Egzamin PES / Transplantologia kliniczna / wiosna 2016

Wskaż nieprawdziwą informację na temat bezobjawowych infekcji dróg moczowych u pacjentów po przeszczepieniu nerki:

70-letni chory z PRA 30%, został poddany zabiegowi przeszczepienia nerki od 70-letniego dawcy. Wskaż optymalny schemat leczenia immunosupresyjnego:

U pacjentki z przewlekłym zapaleniem wątroby typu C, 8 lat po transplantacji nerki wystąpił zespół nerczycowy oraz wzrosło stężenie kreatyniny. Które z niżej wymienionych nieprawidłowości wskazują na glomerulopatię związaną z zapaleniem wątroby typu C?
1) zdwojenie błony podstawnej kłębuszków nerkowych w biopsji;
2) złogi C4d w kapilarach okołocewkowych;
3) obniżenie składowej C3 i C4 dopełniacza we krwi;
4) obecność krioglobulin we krwi;
5) podwyższone stężenie alfafetoproteiny.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe informacje na temat przeszczepu nerki u starszych biorców (> 65 lat):
1) u starszych biorców rzadziej występują epizody ostrego odrzucania;
2) śmiertelność starszych biorców w pierwszym roku po transplantacji jest porównywalna do biorców młodszych i porównywalna ze śmiertelnością pacjentów na liście oczekujących na przeszczep;
3) starsi biorcy eliminują cyklosporynę wolniej niż młodsi, stężenie C2 (2 godziny po zażyciu leku) mają ponad 30% wyższe niż młodsi po zażyciu tej samej dawki leku;
4) u starszych biorców większa frakcja CsA znajduje się w limfocytach T dlatego utrzymywanie niższych docelowych poziomów CsA jest bezpieczne i może przyczynić się do redukcji neurotoksyczności;
5) u starszych biorców rośnie ekspozycja na takrolimus.
Prawidłowa odpowiedź to:

Rak włóknistoblaszkowy (FBC) to odrębna postać HCC o charakterystycznym obrazie morfologicznym. Wykazuje on pewne odrębności w zestawieniu z powszechnymi zmianami o typie HCC. Wskaż zdanie fałszywe opisujące FBC:

Nawrót zakażenia HCV u pacjentów po przeszczepieniu wątroby jest zjawiskiem powszechnym, będącym niejednokrotnie przyczyną niewydolnością przeszczepionego narządu. Najbardziej polecaną terapią przyczynową dla chorych oczekujących na przeszczep OLT jest:

Nefropatia IgA jest jedną z najczęstszych postaci kłębuszkowych zapaleń nerek mogących prowadzić do ich niewydolności. Nefropatia IgA po transplantacji nerki:

U pacjenta ze schyłkową niewydolnością nerek z powodu nefropatii toczniowej ryzyko nawrotu choroby po transplantacji nerki jest:

Envarsus (LCP-takrolimus) jest nowym lekiem immunosupresyjnym. Wskaż fałszywe stwierdzenie charakteryzujące ten nowy lek:

Belatacept jest nowym lekiem immunosupresyjnym zarejestrowanym w Europie w 2011 roku . Zaliczany jest do grupy:

Profilaktyczne stosowanie kotrimoksazolu (TMP-SMX) zmniejsza/ zapobiega występowaniu w pierwszych miesiącach po zabiegu transplantacji infekcjom wymienionym poniżej, z wyjątkiem:

Do kryteriów wskaźnika p-dri (pancreas donor risk index) nie należy:

Najczęstszą przyczyną usunięcia graftu trzustkowego we wczesnym okresie po przeszczepie jest:

Przy pobieraniu trzustki do transplantacji od dawcy zmarłego:

Do kryteriów wskaźnika p-pass (preprocurement pancreas allocation suitability score) nie należy:

Obecnie najczęściej wykonywanym zespoleniem egzokrynnym podczas transplantacji trzustki na świecie jest zespolenie z:

Czynnikami zwiększającymi ryzyko niedokrwiennego uszkodzenia nerki przeszczepionej pobranej od osoby zmarłej są wszystkie niżej wymienione czynniki, z wyjątkiem:

Przyczyną rozwoju przewlekłej niewydolności nerek u pacjentów poddanych ortotopowemu przeszczepowi wątroby są:
1) leczenie inhibitorami kalcyneuryny;
2) nadciśnienie tętnicze;
3) zależne od HCV kłębuszkowe zapalenie nerek;
4) cukrzyca;
5) wcześniej występujące choroby nerek.
Prawidłowa odpowiedź to:

Przeszczepienie nerki pochodzącej od dawcy powyżej 60. roku życia wiąże się zwykle z ryzykiem wystąpienia przewlekłej nefropatii przeszczepu (chronic allograft nephropathy) u biorcy ponieważ:

Przyczyną pogorszenia czynności nerki przeszczepionej we wczesnym okresie po transplantacji nie jest:

Przyczyną utrudnienia odpływu moczu z nerki przeszczepionej we wczesnym okresie po transplantacji jest:
1) skręcenie moczowodu nerki przeszczepionej;
2) ucisk na moczowód przez krwiak w przestrzeni zaotrzewnowej;
3) ucisk na moczowód przez limfocele;
4) obecność skrzepu w miedniczce nerki przeszczepionej;
5) zwężenie moczowodu spowodowane odrzucaniem.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące zakażenia CMV u biorcy przeszczepu narządowego:
1) wirus CMV nasila nawrót zakażenia HCV w przeszczepionej wątrobie;
2) po transplantacji nerki zakażenie CMV należy monitorować metodą serologiczną, oznaczając przeciwciała anty-CMV w klasie IgG i IgM;
3) do efektów pośrednich zakażenia CMV należy uszkodzenie śródbłonków naczyniowych i zwiększone ryzyko sercowo-naczyniowe;
4) w profilaktyce anty-CMV lekiem z wyboru jest walgancyklowir;
5) w przypadkach oporności wirusa CMV na gancyklowir należy zastosować acyklowir.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż działania niepożądane inhibitorów mTOR (syrolimus, ewerolimus):
1) hipertrójglicerydemia;
2) owrzodzenia jamy ustnej;
3) zwiększona częstość zakażenia wirusem cytomegalii;
4) białkomocz u biorców przeszczepu nerki;
5) nieinfekcyjne śródmiąższowe zapalenie płuc.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenia dotyczące mykofenolanu mofetylu:
1) główny mechanizm działania to hamowanie aktywności kalcyneuryny w limfocytach T;
2) wymaga terapii monitorowanej - oznaczania poziomu kwasu mykofenolowego (MPA) we krwi;
3) jest przeciwwskazany u kobiet i mężczyzn planujących posiadanie potomstwa;
4) w skojarzeniu z cyklosporyną należy stawać wyższe dawki MMF, gdyż wpływa ona na krążenie wątrobowo-jelitowe MPA i zmniejsza ekspozycję na lek;
5) działaniem niepożądanym MMF jest niedokrwistość i leukopenia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż zakażenie wirusowe i związany z nim nowotwór rozwijający się po transplantacji narządu:
1) HCV- rak wątrobowo- komórkowy;
2) wirus HHV 6- mięsak Kaposiego;
3) adenowirus- potransplantacyjna choroba limfoproliferacyjna (PTLD);
4) HTLV - białaczka z komórek T;
5) wirus brodawczaka ludzkiego- rak sromu i pochwy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące leczenia ostrego odrzucania przeszczepionego serca:

Podstawowym elementem leczenia niewydolności serca jest odbarczenie lewej komory. Efekt ten można uzyskać zarówno w sposób farmakologiczny - poprzez zastosowanie leków o działaniu wazodylatacyjnym (inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę lub leki blokujące receptor dla angiotensyny II) - jak i poprzez zastosowanie urządzenia do mechanicznego wspomagania krążenia. Jedyną metodą mechanicznego wspomagania krążenia, które nie tylko nie odbarcza lewej komory serca, ale nawet zwiększa opór następczy jest:

W monitorowaniu przeszczepionej wątroby, u biorcy narządu rutynowo stosuje się badanie USG Doppler. Jeżeli w tym badaniu nie udaje się zobrazować przepływu krwi w tętnicy wątrobowej to sytuacja taka jest wskazaniem do:

Krytycznym dla powodzenia zabiegu transplantacji serca momentem jest próba zakończenia krążenia pozaustrojowego. Celem dobrego przygotowania przeszczepionego serca do podjęcia samodzielnej wydolnej hemodynamicznie pracy. Okres reperfuzji, czyli czas od momentu odklemowania aorty do chwili zakończenia krążenia pozaustrojowego, jest co najmniej tak długi jak czas niedokrwienia, czyli czas od zaklemowania aorty u dawcy do jej odklemowania po wszyciu serca u biorcy. Jeżeli jednak kolejne próby zakończenia krążenia pozaustrojowego są nieudane, to u pacjenta rozpoznajemy pierwotną niewydolność przeszczepu, a okres reperfuzji możemy wydłużyć nawet do kilku dni poprzez zastosowanie:

Wskaż fałszywe stwierdzenie dotyczące pacjentów z ciężką niewydolnością serca, określoną jako profil 4 według klasyfikacji INTERMACS:

Które z poniższych stwierdzeń dotyczących klasyfikacji chorych z ciężką niewydolnością serca wg INTERMACS jest prawdziwe?

Przeszczepione komórki krwiotwórcze uzyskane z krwi obwodowej wytwarzają liczbę komórek krwi wystarczającą do zabezpieczenie potrzeb biorcy najwcześniej:

Napromienianie komórkowych składników krwi przed ich przetoczeniem biorcy przeszczepu krwiotwórczego ma na celu:

Ostra choroba przeszczep przeciw gospodarzowi nie objawia się:

Nawrót choroby podstawowej (np. białaczki) mimo przeszczepienia komórek krwiotwórczych jest spowodowany:

Jakich szczepionek nie można wykorzystywać u biorców przeszczepów krwiotwórczych?

U pacjenta 35-letniego bez istotnych dolegliwości, z przewlekłą niewydolnością przeszczepionej nerki, u którego planuje się dalsze leczenie nerkozastępcze metodą CADO, a następnie kwalifikację do kolejnej transplantacji, z niewielką niedokrwistością skutecznie leczoną czynnikami stymulującymi erytropoezę, optymalnym postępowaniem będzie:

Które z poniższych stwierdzeń dotyczących zapobiegania infekcji CMV po przeszczepieniu nerki są prawdziwe?
1) leczenie mykofenolanem mofetylu powoduje mniejszą częstość zakażenia w porównaniu do leczenia ewerolimusem;
2) leczenie ewerolimusem prowadzi do zmniejszenia częstości infekcji w porównaniu do leczenia mykofenolanem mofetylu;
3) skuteczniejsza jest profilaktyka uniwersalna wczesnej infekcji CMV (do 90 dnia po przeszczepieniu nerki) walgancyklowirem w porównaniu do terapii wyprzedzającej gancyklowirem;
4) skuteczniejsza jest terapia wyprzedzająca gancyklowirem w porównaniu do profilaktyki uniwersalnej walgancyklowirem w celu uniknięcia wczesnej infekcji CMV (do 90 dnia po przeszczepieniu nerki).
Prawidłowa odpowiedź to:

Bezwzględnym przeciwwskazaniem do przeszczepienia nerki od dawcy żywego jest:

45-letni biorca nerki, po zabiegu przeszczepienia nerki przed 7 laty, utracił narząd przeszczepiony wskutek przewlekłego odrzucania humoralnego. Przed kolejnym przeszczepieniem - PRA 82%. Chory otrzymał nerkę od dawcy zmarłego, 60-letniego. Wskaż właściwe zdanie dotyczące leczenia indukcyjnego u biorcy:

U pacjentki po przeszczepieniu nerki planującej zajście w ciążę:
1) należy odstawić cyklosporynę A/takrolimus minimum 6 tygodni przed planowanym zajściem w ciążę;
2) należy odstawić cyklosporynę/takrolimus minimum 2 tygodnie przed planowanym zajściem w ciążę;
3) należy odstawić mykofenolan mofetylu minimum 2 tygodnie przed planowanym zajściem w ciążę;
4) należy odstawić mykofenolan mofetylu minimum 6 tygodni przed planowanym zajściem w ciążę;
5) można kontynuować leczenie ewerolimusem;
6) można kontynuować terapię azatiopryną.
Prawidłowa odpowiedź to:

Czynniki ryzyka nawrotu zespołu nerczycowego po transplantacji nerki u dzieci to:
1) wiek < 1. roku życia w chwili ujawnienia się choroby pierwotnej u biorcy;
2) steroidozależność choroby pierwotnej;
3) oporność na leczenie choroby pierwotnej;
4) rozwój schyłkowej niewydolności nerek < 3 lat trwania choroby pierwotnej;
5) wiek dawcy nerki < 5. roku życia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Przerost dziąseł, występujący u dzieci po przeszczepieniu nerki z częstością ok. 10%, jest skutkiem:

W przypadkach niewydolności nerek na podłożu atypowego zespołu hemolityczno-mocznicowego:
1) transplantacja nerki nie jest w ogóle możliwa ze względu wysokie ryzyko nawrotu choroby sięgające nawet 100%;
2) transplantacja nerki jest możliwa pod warunkiem stosowania monoklonalnego przeciwciała anty-C5a (ekulizumabu) w profilaktyce nawrotu;
3) transplantacja nerki jest możliwa przy skojarzonej transplantacji nerki i wątroby oraz stosowaniu plazmaferezy;
4) transplantacja nerki jest możliwa, tylko z immunosupresji trzeba wykluczyć takrolimus;
5) transplantacja nerki jest możliwa, tylko przed jej wykonaniem należy chorego dializować co najmniej 4 lata.
Prawidłowa odpowiedź to:

Występujące u dzieci po przeszczepieniu nerki poniżej 10. roku życia wyższe ryzyko rozwoju potransplantacyjnej limfoproliferacji (PTLD) ma związek z:

Wskazania do wyprzedzającej transplantacji nerki u dzieci:

Do bezwzględnych przeciwwskazań do pobrania nerki od żywego dawcy nie należy:

Czynnikiem ryzyka przewlekłego odrzucania zależnego od przeciwciał przeszczepu nerkowego nie jest:

W obrazie mikroskopowym bioptatu nerki przeszczepionej wykazano obecność owalnych wtrętów wewnątrzjądrowych zlokalizowanych centralnie w jądrze i otoczonych rąbkiem przejaśnienia (tzw. sowie oko). Jest to obraz charakterystyczny dla:

Zespół zbyt małego przeszczepu wątroby (small-for-size) obejmuje sytuację, gdy masa przeszczepionego narządu jest zbyt mała w stosunku do należnej masy bądź objętości wątroby. Uważa się, że masa przeszczepionej wątroby:
1) nie powinna być mniejsza niż 10% należnej masy wątroby biorcy;
2) powinna stanowić 5-10% masy ciała biorcy;
3) powinna stanowić 0,8-1 % masy ciała biorcy;
4) nie powinna być mniejsza niż 40% należnej masy wątroby biorcy;
5) nie powinna być mniejsza niż 20% należnej masy wątroby biorcy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Istotnym czynnikiem ryzyka nawrotu nefropatii IgA jest:

Po transplantacji nerki stwierdzono, że z drenu umieszczonego w okolicy nerki przeszczepionej zwiększyła się ilość wodojasnej wydzieliny do 400 ml na dobę. Przyczyną tego stanu może być:

Najczęstsza anomalią anatomiczną w nerkach są mnogie tętnice występujące w około 20% populacji. W czasie pobrania narządów stwierdzono dodatkową tętnicę nerkową unaczyniającą biegun górny nerki lewej. Optymalnym postępowaniem jest:

Najpraktyczniejszym sposobem zróżnicowania przyczyny zwiększonej ilości wodojasnej wydzieliny z drenu umieszczonego w okolicy nerki przeszczepionej jest:

Które szwy chirurgiczne są najodpowiedniejsze do wykonania zespolenia moczowodu nerki przeszczepionej z pęcherzem biorcy?

Które zespolenia dwunastnicy trzustki przeszczepionej można ocenić endoskopowo?
1) do jelita cienkiego na petli Roux and Y;
2) do jelita cienkiego na pętli Browna;
3) do jelita cienkiego;
4) do dwunastnicy;
5) do pęcherza moczowego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do zmniejszenia liczby wysp Langerhansa przeszczepu trzustki dochodzi najczęściej poprzez:

W przypadku ksenotransplantacji przyczyną dysfunkcji przeszczepionych narządów jest/są:

Decyzję co do przydatności trzustki do jej przeszczepienia jako elementu przeszczepienia wielonarządowego podejmuje:

Przeszczepienie samej trzustki nie jest dobrą metodą uzyskania normoglikemii u chorych na cukrzycę typu 1:

W przypadku operacji pobrania nerek od dawcy narządów z rozpoznaną śmiercią mózgu:

Dowody wskazują, że postać jelitowa GvHD jest często związana z:
1) jelitową ucieczką białka;
2) zaburzeniami magnezu;
3) niedoborami cynku;
4) niedoborami witaminy B₁₂;
5) niedoborami witaminy D.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wystąpienie mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) po zabiegu allogenicznego przeszczepienia komórek macierzystych jest związane ze stosowaniem następującego leku:

Czynnikiem ryzyka rozwoju przewlekłej choroby przeszczep-przeciwko-gospodarzowi nie jest:

Które ze stwierdzeń dotyczące ostrej reakcji GVH (aGVH) jest fałszywe?

Krwiotwórcze komórki macierzyste z krwi obwodowej i szpiku można przechowywać w temperaturze 4°C przez okres:

Potencjalny żywy dawca ma w wywiadzie biopsję nerki wykonaną z powodu krwinkomoczu. Postawiono wówczas rozpoznanie choroby cienkiej błony podstawnej. W związku z powyższym:

Nadkrwistość występuje u do ok. 20% po przeszczepie nerki. Wskaż prawdziwe zdanie:

Bezwzględnym wskazaniem do nefrektomii u chorych kwalifikowanych do zgłoszenia na Krajową Listę Oczekujących jest:

Wskazaniem do nefroureterktomii u pacjenta z odpływami pęcherzowo-moczowodowymi jest:

Wskaż prawdziwe zdanie na temat zakażenia dolnego odcinka dróg moczowych o etiologii grzybiczej u biorców przeszczepu nerkowego:

Dawca narządowy z grupy DCD (donor after cardiac death) wg definicji z Maastricht (1995 i modyfikacji z 2000r) określany jest jako tzw. „niekontrolowany”, kiedy należy do następującej kategorii:

Częstość występowania choroby CMV niezależnie od statusu serologicznego dawcy/biorcy i stosowanej profilaktyki jest różna, w zależności od rodzaju narządu przeszczepianego. Najczęściej ujawnia się po przeszczepie:

Najsilniejszy wpływ z leków immunosupresyjnych na reaktywację zakażenia CMV u biorców narządów wywierają następujące:

Pierwotna infekcja CMV u biorcy przeszczepu narządowego to:

Erytrocytoza to definiowane zwiększenie liczby erytrocytów (Ht > 51%, Hb > 17 g/l), bez nadpłytkowości i leukocytozy. Jest stosunkowo rzadkim powikłaniem po przeszczepie. Najczęściej występuje po przeszczepieniu następującego narządu unaczynionego:

Ostre odrzucanie komórkowe po przeszczepie wątroby (ACR) to uszkodzenie powstałe po przeszczepie w wyniku reakcji immunologicznej. Charakteryzuje się uszkodzeniem przewodzików żółciowych i naczyń, zwłaszcza naczyń żylnych. Wskaż twierdzenia prawdziwe:
1) może wystąpić w późnym okresie po przeszczepieniu, nawet po 6 miesiącach;
2) według doniesień klinicznych wikła ok. 50% przeszczepień;
3) ostre odrzucanie klasyczne (ACR) charakteryzuje kombinacja zmian morfologicznych w przestrzeniach bramnych opisywana jako triada Snovera;
4) ciężkość odrzucania ocenia się na podstawie lokalizacji nacieków i liczby zajętych przestrzeni bramnych tzw. „wskaźnikiem odrzucania”- (rejection activity index) RAI;
5) ostre odrzucanie komórkowe (ACR) w postaci typowej występuje we wczesnym okresie potransplantacyjnym.
Prawidłowa odpowiedź to:

Dawcy narządowi z tzw. grupy DCD (donor after cardiac death) wg definicji z Maastricht (1995 i modyfikacji z 2000r), zostali podzieleni na 5 kategorii w zależności od okoliczności zatrzymania krążenia. Według polskiego prawodawstwa na podstawie ustawy transplantacyjnej z 2005 r. i obwieszczenia MZ z 2010 r., możliwym jest pobranie od dawców DCD następujących kategorii, z wyjątkiem:

Zjawisko tzw. „tolerancji spontanicznej” na przeszczep u biorcy wiąże się z zaniechaniem przyjmowania leków immunosupresyjnych u biorcy z utrzymaną dobrą funkcją graftu. Wskaż stwierdzenia prawdziwe:
1) jest zjawiskiem rzadkim i nieprzewidywalnym;
2) dotyczy najczęściej tzw. narządów „tolerogennych”, takich jak nerki i serce;
3) wytwarza się najczęściej u chorych po przeszczepie wątroby;
4) zwiększa się w miarę upływu czasu od przeszczepu;
5) jest częściej obserwowana u chorych po przeszczepach wielonarządowych typu nerka z trzustką w odmianie „trzustka po nerce”.
Prawidłowa odpowiedź to:

Dawcy narządowi z tzw. grupy DCD (donor after cardiac death) wg definicji z Maastricht (1995 i modyfikacji z 2000 r.), zostali podzieleni na 5 kategorii w zależności od okoliczności zatrzymania krążenia. Problemem klinicznym w poszczególnych kategoriach jest długi czas ciepłego niedokrwienia w porównaniu z dawstwem z grupy DBD (donor after brain death). Termin tzw. „czynnościowego” ciepłego niedokrwienia („functional” WIT):

Zespół transplantacyjny planuje pobrać nerki od dawcy zmarłego, w wieku 35 lat, przebywającego w OIOM przez 3 dni. Przyczyna zgonu to pęknięty tętniak mózgu. Okres obserwacji bez incydentów hipotonii. W badaniach serologicznych stwierdzono obecność dodatniego antygenu HbsAg. Wobec powyższego wyniku:

Leki immunosupresyjne stosowane po przeszczepie nerki w większości mają wpływ na tzw. parametry lipidowe tzn. wzrost: trójglicerydów-TG, cholesterolu całkowitego- T chol, cholesterolu LDL, oraz spadek cholesterolu HDL, prowadząc do zaburzeń w gospodarce lipidowej, łącznie z poprzeszczepiennym zespołem metabolicznym. Efektu takiego nie ma tylko:

Jedną z form profilaktyki zakażeń/chorób zakaźnych u pacjentów dorosłych po przeszczepie nerki są szczepienia wykonywane u nich zgodnie z kalendarzem szczepień obowiązujących w populacji ogólnej, przy zastosowaniu szczepionek inaktywowanych. Nie należy szczepić chorych po KTx w ciągu pierwszych 3-6 miesięcy po KTx. Zalecane szczepienia obejmują następujące choroby zakaźne, z wyjątkiem:

Jedną z przyczyn niedokrwistości po przeszczepie narządu unaczynionego jest efekt terapii immunosupresyjnej. Niedokrwistość mikrocytarną polekową w okresie potransplantacyjnym, która często ustępuje samoistnie może wywołać:

Kryteria zgłoszenia biorcy wątroby w trybie pilnym do transplantacji wątroby obejmują w każdym przypadku:
1) raka wątrobowo-komórkowego spełniającego kryteria mediolańskie;
2) biorcę spełniającego kryteria King's College;
3) biorcę z chorobą Wilsona;
4) biorcę spełniającego kryteria Clichy;
5) ostrą niewydolność przeszczepu wątroby do 14 dni po przeszczepieniu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Biegunka po przeszczepie nerki, która wystąpiła w 3 miesiącu po przeszczepie nerki i utrzymuje się przez co najmniej 3 dni, najczęściej jest wynikiem:

Najczęstszą przyczyną zgonu biorcy z funkcjonującym przeszczepem po pierwszym roku od transplantacji jest:

Jednym z najskuteczniejszych sposobów zapobiegania zakażeniom Clostridium difficile po każdej styczności z chorym po przeszczepie nerki, u którego takie rozpoznanie potwierdzono lub się podejrzewa zarówno w zakresie profilaktyki i zapobieganiu intensyfikacji zakażenia jest:

Przeciwwskazaniem bezwzględnym do transplantacji nerki są/jest:

Pierwotny brak czynności wątroby po przeszczepieniu (PNF) jest powikłaniem relatywnie rzadkim. Wymaga w trybie pilnym przeprowadzenia retransplantacji wątroby. Które z poniższych objawów i wyników wskazują na wystąpienie tego powikłania?
1) niewydolność oddechowa i śpiączka pooperacyjna;
2) hiperglikemia wymagająca suplementacji insuliny;
3) hipotermia u biorcy;
4) zaburzenia krzepnięcia pomimo suplementacji FFP;
5) narastająca hiperbilirubinemia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Leki immunosupresyjne, których nie powinno się stosować w ciąży, powinny być odstawione co najmniej na 6 tygodni przed planowaniem koncepcji. Są to szczególnie:
1) azatiopryna;
2) MMF lub MPS;
3) inhibitory kalcyneuryny;
4) inhibitory kinazy mTOR;
5) sterydy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż działania niepożądane inhibitora kalcyneuryny-cyklosporyny:
1) zaburzenia nerwowo-mięśniowe;
2) ostre uszkodzenie nerki przeszczepionej;
3) zaburzenia gospodarki lipidowej;
4) zaburzenia gospodarki węglowodanowej;
5) zespół hemolityczno-mocznicowy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące nawrotu FSGS:
1) wyróżnia się szybkością pojawienia się objawów (zespół nerczycowy w I dobie);
2) ryzyko nawrotu wynosi 85% przy retransplantacji;
3) przeszczepienie od żywego dawcy nie poprawia rokowania;
4) rodzinne pochodzenie przeszczepu zwiększa ryzyko nawrotu KZN;
5) 50-85% biorców powraca do dializoterapii w ciągu 2 lat.
Prawidłowa odpowiedź to:

Nadciśnienie tętnicze u ciężarnej biorczyni narządu może wystąpić jako:
1) nadciśnienie współistniejące;
2) nadciśnienie indukowane ciążą;
3) objaw odrzucania;
4) objaw zespołu hemolityczno-mocznicowego;
5) nadciśnienie nałożone;
6) stan przedrzucawkowy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Obecnie standardowym wskazaniem do allogenicznego przeszczepienia komórek krwiotwórczych u osoby dorosłej nie jest:

Profilaktyczne leczenie immunosupresyjne po allogenicznym przeszczepieniu komórek krwiotwórczych u pacjentów, u których nie wystąpiła choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, stosuje się:

Najważniejszym kryterium doboru niespokrewnionego dawcy komórek krwiotwórczych jest zgodność z biorcą w zakresie:

Największe ryzyko infekcji bakteriami Gram-dodatnimi i Gram-ujemnymi (z wyjątkiem bakterii otoczkowych) po allogenicznym przeszczepieniu komórek krwiotwórczych przypada na okres:

Narządy często zajęte w przebiegu ostrej choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi po allogenicznym przeszczepieniu komórek krwiotwórczych to:

Najlepszym i preferowanym dostępem chirurgicznym do nefrektomii dla żywego dawcy jest:

Krwiotwórcze komórki macierzyste pozyskiwane z krwi obwodowej w porównaniu do uzyskiwanych ze szpiku dają:

W Polsce dawcą żywym nerki nie może być:

Które z opcji terapeutycznych można rozważać w przypadku wykrycia w czynnej nerce przeszczepionej raka nerkowokomórkowego (T1a,N0,M0)?

Jakie działania niepożądane występują przy stosowaniu inhibitorów kinazy mTOR?
1) niedokrwistość i małopłytkowość;
2) przerost dziąseł;
3) zmiany płucne;
4) świąd skóry;
5) obrzęki kończyn dolnych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Podejrzenie ostrego odrzucania zależnego od przeciwciał można postawić gdy stwierdza się:
1) obecność DSA w krążeniu biorcy;
2) obecność złogów C4d w kapilarach okołocewkowych;
3) cechy morfologiczne typu ATN, PTC-itis, glomerulitis i/lub zmiany o typie v3.
Prawidłowa odpowiedź to:

Najczęściej stosowanym lekiem immunosupresyjnym po przeszczepieniu szpiku jest:

Jakiego dawcy nie wykorzystuje się jako źródła komórek krwiotwórczych do przeszczepienia u człowieka?

Spośród chorób nienowotworowych standardowym i najczęstszym wskazaniem do przeszczepiania komórek krwiotwórczych jest:

Jak muszą być dobrani w zakresie HLA dawca i biorca przeszczepu komórek krwiotwórczych?

Których narządów dotyczy głównie ostra choroba przeszczep przeciw gospodarzowi?

Jak długo trzeba kontynuować leczenie immunosupresyjne po przeszczepieniu allogenicznego szpiku, które nie jest powikłane chorobą przeszczep przeciw gospodarzowi?

W przypadku pobrania wątroby od dawcy żywego dla osoby dorosłej należy pobrać:

35-letni pacjent z cukrzycą typu pierwszego z częstymi hipoglikemiami wymagającymi asysty osoby trzeciej, z progiem odczuwania glikemii poniżej 50 mg/dl. Stężenie kreatyniny 1,2 mg/dl, ale mikroalbuminuria 350 mg/dobę. Jaki zabieg będzie najlepszy dla tego chorego?

W opiece potransplantacyjnej biorcy wątroby z wywiadem raka wątrobowo-komórkowego (HCC) zaleca się wykonywanie następujących badań przesiewowych w kierunku nawrotu HCC:
1) oznaczeń stężenia alfafetoproteiny (AFP) w surowicy;
2) oznaczeń stężenia antygenu Ca19-9 w surowicy;
3) tomografii komputerowej jamy brzusznej i klatki piersiowej;
4) pozytonowej tomografii emisyjnej (PET).
Prawidłowa odpowiedź to:

Do korzyści wynikających z zastosowania krwi obwodowej jako źródła przeszczepianych komórek krwiotwórczych należą:

W profilaktyce choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi (GvHD) po zabiegu allogenicznej transplantacji macierzystych komórek krwiotwórczych „złotym standardem” immunosupresji jest:

Wystarczającym kryterium kwalifikacji chorego z ostrą niewydolnością wątroby po zatruciu paracetamolem do przeszczepienia wątroby wg King’s College Hospital jest:

W onkogenezie u biorców przeszczepów narządowych biorą udział:

Przeciwwskazaniem do podania surowicy antylimfocytarnej - ATG nie jest:

Wśród przyczyn gorączki u biorcy nerki należy rozważyć wszystkie, z wyjątkiem: