Egzamin PES / Transplantologia kliniczna / jesień 2014

Za progową liczbę komórek CD34+ uzyskanych z krwi obwodowej i niezbędną do przeszczepienia uważa się:

Jakie jest główne miejsce pobierania szpiku do przeszczepienia?

Przeszczepienie komórek krwiotwórczych rutynowo odbywa się przez:

Jak długo trzeba kontynuować leczenie immunosupresyjne po przeszczepieniu allogenicznego szpiku, które nie jest powikłane chorobą przeszczep przeciw gospodarzowi?

Najczęściej stosowanym lekiem immunosupresyjnym po przeszczepieniu szpiku jest:

Przeciwko jakim antygenom jest zwrócona reakcja przeszczep przeciw gospodarzowi jeśli dawca i biorca są całkowicie zgodni w HLA?

Których narządów dotyczy głównie ostra choroba przeszczep przeciw gospodarzowi?

Która z poniżej wymienionych nowotworowych chorób krwi jest głównie leczona przeszczepieniem autologicznych komórek krwiotwórczych?

Choroba zamykania żył (venoocclusive disease: VOD) dotyczy głównie:

Jak muszą być dobrani w zakresie HLA dawca i biorca przeszczepu komórek krwiotwórczych?

Jaki marker wykorzystuje się do określenia niezbędnej liczby komórek krwiotwórczych do przeszczepienia?

Jaką metodą pobiera się komórki krwiotwórcze z krwi obwodowej do celów przeszczepienia?

Z dodatkiem jakiego związku przechowuje się do przeszczepienia zamrożone komórki krwiotwórcze?

Najczęstszą przyczyną niepowodzenia zabiegu przeszczepienia autologicznych komórek krwiotwórczych jest:

Wskaż błędne twierdzenie dotyczące czasu i stanu chorego w chwili wykonania przeszczepienia komórek krwiotwórczych w procesie leczenia nowotworu krwi:

Jaki narząd jest atakowany w trakcie ostrej potransfuzyjnej choroby przeszczep przeciw gospodarzowi mimo, że nie jest on atakowany w trakcie ostrej potransplantacyjnej (po transplantacji komórek krwiotwórczych) choroby przeszczep przeciw gospodarzowi?

Najczęściej wykorzystywanym sposobem mieloablacyjnego kondycjonowania przed przeszczepieniem allogenicznych komórek krwiotwórczych jest:

Jakie są wskazania medyczne do wykorzystania komórek krwiotwórczych własnej krwi pępowinowej chorego?

Pod względem jakiej liczby cech HLA i na jakim poziomie dokładności badania dobierany jest dorosły niespokrewniony dawca komórek krwiotwórczych?

Jaki czas jest przeciętnie potrzebny dla rozpoczęcia wytwarzania wystarczającej liczby komórek krwi (erytrocytów, neutrofili i trombocytów) przez przeszczepiony szpik?

Jakiego dawcy nie wykorzystuje się jako źródła komórek krwiotwórczych do przeszczepienia u człowieka?

Spośród chorób nienowotworowych standardowym i najczęstszym wskazaniem do przeszczepiania komórek krwiotwórczych jest:

Najgroźniejsze zakażenie zewnątrzpochodne dla biorców allogenicznych przeszczepów szpiku to obecnie:

Ryzyko zgonu chorego po jednoczesnym przeszczepieniu trzustki i nerki pobranych ze zwłok tego samego dawcy w porównaniu do ryzyka zgonu chorego ze schyłkową niewydolnością nerek w przebiegu cukrzycy typu 1 oczekującego na przeszczepienie:

W przypadku przeszczepienia trzustki krew żylna może być odprowadzona z przeszczepionego narządu przez żyłę wrotną przeszczepu:

U 42-letniego chorego po operacji jednoczesnego przeszczepienia nerki i trzustki, w bardzo dobrym stanie ogólnym, z prawidłowym stężeniem glukozy we krwi bez podaży egzogennej insuliny, z prawidłową diurezą i prawidłowym stężeniem kreatyniny w osoczu, w 8. dobie po operacji pojawił się nagle silny ból brzucha, któremu w badaniu fizykalnym towarzyszyły brak perystaltyki i wyraźna obrona mięśniowa. Wykonane pilnie badania laboratoryjne wykazały 5-krotny wzrost stężenia amylazy w osoczu przy prawidłowym stężeniu glukozy oraz hemoglobiny we krwi. Wobec gwałtownie pogarszającego się stanu ogólnego biorcy należy:

Przyczyną powstania przetoki moczowej w drugim tygodniu po przeszczepieniu nerki pobranej ze zwłok może być:

W trakcie pobrania wielonarządowego od 27-letniego zmarłego dawcy, podczas którego planowano pobranie wątroby i trzustki, w czasie preparowania więzadła wątrobowo-dwunastniczego chirurdzy uwidocznili odmianę anatomiczną polegającą na odejściu prawej tętnicy wątrobowej od tętnicy krezkowej górnej (naczynie przebiega za głową trzustki). W zaistniałej sytuacji należy:

U 42-letniego chorego z niewydolnością nerek w przebiegu cukrzycy typu 1 doszło do pogorszenia czynności nerek, wymagającego leczenia nerkozastępczego. Chory obciążony jest nadciśnieniem tętniczym i retinopatią cukrzycową, wskaźnik masy ciała wynosi u niego 23,5 kg/m². W młodości był dwukrotnie operowany z powodu zapalenia wyrostka robaczkowego i niedrożności jelit spowodowanej zrostami otrzewnowymi. Chory nie był wcześniej diagnozowany pod kątem możliwości leczenia przeszczepieniem nerki lub nerki i trzustki i nie miał wcześniej wykonanej przetoki tętniczo-żylnej do dializ. W zaistniałej sytuacji najlepszym rozwiązaniem będzie:

U 37-letniej chorej sześć miesięcy po niepowikłanym przeszczepieniu nerki pobranej od dawcy żywego, w dobrym stanie ogólnym, bez dolegliwości i odchyleń w badaniu fizykalnym, z prawidłowymi wynikami badań biochemicznych, w badaniu USG uwidoczniono bezechową, owalną strukturę o maksymalnym wymiarze 37 mm zlokalizowaną w okolicy zespolenia tętnicy nerki przeszczepionej z tętnicą biodrową zewnętrzną. Przepływ tętniczy w obrębie przeszczepu prawidłowy, zastoju moczu w nerce przeszczepionej nie stwierdzono. Rozpoznanie zbiornika chłonki (lymphocele) u opisanej chorej stanowi podstawę do:

W czasie pobrania narządów jamy brzusznej od dawcy z rozpoznaną śmiercią mózgu zewnętrzne schładzanie narządów należy rozpocząć:

Celem zmniejszenia liczby powikłań pooperacyjnych po jednoczesnym przeszczepieniu nerki i trzustki pobranych ze zwłok tego samego dawcy, związanych przede wszystkim z przeszczepieniem trzustki, narząd ten pobiera się zazwyczaj od młodych dawców, z niskim wskaźnikiem masy ciała. Przy kwalifikacji zmarłego dawcy trzustki uwzględnia się ponadto takie parametry, jak:

Do poradni transplantacyjnej została skierowana 58-letnia chora ze schyłkową niewydolnością nerek w przebiegu cukrzycy typu 1. Dwa lata wcześniej usunięto jej przeszczepioną na lewy talerz biodrowy nerkę, która była czynna przez 7 lat (dawcą narządu była siostra chorej, przyczyna utraty czynności nerki przeszczepionej nieznana). Chora obciążona jest ponadto chorobą wieńcową, migotaniem przedsionków i nadciśnieniem tętniczym. Wskaźnik masy ciała u chorej wynosi 28 kg/m². Ok. 6 miesięcy wcześniej wykonano u chorej stentowanie dwóch tętnic wieńcowych, zaś w badaniu USG Doppler naczyń kończyn dolnych stwierdzono u chorej niedrożność lewej żyły biodrowej zewnętrznej i wspólnej. Mając na uwadze brak możliwości przeszczepienia nerki od dawcy żywego, najlepszym rozwiązaniem terapeutycznym dla chorej jest:

U chorego z niewydolnością nerek na podłożu wrodzonej glomerulopatii - zespołu nerczycowego z mutacją nefryny (NPHS1):

Efekt działania 7-dniowej kuracji poliklonalnymi przeciwciałami (np. tymoglobuliny) na limfocyty krążące we krwi obwodowej może utrzymywać się:

Przeszczepienie nerki u chorego z atypowym zespołem hemolityczno-mocznicowym o podłożu genetycznym:

Najczęściej występującą chorobą rozrostową po transplantacji nerki u chorych < 10. roku życia jest potransplantacyjna choroba limfoproliferacyjna (PTLD). Powodem tego zjawiska jest:

U chorych, u których przyczyną niewydolności nerek był guz Wilmsa i u których po okresie odpowiedniej karencji przeszczepiono nerkę:

Jednoczesne stosowanie cyklosporyny oraz lowastatyny po transplantacji nerki może powodować:

Skojarzone przeszczepienie wątroby i nerki:
1) jest obciążone gorszym doraźnym rokowaniem (< 3. miesiąca po transplantacji), bo kwalifikowani chorzy są zazwyczaj obciążeni większą liczbą schorzeń towarzyszących niż biorcy pojedynczych przeszczepów;
2) wymaga silnej immunosupresji, w tym indukcji poliklonalnej;
3) poprawia rokowanie co do ryzyka odrzucania przeszczepu, bo wątroba działa jak „filtr immunologiczny” i u tych chorych bardzo rzadko dochodzi do rozwoju odrzucania, przy (planowo) ograniczonej immunosupresji;
4) jest zawsze skojarzone z okołotransplantacyjną plazmaferezą, nawet przy zgodności grup krwi;
5) jest możliwe tylko przy stosowaniu inhibitorów mTOR.
Prawidłowa odpowiedź to:

Podawanie inhibitora mTOR - sirolimusu:
1) powinno być rozpoczęte w dniu transplantacji, na kilka godzin przed reperfuzją;
2) powinno być odroczone o kilka tygodni po transplantacji, ze względu na gorsze gojenie ran;
3) powinno poprzedzać podanie dawki cyklosporyny o 2 godziny ze względu na interakcję farmakokinetyczną;
4) powinno być opóźnione w stosunku do podania dawki cyklosporyny o 4 godziny ze względu na interakcję farmakokinetyczną;
5) należy zacząć od dawki stosowanej dożylnie.
Prawidłowa odpowiedź to:

Rituksymab - monoklonalne przeciwciało anty-CD20 ma zastosowanie:

Stosowanie indukcji monoklonalnej (anty-IL2R) u chorych po transplantacji nerki i niskiego ryzyka immunologicznego u dzieci:

Czas zimnego niedokrwienia trzustki przed rozpoczęciem izolacji wysp nie powinien przekroczyć:

35-letni pacjent z cukrzycą typu pierwszego z częstymi hipoglikemiami wymagającymi asysty osoby trzeciej z progiem odczuwania glikemii poniżej 50 mg/dl. Stężenie kreatyniny 1,2 mg/dl, ale mikroalbuminuria 350 mg/dobę. Jaki zabieg będzie najlepszy dla tego chorego?

Powikłania po przeszczepieniu trzustki występują u około:

Najczęstszym sposobem przechowywania narządów jest:

Podczas przeszczepienia nerki zespolenie tętnicy nerkowej wykonuje się w większości przypadków do:

Do negatywnych skutków hipotermii wykorzystywanej do przechowywania narządów nie zalicza się:

W wyniku pobrania nerki od żywego dawcy celem przeszczepienia całkowity GFR dawcy obniża się średnio o:

Techniki wideoskopowe na świecie przy pobraniu nerki od dawcy żywego:

Cholangiocarcinoma jest współcześnie powszechnie akceptowanym wskazaniem do transplantacji wątroby, ponieważ odsetek 5-letniego przeżycia w wyselekcjonowanej grupie chorych wynosi 20-60%.

Najczęstszymi nowotworami de novo u biorców przeszczepu wątroby są:

Termin „dual liver transplantation” oznacza:

Współcześnie, najczęstszym wskazaniem do retransplantacji wątroby jest:

Najczęstszą lokalizacją potransplantacyjnej choroby limfoproliferacyjnej (PTLD) u biorców przeszczepu wątroby jest/są:

Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące nadostrego odrzucania (hyperacute rejection - HAR) po transplantacji wątroby:

Zgodnie z Ustawą z dnia 1 lipca 2005 r. o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów, sprzeciw w sprawie pobierania narządów wyraża się w postaci:

Diagnostyka trombofilii powinna być standardowym postępowaniem w kwalifikacji do przeszczepienia nerki, a na pewno jest bezwzględnie konieczna w przypadku pacjentów:
1) z nefropatią toczniową;
2) z wywiadem zakrzepicy żylnej lub zakrzepicy przetok tętniczo-żylnych;
3) z wywiadem nawracających zakażeń układu moczowego;
4) z wywiadem leczenia immunosupresyjnego;
5) kobiet z wywiadem poronień.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do czynników ryzyka rozwoju potransplantacyjnej choroby limfoproliferacyjnej (PTLD) zalicza się:
1) przeszczepienie u dzieci;
2) pozytywny status wirusologiczny EBV biorcy przy seropozytywnym statucie EBV dawcy;
3) polimorfizm genów dla interferonu gamma i interleukiny 2, prowadzący do ich obniżonej produkcji;
4) choroba podstawowa: HCV, AIH lub włóknienie torbielowate;
5) leczenie inhibitorami kalcyneuryny.
Prawidłowa odpowiedź to:

W opiece potransplantacyjnej biorcy wątroby z wywiadem raka wątrobowo-komórkowego (HCC) zaleca się wykonywanie następujących badań przesiewowych w kierunku nawrotu HCC:
1) oznaczeń stężenia alfafetoproteiny (AFP) w surowicy;
2) oznaczeń stężenia antygenu Ca19-9 w surowicy;
3) oznaczeń stężenia antygenu karcynoembrionalnego (CEA) w surowicy;
4) tomografii komputerowej jamy brzusznej i klatki piersiowej;
5) pozytonowej tomografii emisyjnej (PET).
Prawidłowa odpowiedź to:

Do czynników ryzyka inwazyjnej kandydozy u chorych po przeszczepieniu wątroby zalicza się:
1) konieczność prowadzenia dializoterapii bezpośrednio po transplantacji;
2) hipoglikemię;
3) retransplantację;
4) krwawienie do jamy otrzewnowej;
5) liczne przetoczenia preparatów krwiopochodnych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Otyłość po przeszczepieniu nerki jest czynnikiem ryzyka:
1) ostrego odrzucania śródmiąższowego;
2) powikłań sercowo-naczyniowych;
3) cukrzycy;
4) opóźnionej funkcji przeszczepu (DGF);
5) utraty przeszczepu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż nieprawdziwe stwierdzenie dotyczące nowotworu de novo w nerce przeszczepionej:

Do korzyści wynikających z zastosowania krwi obwodowej jako źródła przeszczepianych komórek krwiotwórczych należą:

W profilaktyce choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi (GvHD) po zabiegu allogenicznej transplantacji macierzystych komórek krwiotwórczych „złotym standardem” immunosupresji jest:

Do kryteriów Baltimore rozpoznania choroby weno-okluzyjnej wątroby (VOD) po allogenicznym przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych należą:

Do kryteriów diagnostycznych zespołu HUS/TTP po allotransplantacji macierzystych komórek krwiotwórczych nie należy:

75-letni chory po nieudanym przeszczepieniu nerki przed 4 laty, hemodializowany z dobrym dostępem naczyniowym do dializy, bez istotnych obciążeń kardiologicznych, z prawidłowym badaniem ECHO serca, niepalący, zgłosił się do kwalifikacji do powtórnego przeszczepienia nerki. Chory przed 2 laty przeszedł radioterapię i przednią resekcję odbytnicy z powodu raka o zaawansowaniu T2N1M0 z radykalnym wycięciem zmiany i następową chemioterapią. W wykonanych badaniach obrazowych, włącznie z PET nie stwierdza się obecnie zmian wtórnych. W tej sytuacji należy:

Chirurdzy z jednego z polskich ośrodków transplantacyjnych są w trakcie pobrania wątroby. Ocenili narząd jako przydatny do przeszczepienia. Który spośród chorych oczekujących na planowe przeszczepienie wątroby, zgodnych immunologicznie i kompatybilnych anatomicznie z pobranym narządem, powinien otrzymać przeszczep?

Przeciwwskazaniem bezwzględnym biorcy do przeszczepienia płuc jest:

Lekiem z wyboru w terapii choroby CMV jest:

Wskazaniem do odstawienia steroidoterapii u biorców przeszczepu nerki jest:

Zgodnie z zasadami określonymi w obwieszczeniu MZ z dn. 9.08.2010 r. w sprawie kryteriów i sposobu stwierdzania nieodwracalnego zatrzymania krążenia, okres obserwacji po zakończeniu nieskutecznej resuscytacji krążeniowo-oddechowej (tj. okres asystolii lub rozkojarzenia elektromechanicznego oraz braku spontanicznej fali tętna na tętnicach szyjnych lub udowych) musi trwać
co najmniej:

Typowanie tkankowe nie jest konieczne przy przeszczepieniu:

W badaniu USG nerki przeszczepionej powiększenie wymiarów graftu i obniżenie echogeniczności piramid rdzenia nerki są objawami obserwowanymi u badanych w:

40-letni chory dializowany od 10 lat z powodu niewydolności nerek o nieznanej przyczynie, dwukrotnie był poddany zabiegowi przeszczepienia nerki (przed 8 i 5 laty). Za każdym razem czynność nerki ustawała po 3 miesiącach. Badanie histopatologiczne pierwszej przeszczepionej nerki wykazało obecność zakrzepów w pojedynczych kapilarach kłębuszków. Wskaż badania, które należy wykonać przed planowanym trzecim przeszczepem, aby zapobiec kolejnej utracie nerki:

U pacjenta ze schyłkową niewydolnością nerek na tle mikroangiopatii zakrzepowej wywołanej mutacją genu kodującego czynnik H układu dopełniacza zaleca się:

Przed podaniem tymoglobuliny zaleca się:

W rozległej martwicy moczowodu konieczne jest leczenie operacyjne polegające na:
1) wycięciu martwiczego odcinka moczowodu i ponownym zespoleniu z pęcherzem moczowym oraz założeniu cewnika odbarczającego;
2) wycięciu martwiczego odcinka moczowodu i ponownym zespoleniu z własnym moczowodem koniec do boku oraz założeniu cewnika odbarczającego;
3) wycięciu martwiczego odcinka moczowodu i ponownym zespoleniu z kikutem własnego moczowodu koniec do końca, w przypadku gdy pacjent nie ma własnych nerek oraz założeniu cewnika odbarczającego;
4) wycięciu martwiczego odcinka moczowodu i ponownym zespoleniu z własnym moczowodem koniec do końca oraz założeniu cewnika odbarczającego. Jeśli pacjent ma własne nerki należy spodziewać się, że może dojść do wodonercza lub roponercza nerki własnej;
5) wycięciu martwiczego odcinka moczowodu i rekonstrukcji moczowodu za pomocą płata Boariego oraz założeniu cewnika odbarczającego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Właściwości osteoindukcyjne (kościotworzenie) biostatycznych przeszczepów kostnych związane są z obecnością w przeszczepie:
1) osteoblastów;
2) osteoklastów;
3) białek morfogenetycznych kości;
4) kolagenu;
5) hydroksyapatytu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Podejrzenie ostrego odrzucania zależnego od przeciwciał można postawić gdy stwierdza się:
1) obecność DSA w krążeniu biorcy;
2) obecność złogów C4d w kapilarach okołocewkowych;
3) cechy morfologiczne typu ATN, PTC-itis, glomerulitis i/lub zmiany o typie v3.
Prawidłowa odpowiedź to:

Największe ryzyko ostrego odrzucania przeszczepionej nerki występuje w okresie:

Dużego stopnia ryzyko nawrotu choroby własnych nerek w nerce przeszczepionej nie dotyczy następujących jednostek chorobowych:
1) pierwotne, ogniskowe, segmentalne szkliwienie kłębuszków nerkowych;
2) wtórne, ogniskowe, segmentalne szkliwienie kłębuszków nerkowych;
3) zakrzepowa plamica małopłytkowa;
4) pierwotna oksaloza i nadmierne wydalanie szczawianów z moczem;
5) wielotorbielowatość nerek.
Prawidłowa odpowiedź to:

Lek immunosupresyjny, który jako pierwszy został zastosowany pod koniec lat 50-tych to:

Do najczęściej przeszczepianych narządów i tkanek na świecie należy/ą:

Jaką zaproponujesz immunosupresję 49-letniemu pacjentowi ze stosowanym mechanicznym wspomaganiem lewej komory w przebiegu skrajnie ciężkiej, pozawałowej niewydolności serca, z cukrzycą t. 2 leczoną insuliną, niewydolnością nerek w stadium 2?

Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące stosowania statyn po transplantacji serca:

40-letnia pacjentka pół roku po transplantacji nerki ma otrzymać tymoglobulinę. W związku z możliwością działań niepożądanych, wskazane jest postępowanie profilaktyczne, ale nie zaleca się:

Wskaż zdanie fałszywe:

Obliczono, że skrócenie długości życia po transplantacji serca przez chorobę tętnic wieńcowych i nowotwory wywołane paleniem tytoniu wynosi prawie 4,5 roku, nawet jednak całkowite wyeliminowanie tego nałogu nie spowoduje obniżenia ryzyka choroby nowotworowej do poziomu populacji ogólnej, wobec konieczności utrzymywania terapii immunosupresyjnej do końca życia pacjenta.

Złe wyniki interwencji chirurgicznych i ograniczona dostępność narządów do retransplantacji powodują, że zabiegi przezskórne na tętnicach wieńcowych przeszczepionego serca podejmowane są, poza wskazaniami klasycznymi, również w przypadku typowych wskazań do pomostowania chirurgicznego, np. w chorobie pnia głównego lewej tętnicy wieńcowej, czy w chorobie wielonaczyniowej.

Zwiększone ryzyko wystąpienia infekcji CMV obserwuje się:
1) w okresie pierwszych 10 dni po zabiegu transplantacji;
2) w przypadku przeszczepienia narządu pochodzącego od dawcy CMV seronegatywnego biorcy CMV seropozytywnemu;
3) ryzyko to jest większe podczas stosowaniu ATG w leczeniu procesu ostrego odrzucania w porównaniu ze stosowaniem ATG w leczeniu indukcyjnym w przypadku D+R+;
4) ryzyko to jest większe u biorców przeszczepu płuca w porównaniu z biorcami przeszczepu nerkowego;
5) ryzyko to jest większe u biorców wątroby w porównaniu z biorcami jelita.
Prawidłowa odpowiedź to:

W leczeniu choroby CMV należy zastosować:
1) gancyklovir dożylnie w leczeniu choroby o bardzo ciężkim przebiegu;
2) gancyklovir dożylnie lub valgancyclovir doustnie w leczeniu choroby o łagodnym przebiegu;
3) gancyklovir w postaci doustnej;
4) leczenie powinno trwać 7 - 10 dni;
5) w przypadku oporności na gancyklovir należy rozważyć zastosowanie foscarnetu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Głównymi objawami niepożądanymi rapamycyny są:

Nawrót nefropatii cukrzycowej do przeszczepionej nerki:

Nadciśnienie tętnicze po transplantacji nerki może być skutkiem:

Które stwierdzenie dotyczące zakażenia układu moczowego po przeszczepieniu nerki jest prawdziwe?

Skala P-PASS (preprocurement pancreas allocation suitability score) pozwala obiektywnie ocenić potencjalnego dawcę jako dawcę trzustki. Poniżej podano kilka parametrów dawcy:
1) wiek;
2) masa ciała;
3) czas pobytu w OIT;
4) poziom sodu w surowicy dawcy;
5) poziom lipazy w surowicy dawcy;
6) poziom amylazy w surowicy dawcy;
7) dawka podawanych amin presyjnych;
8) poziom hemoglobiny glikowanej.
Które z powyższych parametrów potencjalnego dawcy trzustki zostały uwzględnione w skali P-PASS?

W przypadku rozpoznania pęknięcia nerki przeszczepionej należy:

Nowym lekiem, który z dobrymi wynikami jest wprowadzany do leczenia odrzucania zależnego od przeciwciał przeszczepów trzustki oraz nerki jest bortezomib. Jest to inhibitor:

W przypadku przeszczepienia nerki i trzustki powinno się stosować leczenie indukcyjne:

Do glomerulopatii najczęściej nawracających do przeszczepionej nerki należy:

W której z wymienionych sytuacji można pobrać nerkę do transplantacji?

Alloprzeszczep to przeszczepienie narządu:

Określenie Carrel patch związane jest z:

Wzór Cockcrofta-Gaulta stosuje się do obliczenia:

Wystarczającym kryterium kwalifikacji chorego z ostrą niewydolnością wątroby po zatruciu paracetamolem do przeszczepienia wątroby wg King’s College Hospital jest:

Banki tkanek i komórek zajmują się przygotowaniem, konserwacją i dystrybucją takich przeszczepów jak:
1) rogówka;
2) tkanka kostna;
3) ścięgno;
4) owodnia;
5) zastawki serca.
Biostatycznymi przeszczepami tkankowymi spośród wymienionych są:

Nadostre odrzucanie przeszczepionej nerki:

Do nowotworów umożliwiających pobranie narządów należą:

Zmniejszona częstość i nasilenie epizodów ostrego odrzucania komórkowego występuje w grupie chorych, u których:

W onkogenezie u biorców przeszczepów narządowych biorą udział:

Dobór dawcy i biorcy w zakresie antygenów zgodności tkankowej i ujemna próba krzyżowa są wymagane przy pierwszym przeszczepieniu następujących narządów:

Przeciwciała produkowane są przez:

Przeciwwskazaniem do podania surowicy antylimfocytarnej - ATG nie jest:

Wskazaniem do konwersji z cyklosporyny na takrolimus po transplantacji serca jest/są:

Czynnikami ryzyka rozwoju niewydolności nerek po transplantacji serca są:
1) płeć męska;
2) ilość lat po transplantacji szczególnie u pacjentów przyjmujących leki z grupy inhibitorów kalcyneuryny;
3) funkcja nerek przed transplantacją;
4) nadciśnienie tętnicze;
5) waskulopatia tętnic wieńcowych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród rożnych możliwości interwencji zmierzających do ograniczenia występowania przewlekłej niewydolności nerek u chorych w odległym okresie po przeszczepieniu serca leczonych cyklosporyną-A należy rozważyć następujące opcje, z wyjątkiem zastąpienia:

W stosunku do którego nowotworu obowiązuje krótszy niż 5-letni czas karencji od jego wyleczenia do przeszczepienia nerki?