Egzamin PES / Onkologia kliniczna / wiosna 2010

Lekiem cytotoksycznym najczęściej wykorzystywanym w ramach leczenia skojarzonego z napromienianiem w sekwencji jednoczesnej w przypadku raka płaskonabłonkowego jest cisplatyna. Teoretyczne uzasadnienie podawania cisplatyny stanowi:

Według obecnej wiedzy, podstawowe korzyści wynikające z kojarzenia radioterapii z cetuksymabem w porównaniu do jednoczesnej chemioterapii u chorych na płaskonabłonkowe raki narządów głowy i szyi, obejmują:

Warunkiem uzyskania korzyści terapeutycznej w postaci wydłużenia czasu przeżycia po skojarzeniu cetuksymabu ze standardową chemioterapią u chorych na płaskonabłonkowego raka narządów głowy i szyi, jest:

Przeciwciała monoklonalne cetuksymab i trastuzumab zaliczane są do leków charakteryzujących się:

Wskazaniem do uzupełniającej radiochemioterapii po pierwotnym radykalnym leczeniu chirurgicznym z powodu raka jamy ustnej, jest stwierdzenie w badaniu patomorfologicznym:

Kojarzenie fluorouracylu z napromienianiem w sekwencji jednoczesnej może być uzasadnione:

54-letni mężczyzna został przyjęty do szpitala z objawami niepełnej niedrożności przewodu pokarmowego. W badaniu KT jamy brzusznej stwierdzono guz wstępnicy oraz 2 przerzuty w lewym płacie wątroby wielkości 1,0 i 1,5 cm, które uznano za zmiany resekcyjne. W badaniu histologicznym guza stwierdzono utkanie gruczolakoraka G2. Optymalne postępowanie powinno polegać na:

U 36-letniej chorej na raka piersi (T1N0, G3, ER/+/, PgR/+/, HER-2/+3/) po 2 latach leczenia uzupełniającego tamoksyfenem stwierdzono w mózgu pojedynczy przerzut wielkości 2,2 cm (płat czołowy). Właściwe postępowanie u tej chorej powinno polegać na:

Wśród wymienionych nowotworów narządu rodnego, wrażliwość na leczenie hormonalne wykazuje:

U 31-letniej kobiety stwierdzono ciążę powikłaną zaśniadem groniastym całkowitym. Po opróżnieniu macicy z zaśniadu należy:

U 57-letniego chorego na raka jelita grubego (G3, pT3, pN1, M0), po 5-miesięcznym okresie od chirurgicznego leczenia i uzupełniającej chemioterapi (oksaliplatyna, fluorouracyl i leukoworyna) oraz z utrzymującymi się objawami polineuropatii, doszło do rozsiewu do płuc i wątroby. Metodą bezpośredniego sekwencjonowania stwierdzono mutację w genie KRAS i prawidłową postać BRAF, a w badaniu immunohistochemicznym odnotowano znaczną ekspresję EGFR (w 75% komórek). Właściwą metodą leczenia u tego chorego może być:

Spośród wymienionych leków o działaniu ukierunkowanym molekularnie do leczenia więcej niż jednego nowotworu, zarejestrowano:

Optymalnym schematem profilaktyki nudności i wymiotów u 36-letniej chorej na raka jajnika leczonej cisplatyną w skojarzeniu z paklitakselem, jest:

U 45-letniego chorego w dobrym stanie ogólnym rozpoznano zespół żyły głównej górnej (ZŻGG). Objawy ZŻGG narastały w okresie 6 miesięcy. W badaniu KT klatki piersiowej stwierdzono obecność guza płuca i powiększenie węzłów chłonnych śródpiersia. Optymalne postępowanie u tego chorego powinno polegać na:

W krajach wysoko rozwiniętych, drugą, najczęstszą - po inhalacji dymem tytoniowym - przyczyną zachorowań na raka płuca jest ekspozycja na:

Czułość i swoistość w rozpoznaniu raka płuca dla ultrasonografii wewnątrzoskrzelowej (EBUS) wynosi odpowiednio:

Rak płaskonabłonkowy płuca obejmuje następujace podtypy, z wyjątkiem:

Ryzyko rozwoju popromiennego zapalenia płuc u chorych poddanych napromienianiu z powodu raka płuca zależy od:
1) wieku;         4) stanu sprawności;
2) napromienianej objętości;     5) stosowania chemioterapii.
3) wysokości dawki całkowitej;
Prawidłowa odpowiedź to:

Zależność między efektem terapeutycznym i typem histologicznym niedrobnokomórkowego raka płuca w leczeniu paliatywnym pierwszej linii potwierdzono dla:

Zasadniczym mechanizmem działania pemetreksedu stosowanego między innymi w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca, jest hamowanie:

Nowotwory o nieznanym umiejscowieniu pierwotnym:

Typową cechą gwiaździaka włosowatokomórkowego w obrazie KT i MR nie jest:

W glejakach naciekających WHO II można odstąpić od pooperacyjnej radioterapii w przypadku:

Radiochemioterapia z temozolomidem w stosunku do samodzielnej radioterapii glejaka wielopostaciowego po resekcji chirurgicznej:

Pozytywnym czynnikiem rokowniczym w anaplastycznych skąpodrzewiakach jest:

Wskazania do napromieniania osi mózgowo-rdzeniowej w przypadku nowotworów ośrodkowego układu nerwowego obejmują rozpoznanie:

W przypadku guzów pnia mózgu, prawidłowym postępowaniem jest:

Informacje epidemiologiczne dotyczące raka płuca w Polsce wskazują na:

U 65-letniego mężczyzny stwierdzono wysięk w jamie opłucnej. W badaniu KT klatki piersiowej stwierdzono nacieczenie opłucnej lewego płuca z rozległym naciekaniem śródpiersia. Torakoskopia wykazała obecność licznych, zlewających się ze sobą nacieków na opłucnej ściennej. Na podstawie biopsji rozpoznano nabłonkowatą postać międzybłoniaka. Chory jest w dobrym stanie ogólnym (PS 1), ma niewielką duszność wysiłkową i umiarkowane bóle w klatce piersiowej. W opisanej sytuacji należy rozważyć:

U 66-letniej chorej nasiliła się duszność w przebiegu zaawansowanego płaskonabłonkowego raka prawego płuca. W badaniu bronchoskopowym stwierdzono znacznego stopnia zwężenie głównego oskrzela po prawej stronie, a w badaniu radiologicznym klatki piersiowej ujawniono niedodmę całego płuca, spośród której wyodrębnia się masa guzowowęzłowa w okolicy wnęki. Chora wcześniej otrzymała 4 cykle chemioterapii zawierającej cisplatynę i gemcytabinę, co pozwoliło uzyskać stabilizację zmian w okresie 5 miesięcy. Postępowaniem z wyboru w tej sytuacji jest:

Spośród wymienionych twierdzeń prawdziwe w odniesieniu do badań przesiewowych w kierunku raka piersi są:
1) według europejskich zaleceń optymalnym wiekiem rozpoczęcia przesiewowych badań mammograficznych jest 40 lat;
2) u kobiet poniżej 40. roku życia zaleca się wykonywanie co 3 lata ultrasonograficznego badania piersi;
3) regularne samobadanie piersi znacznie zwiększa skuteczność obrazowych badań przesiewowych;
4) czułość mammografii jest większa u nosicielek mutacji genu BRCA1;
5) w przesiewowych badaniach mammograficznych w Polsce uczestniczy około 70% zaproszonych kobiet.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 69-letniej chorej z rozpoznaniem przewodowego raka piersi przeprowadzono oszczędzający zabieg chirurgiczny wraz z biopsją węzła wartowniczego. W pooperacyjnym badaniu histopatologicznym stwierdzono guz wielkości 1,8 cm, nieobecność przerzutów w węźle wartowniczym, cechę G2, ekspresję ER 6/7 i PgR 5/7 oraz HER2 1+. W tej sytuacji, obok radioterapii, zalecanym postępowaniem jest:

Względnym wskazaniem do profilaktycznej amputacji piersi jest:
1) dziedziczna mutacja genu BRCA1 lub BRCA2;
2) obecność rozległych zmian typu DCIS w przeciwległej piersi;
3) obecność zrazikowego raka przewodowego;
4) silne obciążenie rodzinne rakiem piersi;
5) nasilone zmiany dysplastyczne w obu piersiach.
Prawidłowa odpowiedź to:

Najczęściej występującą w Polsce chorobą nowotworową układu limfoidalnego - spośród niżej wymienionych - jest:

Delecja krótkiego ramienia chromosomu 17 (del 17p13) w przypadku przewlekłej białaczki limfocytowej:
1) stanowi wskazanie do niezwłocznego wdrożenia chemioterapii;
2) jest niepomyślnym czynnikiem rokowniczym dla przeżycia;
3) jest negatywnym czynnikiem predykcyjnym dla odpowiedzi na chemioterapię;
4) jest konsekwencją wczesnego zastosowania chemioterapii wielolekowej;
5) stanowi wskazanie do rozważenia kwalifikacji chorego do allotransplantacji komórek krwiotwórczych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Następujące parametry kliniczne mają niepomyślne znaczenie rokownicze w przypadku zaawansowanego chłoniaka Hodgkina:
1) wiek ≥ 45 lat;
2) płeć męska;
3) IV stopień zaawansowania klinicznego;
4) stężenie albumin w surowicy < 4 g/dl;
5) stężenie hemoglobiny < 10.5 g/dl;
6) leukocytoza ≥ 15 G/l;
7) limfopenia < 0.6 G/l.
Prawidłowa odpowiedź to:

Optymalnym leczeniem pierwszej linii w przypadku chłoniaka rozlanego z dużych komórek B, typu komórek z ośrodków rozmnażania (Germinal Center B-cell-like), w stopniu zaawansowania klinicznego II-IV, z liczbą niepomyślnych czynników rokowniczych mniejszą niż 3, jest:

Spośród wymienionych czynników niekorzystne znaczenie predykcyjne dla chemioterapii zaawansowanego/uogólnionego raka pęcherza moczowego ma:

Sorafenib:

Rokowanie w czerniaku skóry zależy przede wszystkim od:

Chory 78-letni zgłosił się do konsultacji onkologicznej ze skierowaniem od urologa, który rozpoznał niezaawansowanego raka gruczołu krokowego (T2a, Gleason 5, PSA 6,45) i zdecydował jedynie obserwację chorego oraz okresowe kontrole poziomu PSA (strategia watch and wait). W przypadku progresji zaplanowano hormonoterapię. Celem hormonoterapii opóźnionej jest:

Chora 63-letnia z rozpoznaniem raka jajnika lewego w stopniu zaawansowania Ic o złośliwości histologicznej G2 i po radykalnym zabiegu operacyjnym, powinna:

Istnieją różne systemy oceny klinicznej czerniaka. Wśród nich najpopular-niejsze to system ABCD(E) oraz Glasgow. W przypadku pierwszej ze skal prawdziwe są wszystkie wymienione niżej informacje, z wyjątkiem:

Biopsja aspiracyjna cienkoigłowa tarczycy może wyróżnić następujące typy rozpoznań:

Nieprawdziwym zdaniem na temat nowotworów podścieliskowych przewodu pokarmowego (GIST) jest, że:

Nowotwór stanowi około 50-85% wszystkich raków tarczycy. Szerzy się głównie drogą naczyń chłonnych. Przerzuty wewnątrzgruczołowe i do regionalnych węzłów chłonnych w chwili operacji stwierdza się u 30-80% chorych. W tym typie raka zdarza się tzw. mikrorak, który cechuje dobre rokowanie. Podstawowym leczeniem jest operacja, ale z uwagi na częsty wychwyt radioaktywnego izotopu jodu (około 70% wszystkich tego typu raków) możliwe jest jego uzupełniające stosowanie. Rokowanie w tym nowotworze jest dobre, przeżycie 10-letnie u chorych operowanych radykalnie i leczonych uzupełniająco wynosi ponad 90%. Powyższy opis dotyczy:

U 70-letniego chorego z nowym rozpoznaniem przewlekłej białaczki limfocytowej należy zawsze wykonać badanie cytogenetyczne szpiku, ponieważ wynik badania decyduje o wyborze metody leczenia koniecznego do włączenia w podeszłym wieku możliwie najszybciej. Wymienione twierdzenia są:

U 62-letniego chorego z rozpoznaniem szpiczaka plazmocytowego bez przeciwwskazań do autologicznego przeszczepienia macierzystych komórek krwiotwórczych standardowym leczeniem pierwszej linii może być:
1) melfalan z prednizonem;
2) wielolekowa chemioterapia według schematu VAD;
3) melfalan z prednizonem i talidomidem;
4) cyklofosfamid, talidomid i deksametazon;
5) cyklofosfamid w monoterapii.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 30-letniego chorego z rozpoznaniem DLBCL, bez chorób towarzyszących i z 4 obciążającymi czynnikami rokowniczymi, według Międzynarodowego Indeksu Prognostycznego (IPI) należy zastosować:
1) 6-8 cykli według schematu R-CHOP, a w razie stwierdzenia progresji choroby w trakcie oceny po 3 cyklu leczenia należy chorego niezwłocznie poddać wysokodawkowanej chemioterapii wspomaganej przeszczepieniem autologicznych macierzystych komórek krwiotwórczych (ASCT);
2) 6-8 cykli według schematu R-CHOP, a wysokodawkowaną chemioterapię wspomaganą ASCT należy przeprowadzić w razie chemiowrażliwego nawrotu choroby;
3) 6-8 cykli według schematu R-CHOP, a wysokodawkowaną chemioterapię wspomaganą ASCT rozważyć opcjonalnie jako konsolidację leczenia po osiągnięciu całkowitej remisji chłoniaka;
4) 6-8 cykli według schematu R-CHOP, a ze względu na wysokie ryzyko nawrotu skonsolidować leczenie 2-3 cyklami immunochemioterapii według programu R-DHAP lub R-ICE;
5) 6-8 cykli według schematu R-CHOP, a w razie nawrotu choroby chorego zakwalifikować do leczenia z zastosowaniem przeszczepienia allogenicznych macierzystych komórek krwiotwórczych.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 55-letniego chorego bez współwystępujących chorób rozpoznano chłoniaka z komórek płaszcza. Powszechnie stosowaną metodą leczenia pierwszej linii jest:

Spośród twierdzeń dotyczących chłoniaka rozlanego z dużych komórek B (DLBCL) prawdziwe jest, że:

Zakwalifikuj do korzystnej i niekorzystnej grupy rokowniczej chorych z ostrą białaczką/chłoniakiem limfoblastycznym:
Czynniki rokownicze  Chory 1  Chory 2  Chory 3  Chory 4
WBC (w uL)  8000  40000  125000  7000
Wiek (lata)  35  20  30  30
Immunofenotyp  pre-pre-B-cell  B-cell  T-cell  Pre B-cell
CD10 (tak/nie)  Tak  Nie  Nie  Tak
Cytogenetyka  Hiperdiploidia  t(8;14)  bez zmian  t (9;22)
Wynik chemioterapii Całkowita remisja Częściowa remisja  Całkowita remisja  Częściowa remisja
indukującej remisję

U chorej z rakiem szyjki macicy w stopniu I b2, optymalnym sposobem postępowania terapeutycznego nie jest:
1) radiochemioterapia;
2) radykalne wycięcie macicy;
3) radioterapia;
4) chemioterapia;
5) radykalne wycięcie macicy z następową radioterapią.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 25-letniej kobiety w 5 miesięcy po porodzie rozpoznano liczne guzki w obu płucach. W obu jajnikach uwidoczniono w badaniu USG torbiele. W pierwszej kolejności należy podejrzewać:

Spośród wymienionych chorób wzrost markera Ca 125 może występować w przebiegu:

Do rozpoznania przetrwałej choroby trofoblastycznej niezbędne jest wykonanie badania:
1) stężenia HCG;         4) histologicznego wyskrobin z macicy;
2) urograficznego;         5) rentgenograficznego klatki piersiowej.
3) ultrasonograficznego przez pochwę;
Prawidłowa odpowiedź to:

We wczesnych stopniach klinicznych raka jajnika najczęściej przerzuty do węzłów chłonnych lokalizują się w węzłach:

U chorej z rozpoznaniem mięsakoraka macicy w II stopniu zaawansowania klinicznego, optymalnym sposobem leczenia uzupełniającego jest:

Grupę nowotworów zarodkowych o niekorzystnym rokowaniu według International Germ Cell Cancer Cooperative Group (IGCCCG) wyróżniają następujące czynniki:
1) AFP >10 000 ng/ml lub ß-HCG > 50 000 mjm./ml lub LDH > 10 x N;
2) guz pierwotny w śródpiersiu;
3) guz pierwotny w przestrzeni zaotrzewnowej;
4) przerzuty w płucach;
5) guz pierwotny w jądrze lub przestrzeni zaotrzewnowej i przynajmniej jeden z wymienionych:
(a) przerzuty w mózgu, wątrobie lub kościach
(b) AFP > 10 000 ng/ml lub ß-HCG > 50 000
mjm./ml lub LDH > 10 x N
Prawidłowa odpowiedź to:

Prawdziwymi twierdzeniami na temat czynników pobudzających rozwój kolonii granulocytowych (G-CSF), są:
1) G-CSF to cytokina regulująca wytwarzanie i uwalnianie do krwi dojrzałych granulocytów obojętnochłonnych;
2) po podaniu G-CSF często występują działania niepożądane takie jak objawy pseudogrypowe i bóle kostne i mięśniowe;
3) u chorego, u którego po pierwszym kursie chemioterapii wystąpiła gorączka neutropeniczna, należy rozważyć zastosować G-CSF po drugim kursie chemioterapii;
4) stosowanie G-CSF 10-krotnie zwiększa ryzyko wystąpienia zespołu mielodysplastycznego;
5) stosowanie G-CSF 2-krotnie zwiększa ryzyko wtórnych nowotworów niehematologicznych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Stopień zaawansowania klinicznego u chorego z rakiem jądra: T2 N3 M1 z licznymi zmianami w płucach oraz AFP 6000 mjm/ml,
ß-HCG 4000 ng/ml i LDH 2 x N wynosi:

U 75-letniej chorej rozpoczynającej leczenie kapecytabiną z powodu rozsianego raka piersi (przerzuty do kości i płuc), jako profilaktykę p/wymiotną należy zastosować:

Temsyrolimus:

Do najczęstszych powikłań leczenia radioizotopem samarem zaliczamy:

U 60-letniej chorej rozpoznano uogólnionego raka neuroendokrynnego jelita grubego. W scyntygrafii receptorowej stwierdzono wzmożony wychwyt w wątrobie i płucach (IV i III klasa intensywności gromadzenia znacznika) oraz wskaźnik proliferacji Ki67 5%. Właściwym postępowaniem jest:

Prawidłową informacją na temat zespołu rakowiaka jest, że:
1) we wstępnej diagnostyce użyteczne jest oznaczanie wydalania kwasu
5-hydroksyindolooctowego w przeprowadzonej 2-krotnie dobowej zbiórce moczu;
2) nadmierne wytwarzanie serotoniny z tryptofanu może doprowadzić do niedoborów niacyny;
3) stwierdza się wysokie wartości chromograniny A w surowicy;
4) leczeniem z wyboru są analogi somatostatyny;
5) przerzuty najczęściej stwierdza się w wątrobie.
Prawidłowa odpowiedź to:

Chory 75-letni operowany był z powodu guza nerki. Guz zlokalizowany był w górnym biegunie nerki (średnica 1 cm). Wykonano radykalną operację (nefrek-tomia i adrenelektomia) i w badaniu histologicznym stwierdzono raka jasnokomórkowego bez przerzutów do węzłów chłonnych. W leczeniu uzupełniającym zalecane jest zastosowanie:
1) radioterapii;
2) sorafenibu;
3) immunoterapii z zastosowaniem wysokich dawek interleukiny-2;
4) temsyrolimusu;
5) obserwacji.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród twierdzeń na temat raka z komórek Merkla prawdziwe jest, że wspomniany nowotwór:
1) należy do guzów neuroendokrynnych;
2) występuje przede wszystkim u osób młodych;
3) jest pierwotnie umiejscowiony najczęściej na głowie i szyi;
4) jest łagodny i ma dobre rokowanie;
5) ma ognisko pierwotne umiejscowione najczęściej na tułowiu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród wymienionych nieprawidłowości u chorych na szpiczaka plazmocytowego nie występuje:

Prawdziwym twierdzeniem w odniesieniu do częstości występowania białaczek jest, że:

Przyczynami nabytego zwiększenia stężenia kwasu moczowego w surowicy są:

Spośród twierdzeń na temat choroby Hodgkina nieprawdziwe jest, że:

W odniesieniu do krioglobulin prawdziwe jest, że:

Wśród wymienionych twierdzeń na temat skojarzonego leczenia miejscowo zaawansowanego raka odbytnicy nieprawdziwe jest, że:

Umiejscowienie w proksymalnej części okrężnicy, niski stopień zróżnicowania histologicznego, szybki wzrost miejscowy z niewielką tendencją do tworzenia przerzutów odległych oraz niewrażliwość na fluorouracyl, charakteryzuje większość raków jelita grubego w rodzinach z zespołem:

Cetuksymab jest monoklonalnym przeciwciałem o działaniu blokującym:

Chory 52-letni z rozpoznaniem raka wątrobowokomórkowego został zdyskwalifikowany od radykalnego leczenia chirurgicznego. Zastosowano termoablację zmian przerzutowych w wątrobie, ale stwierdzono progresję zmian w wątrobie. Obecnie stwierdza się stan sprawności 1 wg WHO, nieobecność wodobrzusza i encefalopatii, stężenie AFP 3370 ng/ml, stężenie albumin 2,9 mg/dL, stężenie bilirubiny 1,8 mg/dL oraz wydłużenie czasu protrombinowego o 5 sekundy ponad normę. Chorego należy zakwalifikować do:

Chora 55-letnia, w bardzo dobrym stanie sprawności i bez współwystępowania innych chorób, została poddana przed 28 dniami hemikolektomii prawostronnej z powodu raka okrężnicy w stopniu pT3 pN1 M0. Chorą należy zakwalifikować do:

Wśród wymienionych twierdzeń na temat celowanego leczenia zaawansowanego raka jelita grubego nieprawdziwe jest, że:

U 35-letniego chorego rozpoznano raka okrężnicy zstępującej. W wywiadzie rodzinnym ujawniono u jego matki zachorowanie na raka okrężnicy w wieku 45 lat oraz na raka trzonu macicy w wieku 60 lat. Dziadek ze strony matki zmarł z powodu raka jelita grubego w wieku 55 lat. U 38-letniej siostry chorego w przeprowadzonej w ostatnim czasie przesiewowej kolonoskopii rozpoznano raka
odbytnicy w I stopniu zaawansowania klinicznego bez obecności dodatkowych polipów jelita grubego. Zachorowanie u omawianego chorego wynika z:

Zgodnie z zaleceniami dotyczącymi leczenia uzupełniającego raka piersi z St. Gallen 2009, wskazaniem do hormonoterapii jest ekspresja receptorów estrogenowych:

Systemowe leczenie neoadiuwantowe u chorych na raka piersi w stopniu T3N0-1M0 ma na celu przede wszystkim:

Zastosowanie klasyfikacji prognostycznej według Child-Pugh powinno być brane pod uwagę przy podejmowaniu decyzji terapeutycznych u chorych na:

Chorzy na raka płuca odnoszą korzyść z elektywnego napromieniania ośrodkowego układu nerwowego w przypadku:

Najgorzej rokującym typem histologicznie międzybłoniaka opłucnej jest:

Limfadenektomia D2 u chorych operowanych z powodu raka żołądka zależy od lokalizacji guza i obejmuje wyłącznie grupy węzłów chłonnych krzywizny mniejszej oraz większej żołądka. Przedstawione twierdzenia są:

U 54-letniego mężczyzny z rozpoznaniem rozsianego raka odbytnicy leczonego irynotekanem po kolejnym kursie chemioterapii wystąpiła uporczywa i obfita biegunka oraz trwające przez kilka dni wymioty. Konsekwencją tych objawów było wystąpienie niewydolności nerek. Spośród wymienionych objawów lub wyników badań laboratoryjnych, nie potwierdza rozpoznania powikłania:

Przyczynami hipokaliemii jest:

Jedną z najczęstszych przyczyn pozaszpitalnych zapaleń płuc o przyczynie bakteryjnej jest infekcja wywołana:

W niedokrwistości z niedoboru żelaza nie występuje:

Powikłaniem leczenia prednizonem nie jest:

Objawem hiperkalcemii nie jest:

Przyczyną kwasicy nieoddechowej nie jest:

W leczeniu zapaleń płuc wywołanych Chlamydia pneumoniae nie stosuje się:

Leczenie hiperurykemii polega na:

Tzw. małopłytkowość rzekoma:

W badaniu klinicznym III fazy oceniającym skuteczność gemcytabiny i erlotynibu w porównaniu do gemcytabiny i placebo w zaawansowanym raku trzustki (Moore i wsp J Clin Oncol 2007), poprawa mediany czasu przeżycia i 1-rocznego prawdopodobieństwa przeżycia, wynosiła odpowiednio:

U 45-letniego chorego w dobrym stanie ogólnym rozpoznano gwiaździaka typu gemistocytarnego lewego płata skroniowego (II stopień złośliwości wg WHO) o wymiarach 2,6 x 3,1 cm, dobrze wzmacniającego kontrast w badaniu rezonansu magnetycznego. U chorego należy rozważyć następujące postępowanie:

U 69-letniego chorego rozpoznano raka płaskonabłonkowego płuca w stopniu zaawansowania T2N2M1 (przerzuty - płuca i wątroba). Chory otrzymał leczenie pierwszej linii - 4 cykle chemioterapii z udziałem cisplatyny i winorelbiny. Uzyskano 5-miesięczną odpowiedź częściową, a następnie zaobserwowano progresję wcześniej opisywanych ognisk przerzutowych. Chory pozostaje w stopniu sprawności 0, bez znaczącego ubytku masy ciała i z prawidłową czynnością wątroby oraz nerek. Spośród wymienionych metod postępowania zalecana jest:

Białko kodowane przez gen BRCA1 uczestniczy w:

U 38-letniej kobiety w dobrym stanie ogólnym i bez chorób współistniejących ustalono rozpoznanie mieszanego grasiczaka z przewagą elementów korowych. W obrazie KT klatki piersiowej stwierdzono naciekanie osierdzia i dużych naczyń, ale nie wykazano obecności wszczepów do opłucnej. Właściwym leczeniem tej chorej jest:

U chorego z rozpoznaniem złośliwego międzybłoniaka opłucnej w stopniu zaawansowania wg klasyfikacji TNM T2N1M0 i w dobrym stanie ogólnym należy wdrożyć następujące postępowanie:

U chorego z rozpoznaniem niedrobnokomórkowego raka płuca w stopniu zaawansowania wg TNM T1N2M0 należy rozważyć:
1) leczenie chirurgiczne o założeniu radykalnym;
2) leczenie chirurgiczne z następową chemioterapią uzupełniającą;
3) leczenie wyłącznie napromienianiem;
4) radioterapię lub chemioradioterapię;
5) przedoperacyjną chemioterapię z zastosowaniem cisplatyny pod warunkiem jednoznacznego określenia stadium węzłów chłonnych śródpiersia przed i po leczeniu systemowym.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zastosowanie erlotynibu u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca uprzednio leczonych cytostatykami powinno być poprzedzone i uzasadnione analizą następujących biomarkerów:
1) stopień ekspresji białka EGFR;   4) rodzaj mutacji w genie EGFR;
2) liczba kopii genu EGFR;     5) nadekspresja HER2.
3) mutacja genu KRAS;
Prawidłowa odpowiedź to:

Ze względu na dużą toksyczność leczenia skojarzonego u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca nie należy łączyć radioterapii z równoczesną chemioterapią zawierającą:

Chory z niedrobnokomórkowym rakiem górnego otworu klatki piersiowej (guz Pancoasta) i potwierdzoną cechą pN2 powinien otrzymać:

Współcześnie ocenę ekspresji białka HER2 dla celów kwalifikacji do terapii stosuje się w raku:
1) płuca;  2) jelita grubego;  3) tarczycy;  4) piersi;  5) żołądka.
Prawidłowa odpowiedź to:

Stopień złośliwości histologicznej (G) określa się na podstawie:

Oznaczeniem stopnia zaawansowania nowotworu według klasyfikacji TNM po uprzedniej chemioterapii lub radioterapii w badaniu patomorfologicznym materiału pooperacyjnego jest:

Określenie stopnia zaawansowania nowotworu według klasyfikacji TNM nie ma zastosowania w:
1) glejakach;             4) rdzeniastym raku tarczycy;
2) chorobie Hodgkina;         5) czerniaku.
3) niedrobnokomórkowych rakach płuca;
Prawidłowa odpowiedź to:

W przypadku podścieliskowych nowotworów przewodu pokarmowego (GIST) wybór właściwego leczenia innego niż chirurgiczne zależy od wyników następujących badań dodatkowych, które pozwalają na ukierunkowanie leczenia:
1) badanie immunohistochemiczne CD 117;
2) ocena mutacji genu KRAS;
3) ocenę mutacji KIT;
4) badanie immunohistochemiczne EGFR;
5) ocenę amplifikacji genu HER2.
Prawidłowa odpowiedź to:

Stanem przedrakowym określamy zmianę, która:

W przypadku wynaczynienia doksorubicyny należy:
1) podjąć próbę aspiracji wynaczynionego leku i przed wyjęciem igły lub kaniuli podać 150 jednostek hialuronidazy;
2) podjąć próbę aspiracji wynaczynionego leku i usunąć igłę lub kaniulę;
3) miejscowo zastosować zimne okłady i DMSO (dimetylsulfotlenek) i ewentualnie dożylnie podać deksrazoksan;
4) miejscowo zastosować ciepłe okłady i ewentualnie dożylnie podać deksrazoksan;
5) kończynę, w której doszło do wynaczynienia, ułożyć w pozycji uniesionej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wśród wymienionych twierdzeń na temat brodawkowatego raka tarczycy prawdziwe jest, że:
1) jest to najczęstsza postać raka tarczycy;
2) w postępowaniu podstawowe znaczenie ma leczenie chirurgiczne;
3) leczenie chirurgiczne u większości chorych wymaga leczenia uzupełniającego w postaci jodu promieniotwórczego i leczenia hormonalnego supresyjnymi dawkami tyroksyny;
4) rak brodawkowaty w przeciwieństwie do raka pęcherzykowego tarczycy nie wychwytuje jodu i dlatego w leczeniu uzupełniającym stosuje się tylko leczenie hormonalne;
5) gdy rak brodawkowaty nie wychwytuje jodu i istnieją dodatkowe czynniki ryzyka (na przykład przerzuty w węzłach chłonnych szyi), w leczeniu uzupełniającym stosuje się chemioterapię uzupełniającą.
Prawidłowa odpowiedź to:

Prawidłowym twierdzeniem na temat oznaczenia PSA w surowicy jest, że:
1) spowodowało zmniejszenie zachorowalności na raka gruczołu krokowego;
2) spowodowało zwiększenie wykrywalności raka gruczołu krokowego;
3) w ostatnim czasie rysuje się tendencja do obniżania górnej granicy normy u mężczyzn > 70. roku życia;
4) dynamika przyrostu stężenia PSA może wyprzedzać na kilka lat diagnozę raka gruczołu krokowego;
5) do monitorowania po radykalnej prostatektomii przydatne jest fPSA.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorego 63-letniego po radykalnej prostatektomii z powodu raka (T2a, Gleason 8) stężenie PSA po operacji wynosi 12ng/ml. Operacja przeprowadzona była 6 tygodni wcześniej. Przed operacją wykluczono przerzuty odległe. Prawidłowe postępowanie pooperacyjne obejmuje:

Do udowodnionych czynników ryzyka wystąpienia raka jądra zaliczamy:

Spośród twierdzeń na temat chemioterapii stosownej u chorych z zaawansowanymi/rozsianymi mięsakami tkanek miękkich nieprawdziwe jest, że: