcy (zakażenie pierwotne, bądź wtórne) i stosowanej profilaktyki jest poważnym powikłaniem po przeszczepie unaczynionym. Częstość występowania zależy od rodzaju wykonanego przeszczepu. Najczęściej ujawnia się po przeszczepie:

Zakażenie grzybicze z rodzaju Candida może bezpośrednio po przeszczepie unaczynionym prowadzić do poważnych powikłań, takich jak:

Określenie 'rzekome zwężenie tętnicy nerkowej' nerki przeszczepionej stosuje się do:

Obecnie wskazaną procedurą do wykonania nefrektomii u żywego dawcy nerki jest nefrektomia laparoskopowa. Metoda ta w porównaniu z metodą otwartą ma swoje wady i zalety. Zaletą laparoskopowej nefrektomii od żywego dawcy jest: 1) krótki czas niedokrwienia ciepłego-WIT; 2) krótki czas operacji; 3) lepsza wczesna czynność graftu - GGF; 4) mniejszy ból pooperacyjny; 5) krótsza rekonwalescencja. Prawidłowa odpowiedź to:

Wodonercze nerki przeszczepionej stanowi jedno z najczęstszych powikłań po przeszczepieniu tego narządu. Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące tego powikłania:

Zakażenia grzybicze w okresie pierwszych 6 miesięcy po transplan- tacjach narządowych zwykle są konsekwencją zaburzeń immunologicznych oraz czynników immunomodulacyjnych w postaci:

Lekiem pierwszego rzutu u biorców wątroby po przeszczepie z wysoką wiremią HBV powinien być:

Podstawowym celem w przechowywaniu narządów do przeszczepu jest utrzymanie właściwej objętości komórek unikając niepożądanego obrzęku. Jest ona zależna od:

W przypadku podejrzenia AMR (antibody mediated rejection) u biorcy nerki należy wykonywać badanie DSA w celu wczesnego jego wykrycia. W przypadku dodatniego DSA, dla potwierdzenia AMR należy:

Dawca zakwalifikowany to:

Dawca wykorzystany to:

Samoistne pęknięcie przeszczepu nerkowego jest powikłaniem najczęściej występującym w drugim tygodniu po przeszczepieniu. Przebiega gwałtownie z bólem i objawami zależnymi od utraty krwi z towarzyszącym spadkiem diurezy, krwiomoczem i wyczuwalnym tkliwym oporem w okolicy operowanej. Do pęknięcia nerki dochodzi zwykle w:

Czas zimnego przechowywania wątroby w płynie UW nie powinien przekroczyć:

Największa śmiertelność dotyczy dzieci, u których przeszczepienie wątroby wykonano z powodu: 1) ostrej niewydolności wątroby; 2) wrodzonych chorób metabolicznych (mukowiscydoza, hemochromatoza, choroba Wilsona); 3) autoimmunologicznego zapalenia wątroby; 4) pierwotnych nowotworów wątroby; 5) konieczności retransplantacji. Prawidłowa odpowiedź to:

Najczęstszą przyczyną utraty przeszczepionego jelita jest:

W leczeniu stwierdzonych zwężeń zespolenia moczowodowo-pęcherzowego nerki przeszczepionej pierwszym postępowaniem leczniczym powinno być:

Transplantacja wątroby od żywego dawcy dla biorcy pediatrycznego (dzieci większe) najczęściej wymaga pobrania fragmentu składającego się z segmentu:

Inhibitor proteasomu (bortezomib) jest skutecznym lekiem w leczeniu:

Wskaż lek immunosupresyjny używany u biorczyń przeszczepów, który wg kategorii Food and Drug Administration (FDA) jest najbardziej bezpieczny w okresie laktacji: