Egzamin PES / Onkologia kliniczna / jesień 2004

U 58-letniej chorej przeprowadzono chirurgiczny etap leczenia oszczędzającego z powodu raka piersi prawej. Nie stwierdzono istotnych chorób przebytych lub współistniejących. W badaniu mikroskopowym stwierdzono obecność naciekającego raka przewodowego, guz pierwotny o największym wymiarze 28 mm, stopień złośliwości wg Blooma-Richardsona II, stopień G2, ER(++), pGR(-), najwęższy margines chirurgiczny 7 mm. W usuniętych 14 węzłach chłonnych przerzuty stwierdzono w 2 węzłach. U chorej zaplanowano radioterapię. Jako systemowe leczenie uzupełniające należy zastosować:

W leczeniu uzupełniającym chorych na raka piersi anastrozol:

Do leków o wysokim potencjale emetogennym nie zaliczają się:
1) metotreksat w dawce ponad 50 mg/m²;
2) cyklofosfamid w dawce ponad 1500 mg/m²;
3) paklitaksel w dawce ponad 135 mg/m²;
4) docetaksel w dawce ponad 50mg/m2;
5) doksorubicyna w dawce ponad 50mg/m².
Prawidłowa odpowiedź to:

Wartość leczenia przeciwnowotworowego ocenia się na podstawie oceny:
1) czasu przeżycia całkowitego;
2) czasu wolnego od nawrotu choroby;
3) jakości życia;
4) ilości zużywanych leków przeciwwymiotnych;
5) farmakoekonomicznej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Frakcja wzrostu nowotworu to:

Do leków działających w fazie S należą:
1) mitoksantron;
2) kapecytabina;
3) topotekan;
4) gemcytabina;
5) iritotekan.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwe stwierdzenie:
1) kapecytabina jest ostatecznie aktywowana w guzie nowotworowym;
2) 5-fluorouracyl dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego;
3) istnieje krzyżowa oporność pomiędzy oxaliplatyną a cisplatyną;
4) temozolomid należy do grupy antymetabolitów;
5) winorelbina hamuje depolimeryzację mikrotubuli.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do czynników ryzyka zespołu ostrej lizy guza należy:
1) duża masa nowotworu;
2) wysoka frakcja proliferacyjna;
3) wysoki wskaźnik ubytku komórkowego;
4) zasadowy odczyn moczu;
5) kwaśny odczyn moczu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Hiperkalcemia:

Do czynników mających korzystny wpływ na skuteczność leczenia przeciwwymiotnego należy:
1) wiek poniżej 30 lat;
2) wiek powyżej 60 lat;
3) płeć żeńska;
4) płeć męska;
5) choroba lokomocyjna.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do cytostatyków najczęściej wywołujących biegunki należą:
1) topotekan;
2) mitoksantron;
3) fluorouracyl;
4) cisplatyna;
5) paklitaksel.
Prawidłowa odpowiedź to:

Tamoksyfen:

U chorych poddanych chemioterapii mogą występować nowotwory wtórne. Wzrost ryzyka ich wystąpienia związany jest z:
1) stosowaniem cyklofosfamidu;
2) płcią żeńską;
3) stosowaniem cisplatyny;
4) płcią męską;
5) skojarzeniem chemioterapii i radioterapii.
Prawidłowa odpowiedź to:

Stopień złośliwości według skali Blooma-Richardsona określany jest na podstawie pomiaru:
1) stopnia zróżnicowania jąder komórkowych;
2) odsetka komórek w fazie S;
3) zdolności do tworzenia struktur cewkowatych;
4) zawartości komponentu przedinwazyjnego;
5) liczby mitoz w polu widzenia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do pewnych czynników prognostycznych u chorych na raka piersi zalicza się:
1) zawartość receptorów dla estrogenów, progestagenów w komórkach raka;
2) ekspresję receptora HER-2;
3) stopień histologicznej złośliwości;
4) potencjał proliferacyjny oznaczony za pomocą ekspresji antygenu Ki-67;
5) typ raka.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zapalny rak piersi charakteryzuje się:
1) rozwojem po uprzednim zapaleniu gruczołu piersiowego;
2) nieobecnością guza pierwotnego;
3) odczynem zapalnym wokół guza pierwotnego;
4) objawem skórki pomarańczy;
5) łagodnym przebiegiem klinicznym.
Prawidłowa odpowiedź to:

Chemioterapia uzupełniająca z zastosowaniem wysokich mieloblastycznych dawek cytostatyków z następowym przeszczepieniem komórek macierzystych jest:

W ocenie stopnia klinicznego zaawansowania nowotworów jąder metodą z wyboru jest:

Najskuteczniejszą metodą w wykrywaniu i rozpoznawaniu raka prostaty jest:

Podstawowym badaniem w diagnostyce nowotworów kości jest:

Największą czułość w wykrywaniu zmian przerzutowych w mózgu ma:

Dla oceny stopnia zaawansowania raka płuca najskuteczniejszym badaniem obrazowym jest:

Metodą oceniającą zmiany ogniskowe w rdzeniu kręgowym jest:

Zmianą w wątrobie, nie wymagającą różnicowania z przerzutami, jest:

Objawem radiologicznym, opisanym na rentgenogramie klatki piersiowej, który nie może być objawem raka płuca jest:

Najczęściej stosowanym wskaźnikiem oceny nowych leków w badaniach klinicznych II fazy jest:

Po 3 cyklach chemioterapii ABVD u chorego na ziarnicę złośliwą w stopniu zaawansowania IIIB zaobserwowano całkowitą remisję zmian węzłowych na obwodzie. W badaniu KT pozostała jedynie resztkowa masa w śródpiersiu górnym. Po kolejnych 3 cyklach obraz masy resztkowej był podobny. Chorego należy:

Spośród wymienionych twierdzeń dotyczących leczenia raka odbytu fałszywe jest twierdzenie, że:

U chorej lat 56 rozpoznano raka odbytnicy. W badaniu TK widoczny jest guz o średnicy 10 cm w odległości 6 cm od zwieracza, bez naciekania okolicznych narządów. W badaniu per rectum na końcu palca badającego jest wyczuwalny okrężny naciek odbytnicy o ograniczonej ruchomości. Proponowane leczenie to:

U 56-letniego chorego rozpoznano raka głośni. W badaniu laryngologicznym guz jest ograniczony do krtani, struny głosowe są unieruchomione, badalny jest powiększony węzeł chłonny na szyi średnicy 1,5 cm. Chory wyraża chęć zachowania krtani. W tej sytuacji należy:

W analizie wpływu poszczególnych zmiennych na wyniki leczenia chorych na raka piersi uzyskano następujące wyniki:
Analiza  cecha T  cecha Stan receptora estrogenowego  Stan receptora HER2
Jednoczynnikowa  p=0,02  p=0,002  p=0,14  p=0,07
Wieloczynnikowa  p=0,06  p=0,013  p=0,21  p=0,18
Uzyskane wyniki wskazują, że:

W badaniu klinicznym III fazy z losowym doborem chorych do grupy kontrolnej (A) i badanej (B) stwierdzono, że współczynnik ryzyka w analizie przeżycia całkowitego dla grupy B względem A wynosił 1,34 (95% przedział ufności: 0,89-1,92). Na podstawie powyższych danych można wysunąć wniosek, że:

W randomizowanym badaniu klinicznym porównującym dwie metody leczenia wzięło udział łącznie 350 chorych, spośród których 5 w ogóle nie rozpoczęło planowanego leczenia, 12 przerwało je na samym początku z powodu nadmiernej toksyczności, 3 otrzymało leczenie niezgodne z protokołem (odwrotne do przydziału randomizacyjnego), a jeden zginął w wypadku samochodowym w trakcie pierwszego cyklu chemioterapii. Przedmiotem porównawczej analizy czasu przeżycia powinno być:

Ekspresja receptora estrogenowego w raku piersi jest:

U 43-letniej chorej stwierdzono raka szyjki macicy z rozległym naciekaniem lewego przymacicza, nie dochodzącym do ściany kostnej miednicy. U chorej tej leczeniem z wyboru jest:

U 67-letniej chorej na raka piersi w II stopniu zaawansowania po 3 latach od pierwotnego leczenia chirurgicznego ujawniło się pojedyncze ognisko przerzutowe w kości udowej. Zmiana ta powoduje umiarkowany ból. W tej sytuacji należy:

U 62-letniej chorej po 7 latach od amputacji piersi z powodu raka przewodowego w stopniu T2N1 doszło do rozsiewu nowotworu w obrębie skóry i tkanki podskórnej. Zmiany obejmują znaczny obszar ściany klatki piersiowej i powłoki jamy brzusznej. Bezpośrednio po zabiegu operacyjnym chora otrzymała 6 cykli chemioterapii CMF. Stan receptorów steroidowych jest nieznany i chora nie zgadza się na pobranie wycinka w celu ich określenia. Proponowanym postępowaniem powinno być w tej sytuacji:

U 56-letniego mężczyzny stwierdzono w surowicy stężenie PSA 6,7 ng/mL. Biopsja gruczołu krokowego wykazała ogniska raka, wskaźnik Gleasona 5. Zaawansowanie guza określono jako T1c. Chory nie ma żadnych objawów klinicznych. Zalecanym postępowaniem jest:

W okresie obserwacji po amputacji piersi z powodu raka zakres wykonywanych rutynowo badań dodatkowych w ciągu pierwszych 2 lat powinien obejmować:

U 46-letniej chorej stwierdzono w piersi guz o średnicy 6 cm, powiększone i częściowo unieruchomione pachowe węzły chłonne. W tej sytuacji zalecanym postępowaniem jest:

Wyniki badań klinicznych wskazują, że stosowanie chemioterapii równocześnie z radioterapią powinno stanowić rutynowe postępowanie w następujących nowotworach z wyjątkiem:

Schemat napromieniania w programie Turrisiego stosowany w drobnokomórkowym raku płuca polega na:

Spośród wymienionych twierdzeń prawdziwe jest, że w niedrobnokomórkowym raku płuca w II i IIIa stopniu zaawansowania pooperacyjna radioterapia:

U chorego na drobnokomórkowego raka płuca w wyjściowym badaniu tomokomputerowym stwierdzono rozległy guz w lewym płucu i obustronne zajęcie węzłów śródpiersiowych. W pozostałych badaniach nie stwierdzono rozsiewu nowotworu. Po 5 cyklach chemioterapii wg schematu PE uzyskano całkowitą remisję nowotworu. Rozważane jest zastosowanie napromieniania klatki piersiowej. W tej sytuacji:

Wskazaniem do radioterapii po leczeniu oszczędzającym w raku piersi (BCT) jest:

W brachyterapii śródtkankowej najczęściej stosowanym pierwiastkiem promieniotwórczym jest:

Wskazaniem do uzupełniającej radioterapii pooperacyjnej w raku piersi jest:

Wskazaniem do radioterapii przedoperacyjnej w raku odbytnicy jest:

Wskazaniem do radioterapii pooperacyjnej w raku odbytnicy jest:

W raku stercza radykalna radioterapia jest stosowana w przypadku:

Wskazaniem do radioterapii w raku jamy ustnej jest:

Wskazaniem do radioterapii w glejakach mózgu jest:

Radiochirurgia to:

Wskazaniem do radioterapii w raku przełyku jest:

W nowotworach regionu głowy i szyi:

W leczeniu nasieniaków jądra radioterapia jest rutynowo stosowana w następujących stopniach zaawansowania:

Wskazaniem do teleradioterapii w raku szyjki macicy w I_B i II_A jest między innymi:

W czerniaku złośliwym wskazaniem do uzupełniającej radioterapii jest:

Wskazaniem do wyłącznego stosowania radioterapii na ograniczony obszar w ziarnicy złośliwej jest:

Elektrony stosowane w radioterapii charakteryzuje:

Promieniowrażliwość tkanek zależy między innymi od:

Najczęstszymi w kolejności pierwotnymi umiejscowieniami chłoniaków złośliwych są:
1) obwodowe węzły chłonne;
2) przewód pokarmowy;
3) wątroba.
Prawidłowa odpowiedź to:

Najwłasciwszą metodą ustalenia rozpoznania w przypadku podejrzenia chłoniaka złośliwego z powodu limfadenopatii obwodowej jest biopsja aspiracyjna cienkoigłowa i badanie cytologiczne rozmazu komórkowego, ponieważ badanie histologiczne wyciętego węzła chłonnego pozwala na ocenę struktury nacieku nowotworowego i określenie typu chłoniaka:

Do najczęstszych postaci nowotworów układu chłonnego (tzn. > 10% wszystkich chłoniaków) u dorosłych należą:
1) chłoniak z dużych komórek;
2) chłoniak grudkowy;
3) szpiczak plazmocytowy;
4) chłoniak Hodgkina;
5) chłoniak Burkitta.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 62-letniego choregow dobrym stanie ogólnym z rozpoznaniem chłoniaka z dużych komórek B (rozpoznanie w wyniku orchidektomii) z zajęciem węzłów chłonnych zaotrzewnowych, płynu mózgowo rdzeniowego i stężeniem LDH w surowicy 1.5 x powyżej normy, rokowanie co do przeżycia 5 lat po zastosowaniu chemioterapii CHOP z dokanałowym podawaniem metotreksatu wynosi:

Czynnikami istotnie wpływającymi na szanse wyleczenia chorych na chłoniaki przy pomocy chemioterapii są:
1) wiek;
2) płeć;
3) stan zaawansowania choroby;
4) stan sprawności;
5) poziom LDH w surowicy.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 62-letniego chorego w wyniku orchidektomii rozpoznano chłoniaka z dużych komórek B. Stwierdzono również zajęcie węzłów chłonnych zaotrzewnowych, płynu mózgowo-rdzeniowego oraz stężenie LDH w surowicy na poziomie 1.5-krotnej wartości prawidłowej. Stan ogólny chorego jest dobry. Właściwym leczeniem chorego jest chemioterapia wg programu CHOP (cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna i prednison) i leczenie dokanałowe (metotreksat ± cytarabina):

Leczenie mieloablacyjne z przeszczepieniem autologicznych komórek krwiotwórczych jest postępowaniem z wyboru u chorych na chłoniaki o wysokiej złośliwości (np. rozlane z dużych komórek B) nawrotowe w przypadku uzyskania powtórnej remisji, ponieważ nie ma powszechnie uznanych dowodów dłuższego przeżycia chorych, którzy otrzymali takie leczenie w okresie I remisji choroby w porównaniu z odpowiednią grupą kontrolną:

U 42-letniej kobiety, pracownika naukowego uniwersytetu, wystąpiło powiększenie węzłów chłonnych zażuchwowych (2 cm) i przedusznych (4 cm) po stronie lewej. Poza defektem kosmetycznym z powodu widocznego guza okolicy przedusznej, chora bez dolegliwości. Wykonano biopsję węzła i rozpoznano chłoniaka grudkowego G2. Dalsza diagnostyka wykazała obecność niejednoznacznych węzłów przykręgosłupowych na poziomie naczyń nerkowych (1.5 cm). Komórki chłoniaka stanowiły 12% komórek jednojądrzastych szpiku (cytometria przepływowa). Innych nieprawidłowości nie stwierdzono. Najbardziej właściwym postępowaniem jest:

U 25-letniego mężczyzny wykonano rentgenografię klatki piersiowej z powodu nietolerancji wysiłku i uporczywego kaszlu utrzymującego się po infekcji przeziębieniowej i stwierdzono duży guz śródpiersia. W badaniu komputerową tomografią guz miał największy wymiar 12 cm, naciekał osierdzie i powodował zmiany destrukcyjne mostka na obszarze 7 cm. Badanie histopatologiczne wycinka uzyskanego drogą mediastinoskopii wykazało chłoniaka rozlanego z dużych komórek B. Dalsza diagnostyka stanu zaawansowania choroby nie wykazała innych ognisk chłoniaka. Stężenie LDH w surowicy wynosiło 1.2 x normy. Zastosowano leczenie programem R-CHOP (rituximab, cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna, prednison). Po I kursie leczenia ustąpiły objawy, stężenie LDH było w normie. Po III kursie największy wymiar guza w badaniu CT wynosił 9 cm, utrzymywały się cechy destrukcji mostka. Po VI kursie leczenia guz zmniejszył się do 7.5 cm. Przeprowadzono uzupełniające napromienianie śródpiersia do dawki 35 Gy. Po zakończeniu radioterapii wielkość guza wynosiła 6.5 cm. Dalszym właściwym postępowaniem jest:

Które z niżej wymienionych badań obrazowych może być najbardziej pomocne w różnicowaniu aktywnego chłoniaka w śródpiersiu i nieaktywnych zmian resztkowych po leczeniu:

Leczenie mieloablacyjne z przeszczepieniem allogenicznych komórek krwiotwórczych od dawcy rodzinnego jest postępowaniem z wyboru u chorych na chłoniaki o wysokiej złośliwości (np. rozlane z dużych komórek B) nawrotowe w przypadku uzyskania powtórnej remisji, ponieważ ryzyko powikłań śmiertelnych takiej procedury może przekraczać 30%:

Mężczyzna 20-letni w czasie służby wojskowej zgłosił się do lekarza z powodu osłabienia i pobolewań w klatce piersiowej. W rentgenogramie klatki piersiowej stwierdzono guz śródpiersia przedniego i ślad płynu w opłucnej. W odpowiednim szpitalu wojskowym wykonano torakotomię i wycięcie guza śródpiersia (makroskopowo w całości). Po wykonaniu badania histopatologicznego chorego skierowano do szpitala onkologicznego z rozpoznaniem nasieniaka klatki piersiowej. Po konsultacji preparatów i wykonaniu barwień immunohistochemicznych rozpoznano chłoniaka prekursorowego (limfoblastycznego) z komórek T. Właściwe postępowanie w tym przypadku polega na:

Łączne zastosowanie przeciwciała monoklonalnego anty-CD20 (rituximabu) z chemioterapią standardową u chorych na chłoniaki z komórek B prowadzi do wydłużenia remisji i czasu przeżycia w porównaniu z samą chemioterapią, ponieważ w czasie podawania przeciwciała często występują odczyny zależne od uwalniania cytokin:

U 60-letniej chorej leczonej programem intensywnej chemioterapii zawierającej m. in. wysokie dawki cytarabiny i metotreksatu z powodu chłoniaka typu Burkitta w zakresie jamy brzusznej, wystąpiła hipotonia i oliguria wymagające stosowania amin presyjnych w 7 dobie neutropenii IV^o po 3 kursie chemioterapii. Najbardziej prawdopodobnym rozpoznaniem jest w tej sytuacji:

U 32-letniej kobiety z 3-miesięcznym wywiadem dyskomfortu w jamie brzusznej i pobolewań okolicy lędźwiowej stwierdzono powiększenie węzłów chłonnych zaotrzewnowych od poziomu pnia trzewnego do rozwidlenia aorty, o największym wymiarze 4.5 cm. Wykonano laparotomię diagnostyczną i wycięto fragment węzła do badania histopatologicznego, w którym stwierdzono drobny, zgnieciony fragment tkanki łącznej, liczne pobudzone limfocyty. Obraz budził podejrzenie chłoniaka. Odczyny immunohistochemiczne były trudne do interpretacji z powodu złej jakości preparatów. W tej sytuacji należy:

Alemtuzumab, przeciwciało monoklonalne anty-CD52, jest wysoce skuteczne w leczeniu przewlekłej białaczki limfatycznej, ponieważ szybko eliminuje prawie wszystkie komórki jednojądrzaste z krwi obwodowej i szpiku:

Chory 46-letni, który przed 3 laty zakończył intensywną chemioterapię z powodu chłoniaka Burkitta żołądka i od tego czasu pozostawał w całkowitej remisji, został przyjęty do szpitala w trybie pilnym z powodu głębokiej niedokrwistości wymagającej przetoczenia masy erytrocytarnej. W badaniu morfologii krwi wykonanym po przetoczeniu stwierdzono: hemoglobina 7.0 g/dl, leukocyty 8.6 G/l, płytki 62 G/l, w rozmazie automatycznym leukocytów - przewaga form dużych i mieszanych.
Najbardziej prawdopodobnym rozpoznaniem jest u tego chorego:

Chory 80-letni, aktywny zawodowo profesor, stan sprawności 0, zgłosił się z powodu trudności w przełykaniu z powodu guza migdałka. Badanie histopatologiczne wycinka migdałka wykazało obecność chłoniaka rozlanego z dużych komórek B. Diagnostyka stanu zaawansowania nie wykazała innych ognisk choroby. Obraz żołądka w gastroskopii był prawidłowy. Dodatkowo chory przyjmował inhibitor ACE z powodu nadciśnienia tętniczego. Frakcja wyrzutowa lewej komory serca w badaniu echokardiograficznym wynosiła 65%. Optymalne postępowanie w przypadku tego chorego polega na:

Chory 52-letni zgłosił się z powodu nasilenia świądu i zmian rumieniowych skóry. Przed 7 laty rozpoznano u niego mycosis fungoides, dwukrotnie stosowano naświetlania PUVA i napromienianie okolic podeszwowych elektronami. Ostatnia seria naświetlań PUVA przed 6 tygodniami przyniosła niewielką poprawę. Obecnie stwierdzono zlewne zmiany rumieniowo-plamkowe w okolicach pachwinowo-udowych i pojedyncze plamki w innych miejscach - łącznie nieprzekraczające 5% powierzchni skóry. Węzły chłonne obwodowe nie były powiększone, narządy wewnętrzne w obrazie komputerowej tomografii były prawidłowe, szpik wolny. Optymalne postępowanie w tym przypadku polega na:

Trzema podstawowymi czynnikami rokowniczymi w mięsakach tkanek miękkich są:
  1) lokalizacja guza;
2) typ histologiczny;
3) wielkość;
4) wskaźniki proliferacyjne;
5 stopień złośliwości histologicznej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do raków zróżnicowanych tarczycy zaliczamy raka:
  1) brodawkowatego;
2) rdzeniastego;
3) anaplastycznego;
4) wyspowego;
5) pęcherzykowego.
Prawidłowa odpowiedź to:

System Bethesda w cytologii klinicznej stosowany jest w:

Dwoma podstawowymi czynnikami prognostycznym w raku nerki są:
1) wiek;
2) stopień zaawansowania (TNM);
3) płeć
4) stopień złośliwości histologicznej (G);
5) ploidia DNA.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród niżej wymienionych typów histologicznych raka płuca z reguły centralna lokalizacja, stosunkowo wolny wzrost i dawanie przerzutów w pierwszej kolejności do okolicznych węzłów chłonnych cechuje:

Spośród wymienionych typów histologicznych raka płuca skłonność do tworzenia przerzutów do mózgu dotyczy:
1) raka olbrzymiokomórkowego;
2) mięsakoraka;
3) raka pęcherzykowo-oskrzelikowego;
4) gruczolakoraka;
5) raka dobnokomórkowego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Określenie stopnia złośliwości według Gleasona stosuje się w:

Określenie stopnia zaawansowania nowotworu na podstawie badania klinicznego i radiologicznego oznaczamy skrótem:

Badania genetyczne muszą bezwzględnie być wykonane u członków rodziny chorego, u którego rozpoznano:

Do czynników predykcyjnych w raku piersi należą:
1) wiek pacjenta;
2) status receptorów ER i PGR;
3) liczba węzłów chłonnych z przerzutami;
4) status receptora HER2;
5) wielkość ogniska pierwotnego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Cechami charakterystycznymi nowotworów ośrodkowego układu nerwowego są:
1) przerzuty krwiopochodne zlokalizowane są głównie w płucach;
2) przerzuty powstają głównie drogą układu limfatycznego;
3) rozsiew drogą płynu mózgowo-rdzeniowego;
4) często współistniejąca im desmoplazja;
5) częstsze występowanie u dzieci.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród niżej wymienionych zmian w zespole mnogich nowotworów endokrynnych typu MEN1 występują:
1) gruczolaki przysadki;
2) gruczolaki lub przerost przytarczyc;
3) barwiaki chromochłonne;
4) nerwiaki błon śluzowych;
5) wyspiaki.
Prawidłowa odpowiedź to:

Nowotworami, które cechuje złośliwość miejscowa (brak skłonności do dawania przerzutów odległych) są:
1) dermatofibrosarcoma protuberans;
2) carcinoma basocellulare cutis;
3) carcinoma spinocellulare cutis;
4) tumor mixtus parotis;
5) fibroadenoma mammae.
Prawidłowa odpowiedź to:

W zespole Li-Fraumeni oprócz raka piersi często występują:
1) rak płuca;
2) guz Wilmsa;
3) białaczka;
4) chłoniaki;
5) nowotwory mózgu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Jednoznaczne rozpoznanie nowotworu podścieliskowego (GIST) wymaga:
1) badania genetycznego;
2) badania histopatologicznego;
3) oceny immunohistochemicznej;
4) badania endoskopowego;
5) badania mikroskopowo-elektronowego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Cechami, które są niezbędne dla oceny potencjalnej złośliwości mięsaka typu GIST są:
1) martwica;
2) polimorfizm komórkowy;
3) liczba mitoz w utkaniu guza;
4) wielkość guza;
5) bogatokomórkowość utkania.
Prawidłowa odpowiedź to:

W diagnostyce patomorfologicznej metody immunohistochemiczne znalazły największe zastosowanie w klasyfikacji:
1) nowotworów tkanek miękkich;
2) nowotworów układu nerwowego;
3) chłoniaków;
4) guzów płuc;
5) guzów skóry.
Prawidłowa odpowiedź to:

W przypadku podejrzenia raka rdzeniastego tarczycy należy wykonać ocenę następującego markera we krwi:

W przypadku mutacji genu BRCA2 oprócz raka piersi i raka jajnika stwierdza się również często:
1) raka sutka u mężczyzn;
2) raka nerki;
3) raka trzustki;
4) guz mózgu;
5) nerwiaki.
Prawidłowa odpowiedź to:

Czynnikami predysponującymi do powstania raka trzonu macicy są:
1) otyłość;
2) cukrzyca;
3) infekcja HPV;
4) niepłodność;
5) palenie tytoniu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Przesłanki uzasadniające jednoczasowe kojarzenie radioterapii i chemioterapii ograniczonej do cisplatyny u chorych na nowotwory nabłonkowe narządów głowy i szyi obejmują:
1) addytywny efekt cytotoksyczny cisplatyny i napromieniania;
2) hamowanie napraw uszkodzeń potencjalnie letalnych i subletalnych komórek nowotworowych pod wpływem cisplatyny;
3) ograniczenie ryzyka repopulacji komórek klonogennych dzięki niewydłużaniu całkowitego czasu leczenia;
4) dystrybucję komórek nowotworowych do promieniowrażliwych faz cyklu komórkowego (G2/M).
Prawidłowa odpowiedź to:

Jedną z metod jednoczesnego kojarzenia radio- i chemioterapii jest podawanie cisplatyny w niskich dawkach (6mg/m2) codziennie w trakcie napromieniania. Celem podawania leku w niskich, codziennych dawkach jest:
1) eskalacja bezpośredniego efektu cytotoksycznego cisplatyny;
2) zwiększenie promieniowrażliwości komórek nowotworowych pod wpływem cisplatyny;
3) zwiększenie prostego addytywnego efektu cytotoksycznego promieniowania jonizującego i cisplatyny;
4) zmniejszenie repopulacji komórek klonogennych.
Prawidłowa odpowiedź to:

Nowotworami specyficznymi dla narządów głowy i szyi (tzn. nie występującymi w innych lokalizacjach) są niżej wymienione
z wyjątkiem:

U 25-letniego chorego z rozpoznaniem raka nosowej części gardła (grupa II WHO) w stopniu zaawansowania T₂N₁M₀ przeprowadzono jednoczesną radiochemioterapię z udziałem cisplatyny, uzyskując całkowitą regresję nowotworu. Po 8 miesiącach obserwacji stwierdzono pojedynczy, powiększony węzeł chłonny średnicy 3 cm na szyi po stronie lewej. Biopsja aspiracyjna wykazała komórki raka. Pozostałe badania diagnostyczne nie wykazały innych ognisk nowotworu. Postępowaniem z wyboru w tym przypadku jest:

Podstawowym celem podawania 5-fluorouracylu w formie kilkudobowego wlewu ciągłego u chorych otrzymujących chemioterapię z powodu raka narządów głowy i szyi jest:
1) zwiększenie aktywności przeciwnowotworowej leku;
2) ograniczenie kardiotoksyczności;
3) ograniczenie nudności i wymiotów;
4) ograniczenie mielotoksyczności.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 49-letniego mężczyzny stwierdzono powiększenie węzła chłonnego górnego piętra szyi po stronie prawej. Wykonano biopsję wycinkową, która wykazała utkanie niskozróżnicowanego raka płaskonabłonkowego. Przeprowadzone badania diagnostyczne, łącznie z endoskopią i tomografią komputerową, nie wykazały ogniska pierwotnego nowotworu. Właściwym postępowaniem terapeutycznym w takiej sytuacji jest:

Do najważniejszych zalet jednoczesnej radiochemioterapii stosowanej u chorych na zaawansowane lokoregionalnie raki narządów głowy i szyi, w porównaniu radiochemioterapią sekwencyjną, można zaliczyć:
1) brak wydłużenia całkowitego czasu leczenia, co powoduje zmniejszenie ryzyka nasilenia repopulacji komórek klonogennych w trakcie napromieniania;
2) skuteczne współdziałanie przestrzenne radio- i chemioterapii;
3) hamowanie napraw uszkodzeń potencjalnie letalnych i subletalnych pod wpływem cytostatyków;
4) oczekiwaną lepszą tolerancję leczenia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do leków aktywnych w stosunku do komórek źle utlenowanych (hipoksycznych), które mogą być wykorzystywane w leczeniu skojarzonym z napromienianiem, zalicza się:
1) tirapazaminę;
2) 5-fluorouracyl;
3) mitomycynę C;
4) wepezyd.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 49-letniego chorego rozpoznano płaskonabłonkowego, średnio zróżnicowanego (G2) raka dna jamy ustnej. Guz średnicy 3.5 cm zlokalizowany był bocznie po stronie lewej, nie przekraczał linii środkowej, nie naciekał żuchwy. Stwierdzono również przerzuty w 3 węzłach chłonnych górnego piętra szyi po stronie lewej, nieprzekraczające średnicą 3cm. Inne badania diagnostyczne nie wykazały odchyleń od normy. Postępowaniem z wyboru w tym przypadku jest:

Stopień złośliwości nowotworów gruczołów ślinowych ma bezpośredni wpływ na dobór adekwatnego leczenia. Do raków gruczołów ślinowych o wysokim stopniu złośliwości zaliczają się niżej wymienione z wyjątkiem:
1) raka gruczołowo-torbielowatego (carcinoma adenoides cysticum);
2) raka zrazikowokomórkowego (acinic cell carcinoma);
3) raka w guzie mieszanym (carcinoma in tumore mixto);
4) raka przewodów ślinowych (salivary duct carcinoma);
5) gruczolakoraka podstawnokomórkowego (adenocarcinoma basocellulare).
Prawidłowa odpowiedź to:

Najczęściej używanym schematem chemioterapii wielolekowej u chorych z nawrotami lub przerzutami odległymi w przebiegu raka narządów głowy i szyi jest program PF (cisplatyna + 5-fluorouracyl w formie kilkudobowego wlewu ciągłego). Spośród twierdzeń charakteryzujących program PF stosowany u chorych z nawrotami lub przerzutami odległymi raka narządów głowy i szyi, prawdziwe są następujące:
1) przesłanką kojarzenia cisplatyny i 5-fluorouracylu jest synergizm działania obydwu leków;
2) randomizowane doświadczenia kliniczne wskazują, że program PF, w porównaniu do samodzielnie podawanej cisplatyny oraz karboplatyny kojarzonej z 5-fluorouracylem, skutkuje znamiennym wydłużeniem czasu przeżycia całkowitego;
3) randomizowane doświadczenia kliniczne wskazują, że program PF, w porównaniu do samodzielnie podawanej cisplatyny oraz karboplatyny kojarzonej z 5-fluorouracylem, skutkuje znamiennie wyższym odsetkiem obiektywnych odpowiedzi terapeutycznych (CR+PR);
4) odsetek obiektywnych odpowiedzi terapeutycznych (CR+PR) uzyskiwanych przy pomocy programu PF przekracza 50%.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 57-letniego chorego rozpoznano raka płaskonabłonkowego ustnej części gardła. Przedmiotowo stwierdzono naciek migdałka podniebiennego po stronie prawej przechodzący na podniebienie miękkie średnicy 4.5 cm oraz przerzutowo zmieniony, pojedynczy węzeł chłonny średnicy 2.5 cm górnego piętra szyi po stronie lewej (przerzut potwierdzony BAC). Podobny obraz i wymiary zmian stwierdzono w badaniu komputerową tomografią. Stopień lokoregionalnego zaawansowania raka wg klasyfikacji TNM wynosi:

Wyniki dotychczasowych doświadczeń klinicznych wskazują, że najskuteczniejszą metodą leczenia oszczędzającego krtań u chorych na zaawansowanego lokoregionalnie raka krtani jest:

W 2000 roku czasopismo Lancet opublikowało wyniki metaanalizy (Pignon i wsp.), której część dotyczyła leczenia oszczędzającego krtań u chorych na zaawansowanego raka krtani lub krtaniowej części gardła. Spośród niżej wymienionych stwierdzeń zgodne z opublikowanymi wynikami tej części meta analizy są:
1) przeżycia całkowite są zbliżone u chorych otrzymujących sekwencyjną radiochemioterapię i u chorych leczonych chirurgicznie z uzupełniającym napromienianiem;
2) odsetek 5-letnich bezwzględnych przeżyć całkowitych z zachowaniem krtani u chorych leczonych metodą oszczędzającą wynosi 23%;
3) odsetek nawrotów lokoregionalnych był przeszło dwukrotnie wyższy u chorych leczonych metodą oszczędzającą w porównaniu do leczonych chirurgicznie i uzupełniającym napromienianiem;
4) odsetek przerzutów odległych był zbliżony u chorych leczonych metodą oszczędzającą i leczonych chirurgicznie z uzupełniającym napromienianiem.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 26-letniej kobiety rozpoznano raka nosowej części gardła. W badaniu przedmiotowym i tomografią komputerową stwierdzono guz nosowej części gardła, nie naciekający kości podstawy czaszki, ale wkraczający do ustnej części gardła oraz zmienione przerzutowo węzły chłonne górnego i środkowego piętra szyi po stronie lewej średnicy 5 cm. Nie stwierdzono ubytków neurologicznych w zakresie nerwów czaszkowych. Stopień klinicznego zaawansowania nowotworu wg klasyfikacji TNM wynosi w tym przypadku:

Według współczesnej wiedzy, jednoczesna radiochemioterapia jest leczeniem z wyboru w przypadkach:
1) niskozróżnicowanego raka nosowej części gardła T_2-4 i / lub N_1-3;
2) wrzecionowatokomórkowych mięsaków tkanek miękkich;
3) drobnokomórkowego raka płuca w stadium choroby ograniczonej;
4) nerwiaka węchowego;
5) raka krtani T₂N₀.
Prawidłowa odpowiedź to:

Jaki typ ultrasonografii najlepiej obrazuje prostatę?

Chora 67-letnia w dobrym stanie sprawności, aktywna zawodowo, przebyła leczenie z powodu chłoniaka z komórek płaszcza z zajęciem węzłów chłonnych obwodowych, zaotrzewnowych i szpiku. Otrzymała 6 kursów chemioterapii CHOP i 4 dawki rituximabu, po których stwierdzono całkowitą remisję choroby (także w szpiku). Po 8 miesiącach od zakończenia leczenia nastąpił nawrót choroby w węzłach chłonnych zaotrzewnowych. Uzyskano powtórną remisję po zastosowaniu chemioterapii II linii (DHAP) i przeprowadzono leczenie mielablacyjne z autotransplantacją komórek krwiotwórczych i obwodowych. Po 5 miesiącach od autotransplantacji wystąpiło krwawienie z żołądka z powodu nacieku i owrzodzenia zweryfikowanego drogą gastroskopii jako nawrót chłonniaka. Wykonano częściową resekcję żołądka ze wskazań chirurgicznych i stan ogólny chorej uległ poprawie. W czasie zabiegu stwierdzono liczne, powiększone węzły chłonne, które pozostały w jamie brzusznej. Dalsze właściwe postępowanie w takiej sytuacji polega na:

Wyłączna radioterapia z założeniem radykalnym jest leczeniem z wyboru w przypadkach:
1) płaskonabłonkowego (G2) raka krtani T₃N₁M₀;
2) płaskonabłonkowego (G2) raka ustnej części gardła T₂N₀M₀;
3) zarodkowego mięsaka z mięśni poprzecznie prążkowanych zlokalizowanego w zatoce szczękowej;
4) niezróżnicowanego (grupa III WHO) raka nosowej części gardła T₂N₁M₀;
5) rogowaciejącego (grupa I WHO) raka nosowej części gardła T₂N₀M₀.
Prawidłowa odpowiedź to:

Leczeniem z wyboru u 52-letniego chorego z rozpoznaniem płaskonabłonkowego raka kanału odbytu w stopniu klinicznego zaawansowania T₂N₀M₀ jest: