Egzamin PES / Onkologia kliniczna / jesień 2008

Metoda fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH) umożliwia ocenę:

Badanie genetyczne w kierunku mutacji genu RET należy wykonać:

Zespół dziedzicznego raka jelita grubego bez polipowatości jest związany z:
1) mutacją genów naprawy (MLH1, MSH2 lub MSH6);
2) mutacją genu APC;
3) mutacją genu K-RAS;
4) wyższym ryzykiem zachorowania na raka endometrium;
5) wyższym ryzykiem zachorowania na raka trzustki.
Prawidłowa odpowiedź to:

Receptor dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR):
1) ulega dimeryzacji z innymi receptorami rodziny EGFR pod wpływem związania z ligandem;
2) jest celem molekularnym sorafenibu;
3) jest celem molekularnym erlotynibu;
4) jest celem molekularnym bewacyzumabu;
5) jest celem molekularnym cetuksymabu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Bewacyzumab jest:

U 67-letniego mężczyzny na podstawie ezofagoskopii wykryto naciek nowotworowy długości około 2 cm, rozpoczynający się w miejscu oddalonym o 20 cm od siekaczy. W KT klatki piersiowej z kontrastem i.v. stwierdzono prawidłowy zarys przełyku i nieobecność powiększenia okolicznych węzłów chłonnych oraz zmian w miąższu płuc, natomiast uwidoczniono w śródpiersiu powietrze. Wywiad ujawnił, że chory skarży się na bóle zamostkowe nasilające się podczas kaszlu, ma dreszcze i gorączkuje do
39°C. Na podstawie powyższego opisu wstępne rozpoznanie i optymalne postępowanie obejmuje:

Po podaniu 3 cykli chemioterapii neoadiuwanowej wg schematu ECF (epirubicyna + cisplatyna + fluorouracyl), choremu na raka zlokalizowanego w trzonie żołądka (T3N1M0) należy zaproponować:
1) całkowite wycięcie żołądka z limfadenektomią D2, gdy (na podstawie KT) utrzymuje się cecha M0;
2) całkowite wycięcie żołądka z limfadenektomią D2+, gdy (na podstawie KT) utrzymuje się cecha M0;
3) w przypadku stabilizacji (SD na podstawie KT) kontynuację chemioterapii wg tego samego schematu do momentu uzyskania najlepszej odpowiedzi klinicznej i dopiero wtedy przeprowadzenie operacji;
4) w przypadku SD (na podstawie KT) zmianę chemioterapii na schemat DCF (docetaksel + cisplatyna + fluorouracyl), podanie 3 cykli i ponowną ocenę oraz ewentualnie operację;
5) w przypadku uzyskania całkowitej regresji (CR na podstawie KT) uzupełniającą teleradioterapię na obszar pierwotnie zajęty przez nowotwór.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród chorych o opisanej charakterystyce (stan sprawności wg ECOG, skala Child-Pugh - C-P, barcelońska klasyfikacja klinicznego zaawansowania - BCLC) z rozpoznaniem zaawansowanego i nieresekcyjnego raka wątrobowo-komórkowego do leczenia pierwszej linii za pomocą sorafenibu kwalifikuje się sytuacja:

63-letni mężczyzna, nadużywający alkoholu od kilkunastu lat, zgłosił się z powodu postępującego chudnięcia (> 10% masy ciała w ciągu ½ roku) i bólu w nadbrzuszu (zwłaszcza po posiłku) z promieniowaniem do pleców. W wykonanym USG jamy brzusznej stwierdzono powiększenie trzustki z poszerzeniem przewodu Wirsunga do 5 mm, nieliczne mikrozwapnienia w całej trzustce, a w głowie jednokomorową zmianę torbielowatą wielkości 32 mm. Wyniki dodatkowych badań były następujące: CA19-9 - 80 U/ml, płyn ze zmiany torbielowatej - w cytologii nieliczne komórki pochodzenia nabłonkowego bez cech atypii i niska lepkość, CEA - 70 ng/ml, aktywności amylazy i lipazy znacznie podwyższone. Na podstawie obrazu klinicznego oraz wyników badań z dużym prawdopodobieństwem można rozpoznać:

51-letnia chora z rozsianym rakiem trzustki została przyjęta do oddziału onkologicznego w celu podania kolejnego cyklu chemioterapii. W badaniu przedmiotowym stwierdzono tachypnoe 26/min., tachykardię 124/min. i obecność tętna dziwacznego (pulsus paradoxus), ale nie wykryto nieprawidłowości osłuchując serce oraz płuca. W wykonanym EKG uwidoczniono zespół RS_I rQ_III i ujemne załamki T w III, V₁, V₂, bez innych odchyleń. W tej sytuacji należy podejrzewać:

65-letni, wieloletni palacz papierosów, z rakiem jelita grubego, po resekcji przedniej odbytnicy i adiuwantowej chemioradioterapii 2 lata wcześniej, został przyjęty do szpitala z powodu znacznego nasilenia duszności wysiłkowej i kaszlu o typie mieszanym (wilgotny + suchy). W RTG klatki piersiowej stwierdzono obniżenie i poziome ustawienie przepony oraz guz płuca lewego o średnicy 3 cm. Wykonano także spirometrię, gazometrię tętniczą i KT klatki piersiowej i jamy brzusznej. Na podstawie wyników tych badań onkolog zadecydował, że chory nadaje się to lobektomii lewostronnej, ponieważ: FEV₁ po inhalacji β₂-mimetykiem = 50% wn., pO₂ = 60 mm Hg, pCO₂ = 52 mm Hg, HCO₃^- = 24 mm Hg i w KT jest tylko 1 guzek w dolnym płacie płuca lewego o wymiarach 3x5 cm oraz nieliczne ogniska rozedmy środka zrazika. Właściwym postępowaniem jest:

U chorej na chłoniaka rozlanego z dużych komórek B w IV stopniu zaawansowania wg Ann Arbor, która otrzymywała chemioterapię wg schematu R-CHOP (rituksymab, cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna, prednizon), w czasie kontrolnej wizyty w 7 dniu cyklu stwierdzono w badaniach biochemicznych krwi: stężenie kwasu moczowego 10 mg/dl, stężenie fosforanów 2,2 mmol/l, stężenie wapnia całkowitego 1,7 mmol/l. Należy w tej sytuacji podejrzewać:

U chorego na rozsianego raka wpustu żołądka podano w ramach badania klinicznego chemioterapię złożoną z bewacyzumabu, irynotekanu i cisplatyny. Po tygodniu z powodu biegunki chory otrzymał od lekarza POZ amoksycylinę z kwasem klawulanowym, którą przyjmował w domu. W kilka dni później chory zgłosił się do oddziału onkologicznego z powodu bólów brzucha, gorączki do
38°C, wodnistej biegunki z domieszką krwi (10 stolców na dobę). Należy podejrzewać:

Chora na raka trzustki jest leczona insuliną z powodu cukrzycy. Na podstawie którego z przedstawionych poniżej kryteriów można uznać, że wyrównanie cukrzycy jest właściwe:

Spośród wymienionych białek w niedrobnokomórkowym raku płuca najczęściej nadekspresja dotyczy:

Skojarzone leczenie niedrobnokomórkowego raka płuca, polegające na zastosowaniu jednoczasowej radiochemioterapii w stosunku do leczenia sekwencyjnego wiąże się ze znamiennie wyższym ryzykiem powikłań pod postacią:
1) kardiotoksyczności;       4) mielotoksyczności;
2) pneumotoksyczności;       5) uszkodzenia rdzenia kręgowego.
3) zapalenia przełyku;
Prawidłowa odpowiedź to:

Chory z rozpoznaniem niedrobnokomórkowego raka płuca w stadium rozsiewu (przerzuty w obu płucach i wątrobie), wyjściowo w dobrym stanie ogólnym (WHO 1), bez ubytku masy ciała, bez obciążeń internistycznych, z dusznością wysiłkową, otrzymał 4 cykle chemioterapii paliatywnej z cisplatyną i winorelbiną. Uzyskano poprawę stanu ogólnego (WHO 0) i ustąpienie duszności. Odpowiedź obiektywna na podstawie tomografii komputerowej spełniała kryteria odpowiedzi częściowej. Dalsza taktyka postępowania obejmuje:

Gefitynib może być stosowany w takich samych sytuacjach klinicznych w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca jak erlotynib, ponieważ oba leki należą do grupy inhibitorów kinazy tyrozynowej.

Badania immunohistochemiczne stosowane w diagnostyce różnicowej złośliwego międzybłoniaka opłucnej obejmują ocenę ekspresji następujących antygenów:

Wskazaniem do stosowania erlotynibu u chorych na raka trzustki jest:
1) potwierdzenie progresji po leczeniu gemcytabiną;
2) wykazanie przeciwwskazań do leczenia gemcytabiną;
3) istnienie nadwrażliwości na gemcytabinę;
4) rozpoznanie niskozróżnicowanego raka neuroendokrynnego o wysokiej frakcji proliferacyjnej;
5) rozpoznanie raka neuroendokrynnego wykazującego ekspresję receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR).
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród wymienionych antagonistów receptora serotoninowego (5HT₃) największą aktywność w zapobieganiu nudnościom i wymiotom typu późnego wykazuje:

U 36-letniej chorej na raka piersi (pT1pN1M0) po zakończeniu pooperacyjnej chemioterapii uzupełniającej (4 cykle AC), która przestała miesiączkować podczas leczenia, rozpoczęto hormonoterapię tamoksyfenem. Po 12 miesiącach leczenia chora zgłosiła wybitnie nasilone uderzenia gorąca i rozważała przerwanie przyjmowania tamoksyfenu. W opisanej sytuacji postępowanie może polegać na:
1) zastosowaniu fluoksetyny;
2) zastosowaniu paroksetyny;
3) zastosowaniu wenlafaksyny;
4) odstawieniu tamoksyfenu i rozpoczęciu podawania inhibitorów aromatazy;
5) kontroli czynności hormonalnej jajników i w razie potwierdzenia jej wygaśnięcia (menopauza) rozpoczęcie hormonoterapii inhibitorami aromatazy.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 27-letniej chorej w 13 tygodniu ciąży rozpoznano raka piersi w I stopniu zaawansowania klinicznego (T1N0M0), który potwierdzono badaniem cytologicznym. Chora zdecydowała się na kontynuację ciąży. Właściwym postępowaniem jest:

Przed rozpoczęciem leczenia bewacyzumabem chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca w stadium zaawansowanym celowe jest:
1) ustalenie rozpoznania histologicznego z określeniem typu histologicznego guza;
2) ustalenie stanu EGFR;
3) wykluczenie przerzutów do ośrodkowego układu nerwowego;
4) oznaczenie fosforylowanej postaci receptora naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu typu 2 (pVEGFR-2);
5) oznaczenie ekspresji receptora naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu typu 2 (VEGFR-2).
Prawidłowa odpowiedź to:

U 37-letniego chorego na nienasieniaka jądra w stopniu zaawansowania III (T2N2M1) z dwoma przerzutami w płucu prawym (płat dolny), z AFP = 750 jm i beta-HCG = 1748 jm, z cukrzycą typu I i astmą oskrzelową, po zabiegu orchidektomii w ramach leczenia uzupełniającego zastosowano 4 cykle chemioterapii według programu BEP (cisplatyna, etopozyd, bleomycyna). Uzyskano normalizację markerów po 3 cyklach leczenia, zmniejszenie węzłów chłonnych zaootrzewnowych do 2,0 cm i zmniejszenie przerzutów w płucach o 80%. Po chemioterapii wystąpiły objawy polineuropatii w stopniu III. Przeprowadzono limfadenektomię zaotrzewnową, a badanie histologiczne usuniętych węzłów wykazało obecność łagodnego potworniaka w jednym węźle i zmiany martwicze w pozostałych. Uzasadnione jest:

Do powikłań chemioterapii chorych na nowotwory jądra zaliczamy:
1) oligospermię i azoospermię u około 50% chorych po 2 latach;
2) oligospermię i azoospermię u około 80% chorych po 2 latach;
3) zaburzenia rozwojowe płodów poczętych po leczeniu;
4) nadciśnienie tętnicze i choroby układu krążenia;
5) zachorowania na inne nowotwory (zwłaszcza białaczki).
Prawidłowa odpowiedź to:

Sorafenib został dopuszczony do leczenia chorych na raka nerki w IV stopniu zaawansowania. Warunkiem leczenia tym preparatem jest:

U 64-letniego chorego z rozpoznaniem raka pęcherza moczowego (cT2aN0M0) o wysokiej złośliwości (G3) z naciekiem wielkości
2,0 cm na tylnej ścianie pęcherza w cystoskopii, prawidłowym postępowaniem jest:

W dopęcherzowym leczeniu raka pęcherza moczowegonie ma zastosowania:

U 54-letniej chorej z przerzutami raka jelita grubego w kościach i wątrobie, leczonej paliatywnie irynotekanem w skojarzeniu z fluorouracylem, w szóstym dniu 5. cyklu chemioterapii wystąpiła biegunka (6 luźnych stolców na dobę bez krwi i śluzu) z towarzyszącym wzrostem ciepłoty ciała do 39,3 C. Stan ogólny i stan sprawności chorej był dobry. W kontrolnej morfologii krwi stwierdzono neutropenię 0,4 G/dl. Prawidłowe postępowanie powinno obejmować:

Wzrastający poziom PSA w czasie leczenia hormonalnego u chorych na raka gruczołu krokowego bez dolegliwości powinien być przyczyną:
1) zastosowania chemioterapii z docetakselem;
2) zastosowania kwasu zoledronowego;
3) zastosowania strontu-89;
4) dalszej obserwacji;
5) zastosowania innego leczenia hormonalnego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród wymienionych twierdzeń na temat biologii raka nerki prawdziwe jest, że:

Spośród wymienionych twierdzeń prawdziwe odnośnie do leczenia raka nerki jest, że:

Do niekorzystnych czynników rokowniczych u chorych na nienasieniaki zaliczamy:

W powierzchownym raku pęcherza moczowego (Ta - T1) leczenie polega na:

Metaanaliza 14 badań przeprowadzonych w latach 1966-2004 w USA i Europie potwierdziła zależność między zawodową ekspozycją kobiet na leki przeciwnowotworowe i:

Do czynników, które mogą wpływać na zwiększenie narażenia na leki cytotoksyczne zaliczamy:

Spośród wymienionych twierdzeń na temat transportowania leków przeciwnowotworowych prawdziwe jest, że:

Do najczęstszych przyczyn niepowodzeń leczenia systemowego (wczesny zgon) chorych na chłoniaki agresywne w wieku 60 lat lub więcej należą:
1) zakażenia z powodu neutropenii po pierwszym kursie chemioterapii;
2) neuropatia obwodowa;
3) progresja chłoniaka w trakcie leczenia;
4) ostre zapalenie trzustki;
5) zawał serca.
Prawidłowa odpowiedź to:

W przypadku podejrzenia chłoniaka śródpiersia z współwystępującym zajęciem obwodowych węzłów chłonnych optymalnym postępowaniem diagnostycznym jest:

Regresja chłoniaka strefy brzeżnej typu MALT żołądka w wyniku antybiotykoterapii jest mało prawdopodobna, jeżeli:
1) nie występuje zakażenie pałeczką Helicobacter pylori;
2) są zajęte węzły chłonne okołożołądkowe;
3) występuje komponent chłoniaka rozlanego z dużych komórek B;
4) występuje translokacja t(11;18);
5) wiek chorego przekracza 60 lat.
Prawidłowa odpowiedź to:

W przypadkach chłoniaka strefy brzeżnej śledzionowego wykonywanie zabiegu splenektomii jest przeciwwskazane, ponieważ często współwystępuje z chłoniakiem śledzionowym zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C.

Do leków stosowanych obecnie w pierwszej linii leczenia chorych na szpiczaka plazmocytowego należą:
1) kortykosteroidy;  2) melfalan;  3) gemcytabina;  4) talidomid;  5) bortezomib.
Prawidłowa odpowiedź to:

57-letnia chora, dotychczas zdrowa w stopniu sprawności PS 1, z rozpoznanym rakiem przewodowym trzonu trzustki w stadium zaawansowania T4N1M0, została przyjęta do oddziału onkologicznego w celu wyboru dalszego postępowania. Ustalono, że optymalnym sposobem leczenia, które niesie możliwość wydłużenia przeżycia, jest chemioterapia z udziałem:

Kardiotoksyczność związaną z antracyklinami wyróżniają następujące cechy:
1) nieodwracalność zmian;
2) ryzyko wystąpienia związane z dawką kumulacyjną leku;
3) martwica komórek w biopsji mięśnia serca;
4) odwracalność zmian;
5) nieobecność martwicy komórek.
Prawidłowa odpowiedź to:

W badaniu ATAC (porównanie skuteczności i toksyczności tamoksyfenu i anastrozolu w leczeniu uzupełniającym) wykazano, że:
1) w ramieniu z anastrozolem mediana czasu do progresji była znamiennie dłuższa niż w ramieniu z tamoksyfenem;
2) w ramieniu z anastrozolem mediana czasu przeżycia całkowitego była znamiennie dłuższa niż w ramieniu
z tamoksyfenem;
3) w ramieniu z anastrozolem znamiennie częściej niż w ramieniu z tamoksyfenem występowały powikłania kostno-stawowe;
4) w ramieniu z tamoksyfenem znamiennie rzadziej występował rak drugiej piersi niż w ramieniu z anastrozolem;
5) w ramieniu z tamoksyfenem znamiennie częściej niż w ramieniu z anastrozolem występował rak trzonu macicy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wartość przeciwnowotworowego leczenia określa się na podstawie oceny:
1) czasu przeżycia całkowitego;
2) czasu wolnego od nawrotu choroby;
3) wskaźników jakości życia;
4) zużycia leków przeciwwymiotnych;
5) zużycia leków przeciwbólowych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do leków działających w fazie S należą:
1) mitoksantron;  2) kapecytabina;  3) topotekan;  4) gemcytabina;  5) irynotekan.
Prawidłowa odpowiedź to:

Czynnikami ryzyka zespołu ostrej lizy guza są:
1) duża masa nowotworu;         4) zasadowy odczyn moczu;
2) wysoka frakcja proliferacyjna;       5) kwaśny odczyn moczu.
3) wysoki wskaźnik ubytku komórkowego;
Prawidłowa odpowiedź to:

Czynnikami o korzystnym wpływie na skuteczność leczenia przeciwwymiotnego są:
1) wiek poniżej 30 lat;     4) płeć męska;
2) wiek powyżej 60 lat;     5) choroba lokomocyjna w wywiadzie.
3) płeć żeńska;
Prawidłowa odpowiedź to:

Pneumotoksyczne działanie bleomycyny powoduje objawy:
1) pojawiające się najczęściej w trakcie leczenia;
2) pojawiające się najczęściej w 1-3 miesiące po leczeniu;
3) zwłóknienia opłucnej;
4) zwłóknienia śródmiąższowego;
5) typu restrykcyjnego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zapalny rak piersi:
1) rozwija się po uprzednim zapaleniu gruczołu piersiowego;
2) nie wykazuje obecności guza pierwotnego;
3) cechuje odczyn zapalny wokół guza pierwotnego;
4) cechuje objaw „skórki pomarańczy”;
5) nie jest złośliwym nowotworem.
Prawidłowa odpowiedź to:

Istnieją różne systemy oceny klinicznej czerniaka. Wśród nich najpopularniejsze to system ABCD oraz Glasgow. W przypadku pierwszej ze skal prawdziwe są wszystkie informacje, z wyjątkiem:

W Badaniu HERA oceniana jest skuteczność i toksyczność trastuzumabu w uzupełniającym leczeniu chorych na raka piersi z nadekspresją HER2. Po okresie obserwacji, którego mediana wynosi 3 lata, porównano wyniki leczenia trastuzumabem w ramieniu ze stosowaniem leku przez 12 miesięcy z wynikami uzyskanymi w ramieniu bez trastuzumabu. Stwierdzono, że:
1) w ramieniu z trastuzumabem 3-letnie przeżycie wolne od choroby było znamiennie większe niż w ramieniu obserwacyjnym;
2) w ramieniu z trastuzumabem 3-letnie przeżycie całkowite było znamiennie większe niż w ramieniu obserwacyjnym;
3) całkowite przeżycie 3-letnie w obu ocenianych ramionach nie różniło się znamiennie;
4) w ramieniu z trastuzumabem wystąpiło więcej zgonów spowodowanych powikłaniami kardiologicznymi i różnica jest znamienna;
5) w ramieniu z trastuzumabem wystąpiło więcej zgonów spowodowanych powikłaniami kardiologicznymi, ale różnica nie jest znamienna.
Prawidłowa odpowiedź to:

Na podstawie analizy danych o ponad 17 tysiącach chorych na czerniaka sprawdzono wiarygodność kryteriów rokowniczych. Wnioski z tej analizy wpłynęły na klasyfikację czerniaka, w opublikowanym w roku 2002 przez American Joint Committee on Cancer (AJCC) oraz International Union Against Cancer (IUCC), uaktualnionym systemie TNM. Wprowadzone zmiany to między innymi:

Stosowanie wielolekowych schematów chemioterapii z udziałem dakarbazyny (DTIC) w rozsianym czerniaku zamiast monoterapii tym lekiem jest:

Chory 59-letni z rozpoznaniem nowotworu podścieliskowego (GIST) o lokalizacji w obrębie żołądka został poddany chirurgicznemu leczeniu, a następnie pozostawał w obserwacji przez 14 miesięcy. W badaniu kontrolnym stwierdzono przerzuty do regionalnych węzłów chłonnych. Chory został ponownie poddany chirurgicznemu leczeniu, ale resekcja okazała się nieradykalna. W tej sytuacji należy:

Chory 59-letni na nowotwór podścieliskowy (GIST) o umiejscowieniu w obrębie żołądka został poddany chirurgicznemu leczeniu, a następnie pozostawał w obserwacji przez 14 miesięcy. W badaniu kontrolnym stwierdzono przerzuty do regionalnych węzłów chłonnych. Chory został ponownie poddany chirurgicznemu leczeniu, ale zabieg okazał się nieradykalny. W tej sytuacji zastosowano imatynib w dobowej dawce 400 mg. W badaniach kontrolnych stwierdzono remisję i kontynuowano leczenie łącznie przez
11 miesięcy, kiedy stwierdzono progresję zmian węzłowych. W tej sytuacji należy:

Do niekorzystnych czynników predykcyjnych dla chemioterapii zaawansowanego/rozsianego raka pęcherza moczowego zaliczamy:

Chory 78-letni zgłosił się do konsultacji onkologicznej ze skierowaniem od urologa, który rozpoznał niezaawansowanego raka prostaty (T2a, Gleason = 5, PSA = 6,45) i zdecydował jedynie obserwację chorego oraz okresowe kontrole poziomu PSA (strategia watch and wait). W przypadku progresji zaplanowano hormonoterapię. Celem hormonoterapii opóźnionej jest:

Spośród wymienionych twierdzeń na temat chemioterapii przedoperacyjnej u chorych na mięsaki tkanek miękkich prawdziwe jest, że:

U chorej lat 48 z rozpoznaniem raka nerkowokomórkowego wykonano nefrektomię. Ustalono, że chora należy do grupy wysokiego ryzyka i objęto ją programem aktywnej obserwacji. W trakcie obserwacji wykryto podejrzane zmiany w obu płucach. Badanie KT potwierdziło obecność przerzutów. Podjęto leczenie interferonem alfa 2b. Po 3 miesiącach stwierdzono częściową remisję
i kontynuowano leczenie przez kolejne 5 tygodni, kiedy stwierdzono nowe ogniska przerzutowe (węzły chłonne w terenie jamy brzusznej). Z uwagi na dobry stan ogólny chorej i zachowaną wydolność narządową podjęto decyzję o zastosowaniu terapii ukierunkowanej molekularnie. Chorej należy zaproponować:

U chorej lat 48 na raka nerkowokomórkowego przeprowadzono radykalne leczenie operacyjne. Opierając się o elementy kliniczne jak i histologiczne ustalono, że chora należy do grupy wysokiego ryzyka. Które z wymienionych czynników przesądziły o zaklasyfikowaniu chorej do grupy o złym rokowaniu?

U chorych na nowotwory niedokrwistość typu choroby przewlekłej (ang. anemia of chronic disease) cechuje się:

Ciepłe okłady należy stosować po wynaczynieniu:

Pojawienie się biegunki u chorego na raka jelita grubego po 30 godzinach od zakończenia podawania chemioterapii wg schematu CLF1 jest wskazaniem do podania:

Do leków cytotoksycznych, które charakteryzują się minimalnym ryzykiem wystąpienia nudności i wymiotów, należą:

Przed zastosowaniem erytropoetyny w leczeniu niedokrwistości (typu choroby przewlekłej - ang. anemia of chronic disease) w trakcie stosowania chemioterapii wg schematu FAC u 62-letniej chorej na raka piersi w IV stopniu klinicznego zaawansowania należy zbadać wysycenie transferryny, które powinno wynosić:

U 45-letniego chorego na raka jelita grubego w IV stopniu zaawansowania klinicznego, znajdującego się w bardzo dobrym stanie ogólnym (WHO PS 0) w ramach I linii chemioterapii paliatywnej należy zastosować:

Paliatywna chemioterapia u chorego na raka jelita grubego znajdującego się w bardzo dobrym stanie ogólnym powinna być stosowana:

Wskazaniem do zastosowania bewacyzumabu w skojarzeniu z paliatywną chemioterapią I linii (wg schematu CLF1) u 55-letniej chorej na raka jelita grubego jest:

U chorych na raka jelita grubego dodanie bewacyzumabu do chemioterapii złożonej z irynotekanu, fluorouracylu i folinianu wapnia pozwala na:

U 72-letniej chorej na raka piersi w trakcie chemioterapii uzupełniającej (CMF) wystąpił napad migotania przedsionków. Chora nie przyjmuje żadnych leków i nie ma obciążeń kardiologicznych, a jej stan jest dość dobry. W opisanej sytuacji w ramach „umiarowienia” farmakologicznego należy zastosować:

Za „patologiczny” załamek Q (tj. przemawiający za wystąpieniem zawału mięśnia sercowego) uznaje się taki, którego czas trwania jest równy lub większy niż:

U chorej z rakiem surowiczym błony śluzowej trzonu macicy w stopniu klinicznego zaawansowania IIIA wg FIGO optymalnym sposobem postępowania pooperacyjnego jest:

U 38-letniej chorej rozpoznano surowiczego raka jajnika w stopniu IA (G2) po prawidłowo wykonanym (zgodnie z protokołem chirurgiczno-patologicznym) radykalnym zabiegu operacyjnym. Postępowanie pooperacyjne polega na:

U chorej po 8 tygodniach od ewakuacji ciąży zaśniadowej pojawił się uciążliwy kaszel, osłuchowo furczenia i trwająca od 3 dni gorączka powyżej 38°C. W RTG klatki piersiowej widoczne są liczne zagęszczenia nad polami płucnymi. Wartość bHCG wynosi 340 j/ml. Właściwe postępowanie obejmuje:

U chorej z rozpoznaniem raka jajnika, w 2 miesiące po zakończeniu chemioterapii I linii, rozpoznano w badaniu KT izolowany guz nad szczytem pochwy. Stężenie CA 125 wynosi 434 j/ml. Odpowiednie postępowanie obejmuje:

U 16-letniej dziewczyny z rozpoznaniem guza jajnika w celu przeprowadzenia diagnostyki różnicowej należy oznaczyć:
1) HCG;  2) AFP;  3) LDH;  4) CA 19,9;5.  5) inhibinę.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród wymienionych czynników ryzyka hepatotoksyczności lekównie zwiększa:

W odniesieniu do chłoniaka nieziarniczego o pierwotnej lokalizacji w żołądku prawdziwe są następujące stwierdzenia, z wyjątkiem:

W odniesieniu do ostrej białaczki limfoblastycznej (OBL) prawdziwe jest stwierdzenie:

Do bezwzględnych przeciwwskazań do przeszczepienia nerki należy:

Najważniejszym miejscem powstawania erytropoetyny (EPO) u dorosłych jest:

Hiperurykemię powodują różne przyczyny, z wyjątkiem:

Czerwienica wtórna, spowodowana zwiększonym wytwarzaniem erytropoetyny (EPO) niezależnym od niedotlenienia tkankowego, może wystąpić w przebiegu różnych stanów chorobowych, z wyjątkiem:

Do czynników ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) zaliczamy:

Hipokalcemia występuje w wymienionych stanach chorobowych, z wyjątkiem:

Do przyczyn wtórnych niedoborów odporności zalicza się wymienione niżej, z wyjątkiem:

Spośród podanych twierdzeń dotyczących chłoniaka grudkowego prawdziwe jest, że:

U 30-letniego mężczyzny rozpoznano klasyczną postać chłoniaka Hodgkina o typie stwardnienia guzkowego (NS), z zajęciem szyjnych węzłów chłonnych po prawej stronie oraz śródpiersia i okołoaortalnych węzłów chłonnych (wymiary powiększonych węzłów chłonnych nie przekraczały 5 centymetrów, a szerokość śródpiersia nie przekraczała 1/3 wymiaru poprzecznego klatki piersiowej).
W badaniach dodatkowych stwierdzono niedokrwistość (hemoglobina < 10 g/dl) i hipoalbuminemię (3.5 g/dl). Spośród podanych optymalna w tym przypadku jest:

Profilaktyczne leczenie przeciwgrzybicze jest wskazane w każdym przypadku gorączki neutropenicznej, ponieważ wiąże się ona z wyższym ryzykiem układowych zakażeń grzybiczych w porównaniu z niepowikłaną neutropenią.

Kojarzenie radioterapii i temozolomidu stanowi wartościową metodę leczenia uzupełniającego zabieg operacyjny u niektórych chorych na glejaka wielopostaciowego mózgu. Zalecaną sekwencję leczenia skojarzonego w takich przypadkach stanowi:

Wskaźnik odpowiedzi po zastosowaniu w monoterapii cetuksymabu u chorych z nawrotami lub przerzutami odległymi płaskonabłonkowego raka narządów głowy i szyi wynosi:

U 60-letniego chorego z rozpoznanym płaskonabłonkowym rakiem krtani w badaniu przedmiotowym stwierdzono naciek lewej struny głosowej przechodzący na kieszonkę krtaniową i fałd nalewkowo-nagłośniowy z unieruchomieniem struny głosowej oraz dwa zmienione przerzutowo węzły chłonne średnicy po 2 cm w IIa i III grupie układu chłonnego szyi po stronie lewej. Badanie KT wykazało ogniskowe naciekanie powierzchowne chrząstki tarczowatej. Stopień klinicznego zaawanso-wania wg klasyfikacji TNM (UICC / AJCC 2003 rok) w tym przypadku wynosi:

Leczeniem z wyboru 18-letniego chorego z rdzeniakiem płodowym o średnicy 2cm i umiejscowieniu obwodowym w prawej półkuli móżdżku jest:

Rutynowym postępowaniem w przypadku licznych i bezobjawowych przerzutów w płucach, które nie kwalifikują się do chirurgicznego leczenia, w przebiegu raka gruczołowo-torbielowatego przyusznicy jest:

U chorego z wywiadem raka nerki, po radykalnej nefrektomii przed 5 laty, stwierdzono pojedynczy przerzut w głębokich strukturach prawego płata skroniowego bez obecności innych zmian przerzutowych. Zmianę zweryfikowano na drodze biopsji stereotaktycznej. Optymalnym postępowaniem terapeutycznym jest:

Obecność zwapnień w badaniach obrazowych mózgu jest charakterystycznym objawem:

Wskazaniem do radioterapii w gruczolakach przysadki mózgowej jest:

Prawidłowym postępowaniem w przypadku raka ustnej części gardła o zaawansowaniu T1-2N1M0 jest:

Wskazaniem do pooperacyjnej radioterapii w niedrobnokomórkowym raku płuca jest:

W roku 2006 amerykańska agencja do spraw leków i żywności (FDA) zarejestrowała pierwszą szczepionkę zapobiegającą zachorowaniu na raka szyjki macicy. Szczepionka ta:
1) zapobiega w 100% zachorowaniom na raka szyjki macicy i w 70% zachorowaniom na raka pochwy i sromu;
2) zapobiega w 100% zachorowaniom na raka szyjki macicy, pochwy i sromu;
3) zapobiega w 100% wszystkim zakażeniom wirusami typu Papilloma;
4) zapobiega w 100% zmianom przedrakowym związanym z zakażeniem HPV16 i HPV18;
5) znacząco zmniejsza ryzyko zachorowania na raka szyjki macicy, pochwy i sromu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Lapatynib jest nowym lekiem stosowanym u chorych na zaawansowanego raka piersi, który:
1) hamuje aktywność przekazywania wewnątrzkomórkowego szlaku sygnału naskórkowego czynnika wzrostu HER-2;
2) jest aktywny w nowotworach z nadekspresją lub amplifikacją genu HER-2;
3) w chemioterapii II linii u chorych po wcześniejszym leczeniu trastuzumabem dodany do kapecytabiny znamiennie zwiększa udział remisji i wydłuża medianę czasu do progresji;
4) stosowany w monoterapii chorych na zaawansowanego raka piersi pozwala uzyskać 30% remisji;
5) związany jest z istotnie zwiększonym ryzykiem kardiotoksyczności.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskazania do uzupełniającej radioterapii po amputacji piersi obejmują:
1) obecność przerzutów w 4 lub więcej pachowych węzłach chłonnych;
2) guz o średnicy powyżej 5 cm w ocenie patomorfologicznej;
3) obecność „dodatnich” (<1 mm) marginesów chirurgicznych;
4) obecność cechy G3;
5) obecność komponentu DCIS.
Prawidłowa odpowiedź to:

Międzybłoniak opłucnej stanowi istotny problem z uwagi na wzrastającą zachorowalność i złe wyniki leczenia. Spośród wymienionych twierdzeń na temat złośliwego międzybłoniaka opłucnej prawdziwe jest, że:
1) liczba zachorowań na międzybłoniaka opłucnej jest w Polsce 5-krotnie niższa niż liczba zachorowań na raka płuca;
2) zachorowalność na ten nowotwór jest podobna u mężczyzn i u kobiet;
3) nowotwór ten w większości przypadków rozwija się w ciągu 3 lat od kontaktu z azbestem;
4) najczęstszą postacią histologiczną nowotworu jest typ miesakowaty;
5) mediana czasu przeżycia wśród ogółu chorych wynosi około 3,5 lat.
Prawidłowa odpowiedź to:

Nowotworami, dla których charakterystyczne jest powstawanie przerzutów w mózgu są:
1) czerniak złośliwy;           4) rak jajnika;
2) rak płaskonabłonkowy płuca;       5) gruczolakorak płuca.
3) rak płaskonabłonkowy szyjki macicy;
Prawidłowa odpowiedź to:

U 62-letniego chorego w badaniu RTG klatki piersiowej stwierdzono położony przywnękowo guz prawego płuca o średnicy 4,5 cm z guzowatym poszerzeniem wnęki prawego płuca. W badaniu fiberoskopowym stwierdzono guz oskrzela głównego prawego umiejscowiony w odległości 1 cm od ostrogi głównej. Na podstawie biopsji wewnątrzoskrzelowej guza ustalono rozpoznanie raka płaskonabłonkowego. W badaniu KT klatki piersiowej stwierdzono węzły chłonne rozwidlenia tchawicy o średnicy 2,5 cm. Stan ogólnej sprawności chorego wynosi 1 w skali Zubroda, a FEV1 ma wartość 1800 ml. W tej sytuacji:

Chora 56-letnia zauważyła guz prawej piersi o średnicy 2,5 cm. Węzły chłonne prawej pachy są niewyczuwalne w badaniu palpacyjnym. W badaniu mammograficznym obraz jest typowy dla raka. Biopsja gruboigłowa wykazała następujące cechy nowotworu: umiarkowane tworzenie cewek, znaczny polimorfizm jąder komórkowych i wskaźnik mitotyczny 15, ekspresja ER i PgR odpowiednio średnia i słaba oraz ekspresja HER2 1+. W opisanej sytuacji:
1) z uwagi na III stopień złośliwości nowotworu w klasyfikacji Richardsona-Blooma należy zastosować przedoperacyjną chemioterapię;
2) chora kwalifikuje się do leczenia operacyjnego z zachowaniem piersi (BCT);
3) konieczne jest wykonanie badania FISH celem ustalenia liczby kopii genu HER2;
4) z uwagi na wyniki ekspresji receptorów steroidowych nie ma wskazań do ewentualnej pooperacyjnej hormonoterapii;
5) jeśli badanie histopatologiczne potwierdzi kliniczny stopień zaawansowania, to chora nie będzie wymagała żadnej formy uzupełniającego leczenia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Celem badania metodą FISH (fluorescencyjna hybrydyzacja in situ) jest:
1) stwierdzenie translokacji genów;
2) określenie liczby kopii danego genu w komórce;
3) oznaczenie ilości białka receptorowego komórce;
4) ocena aktywności mitotycznej komórek;
5) ocena stopnia złośliwości histologicznej nowotworu.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 67-letniego chorego, nałogowego palacza tytoniu, rozpoznano guz głośni z naciekaniem przyśrodkowej ściany zachyłka gruszkowatego, powodujący unieruchomienie strun głosowych. Węzły chłonne szyi nie są powiększone w badaniu klinicznym.
W badaniu histopatologicznym wycinka stwierdzono utkanie raka płaskonabłonkowego o średnim stopniu zróżnicowania (G2). W opisanej sytuacji:
1) dotychczas stwierdzony stan zaawansowania klinicznego choroby można określić jako T2N0 (stopień II);
2) ostateczny stopień zaawansowania klinicznego wymaga wykonania uzupełniających badań diagnostycznych (KT szyi, USG szyi z oceną węzłów chłonnych, RTG klatki piersiowej);
3) jeśli ww. badania nie zmienią klinicznego stopnia zaawansowania nowotworu, to leczeniem z wyboru jest radykalna chemioradioterapia lub laryngektomia całkowita;
4) duża masa guza i wąska szpara głośni stanowią przeciwwskazanie do leczenia chirurgicznego;
5) w przypadku zastosowania leczenia chirurgicznego zalecana jest pooperacyjna radioterapia.
Prawidłowa odpowiedź to:

W przypadku rozpoznania raka rdzeniastego tarczycy celem skriningu genetycznego jest stwierdzenie lub wykluczenie mutacji genu:

Do czynników predykcyjnych w raku piersi należą:
1) wielkość guza;         4) stan węzłów chłonnych (pN);
2) status receptora HER2;       5) wiek chorej.
3) status receptorów ER/PgR;
Prawidłowa odpowiedź to:

W zespole MEN IIa (zespół Sippla) charakterystyczne jest występowanie:
1) raka rdzeniastego tarczycy;     4) gruczolaka przysadki;
2) guza chromochonnego;       5) nerwiaków skóry.
3) wyspiaków trzustki;
Prawidłowa odpowiedź to:

Podstawowymi czynnikami rokowniczymi w mięsakach tkanek miękkich są:
1) wielkość guza;         4) wskaźnik proliferacji (MIB1, Ki67);
2) typ histologiczny;         5) lokalizacja guza.
3) stopień złośliwości histologicznej;
Prawidłowa odpowiedź to:

Mutacje genów BRCA1/BRCA2 kwalifikują ich nosicielki do grupy najwyższego ryzyka:

Po usunięciu ogniska przedinwazyjnego raka przewodowego (DCIS) uzupełniająca radioterapia zmniejsza ryzyko nawrotu miejscowego:

Typ luminalny raka piersi przede wszystkim charakteryzuje się:

Kobieta 45-letnia, chora na raka piersi w stopniu zaawansowania pT1N0M0 (ER+ w 80% komórek, PgR+ w 60% komórek, HER2-, G2), przed menopauzą, z powodu depresji od kilku tygodni przyjmuje fluoksetynę (selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny). Jako leczenie uzupełniające po radykalnym leczeniu miejscowym chora powinna otrzymać?

U chorej na raka piersi (lat 58) po amputacji piersi sposobem Patey’a stwierdzono w badaniu patologicznym: guz 2,5 cm, G2, ER(+) w 10% komórek, PgR(-), HER2(3+), przerzuty w 7 z 12 usuniętych pachowych węzłów chłonnych bez przekraczania torebki, brak rozległego naciekania naczyń. Stan chorej jest dobry (PS 0) i nie ma obciążeń internistycznych. W ramach pooperacyjnego leczenia uzupełniającego optymalne jest: