Egzamin PES / Kardiologia / wiosna 2011

Wybierz prawdziwe zdanie dotyczące wykorzystania pomostów tętniczych w zabiegach kardiochirurgicznych:
1) korzystnym jest wykonanie w tych pomostach zespoleń typu bok do boku;
2) stosowanie obustronnie pomostów tętniczych zwiększa ryzyko zapalenia śródpiersia, szczególnie jest to nasilone u osób szczupłych;
3) tętnica promieniowa jest korzystniejsza niż tętnica piersiowa wewnętrzna w obserwacji odległej;
4) wykorzystanie tętnicy piersiowej wewnętrznej nie jest zalecane u kobiet w wieku przedmenopauzalnym.
Prawidłowa odpowiedź to:

Chory po operacji przez sternotomię z ropnym wyciekiem z rany oraz niestabilnością mostka wymaga:

Ważną rolę w kardiochirurgii odgrywa stratyfikacja ryzyka. Powszechnie, szczególnie w praktyce codziennej stosuje się skalę EUROSCORE. Który z poniższych czynników nie wchodzi w skład tej skali?

Zaznacz prawdziwe twierdzenia dotyczące przezcewnikowej implantacji zastawek aortalnych (TAVI):
1) TAVI pozwala uzyskać poprawę hemodynamiczną i redukcję objawów klinicznych u pacjentów z ciężką objawową stenozą aortalną zdyskwalifikowanych z leczenia operacyjnego;
2) wybór pacjentów do leczenia za pomocą TAVI powinien być dokonywany przez zespoły obejmujące kardiologów i kardiochirurgów w oparciu o ocenę ryzyka operacji;
3) zastawki aortalane można implantować przezcewnikowo z dostępu przez tętnice udowe, tętnice podobojczykowe oraz z minitorakotomii przez koniuszek serca;
4) przeciwwskazanie do wykorzystania dostępu przez tętnice udowe stanowi zbyt mała średnica tętnic w stosunku do średnicy zestawu wprowadzającego, znaczna krętość naczyń i masywne zwapnienia;
5) przeciwwskazanie do wykorzystania dostępu przezkoniuszkowego stanowią między innymi zwapnienia osierdzia i istotna niewydolność oddechowa.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorego lat 60 przed pięciu laty implantowano dwudyskową protezę mechaniczną w ujście aortalne (St. Jude 21) z powodu kombinowanej wady aortalnej. W trakcie badania kontrolnego stwierdzono, że średni gradient przezzastawkowy wynosi 44 mmHg. Równocześnie chory bez istotnych objawów, LVEF 55%, CO 5,0l/min. W różnicowaniu przyczyn zwiększonego gradientu przezzastawkowego należy brać pod uwagę:
1) dysfunkcję protezy;
2) zakrzepicę na zastawce;
3) zjawisko niedopasowania zastawki;
4) obecność fali zwrotnej na zastawce;
5) obecność przecieku okołozastawkowego;
6) dysfunkcję skurczową lewej komory.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorych z tętniczym nadciśnieniem płucnym i zespołem Eisenmengera nie zaleca się stosowania:

Profilaktyka antybiotykowa powinna być zastosowana:
1) przed zabiegiem w obrębie układu moczowo-płciowego u chorego z dwupłatkową zastawką aortalną;
2) przed zabiegiem w obrębie układu oddechowego u chorego z wypadaniem płatka zastawki mitralnej;
3) przed ekstrakcją zęba u chorego z przebytym infekcyjnym zapaleniem wsierdzia;
4) przed ekstrakcją zęba u osoby z nieskorygowaną chirurgicznie wrodzoną siniczą wadą serca;
5) przed ekstrakcją zęba u osoby ze zwężeniem zastawki aortalnej.
Prawidłowa odpowiedź to:

27-letni dotychczas zdrowy mężczyzna jest konsultowany kardiologicznie z powodu bólów w klatce piersiowej po wypadku komunikacyjnym, w trakcie którego doznał stłuczenia klatki piersiowej (bez złamania żeber) oraz urazu twarzoczaszki, z pęknięciem żuchwy i wybiciem zębów trzonowych. Chory ma rozpoznawany od dzieciństwa nieistotny klinicznie przeciek przez drożny przewód tętniczy. Zgodnie z obowiązującymi standardami postępowania po tego typu urazie profilaktyka infekcyjnego zapalenia wsierdzia jest:

35-letnia dotychczas nie leczona chora z zespołem Eisenmengera w przebiegu nieskorygowanego ubytku przegrody międzykomorowej skarży się na pogorszenie tolerancji wysiłku (III klasa czynnościowa wg WHO), bez innych dolegliwości.
W badaniach dodatkowych stwierdzono ciśnienie w tętnicy płucnej równe ciśnieniu systemowemu oraz hematokryt 63%. Należy:
1) podjąć próbę leczenia blokerem kanału wapniowego i ocenić poprawę tolerancji wysiłku w teście 6-minutowego marszu. W przypadku braku efektu rozważyć leczenie bosentanem;
2) próbę leczenia blokerem kanału wapniowego podjąć po wykonaniu testu wazoreaktywności. W przypadku negatywnego wyniku testu wazoreaktywności podjąć leczenie bosentanem;
3) wykonać krwioupust z uzupełnieniem płynów i suplementacją żelaza;
4) po wykluczeniu utajonego krwawienia z przewodu pokarmowego rozpocząć leczenie przeciwkrzepliwe.
Prawidłowa odpowiedź to:

Chora bezobjawowa z korzystną charakterystyką kliniczną, pole powierzchni zastawki mitralnej ocenione echokardiograficznie wynosi poniżej 1,5 cm². W której z niżej wymienionych towarzyszących sytuacji klinicznych należy rozważyć przezskórną komisurotomię mitralną:
1) przebyty udar mózgu;
2) samoistne kontrastowanie krwi w lewym przedsionku;
3) napadowe migotanie przedsionków w wywiadzie;
4) chęć zajścia w ciążę;
5) konieczność przeprowadzenia innej operacji pozasercowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 22-letniego mężczyzny, który uprawia wyczynowo koszykówkę, przypadkowo stwierdzono dwupłatkową zastawkę aortalną, małą niedomykalność zastawki bez zwężenia, aorta w najszerszym miejscu - 54 mm. Poza tym badanie prawidłowe. Wywiad rodzinny ujemny dla chorób serca. Należy:

U bezobjawowego chorego z niedomykalnością zastawki mitralnej na tle zwyrodnienia śluzakowatego wykonano echokardiograficzne badanie przezklatkowe. Wyniki: ERO - 0,52 cm^{2 Lewa komora w rozkurczu - 72 mm, EF lewej komory 55%, lewy przedsionek 54 mm, pole lewego przedsionka 28 cm2, ciśnienie skurczowe w prawej komorze około 30 mmHg. Niedomykalność zastawki wtórna do wypadania A2 i P2. Prawidłowa decyzja kliniczna to:}

70-letni mężczyzna, wcześniej nie leczony, z zespołem metabolicznym, palący papierosy od młodości, zgłosił się do kardiologa z powodu ograniczenia tolerancji wysiłku i wysiłkowych bólów w klatce piersiowej ustających w spoczynku lub po NTG pod język. W badaniu przedmiotowym, między innymi, szmer wyrzutowy w polu osłuchiwania zastawki aortalnej bez mruku skurczowego. EKG - cechy przebytego zawału ściany dolnej. W koronarografii zamknięta prawa tętnica wieńcowa, zwężenie 60% pnia lewej tętnicy, 80% zwężenie w środkowym segmencie gałęzi międzykomorowej przedniej, 60% zwężenie w gałęzi okalającej. Badanie echokardiograficzne - akineza ściany dolnej, hipokineza ściany przedniej, poszerzenie jamy lewej komory 60 mm, EF 48%. Zastawka aortalna ze zwapnieniami, AVA - 1,2 cm², średni gradient przez zastawkę aortalną 32 mmHg. W porównaniu z badaniem dwa lata wstecz znaczna progresja zmian morfologicznych. Wymiar aorty w normie. Zakwalifikowany do dalszego leczenia zabiegowego. Postępowanie powinno obejmować:

24-letnia kobieta konsultowana przez kardiologa w 10 tygodniu ciąży z powodu szmeru nad sercem stwierdzonego przez ginekologa. Do tej pory nie leczona, bez dolegliwości, prowadzi zwykły tryb życia. W badaniu echo wypadanie tylnego płatka mitralnego, niedomykalność zastawki, ERO - 0,25 cm^{2, lewy przedsionek, wymiar 46 mm, powierzchnia 24 cm2, lewa komora - wymiar rozkurczowy 52 mm, EF lewej komory 78%. Mała niedomykalność zastawki trójdzielnej, RVSP około 30 mmHg. Zalecenia kardiologiczne to:}

15-letni bezobjawowy chory diagnozowany z powodu szmeru skurczowego, holosystolicznego, punctum maximum w dole mostka, w tym miejscu wyczuwalny mruk skurczowy. W spoczynkowym EKG norma. RTG klatki piersiowej - norma. Przezklatkowe badanie echokardiograficzne prawdopodobnie wykaże:

Anomalia Ebsteina charakteryzuje się:
1) przemieszczeniem płatka przegrodowego i tylnego zastawki trójdzielnej w głąb prawej komory;
2) częstym ubytkiem przegrody międzykomorowej;
3) dysfunkcją prawej komory;
4) nieprawidłową funkcją zastawki trójdzielnej;
5) zaburzeniami przewodnictwa przedsionkowo-komorowego i blokiem górnej wiązki lewej odnogi pęczka Hisa.
Prawidłowa odpowiedź to:

Choremu ze zwężeniem lewego ujścia tętniczego z gradientem max. 56 mmHg i bólami powysiłkowymi za mostkiem należy zaproponować:

47-letni mężczyzna zgłosił się do stomatologa celem leczenia kanałowego dwóch zębów oraz ekstrakcji jednego zęba. Przed 3 laty przebył skuteczny zabieg przezskórnego zamknięcia przetrwałego otworu owalnego. Właściwe postępowanie u tego pacjenta to:

U chorego z ubytkiem w przegrodzie międzyprzedsionkowej:
1) ubytek musi zostać bezwzględnie zamknięty, jeżeli stwierdzono zespół Eisenmengera;
2) u którego stwierdzono paradoksalną zatorowość, ubytek jest wskazaniem do interwencji niezależnie od jego rozmiaru;
3) który pozostaje bezobjawowy, ubytek nie jest wskazaniem do interwencji mającej na celu jego zamknięcie, o ile nie stwierdza się cech przeciążenia objętościowego prawej komory lub opór naczyń płucnych nie przekroczył 5 jednostek Wooda;
4) zabieg przezskórnego zamknięcia ubytku jest procedurą z wyboru przy ubytkach typu II, które mają odpowiednią wielkość (< 38 mm) i szerokość obrąbka ( ≥ 5 mm);
5) u którego nie stwierdza się istotnych chorób współistniejących, śmiertelność okołooperacyjna związana z chirurgicznym zaopatrzeniem ubytku wynosi < 1%.
Prawidłowa odpowiedź to:

Nagły zgon sercowy stanowi problem kliniczny, w wymienionych niżej wrodzonych wadach serca, z wyjątkiem:

Przeciwwskazaniem do zamknięcia ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej jest:
1) nadciśnienie płucne;
2) dysfunkcja prawej komory;
3) opór płucny > 5 jednostek Wooda przy przecieku międzyprzedsionkowym Qp : Qs < 1,5;
4) zespół Eisenmengera;
5) mały (< 5mm) rąbek przyaortalny przegrody międzyprzedsionkowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorej l. 87, z ciasnym, objawowym zwężeniem zastawki aortalnej i z ryzykiem operacyjnym ocenionym wg skali Logistic EuroSCORE na 34% wskazana jest:

Do echokardiograficznych kryteriów ciężkiej niedomykalności aortalnej należą:
1) iloraz szerokości strumienia fali zwrotnej i szerokości drogi odpływu lewej komory ≥ 45%;
2) talia fali zwrotnej > 6 mm;
3) efektywne pole powierzchni ujścia niedomykalności (ERO) ≥ 0,30 cm²;
4) czas połowicznego spadku prędkości fali zwrotnej (PHT) ≤ 400 ms;
5) holosystoliczny przepływ wsteczny w aorcie zstępującej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Mąż 68-letniej kobiety leczącej się z powodu przewlekłej niewydolności serca jest zaniepokojony, ponieważ zauważył, że jego żona w trakcie snu przestaje oddychać. Taka przerwa w oddychaniu trwa około 10 sekund, potem następuje podobnej długości okres hiperwentylacji. Pacjentka nie chrapie. Opisywane dolegliwości nie budzą jej również ze snu. Chora czuje się wypoczęta rano. Zaproponuj najlepszy sposób dalszego postępowania:

Do innych niż niewydolność serca przyczyn wzrostu stężenia BNP w osoczu nie należy:

Do przeciwwskazań do transplantacji serca należą wszystkie z niżej wymienionych, z wyjątkiem:

W badaniu echokardiograficznym maksymalna prędkość fali zwrotnej przez zastawkę wynosi 3 m/sek. Średnica żyły głównej dolnej wynosi 1,2 cm. Stwierdza się oddechowe zapadanie żyły. Wobec tego szacowane ciśnienie skurczowe w prawej komorze wynosi około:

Do głównych (dużych) czynników ryzyka nagłego zgonu w kardiomiopatii przerostowej nie należy:

35-letni chory jest konsultowany z powodu utrzymujących się objawów zaawansowanej prawokomorowej niewydolności serca i wstępnego rozpoznania zaciskającego zapalenia osierdzia. Które z objawów/wyników badań dodatkowych są zgodne z postawionym rozpoznaniem klinicznym?
1) istotna różnica ciśnień rozkurczowych pomiędzy lewą a prawą komorą w badaniu hemodynamicznym przekraczająca 10 mmHg;
2) restrykcyjny profil napełniania w badaniu echokardiograficznym;
3) duża, przekraczająca 25% zmienność oddechowa profilu mitralnego napełniania lewej komory w dopplerowskim badaniu echokardiograficznym;
4) duże powiększenie jamy prawej komory.
Prawidłowa odpowiedź to:

30-letnia chora konsultowana kardiologicznie z powodu narastającej duszności wysiłkowej i podwyższonego ciśnienia skurczowego w tętnicy płucnej, szacowanego na podstawie prędkości fali zwrotnej niedomykalności trójdzielnej w badaniu echokardiograficznym na 50 mmHg. Zgodnie z obowiązującym standardem diagnostycznym rozpoznanie pierwotnego tętniczego (przedwłośniczkowego) nadciśnienia płucnego (PAH) w badaniu hemodynamicznym potwierdzi:

U objawowego pacjenta z zawężającą postacią kardiomiopatii przerostowej można zastosować:
1) beta-blokery;
2) chirurgiczną miotomię-miektomię;
3) alkoholową ablację przegrody międzykomorowej;
4) krioablację przegrody międzykomorowej;
5) wymianę zastawki aortalnej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż nieprawdziwe stwierdzenie dotyczące transplantacji serca:

U chorego lat 60 rozpoznano niewydolność serca w II klasie wg NYHA, obniżoną frakcję wyrzutową lewej komory 30% i poszerzony zespół QRS 150 ms (blok lewej odnogi pęczka Hisa). Pacjent miał zachowany rytm zatokowy i był leczony ACEI, diuretykiem pętlowym, beta - blokerem, antagonistą aldosteronu oraz statyną. Najlepszym postępowaniem pod względem terapeutycznym będzie:

Przeciwwskazaniem do zastosowania kontrapulsacji wewnątrzaortalnej w niewydolności serca jest:
1) ciasne zwężenie zastawki aortalnej;
2) ciężka niedomykalność zastawki aortalnej;
3) rozwarstwienie aorty;
4) infekcyjne zapalenie wsierdzia;
5) niekontrolowana skaza krwotoczna.
Prawidłowa odpowiedź to:

Uznanym angiograficznym markerem braku pełnej skuteczności wykonania zabiegu angioplastyki wieńcowej w zawale serca jest stwierdzenie kontrastowania się całego naczynia po podaniu dowieńcowym kontrastu, ale z wyraźnie zwolnionym przepływem. Stan ten w skali TIMI jest określany jako TIMI:

56-letni chory po zawale serca ściany przedniej (frakcja wyrzutowa lewej komory 35%, bez jawnej niewydolności serca), który z powodu omdlenia w przebiegu częstoskurczu komorowego w 7 dobie zawału miał wszczepiony kardiowerter defibrylator, po 4 tygodniach od incydentu zgłosił się na pierwszą kontrolę kardiologiczną. Chory prosi o opinię w sprawie możliwości prowadzenia prywatnego samochodu. Zgodnie z obowiązującym standardem postępowania prawidłowa rekomendacja to:

Dipirydamol może być używany podczas badań obciążeniowych w trakcie scyntygrafii perfuzyjnej mięśnia serca. W jakich sytuacjach test obciążeniowy z dipirydamolem może zaniżać ocenę rozmiaru niedokrwienia mięśnia sercowego biorąc pod uwagę patofizjologię niedokrwienia serca oraz mechanizm działania dipirydamolu?

W najnowszych zaleceniach dot. elektrokardiografii dawny zawał ściany tylnej traktowany jest jako zawał ściany:
1) dolnej;           4) dolno-bocznej;
2) bocznej;           5) prawej komory.
3) dolno-podstawnej;
Prawidłowa odpowiedź to:

Zgodnie z obowiązującymi wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego u chorego z typowymi dolegliwościami dławicowymi podczas wysiłków związanych z rekreacją oraz cięższymi pracami fizycznymi należy oznaczyć w surowicy krwi:

Chory lat 65, z utrwalonym trzepotaniem przedsionków oraz stabilną chorobą wieńcową, który w trakcie hospitalizacji został poddany zabiegowi przezskórnej angioplastyki wieńcowej z wszczepieniem niepokrywanego stentu metalowego, powinien przy wypisie ze szpitala otrzymywać:

U pacjenta po przezskórnej interwencji wieńcowej z implantacją stentu oraz dużym ryzykiem ostrej zakrzepicy w stencie np. w pierwszym tygodniu po wszczepieniu stentu; leczonego typową terapią przeciwpłytkową (ASA, klopidogrel) zachodzi konieczność wykonania pilnej operacji chirurgicznej obarczonej dużym ryzykiem krwawienia. W tym przypadku Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne sugeruje w okresie przedoperacyjnym: utrzymanie terapii ASA, o ile to możliwe odroczenie operacji o 5 dni oraz:
1) odstawienie klopidogrelu;
2) odstawienie klopidogrelu i na czas do wykonania operacji dołączenie do terapii heparyny drobnoczęsteczkowej w dawce terapeutycznej;
3) odstawienie klopidogrelu i na czas do wykonania operacji dołączenie do terapii heparyny niefrakcjonowanej pod kontrolą aPTT-zatrzymanie wlewu na 4 godz. przed operacją;
4) odstawienie klopidogrelu i na czas do wykonania operacji dołączenie do terapii ciągłego wlewu abciximibamu - zatrzymanie wlewu na 4 godz. przed operacją;
5) odstawienie klopidogrelu i na czas do wykonania operacji dołączenie do terapii ciągłego wlewu tirofibanu - zatrzymanie wlewu na 4 godz. przed operacją.
Prawidłowy schemat postępowania to:

Wskaż cechy zawału prawej komory serca:
1) współistnieje zwykle z zawałem ściany dolnej;
2) wynika z niedrożności gałęzi septalnych;
3) towarzyszy mu hipotensja;
4) nie wzrasta stężenie troponiny T;
5) w EKG stwierdza się uniesienie ST w V₄R.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż czynniki decydujące o możliwości wykonania przezskórnej rewaskularyzacji w trybie “ad hoc” (bezpośrednio po koronarografii) bez konsultacji kardiochirurgicznej:
1) niestabilność hemodynamiczna;
2) przewlekła niewydolność serca u chorego ze stabilną chorobą wieńcową;
3) lokalizacja zwężenia w pniu lewej tętnicy wieńcowej u chorego ze stabilną chorobą wieńcową;
4) choroba dwunaczyniowa z zajęciem początkowego odcinka gałęzi międzykomorowej przedniej u chorego ze stabilną chorobą wieńcową.
Prawidłowa odpowiedź to:

55-letni mężczyzna palący papierosy skarży się na prowokowane wysiłkiem (jogging) bóle w okolicy przedsercowej, które utrzymują się do godziny po zaprzestaniu wysiłku. Dolegliwości te należy traktować jako:

Według wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego do zaleceń klasy I A dotyczących wykonywania angiografii naczyń wieńcowych przed zabiegiem chirurgicznym należą:
1) można rozważyć wykonanie angiografii przed zabiegiem chirurgicznym umiarkowanego ryzyka u pacjentów stabilnych kardiologicznie;
2) zaleca się wykonanie angiografii przed zabiegiem chirurgicznym u pacjentów z ostrym zespołem STEMI;
3) zaleca się wykonanie angiografii u pacjentów z NSTEMI i niestabilną dławicą piersiową;
4) można rozważyć wykonanie angiografii przed zabiegiem chirurgicznym wysokiego ryzyka u pacjentów stabilnych kardiologicznie;
5) zaleca się wykonanie angiografii u pacjentów z dusznicą bolesną, która nie jest kontrolowana za pomocą prawidłowej terapii farmakologicznej.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 73-letniej kobiety podczas koszenia trawy wystąpiły zamostkowy ból w klatce piersiowej oraz między łopatkami, silne nudności i wymioty. Na Izbie Przyjęć stwierdzono: chłodne kończyny, ciśnienie na obu kończynach górnych 85/70 mmHg, częstość serca 65/min, bez dodatkowych zjawisk osłuchowych nad polami płucnymi i nad sercem. Po założeniu cewnika do pęcherza moczowego stwierdzono brak diurezy. Po założeniu monitorowania hemodynamicznego i cewnika Swan-Ganza stwierdzono: wskaźnik sercowy 1,1 L/min/m², ciśnienie w tętnicy płucnej 20/14 mmHg, ciśnienie zaklinowania w kapilarach płucnych 6 mmHg i ciśnienie w prawym przedsionku 24 mmHg. U pacjentki najprawdopodobniej występuje:

W przypadku zawału serca z uniesieniem ST (STEMI) prawidłowym postępowaniem jest (wg zaleceń ESC z 2010r.):
1) transport pacjenta bezpośrednio do szpitala z pracownią hemodynamiczną;
2) zastosowanie trombolizy, gdy nie jest możliwe dotarcie do pracowni hemodynamicznej w czasie krótszym niż 2 godz.;
3) pilne skierowanie pacjenta do pracowni hemodynamicznej, gdy tromboliza jest nieskuteczna;
4) skierowanie pacjenta do pracowni hemodynamicznej w ciągu 24 godzin, gdy tromboliza jest skuteczna.
Prawidłowa odpowiedź to:

Ostry zespół wieńcowy z uniesieniem odcinka ST u 15-letniego chłopca, diagnozowanego od pół roku z powodu nawracających stanów gorączkowych i zmian skórnych o nieustalonej etiologii może być powikłaniem:

W diagnostyce różnicowej uniesienia odcinka ST należy brać pod uwagę wszystkie niżej wymienione, z wyjątkiem:

Przewagi przerostu ekscentrycznego nad koncentrycznym należy spodziewać się u sportowców uprawiających:
1) kolarstwo;  2) piłkę nożną;  3) tenis;  4) golf;  5) judo.
Prawidłowa odpowiedź to:

Za rozpoznaniem choroby, a nie zespołu Raynauda przemawia:

Zwiększona wrażliwość na doustne antykoagulanty może pojawić się u chorego:

Do czynników ryzyka rozwarstwienia aorty nie należy:

Dla której z poniższych metod leczenia wykazano najlepszą poprawę przeżycia do wypisu ze szpitala oraz największe prawdopodobieństwo zachowania dobrego stanu neurologicznego w przypadkach pozaszpitalnego zatrzymania akcji serca?

Skala ryzyka krwawień HAS-BLED nie obejmuje punktacją:

Przeciwwskazaniami do leczenia pacjentów z migotaniem przedsionków przezskórną ablacją są:
1) nadciśnienie tętnicze;     4) sztuczna zastawka serca;
2) wcześniejsza terapia amiodaronem;   5) niewydolność serca.
3) przetrwałe migotanie przedsionków;
Prawidłowa odpowiedź to:

W długoterminowej kontroli częstości rytmu komór podczas przetrwałego i utrwalonego migotania przedsionków, u chorego z zespołem preekscytacji Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne w zaleceniach wymienia:

Do wydłużenia odstępu QT i/lub wystąpienia wielokształtnego częstoskurczu komorowego może dojść po zastosowaniu:

Chory z implantowanym układem stymulującym serce:

W leczeniu farmakologicznym zespołu krótkiego QT typu 1 stosuje się:

Do poradni zaburzeń rytmu serca zgłosiła się 25-letnia pacjentka z wywiadem uczucia niemiarowości po wysiłkach fizycznych. W badaniach obrazowych (RTG, ECHO, Tomografia komputerowa) stwierdzono prawidłową sylwetkę serca oraz morfologię mięśnia sercowego i zastawek. Wykonano test wysiłkowy na bieżni. Po zakończeniu próby zarejestrowano częstoskurcz komorowy z morfologią zespołów QRS jak w bloku lewej odnogi pęczka Hisa z odchyleniem osi elektrycznej w prawo. W tym przypadku podejrzewamy:

Adenozyna może przerwać napad każdej z niżej wymienionych tachyarytmii, z wyjątkiem:

U 60-letniego mężczyzny dokonano chirurgicznej wymiany zastawki aortalnej z powodu jej zwapnienia. Po operacji wystąpił całkowity blok przedsionkowo-komorowy z zastępczym rytmem komorowym o częstości 35 uderzeń na minutę. W elektrokardiogramie ponadto rejestrowano zwolnienie częstości rytmu przedsionków do 45 uderzeń na minutę. Chorego zabezpieczono stymulacją zewnętrzną. Całkowity blok przedsionkowo-komorowy nie ustąpił i podjęto decyzję o wszczepieniu stymulatora serca na stałe. Najbardziej efektywne z hemodynamicznego punktu widzenia będzie wszczepienie na stałe stymulatora serca typu:

Do poradni rozruszników serca trafia 50-letni mężczyzna z wszczepionym stymulatorem serca typu DDDR z powodu całkowitego bloku przedsionkowo-komorowego z upośledzoną chronotropową reakcją węzła zatokowego. Pacjent podaje, że zauważył poprawę tolerancji wysiłku, ale po około 6 minutach biegania zaczyna odczuwać zmęczenie, duszność, zawroty głowy. Rozrusznik serca był zaprogramowany następująco: tryb pracy DDD, minimalna częstość stymulacji 60 uderzeń na minutę a maksymalna częstość stymulacji komór 160 uderzeń na minutę, odstęp AV delay 150 msek, czułość kanału przedsionkowego 1,5 mV, czułość kanału komorowego 2 mV. Która z poniższych zmian parametrów stymulatora pozwoli najprawdopodobniej na zmniejszenie objawów występujących u tego pacjenta?

U chorego z jawnym zespołem WPW wykonano test z ajmaliną. Spowodowało to zablokowanie przewodzenia dodatkową drogą i zniosło elektrokardiograficzne cechy preekscytacji. Powyższy test świadczy o:

Zostajesz wezwany przez lekarza dyżurnego izby przyjęć do pacjenta z wszczepionym przed miesiącem kardiowerterem-defibrylatorem serca. U chorego w elektrokardiogramie rejestruje się oporny na leki nawracający, utrwalony częstoskurcz komorowy o częstości 160 uderzeń na minutę. Ponieważ brak jest interwencji kardiowertera-defibrylatora, lekarz dyżurny obawia się, że wszczepione urządzenie nie funkcjonuje prawidłowo. Który z poniższych problemów stanowi najprawdopodobniej przyczynę obecnego stanu pacjenta?

Do poradni zaburzeń rytmu serca zgłosił się 35-letni chory z napadowymi częstoskurczami nadkomorowymi o wąskich zespołach QRS. W badaniu elektrofizjologicznym rejestrowano ortodromowe częstoskurcze przedsionkowo-komorowe w przebiegu zespołu WPW. W czasie wywołania arytmii po kilkunastu wąskich zespołach QRS doszło do ich poszerzenia imitującego blok lewej odnogi pęczka Hisa. W następstwie tego cykl częstoskurczu wydłużył się. Na podstawie powyższego opisu można powiedzieć, że droga dodatkowa (pęczek Kenta) jest zlokalizowany:

U kobiety w ciąży z przetrwałym migotaniem przedsionków do kontroli częstotliwości rytmu komór można zastosować:
1) metoprolol - od II trymestru ciąży;     4) werapamil;
2) atenolol - od początku ciąży;       5) diltiazem.
3) digoksynę;
Prawidłowa odpowiedź to:

Nawrotny częstoskurcz węzłowy i ortodromowy częstoskurcz przedsionkowo-komorowy różnią się następującymi cechami:
1) częstością rytmu serca;
2) szerokością zespołów QRS;
3) pierwszy wykorzystuje do krążenia drogę wolną i szybką łącza przedsionkowo-komorowego, drugi natomiast tylko dodatkową drogę łączącą przedsionki i komory.
Prawidłowa odpowiedź to:

Spośród poniżej podanych wskaż twierdzenia prawdziwe dotyczące wpływu amiodaronu na funkcję tarczycy:
1) najczęściej spotykaną patologią jest nadczynność tarczycy;
2) niedoczynność tarczycy powstaje w wyniku zablokowania enzymów niezbędnych do wbudowania jodu do hormonów tarczycy wynikającego z nadmiernej podaży tego pierwiastka w trakcie leczenia amiodaronem (mechanizm Wolfa - Chaikoffa);
3) typ I nadczynności tarczycy wynika z nadmiaru jodu i wynikającej z tego nadmiernej syntezy hormonów tarczycy;
4) leczenie typu I nadczynności tarczycy oparte jest przede wszystkim na stosowaniu glikokortykosteroidów;
5) typ II nadczynności tarczycy indukowanej amiodaronem wynika z toksycznego wpływu leku na tyreocyty i uwolnienia hormonów z uszkodzonych komórek tarczycy.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorych z jawnym elektrokardiograficznie zespołem preekscytacji oraz szybką akcją komór w przebiegu migotania przedsionków, celem pilnego uzyskania jej zwolnienia zaleca się preferowanie następujących leków:

Migotanie przedsionków:

Niezależnym czynnikiem predykcyjnym zwiększającym ryzyko udaru mózgu lub incydentu zakrzepowo-zatorowego w echokardiograficznym badaniu przezprzełykowym (TEE) u pacjenta z migotaniem przedsionków nie jest:

U pacjenta z napadowym migotaniem przedsionków i wysokim ryzykiem krwawienia ocenianym w skali HAS BLED, w razie zawału serca leczonego angioplastyką wieńcową, należy unikać stentów uwalniających leki. Jeżeli jednak pacjent taki właśnie stent otrzymał, potrójne leczenie doustnym lekiem przeciwkrzepliwym (INR 2,0-2,5) i dwoma lekami przeciwpłytkowymi zalecisz:

Lekiem, nie wymienianym w zaleceniach dotyczących farmakologicznego przywracania rytmu zatokowego w napadzie migotania przedsionków jest:

W przypadku napadowego migotania przedsionków o niedawnym początku, można spodziewać się skutecznego przywrócenia rytmu zatokowego po podaniu:

Strategia utrzymywania rytmu zatokowego jest zalecana nawet pomimo właściwej kontroli częstotliwości rytmu komór i prawidłowej antykoagulacji:

W strategii długoterminowej kontroli częstotliwości rytmu komór u chorych z migotaniem przedsionków aktualnie przyjmuje się, że rozpoczynając leczenie należy dążyć do tego, aby częstotliwość rytmu komór w spoczynku wynosiła:

W zakresie skuteczności leków antyarytmicznych w zapobieganiu nawrotom migotania przedsionków, obecnie uważa się, że:

W zakresie postępowania z chorymi po przezskórnej ablacji migotania/trzepotania przedsionków, uważa się aktualnie, że:

Spośród poniższych, najczęstszym obecnie powikłaniem przezskórnych zabiegów ablacji migotania przedsionków jest:

W pierwszej klasie zaleceń (klasa I) odnośnie kwalifikowania do zabiegów chirurgicznej ablacji migotania przedsionków wedle aktualnych rekomendacji znajduje się jej wykonanie:

W ramach tzw. profilaktyki pierwotnej migotania przedsionków (ang. up stream therapy), wedle aktualnych zaleceń, nie mają zastosowania:

Zalecenia dotyczące postępowania w migotaniu przedsionków u kobiet w ciąży obejmują m.in.:

Zastosowanie wszczepialnych urządzeń do wspomagania lewej komory serca można rozważyć u pacjenta z ciężką niewydolnością serca niezakwalifikowanego do przeszczepienia serca w celu zmniejszenia śmiertelności, w przypadku:

U pacjentów po rewaskularyzacji wieńcowej, w ramach długoterminowej opieki określonej w najnowszych zaleceniach dotyczących tej grupy chorych, poleca się obecnie (I klasa zaleceń):

Spośród poniższych leków przeciwpłytkowych / przeciwkrzepliwych, modyfikacji dawki w przypadku przewlekłej choroby nerek z GFR < 30 ml/min nie wymaga:

Powikłaniom krwotocznym w trakcie inwazyjnego leczenia zawału serca można zapobiegać poprzez:

Lekiem przeciwpłytkowym stosowanym razem z kwasem acetylosalicylowym w trakcie inwazyjnego leczenia ostrych zespołów wieńcowych może być aktualnie:

W najnowszych zaleceniach odnoszących się do poszczególnych urządzeń wykorzystywanych przez kardiologów inwazyjnych w trakcie przezskórnych interwencji wieńcowych i procedur rewaskularyzacyjnych, najwyższą klasę zaleceń przypisano:

W celu zapobiegania nefropatii pokontrastowej warto:

U pacjenta zakwalifikowanego do koronarografii z cukrzycą typu 2. stosującego doustnie metforminę i pochodną sulfonylomocznika należy:

U pacjenta z ostrym zespołem wieńcowym bez przetrwałego uniesienia ST, ocenionego na 160 punktów w skali GRACE i wstawką samoograniczającego się częstoskurczu komorowego zaproponujesz:

Dla kardiologa inwazyjnego, subiektywnie najważniejszą skalą w trakcie podejmowania decyzji o metodzie rewaskularyzacji wieńcowej- przezskórnej lub kardiochirurgicznej, jest skala:

Europejska skala SCORE (Systematic Coronary Risk Evaluation) służy do określenia:

Wg wytycznych ESH/ESC 2007 r., do czynników wpływających na rokowanie co do dalszego przebiegu nadciśnienia tętniczego należy:

Pacjent 62-letni z cukrzycową chorobą nerek (białkomocz 1,2g/dobę, eGFR 72 ml/min) zgłosił się na wizytę kontrolną. Nie zgłasza dolegliwości, przyjmuje telmisartan w dawce dobowej 40 mg oraz hydrochlorotiazyd 12,5 mg na dobę. Wartości ciśnienia tętniczego w samokontroli wynoszą średnio 124/76 mmHg, a w pomiarze gabinetowym 120/75 mmHg. Zaproponuj dalsze postępowanie:

W leczeniu farmakologicznym u chorych z nadciśnieniem tętniczym w przebiegu obustronnego zwężenia tętnicy nerkowej można zastosować:
1) antagonistów wapnia oraz leki moczopędne;
2) beta blokery i leki moczopędne;
3) antagonistów wapnia i antagonistów receptora angiotensyny II;
4) antagonistów wapnia i lek działający ośrodkowo;
5) antagonistę wapnia i inhibitor konwertazy angiotensyny.
Prawidłowa odpowiedź to:

Częste przyczyny hiperaldosteronizmu wtórnego to:
1) przyjmowanie zbyt dużych ilości leków przeczyszczających i moczopędnych;
2) niewydolność serca;
3) stosowanie preparatów heparyny;
4) nefropatia cukrzycowa;
5) stosowanie leków antykoncepcyjnych i HTZ.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż prawdziwą odpowiedź dotyczącą nadciśnienia białego fartucha:
1) występuje częściej u ludzi młodych;
2) występuje częściej u osób starszych i kobiet;
3) występuje często u palaczy tytoniu;
4) w leczeniu hipotensyjnym zaleca się jedynie postępowanie niefarmakologiczne;
5) rozpoczęcie farmakoterapii uzależnia się od obecności powikłań narządowych oraz skalkulowanego ryzyka sercowo-naczyniowego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Jako stan naglący u kobiety ciężarnej z nadciśnieniem tętniczym należy traktować:

Inhibitory fosfodiesterazy 5 (sildenafil, tadafil, wardenafil) powodują:
1) wzrost ciśnienia tętniczego;     4) działanie kardiotoksycznie;
2) spadek ciśnienia tętniczego;     5) działanie kardioprotekcyjnie.
3) obniżanie ciśnienia w tętnicy płucnej;
Prawidłowa odpowiedź to:

Określenie aktywności reninowej osocza we krwi żylnej poszczególnych nerek:

U chorego z nadciśnieniem tętniczym stwierdzono policytemię (nadkrwistość). Może to nasuwać podejrzenie:

Według aktualnych zaleceń, u chorego po świeżym zawale serca z uniesieniem ST (STEMI), który nie toleruje statyn i u którego triglicerydy wynoszą > 150 mg/dl, a HDL-cholesterol < 40 mg/dl, należy zastosować:

Kardiotoksyczność obserwowana po terapii trastuzumabem (preparat Herceptin) u kobiet leczonych z powodu raka piersi:

Odnośnie hipercholesterolemii rodzinnej, prawdziwe jest stwierdzenie, że:

W ogólnej strategii żywieniowej i zaleceniach dietetycznych dla osób obarczonych dużym ryzykiem sercowo-naczyniowym, należy dążyć do:

W stabilnej chorobie wieńcowej, dla celów określenia rokowania, nie ma szerszych uzasadnień (klasa zaleceń IIb) do rutynowego oznaczania:

Wskazaniem do wykonania oznaczenia wskaźnika uwapnienia tętnic wieńcowych jest/są:
1) badania przesiewowe w populacji małego ryzyka;
2) nietypowe objawy kardiologiczne u osoby z grupy małego ryzyka;
3) dodatkowe badanie diagnostyczne u osoby z wątpliwym wynikiem próby wysiłkowej;
4) podejrzenie ostrego zespołu wieńcowego;
5) ocena prognostyczna u osób bezobjawowych z grupy umiarkowanego ryzyka.
Prawidłowa odpowiedź to:

U 73-letniej chorej z niewydolnością krążenia w klasie NYHA II, bez migotania przedsionków, w celu poprawy rokowania należy włączyć inhibitor enzymu konwertującego angiotensynę I (AEI) lub inhibitor receptora angiotensynowego (ARB). W przypadku braku tolerancji tych leków należy zastosować w pierwszej kolejności:

34-letnia pacjentka po przebytej przed 3 laty zatorowości płucnej, u której potwierdzono obecność antykoagulantu toczniowego oraz niedobór białka C leczona przewlekle acenokumarolem zgłosiła się na Izbę Przyjęć z powodu szybko powiększającego się bolesnego zaczerwienienia na lewym udzie, które w krótkim czasie zaczęło zmieniać barwę na ciemną. Poziom INR wyniósł 1,8. Właściwym postępowaniem będzie:

U chorego z omdleniami powysiłkowymi testem diagnostycznym dającym największe szanse na wyjaśnienie mechanizmu omdlenia jest:

U 58-letniego chorego bez objawów niewydolności serca i bez bólów w klatce piersiowej badaniem echokardiograficznym stwierdzono niewielką niedomykalność zastawki aortalnej oraz szerokość aorty wstępującej 58 mm. Dalsze postępowanie powinno obejmować:
1) ocenę wydolności fizycznej w elektrokardiograficznej próbie wysiłkowej;
2) monitorowanie echokardiograficzne progresji niedomykalności co 12 miesięcy;
3) leczenie kardiochirurgiczne.
Prawidłowa odpowiedź to:

Typ 2 wg klasyfikacji klinicznej zawału mięśnia serca może być spowodowany przez następujące czynniki, z wyjątkiem:

Paradoksalne rozdwojenie drugiego tonu serca może być następstwem:
1) bloku lewej odnogi pęczka Hisa;   4) niewydolności prawokomorowej;
2) bloku prawej odnogi pęczka Hisa;   5) ubytku przegrody międzyprzed-
3) zwężenia ujścia aorty;    sionkowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Szmer opisany jako 3 w skali Levina to:

Wskaż zdanie fałszywe dotyczące zmian w EKG typowych dla hiperkaliemii:

W badaniu płynu osierdziowego dla etiologii gruźliczej charakterystyczne są:
1) płyn surowiczo-krwisty;     4) dodatni wynik ADA > 40j/ml;
2) ciężar właściwy > 1015g/l;     5) leukocyty < 5000/µl.
3) stężenie białka > 3g/dl;
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż zdania prawdziwe dotyczące śluzaka:
1) jest najczęstszym nowotworem niezłośliwym serca u dorosłych;
2) najczęściej lokalizuje się w lewym przedsionku;
3) forma rodzinna śluzaka dotyczy zwłaszcza osób starszych;
4) najbardziej swoistym objawem jest duszność związana ze zmianą pozycji ciała;
5) zatorowość obwodowa występuje u 30-40% chorych;
6) typowe objawy ogólnoustrojowe obejmują gorączkę, bóle stawów i bóle mięśniowe.
Prawidłowa odpowiedź to: