Egzamin PES / Onkologia kliniczna / wiosna 2005

Wskazaniem do pooperacyjnej radioterapii narządów głowy i szyi jest:

W raku ustnej części gardła o zaawansowaniu T2N0M0 rekomendowanym postępowaniem jest:

Rozpoznanie płaskonabłonkowego raka nierogowaciejącego o niskim stopniu zróżnicowania (G3), w przerzutach do węzłów chłonnych szyi z nieznanego ogniska pierwotnego może sugerować obecność ogniska pierwotne w obrębie:

Do podjęcia radioterapii i/lub chemioterapii bez potwierdzenia rozpoznania histopatologicznego guza mózgu upoważnia typowy obraz radiologiczny:

Wskazaniem do leczenia ¹³¹I w raku tarczycy jest:

Wskazaniem do teleradioterapii w raku tarczycy jest:

Uzupełniająca radioterapia po leczeniu oszczędzającym w przedinwazyjnym raku przewodowym piersi może być rozważana, gdy:

Uzupełniająca radioterapia po leczeniu oszczędzającym w inwazyjnym raku piersi jest wskazana:

Uzupełniająca radioterapia po leczeniu operacyjnym w raku przełyku:

Radiochemioterapia w raku przełyku:

Wskazaniem do przedoperacyjnej radioterapii w raku odbytnicy jest:

Uzupełniająca hormonoterapia w raku gruczołu krokowego jest wskazana:

W przypadku promieniowania ultrafioletowego (UV):
1) istnieje zwiększone ryzyko zachorowania na raka i czerniaka skóry;
2) szczególnie rakotwórcze jest działanie UVC, ponieważ nie jest ono zatrzymywane przez warstwę ozonową;
3) ryzyko związane z zachorowaniem jest związane z ilością melaniny w skórze;
4) działanie kancerogenne polega na tworzeniu dimerów pirymidynowych w DNA;
5) najczęstsze mutacje występują w genach ERBB1 i ERBB2.
Prawdziwe są odpowiedzi:

Wirus Epstein-Barr nie jest związany z patogenezą:

Do protoonkogenów należą:

Mutacje genów BRCA1 i BRCA2 nie są związane ze zwiększonym ryzykiem zachorowania na raka:

Poniżej wymieniono kilka twierdzeń na temat badań przesiewowych. Należy wybrać właściwy zestaw twierdzeń.
1) miarą skuteczności badań skriningowych jest zwiększenie odsetka nowotworów wykrywanych we wczesnych stadiach;
2) miarą zdolności badania przesiewowego do wykrycia choroby jest jego swoistość;
3) zmniejszenie umieralności w wyniku przesiewowych badań mammograficznych w grupie kobiet w wieku 40-50 lat wynosi 25-30%;
4) czułość badania mammograficznego wynosi 95%;
5) samobadanie piersi zmniejsza umieralność spowodowaną tym nowotworem o 20%.
Prawidłowa odpowiedź to:

Poniżej wymieniono kilka twierdzeń na temat markera CA 15-3. Należy wybrać właściwe zestawy twierdzeń.
1) stężenie markera Ca 15-3 jest podwyższone u chorych na rozsianego raka piersi;
2) marker ten cechuje się wysoką czułością i swoistością;
3) marker ten jest standardową metodą monitorowania leczenia zaawansowanego raka piersi;
4) marker ten jest standardową metodą monitorowania leczenia raka piersi po zabiegu operacyjnym;
5) czułość badania wzrasta przy łącznym badaniu z CEA.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zespół SIADH:
1) występuje u około 10% chorych na drobnokomórkowego raka płuca;
2) występuje u około 10% ogółu chorych na raka płuca i u większości chorych na drobnokomórkowego raka płuca;
3) może towarzyszyć także innym nowotworom;
4) towarzyszy mu hiponatremia, niska osmolarność surowicy i wysoka osmolarność moczu;
5) towarzyszy mu hipernatremia, wysoka osmolarność surowicy i niska osmolarność moczu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród wymienionych twierdzeń na temat stosowania radioterapii nowotworów należy wybrać poprawne twierdzenie.
1) wrażliwość nowotworu na energię promienistą wzrasta wraz ze stopniem jego utlenowania;
2) wrażliwość nowotworu na energię promienistą maleje wraz ze stopniem jego utlenowania;
3) efekt tlenowy ma większe znaczenie w przypadku stosowania promieniowania fotonowego;
4) efekt tlenowy ma większe znaczenie w przypadku stosowania promieniowania korpuskularnego;
5) w przypadku stosowania nowoczesnych aparatów terapeutycznych o wysokiej energii wiązki znaczenie efektu tlenowego jest znikome.
Prawidłowa odpowiedź to:

Poniżej przedstawiono kilka stwierdzeń odnośnie wartowniczego węzła chłonnego. Należy wybrać prawidłowe odpowiedzi.
1) węzeł wartowniczy (sentinel lymph node) jest pierwszym miejscem gromadzenia się przerzutowych komórek nowotworowych;
2) nieobecność przerzutów w węźle wartowniczym wyklucza przerzuty w innych węzłach chłonnych, a stwierdzenie przerzutów w tym węźle oznacza obecność przerzutów w innych węzłach chłonnych;
3) najwyższą czułość badania zapewnia zastosowanie limfoscyntygrafii połączonej z podaniem barwnika gromadzącego się w węźle chłonnym;
4) biopsja węzła wartowniczego jest standardowym postępowaniem w czerniaku złośliwym;
5) najczęściej stosowanym radionuklidem w diagnostyce izotopowej węzła wartowniczego jest izotop strontu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Analiza farmakoekonomiczna typu koszt-efektywność:

Różnica w leczeniu postaci ograniczonej (LD) w porównaniu do postaci rozległej (ED) drobnokomórkowego raka płuca polega na:
1) stosowaniu naprzemiennych schematów chemioterapii;
2) wydłużeniu czasu chemioterapii;
3) stosowaniu napromieniania klatki piersiowej;
4) stosowaniu elektywnego napromieniania mózgu u chorych z całkowitą remisją po chemioterapii;
5) stosowaniu resekcji miąższu płucnego we wszystkich przypadkach kwalifikujących się do zabiegu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Najbardziej skuteczną formą kojarzenia radioterapii i chemioterapii w nowotworach nabłonkowych głowy i szyi jest:

Poniżej znajdują się stwierdzenia na temat wartości diagnostycznej metod obrazowania zmian w obrębie piersi. Należy wybrać poprawne stwierdzenia.
1) czułości i swoistość ultrasonografii i mammografii w diagnostyce zmian w piersi jest porównywalna;
2) ultrasonografia jest metodą stosowaną w badaniach przesiewowych u młodych kobiet;
3) ultrasonografia pozwala na różnicowanie zmian litych i torbielowatych;
4) ultrasonografia jest całkowicie nieszkodliwa i może być stosowana w okresie ciąży;
5) czas badania ultrasonograficznego i mammograficznego jest podobny.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorej na raka szyjki macicy w badaniu dwuręcznym stwierdzono naciekanie nowotworu sięgające do przedsionka pochwy oraz naciek w lewym przymaciczu nie dochodzący do ściany miednicy mniejszej. W tej sytuacji klinicznej:
1) stopień zaawansowania nowotworu to IIIB;
2) ze względu na zaawansowanie jest to prawdopodobnie rak gruczołowy;
3) najczęściej stosowaną formą leczenia w tym stadium zaawansowania jest indukcyjna chemioterapia, a następnie radykalny zabieg operacyjny;
4) równorzędną metodą dla leczenia operacyjnego jest radioterapia;
5) w leczeniu skojarzonym z udziałem chemioterapii cytostatykiem z wyboru jest karboplatyna.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorego na raka krtani naciek nowotworowy zlokalizowany jest w obrębie przedniego spoidła strun głosowych bez zmniejszenia ich ruchomości. W tej sytuacji klinicznej:
1) stopień zaawansowania nowotworu to T2;
2) około 30% nowotworów krtani to rak brodawczakowaty;
3) leczeniem z wyboru jest usunięcie krtani wraz z najbliższymi węzłami chłonnymi;
4) w przypadku braku zgody na leczenie operacyjne leczeniem z wyboru jest równoczesna chemioradioterapia;
5) udział wyleczeń 5-letnich wynosi około 60%.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 56-letniego chorego na podstawie podwyższonego stężenia PSA i biopsji igłowej rozpoznano raka gruczołu krokowego. Badanie palpacyjne dało wynik negatywny. W tej sytuacji:
1) stopień zaawansowania nowotworu to T1c;
2) leczeniem z wyboru jest radykalna prostatektomia;
3) w przypadku braku zgody na leczenie operacyjne istnieje możliwość zastosowania teleterapii lub brachyterapii, ale skuteczność tych metod jest mniejsza;
4) w przypadku zastosowania leczenia operacyjnego stężenie PSA powinno obniżyć się w ciągu 3 tygodni do wartości „nieoznaczalnych”;
5) najczęstszym powikłaniem po leczeniu operacyjnym są zaburzenia erekcji.
Prawidłowa odpowiedź to:

Postępowaniem przeciwwymiotnym z wyboru u chorych otrzymujących chemioterapię złożoną z leków o niskim potencjale emetogennym jest:

U chorego rozpoczynającego chemioterapię złożoną z mitomycyny i fluorouracylu postępowaniem z wyboru zapobiegającym nudnościom i wymiotom, zgodnie ze współczesnymi standardami, jest:

Jednoczesna radiochemioterapia chorych na zaawansowanego lokoregionalnie raka narządów głowy i szyi, oprócz niewątpliwych zalet, ma również istotne wady. Zalicza się do nich:
1) brak możliwości pełnego wykorzystania interakcji pomiędzy cytostatykami i promieniowaniem jonizującym;
2) ograniczone współdziałanie przestrzenne (mniejsze w porównaniu z radiochemioterapią sekwencyjną prawdopodobieństwo likwidacji subklinicznych przerzutów odległych);
3) ryzyko nasilonej repopulacji komórek nowotworowych w końcowej fazie leczenia;
4) ryzyko nasilenia późnych odczynów popromiennych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Opierając się na współczesnej wiedzy można stwierdzić, że kojarzenie radiochemioterapii jednoczesnej z sekwencyjną może być rutynowo wykorzystywane w leczeniu chorych z rozpoznaniem:
1) drobnokomórkowego raka płuca;
2) nisko zróżnicowanego raka nosowej części gardła;
3) raka krtani (jako leczenie oszczędzające narząd);
4) płaskonabłonkowego raka kanału odbytu.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 55-letniego chorego rozpoznano raka płaskonabłonkowego o średnim stopniu zróżnicowania zlokalizowanego w strukturach górnego piętra krtani (nagłośnia). Wziernikowanie bezpośrednie wykazało, że guz poza strukturami nagłośni, przechodzi na podstawę języka naciekając ją w sposób powierzchowny. Ponadto w badaniu przedmiotowym i ultrasonografii szyi stwierdzono pojedynczy przerzut w węźle chłonnym (grupa IIA) potwierdzony biopsją aspiracyjną cienkoigłową. Średnica zmienionego przerzutowo węzła chłonnego wynosi 2 cm. Stopień loko regionalnego zaawansowania raka wg klasyfikacji TNM wynosi:

U 62-letniego mężczyzny rozpoznano płaskonabłonkowego raka ustnej części języka. Naciek nowotworowy położony jest po stronie prawej, nie przekracza linii środkowej i miał średnicę 3.5cm. W tomografii komputerowej stwierdzono natomiast naciekanie mięśni głębokich języka. W badaniu przedmiotowym i ultrasonografii stwierdzono przerzuty w kilku węzłach chłonnych szyi, obustronnie, nie przekraczające średnicą 3 cm. Zmiany przerzutowe zweryfikowano pozytywnie biopsją aspiracyjną cienkoigłową. Stopień zaawansowania loko regionalnego wg klasyfikacji TNM wynosi:

U 19-letniej kobiety z rozpoznaniem niezróżnicowanego raka nosowej części gardła w stopniu zaawansowania T3N2M0 postępowaniem z wyboru, w oparciu o współczesną wiedzę, powinna być:

W przypadku stwierdzenia u kobiety przerzutów raka gruczołowego wyłącznie do węzłów chłonnych grupy IV szyi po stronie lewej można stwierdzić, że wysoce prawdopodobną lokalizacją ogniska pierwotnego może być
  1) nerka;  2) pierś;  3) płuco;  4) jajnik;  5) nosowa część gardła.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 58-letniego chorego z rozpoznanym rakiem płaskonabłonkowym o średnim zróżnicowaniu (G2) umiejscowionym w ustnej części gardła (podstawa języka) w stopniu zaawansowania T3N1 przeprowadzono z założeniem radykalnym jednoczesną radiochemioterapię uzyskując całkowitą regresję nowotworu. Po trzech miesiącach obserwacji stwierdzono ograniczony (średnica 3 cm) nawrót raka zlokalizowany w obrębie podstawy języka po stronie prawej położony bocznie od linii środkowej. W trakcie przeprowadzonej diagnostyki włącznie z badaniami obrazowymi nie ujawniono innych ognisk nowotworu. Postępowaniem z wyboru u tego chorego jest:

Do leków wykorzystywanych w badaniach klinicznych na temat kojarzenia leczenia celowanego z chemioterapią lub radiochemioterapią u chorych na raka narządów głowy i szyi zalicza się:
1) przeciwciała monoklonalne blokujące receptor naskórkowego czynnika wzrostu (np. cetuksymab);
2) niskocząsteczkowe inhibitory kinazy tyrozynowej związanej z receptorem naskórkowego czynnika wzrostu (np. gefitynib czy erlotynib);
3) przeciwciała monoklonalne blokujące receptor czynnika wzrostu śródbłonka naczyń (np. bewacizumab);
4) cytotoksyny hipoksyczne (np. tirapazamina);
5) inhibitory angiogenezy (np. talidomid)
Prawidłowa odpowiedź to:

Metaanaliza wszystkich badań nad chemioterapią w grasiczakach inwazyjnych wykazała, że:

Zastosowanie w rozsianym czerniaku programów wielolekowej chemioterapii z udziałem dakarbazyny w miejsce monoterapii dakarbazyną jest:

U 52-letniego chorego z rozpoznaniem wyjściowym chłoniaka rozlanego z dużych komórek B z zajęciem węzłów chłonnych obwodowych, przykręgosłupowych i śledziony doszło do kolejnego nawrotu choroby po zastosowanej przed 8 miesiącami chemioterapii w wysokich dawkach z przeszczepieniem autologicznych komórek krwiotwórczych z powodu pierwszego nawrotu po 2 latach od leczenia pierwotnego. Optymalnym postępowaniem w takiej sytuacji:

Przeciwnowotworowe szczepionki skierowane przeciw antygenom czerniaka są:

Podawanie karboplatyny zamiast cisplatyny u chorych na raka jajnika, które nie odpowiedziały poprzednio na cisplatynę jest:

Gemcytabina w raku jajnika:

W raku jajnika:

W przypadku nowotworów nabłonkowych jajnika o granicznej złośliwości (tumours of borderline malignancy):

W przypadku guzów olbrzymiokomórkowych kości po niedoszczętnym leczeniu chirurgicznym stosuje się:

Chemioterapia przedoperacyjna u chorych na mięsaki tkanek miękkich:
1) opiera się na przesłance, że skuteczna cytoredukcja umożliwia wykonanie mniej rozległych i jednocześnie doszczętnych zabiegów operacyjnych;
2) teoretycznie może na zasadzie tzw. współdziałania przestrzennego oddziaływać na mikroprzerzuty i ograniczać miejscowy naciek nowotworu;
3) w świetle obecnego stanu wiedzy nie wpływa na wyniki leczenia;
4) powinna być wyłącznie przedmiotem kontrolowanych badań klinicznych;
5) powinna być elementem standardowego postępowania.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród wymienionych niżej twierdzeń na temat chemioterapii zaawansowanych i uogólnionych mięsaków tkanek miękkich prawdziwe jest, że:
1) schematy wielolekowe pozwalają uzyskać wyższy odsetek odpowiedzi klinicznych;
2) stosowanie schematów wielolekowych nie prowadzi do uzyskania znamiennie wyższych wskaźników uzyskiwanych odpowiedzi w porównaniu do monoterapii doksorubicyną;
3) stosowanie schematów wielolekowych wiąże się ze zwiększoną toksycznością leczenia;
4) stosowanie schematów wielolekowych nie wpływa znamiennie na czas całkowitego przeżycia;
5) stosowanie schematów wielolekowych przyczynia się do znamiennego wydłużenia czasu całkowitego przeżycia;
Prawidłowa odpowiedź to:

Celem hormonoterapii opóźnionej, którą stosuje się dopiero w chwili wystąpienia progresji raka gruczołu krokowego jest:

Zolendronian u chorych na raka gruczołu krokowego z przerzutami do kości:
1) wykazuje aktywność porównywalną do bisfosfonianów podawanych drogą doustną;
2) jest pierwszym bisfosfonianem o naukowo udokumentowanej aktywności w tej grupie chorych;
3) pozwala na uzyskanie wyraźnego zmniejszenia nasilenia bólu i częstości występowania innych powikłań kostnych oraz wydłużenia czasu do ich wystąpienia;
4) prowadzi do znamiennego zmniejszenia biochemicznych objawów resorpcji kości;
5) wymaga przeprowadzenia badań w celu uzyskania dowodów świadczących o korzystnym stosunku kosztów jego stosowania do jego skuteczności klinicznej.
Prawdziwe są odpowiedzi:

Niekorzystnym czynnikiem predykcyjnym dla chemioterapii chorych na zaawansowanego lub uogólnionego raka pęcherza moczowego jest:

Standardem postępowania pooperacyjnego w raku nerki jest:

Octan megestrolu stosowany w zespole wyniszczenia nowotworowego:
1) zwiększa łaknienie i powoduje przyrost tkanki tłuszczowej;
2) obniża stężenie czynnika martwicy guza (TNF), interleukiny 6 (IL-6) i serotoniny;
3) ma silniejsze działanie w sytuacji jednoczesnego stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych;
4) nie powinien być wykorzystywany u chorych ze współistniejącymi zaburzeniami układu krzepnięcia;
5) w Polsce jest zarejestrowany w opakowaniach po 120 i 240 ml.
Prawidłowa odpowiedź to:

Ból przebijający:

Poprawa wyników hormonoterapii uzupełniającej w raku piersi w ciągu ostatniej dekady dokonała się dzięki:
1) wprowadzeniu oceny stanu receptorów estrogenowych i progesteronowych;
2) uzależnieniu wyboru metody leczenia hormonalnego od stanu receptora HER2;
3) optymalizacji czasu trwania hormonoterapii;
4) upowszechnieniu metod farmakologicznego zapobiegania;
5) nowym strategiom postępowania w niektórych podgrupach chorych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Chemioterapię kapecytabiną w uogólnionym raku jelita grubego można rozważyć u chorych:

U chorych z rozpoznaniem nienasieniaka w I stopniu zaawansowania klinicznego, u których w ramach leczenia uzupełniającego po orchidektomii zastosowano limfadenektomię zaotrzewnową, chemioterapię (dwa cykle według programu BEP) lub obserwację prawdopodobieństwo wyleczenia wynosi odpowiednio:

U chorej z rozpoznaniem raka jajnika w stopniu zaawansowania IA kryterium włączenia uzupełniającej chemioterapii po radykalnym zabiegu chirurgicznym stanowi:

U chorych na raka piersi w stadium uogólnienia leczonych trastuzumabem w skojarzeniu z lekiem cytotoksycznym, w przypadku progresji możliwą opcją postępowania jest kontynuacja leczenia trastuzumabem w monoterapii lub w skojarzeniu z innym lekiem. Spodziewany odsetek odpowiedzi na leczenie w takiej sytuacji wynosi w przybliżeniu:

Kardiotoksyczność związana z leczeniem trastuzumabem:
1) zależy od kumulacyjnej dawki leku;
2) zależy od czasu trwania leczenia i jej ryzyko wzrasta po 9 miesiącach terapii;
3) jej ryzyko wzrasta przy kojarzeniu trastuzumabu z antracyklinami;
4) jej ryzyko nie zmienia się przy kojarzeniu trastuzumabu z taksoidami;
5) ma patomechanizm identyczny do kardiotoksyczności związanej z leczeniem antracyklinami.
Prawidłowa odpowiedź to:

Systemowe leczenie metotreksatem w wysokich dawkach (HD MTX) w skojarzeniu z radioterapią ośrodkowego układu nerwowego (OUN) zwiększa ryzyko powikłań neurologicznych, dlatego w leczeniu pierwotnych chłoniaków ośrodkowego układu nerwowego:
1) chemioterapia z HD MTX stosowana jest przed napromienianiem OUN;
2) chemioterapia z HD MTX stosowana jest po napromienianiu OUN;
3) chorzy leczeni skojarzoną chemioradioterapią nie powinni otrzymywać HD MTX;
4) u chorych starszych (> 65 roku życia) leczonych HD MTX uzasadnione jest odstąpienie od radioterapii OUN;
5) u chorych starszych (> 65 roku życia) chemioterapia z HD MTX bezwzględnie nie powinna być stosowana.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorego z rozpoznaniem raka jądra po podaniu I kursu BEP w 12. dniu cyklu przypadkowo stwierdzono neutropenię (200/mL), której nie towarzyszyły objawy infekcji lub inne powikłania. Prawidłowym postępowaniem jest:

Podwyższone stężenie alfa-fetoproteiny (AFP) nie towarzyszy:

W odniesieniu do objawów neurotoksyczności po oksaliplatynie nieprawdziwym twierdzeniem jest, że:

W stałych (tzw. „sztywnych”) dawkach podaje się:
1) metotreksat dokanałowo;           4) rituksymab;
2) metotreksat w wysokich dawkach systemowo;    5) bisfosfoniany.
3) imatinib;
Prawidłowa odpowiedź to:

W odniesieniu do chemioterapii z udziałem fluorouracylu stosowanej w raku jelita grubego prawdziwym twierdzeniem jest, że:
1) modulacja folinianem wapnia podwaja odsetek odpowiedzi nie wpływając na czas przeżycia;
2) modulacja folinianem wapnia podwaja odsetek odpowiedzi i czas przeżycia;
3) modulacja folinianem wapnia obniża ryzyko toksyczności związanej z działaniem fluorouracylu;
4) podawanie fluorouracylu we wlewie przedłużonym obniża ryzyko wystąpienia toksyczności ze strony przewodu pokarmowego oraz szpiku;
5) podawanie fluorouracylu w krótkotrwałym wlewie obniża ryzyko wystąpienia toksyczności skórnych.
Prawidłowa odpowiedź to:

W leczeniu nowotworów litych stosuje się:
1) rituksymab;  2) imatinib;  3) ibritumomab;  4) cetuksymab;  5) gefitynib.
Prawidłowa odpowiedź to:

Konieczność modyfikacji dawki lub niemożność stosowania u chorych z niewydolnością wątroby dotyczy:
1) doksorubicyny;       4) ifosfamidu;
2) paklitakselu;         5) trastuzumabu.
3) karboplatyny;
Prawidłowa odpowiedź to:

Dziedziczny niepolipowaty rak jelita grubego charakteryzuje zachorowanie na raka jelita grubego w młodym wieku oraz współistnienie lub podwyższone ryzyko zachorowania na:

U chorego na raka pęcherza moczowego (wieloogniskowość, naciekanie warstwy podśluzówkowej, stopien złośliwości G2, wielkość 4 cm) po wykonaniu elektroresekcji przezcewkowej należy:

W systemie RECIST, w przypadku całkowitej remisji wszystkich zmian docelowych i pojawienia się nowego ogniska w płucach o największym wymiarze 10 mm stwierdzonego przy pomocy komputerowej tomografii konwencjonalnej, ogólną odpowiedzią na leczenie jest:

U chorego na zaawansowanego raka gruczołu krokowego z rozległymi przerzutami do kości, u którego zastosowano analog LHRH (agonista gonadoliberyny) należy w celu przeciwdziałania powikłaniom spowodowanym przejściowym wzrostem testosteronu:

U chorej z wszczepionym centralnym cewnikiem naczyniowym (w systemie całkowicie implantowanym - port), u której stwierdzono ropień w kieszonce podskórnej w okolicy komory portu, prawidłowym postępowaniem jest:

U chorego z rozpoznaniem nasieniaka w stopniu zaawansowania IIA (pT2N2M0) z AFP-2.2 UI i beta HCG-720 UI prawidłowym postępowaniem jest:

U chorej stwierdzono utkanie raka gruczołowego w węźle chłonnym pachowym. Badanie ER/PgR nie wykazało ich obecności. W badaniu klinicznym cech guza nie stwierdzono, mammografia nie wykazała odchyleń od normy, a w pozostałych badaniach obrazowych i laboratoryjnych nie stwierdzono innych ognisk nowotworowych. W tej sytuacji wskazane jest:

Stopień zróżnicowania histologicznego jest uwzględniany w określeniu stopnia zaawansowania klinicznego:

Spośród wymienionych skojarzeń leków przeciwbólowych nieprawidłowe jest połączenie:

U 37-letniej chorej po 3 miesiącach od zakończenia o czasie ciąży rozpoznano ciążową chorobę trofoblastyczną z rozsiewem do płuc (2 ogniska o średnicy 1 cm) przy stężeniu beta-HCG 890 UI (według klasyfikacji FIGO 2000: III/3). Prawidłowe postępowanie polega na:

U chorego na rdzeniastego raka tarczycy należy wykonać:
1) oznaczenie kwasu 5-hydroksyindolooctowego w próbce z 24-godzinnej zbiórki moczu;
2) oznaczenie katecholamin oraz kwasu wanilinomigdałowego w próbce z 24-godzinnej zbiórki moczu;
3) profil dobowy kortyzolu;
4) test stymulacji TSH tyreoliberyną;
5) badanie genetyczne w kierunku mutacji genu RET.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród twierdzeń na temat hormonoterapii w raku piersi prawdziwe jest, że:

Według obowiązującej klasyfikacji oceny stopnia zaawansowania raka piersi (TNM z 2003 roku) u chorej na raka piersi, u której w badaniu histologicznym wielkość guza wynosiła 3,0 cm i stwierdzono przerzuty w 12 węzłach chłonnych, zaawansowanie patologiczne nowotworu należy określić jako:

Paliatywna chemioterapia chorych w podeszłym wieku z rozpoznaniem niedrobnokomórkowego raka płuca w stadium zaawansowanym:
1) z założenia powinna polegać na stosowaniu wielolekowych schematów w zmniejszonych dawkach;
2) zawsze powinna polegać na stosowaniu karboplatyny zamiast cisplatyny;
3) powinna polegać na stosowaniu monoterapii lub schematów wielolekowych w zależności od stanu sprawności chorych i ich chorób towarzyszących;
4) powinna polegać wyłącznie na monoterapii z wykorzystaniem jednego z leków nowej generacji;
5) w ogóle nie powinna być stosowana.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorych z rozpoznaniem mięsaka Ewinga nie ma rokowniczego znaczenia:

Rakiem płuca, dla którego charakterystyczne jest występowanie na obwodzie płuca i skłonność do dawania przerzutów do mózgu jest:

Zasadniczym celem badania śródoperacyjnego jest:

Mianem mikroprzerzutu w węźle chłonnym określamy ognisko nowotworowe:

Określenie stopnia złośliwości histologicznej według Gleasona stosuje się w:

Spośród wymienionych metod określenia stopnia zaawansowania nowotworu do czerniaka złośliwego odnoszą się klasyfikacje:
1) Dukesa (Astlera-Colera);       4) Clarka;
2) Breslowa;           5) van Nuys.
3) Blooma i Richardsona;
Prawidłowa odpowiedź to:

Badania genetyczne muszą być bezwzględnie wykonane u członków rodziny chorego, u którego rozpoznano:

Spośród wymienionych niżej dla podścieliskowego nowotworu układu pokarmowego do charakterystycznych należą:
1) przerzuty do wątroby;       4) dodatni odczyn na CD117;
2) przerzuty do węzłów chłonnych;    5) występowanie u dzieci.
3) promieniowrażliwość;
Prawidłowa odpowiedź to:

Do czynników predykcyjnych w raku piersi zaliczamy:
1) stan receptora HER2;         4) wiek chorej;
2) stan receptorów ER i PgR;         5) wielkość ogniska pierwotnego.
3) obecność przerzutów do węzłów chłonnych;
Prawidłowa odpowiedź to:

Do podstawowych czynników prognostycznych w raku gruczołu krokowego należą:
1) stopień złośliwości histologicznej;
2) ekspresja markerów proliferacji;
3) poziom przedoperacyjny PSA w surowicy krwi;
4) stopień zaawansowania według klasyfikacji TNM;
5) stopień różnicowania neuroendokrynnego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Centralna lokalizacja, stosunkowo wolny przebieg i malejąca częstość występowania są charakterystyczne dla:

Czynnikami prognostycznymi w raku tarczycy są:
1) wiek;           4) ekspresja markerów proliferacji;
2) typ histologiczny nowotworu;    5) stopień nasilenie angiogenezy.
3) płeć;
Prawidłowa odpowiedź to:

Określenie stopnia zaawansowaniu nowotworu na podstawie badania patomorfologicznego przeprowadzonego po uprzednio stosowanym leczeniu (np. chemioterapii) oznacza się skrótem:

Stopień złośliwość histologicznej (G) w nowotworach określa się na podstawie:

Zaburzenia w zakresie genów BRCA1 i BRCA2 stwierdza się w Polsce w następującym procencie raków piersi:

Nowotwory mózgu charakteryzuje:
1) brak skłonności do dawania przerzutów drogą krwi;
2) najczęstsze pochodzenie z komórek glejowych;
3) pochodzenie zwykle z komórek nerwowych;
4) częstsze występowanie u dzieci i osób młodych;
5) typowe występowanie w wieku starszym.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród niżej wymienionych klasyfikacji lub systemów określania stopnia zaawansowania do raka piersi odnoszą się:
  1) klasyfikacja Blooma i Richardsona;    4) klasyfikacja Gleasona;
  2) system Nothingam;         5) klasyfikacja Aslera-Colera.
  3) system van Nuys;
Prawidłowa odpowiedź to:

Czynnikami prognostycznymi w raku jelita grubego są:
1) wielkość guza;
2) głębokość naciekania ściany jelita;
3) obecność przerzutów do węzłów chłonnych;
4) dodatni wynik badania ekspresji receptora HER2;
5) podwyższony poziom CEA w surowicy.
Prawidłowa odpowiedź to:

Celem badań przesiewowych w odniesieniu do raka szyjki macicy jest:
1) określenie typu histologicznego nowotworu;
2) wykrycie bezobjawowych zmian przednowotworowych;
3) potwierdzenie klinicznego rozpoznania raka szyjki macicy;
4) wykrycie bezobjawowych raków szyjki macicy;
5) wykrycie zakażenia HPV.
Prawidłowa odpowiedź to:

Ocena stopnia według Gleasona w raku gruczołu krokowego oparta jest na:

Dotychczas zdrowa 18-letnia kobieta zgłosiła się do lekarza z powodu narastających od kilku tygodni bólów w nadbrzuszu i chudnięcia. W badaniu przedmiotowym nie stwierdzono odchyleń od stanu prawidłowego poza tkliwością w nadbrzuszu. W czasie gastroskopii stwierdzono rozległe owrzodzenie, pogrubienie fałdów i naciek błony śluzowej trzonu żołądka. Pobrano wycinki. W badaniach krwi stwierdzono jedynie stężenie hemoglobiny 10.2 g/dl i aktywność LDH powyżej normy. Tomografia komputerowa jamy brzusznej wykazała pogrubienie ściany żołądka i powiększony (średnica około 3 cm) węzeł chłonny w okolicy pnia trzewnego. Obraz radiograficzny klatki piersiowej był prawidłowy. Najbardziej prawdopodobnym rozpoznaniem choroby jest:

Wyleczenie przy pomocy chemioterapii wielolekowej jest często (u ponad 40% chorych) możliwe pod warunkiem nieobecności czynników zwiększonego ryzyka w przypadku chłoniaka:

Precyzyjne ustalenie typu chłoniaka w referencyjnym zakładzie diagnostycznym może decydować o losie chorego, ponieważ chłoniaki o dużej dynamice klinicznej (chłoniak Burkitta, chłoniaki i białaczki z limocytów prekursorowych, chłoniaki z dużych limfocytów B oraz chłoniaki anaplastyczne) wymagają agresywnej chemioterapii i intensywnego leczenia wspomagającego.

Niezbędnymi badaniami w diagnostyce wstępnej w każdym przypadku chłoniaka kwalifikującego się do leczenia radykalnego (leczenie z zamiarem wyleczenia) są:
1) tomografia komputerowa klatki piersiowej i jamy brzusznej;
2) radiografia klatki piersiowej;
3) trepanobiopsja szpiku i mielogram;
4) nakłucie lędźwiowe i pobranie płynu mózgowo-rdzeniowego do badania;
5) lipidogram w surowicy (HDL).
Prawidłowa odpowiedź to:

Diagnostyczne nakłucie lędźwiowe i pobranie płynu mózgowo-rdzeniowego do oznaczenia pleocytozy oraz badania cytologicznego powinno być połączone z pierwszym podaniem metotreksatu i/lub cytarabiny dokanałowo, ponieważ w przypadkach chłoniaków limfoblastycznych lub chłoniaków Burkitta z pierwotnym zajęciem szpiku, jądra, kręgosłupa lub podstawy czaszki, zajęcie płynu mózgowo-rdzeniowego jest częste nawet przy braku objawów neurologicznych.

Optymalna chemioterapia pierwszej linii w przypadkach chłoniaków rozlanych z dużych komórek B powinna zawierać:

Erytropoetyna może być stosowana w trakcie chemioterapii nowotworów układu krwiotwórczego, ponieważ pozwala na utrzymanie planowego rytmu leczenia.

W ramach leczenia chorych na chłoniaki alemtuzumab (przeciwciało monoklonalne anty-CD52 - MabCampath®) może być stosowane zamiennie z rituksymabem (przeciwciało monoklonalne anty-CD20 - MabThera®), ponieważ oba te przeciwciała skutecznie eliminują limfocyty B z krwi obwodowej i ze szpiku.

Bortezomib (inhibitor proteasomu) blokuje wewnątrzkomórkową degradację białek i dlatego jest znacząco skuteczny w leczeniu chorych na szpiczaka plazmocytowego opornego na chemioterapię.

Badania kliniczne nad allotransplantacją komórek macierzystych krwiotworzenia nie dotyczą chorych w starszym wieku oraz chorych na nowotwory lite, ponieważ w ostatnich latach znacznie obniżyło się ryzyko powikłań śmiertelnych tej procedury oraz opisywano efekty typu „przeszczep-przeciwko-nowotworowi”.

Skuteczność chemioterapii standardowej u chorych na chłoniaki przewlekłe z komórek B (grudkowe) zwiększa się w sposób znamienny statystycznie w przypadku skojarzenia rituksymabem (przeciwciało anty-CD20), ponieważ przeciwciało to powoduje silny efekt immunosupresyjny.

Istotne znaczenie dla przebiegu naturalnego i wyników leczenia przewlekłej białaczki limfatycznej (chłoniak z małych limfocytów B) ma:
1) wielkość leukocytozy;
2) zmutowanie części zmiennej genu łańcucha ciężkiego immunoglobulin;
3) aberracje chromosomów 17,12,11;
4) szybkość wzrostu leukocytozy;
5) zajęcie węzłów chłonnych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Główną przyczyną zgonów po allotransplantacji szpiku od zgodnego rodzeństwa u młodych chorych na białaczki limfoblastyczne w drugiej remisji (powyżej setnego dnia od przeszczepienia) są:
1) zakażenia;         4) ostra choroba przeszczep-przeciwko-gospodarzowi;
2) krwawienia;        5) nawrót białaczki.
3) niewydolność wątroby;
Prawidłowa odpowiedź to:

Główną przyczyną późnych niepowodzeń leczenia chorych na chłoniaka Hodgkina w stopniu zaawansowania klinicznego I lub IIA poddawanych skojarzonej chemioterapii i radioterapii jest:
1) nawrót choroby;     4) infekcje oportunistyczne;
2) wtórne nowotwory;     5) powikłania zakrzepowo-zatorowe.
3) uszkodzenie serca;
Prawidłowa odpowiedź to:

U 72-letniego chorego na przewlekłą białaczkę limfatyczną po przebytym wcześniej leczeniu chlorambucylem z prednisonem i następnie fludarabiną (6 kursów 5-dniowych) zastosowano leczenie przeciwciałem anty-CD52 (alemtuzumab - MabCampath®) z powodu progresji choroby w szpiku. Po 5 tygodniach dobrze tolerowanego leczenia wystąpiły stany podgorączkowe, duszność wysiłkowa i suchy kaszel. W tej sytuacji trzeba myśleć przede wszystkim o:

U 61-letniego chorego, który zgłosił się do ośrodka referencyjnego z powodu guza zatoki szczękowej i jamy nosowej rozpoznanego w ośrodku regionalnym jako chłoniak z komórek T należy wykonać w pierwszej kolejności:
1) trepanobiopsję szpiku;
2) badanie PET/KT głowy;
3) nakłucie lędźwiowe i pobranie płynu do badania cytologicznego;
4) planowanie pól napromieniania 3D;
5) konsultację preparatów histologicznych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Chora 35-letnia zgłosiła się do ośrodka referencyjnego z powodu nawrotu miejscowego po wykonanej przed 18 miesiącami torakotomii i wycięciu guza śródpiersia w ośrodku regionalnym z powodu chemodectoma. Obecnie w badaniach obrazowych stwierdzono guz śródpiersia przedniego w łączności ze ścianą klatki piersiowej. Optymalnym postępowaniem u tej chorej jest: