Egzamin PES / Kardiologia / wiosna 2005

W leczeniu świeżego zawału serca z przetrwałym uniesieniem odcinka ST do opanowania bólu mogą służyć:
1) morfina;           4) nitrogliceryna podjęzykowo;
2) aspiryna;          5) nitrogliceryna dożylnie.
3) β-adrenolityk dożylnie;
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż fałszywe stwierdzenie dotyczące biwalirudyny:

Pierwotna przezskórna interwencja w zawale serca z przetrwałym uniesieniem ST:
1) jest preferowaną metodą leczenia, jeśli można ją wykonać w ciągu 90 minut od pierwszego kontaktu z opieką medyczną;
2) mniejsza śmiertelność wśród chorych leczonych tym sposobem występuje w ośrodkach wykonujących dużą liczbę zabiegów;
3) powoduje poprawę pozawałowej czynności lewej komory i mniejszą liczb reokluzji w porównaniu z leczeniem fibrynolitycznym;
4) rutynowe wszczepianie stentów wiąże się ze znamiennym zmniejszonym ryzykiem zgonu lub ponownego zawału w porównaniu z pierwotną angioplastyką;
5) pierwotna angioplastyka jest przeciwwskazana we wstrząsie zawałowym.
Fałszywe odpowiedzi to:

Predyktorami niepomyślnego przebiegu pooperacyjnego w leczeniu chirurgicznym pozawałowego ubytku przegrody międzykomorowej nie są:
1) wstrząs kardiogenny;       4) zaawansowany wiek;
2) przednie umiejscowienie ubytku;    5) pilny tryb zabiegu operacyjnego.
3) dysfunkcja lewej komory;
Prawidłowa odpowiedź to:

W ostrej fazie zawału serca udokumentowano odległe korzyści z rutynowego podawania następujących leków:
1) kwas acetylosalicylowy;     4) azotany;
2) lidokaina;         5) antagoniści wapnia;
3) β - adrenolityki;       6) magnez.
Prawidłowa odpowiedź to:

U jakiego odsetka pacjentów należy oczekiwać nadciśnienia tętniczego po upływie 20 lat od leczenia operacyjnego koarktacji aorty w wieku dorosłym (chorzy w wieku operacji > 20 lat)?

Leki beta-adrenolityczne, dla których, w dotychczas przeprowadzonych, prospektywnych, randomizowanych badaniach klinicznych osiągnięto istotne klinicznie korzyści w grupie chorych z niewydolnością serca (zmniejszenie śmiertelności i/lub liczby hospitalizacji) to:
1) metoprolol;  2) bisoprolol;  3) karwedilol;  4) nebiwolol;  5) betaksolol.
Prawidłowa odpowiedź to:

Aktualne rekomendacje NCEP ATP III odnoszące się do docelowych wartości stężenia LDL-cholesterolu u pacjentów bardzo wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego zalecają, aby osiągać u wszystkich chorych wartość LDL:

Elektrokardiograficzny zespół przetrwałego uniesienia ST niezwiązany z ostrym zespołem wieńcowym bywa obserwowany w przypadku:
1) zespołu Brugadów;
2) zespołu “balotującego koniuszka” (zespołu odwracalnej dysfunkcji lewej komory serca);
3) przerzutów nowotworowych;
4) narkomanów przyjmujących kokainę;
5) istotnej hiperkalemii.
Prawidłowa odpowiedź to:

W wykorzystywanej do oceny ryzyka zgonu skali Antmana (TIMI Risk Score) stosowanej w odniesieniu do chorych z niestabilną chorobą wieńcową lub zawałem serca bez uniesienia ST, kolejne punkty ryzyka przyznawane są za:
1) podwyższone stężenie troponiny;
2) obniżenie odcinka ST w zapisie EKG;
3) przewlekłe przyjmowanie aspiryny co najmniej od 7 dni;
4) cukrzycę;
5) palenie papierosów.
Prawidłowa odpowiedź to:

Elektrokardiograficzne kryteria zespołu Wellensa - podejrzenia istotnego zwężenia w początkowym odcinku gałęzi przedniej zstępującej to:

W świeżym zawale serca, u pacjenta z blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia oraz okresowo występującym, naprzemiennym blokiem całkowitym prawej i lewej odnogi pęczka Hisa, prawidłowym trybem postępowania jest:

Chory lat 65, z utrwalonym migotaniem przedsionków, nadwrażliwością na kwas acetylosalicylowy, hospitalizowany z powodu zawału serca z przetrwałym uniesieniem odcinka ST, leczonego za pomocą pierwotnej przezskórnej interwencji wieńcowej, z wszczepionym niepokrywanym stentem metalowym, powinien przy wypisie ze szpitala otrzymywać:

Wybór odpowiedniej diety jest jednym z podstawowych elementów postępowania prewencyjnego. Dla twojego pacjenta po zawale serca najkorzystniejsza jest dieta zawierająca duże ilości:

Przeczytaj uważnie poniższe twierdzenia i wybierz właściwą odpowiedź:
1) Z uwagi na dużą wartość prognostyczną ujemnego wyniku oznaczenia stężenia peptydów natriuretycznych, największą przydatność kliniczną może mieć ich oznaczenie w celu wykluczenia niewydolności serca.
2) Stwierdzenie wysokiego stężenia peptydów natriuretycznych w surowicy pozwala na identyfikację pacjentów najbardziej zagrożonych wystąpieniem poważnych incydentów sercowo-naczyniowych, w tym zgonu.

W sierpniu 2001 roku, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia miopatii i rabdomiolizy, wycofano ze sprzedaży na całym świecie ceriwastatynę. Wyżej wymienione powikłania dotyczyły głównie chorych otrzymujących jednocześnie gemfibrozyl. Jakie inne leki mogą zwiększać ryzyko rozwoju miopatii i rabdomiolizy w przypadku ich równoczesnego stosowania za statynami?

Do ostrego zawału serca z uniesieniem odcinka ST u 23-letniej, opóźnionej umysłowo chorej najprawdopodobniej doszło w przebiegu:

Chory z krwiakiem śródściennym aorty wstępującej powinien być leczony:

Chory lat 68, z utrwalonym migotaniem przedsionków i po zabiegu wymiany sztucznej zastawki mitralnej, wymaga wszczepienia układu stymulującego serca na stałe. Jakie powinno być postępowanie dotyczące prewencji incydentów zatorowo-zakrzepowych u tego chorego?

Kobiecie lat 55, po menopauzie, dotychczas nie leczonej z powodu chorób układu krążenia, z całkowitym ryzykiem zgonu z powodu chorób układu krążenia według tabel SCORE poniżej 5%, z wstępnymi wartościami ciśnienia tętniczego uzyskanymi podczas pomiarów w gabinecie średnio 160/90 mmHg, należy zalecić:

45-letniemu mężczyźnie, bezobjawowemu, z całkowitym ryzykiem zgonu z powodu chorób układu krążenia według tabel SCORE wynoszącym 7% i stężeniem cholesterolu całkowitego 215 mg%, należy:

U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i dysfunkcją skurczową lewej komory czynnikami pogarszającymi rokowanie jest współistnienie:
1) hiponatremii;
2) zmniejszonego klirensu kreatyniny;
3) wskaźnik sercowo-klatkowy > 50% w badaniu radiologicznym klatki piersiowej;
4) niedokrwistości;
5) hiperurykemii.
Prawidłowa odpowiedź to:

Które z wymienionych poniżej parametrów, ocenianych na podstawie badania echokardiograficznego, u pacjentów ze skurczową niewydolnością serca wskazują na zwiększone ryzyko progresji objawów, konieczność hospitalizacji, a także zwiększone ryzyko zgonu w tej grupie chorych?
1) frakcja wyrzutowa lewej komory < 45%;
2) wymiar końcowo-rozkurczowy lewej komory ≥ 7 cm;
3) restrykcyjny profil napływu mitralnego;
4) pseudo-normalny profil napływu mitralnego;
5) nadciśnienie płucne (prędkość maksymalna fali niedomykalności zastawki trójdzielnej ≥ 2,5 m/s).
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskazaniami do wykonania operacji Dora są:
1) przebyty zawał serca, ściany przednio-przegrodowej, z powiększeniem lewej komory (objętość późnorozkurczowa >100 ml/m²);
2) upośledzona frakcja wyrzutowa lewej komory;
3) opóźnienie międzykomorowe, oceniane w badaniu echokardiograficznym, ≥ 40 ms;
4) hipokineza lub akineza obejmująca >35% lewej komory;
5) współistnienie objawów dławicy piersiowej, niewydolności serca i zaburzeń rytmu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Poprzedzone wywiadem chorobowym, oceną wieku, płci i wystąpienia czynników ryzyka, skierowanie na echokardiograficzny test obciążeniowy zgodnie z teorią prawdopodobieństwa Bayesa nie powinno wykluczać populacji:

Wg klasyfikacji wg Webera o ciężkiej niewydolności aerobowej w niewydolności serca mówimy, gdy szczytowe zużycie tlenu peak VO₂ (ml/min^-1/kg^-1) wynosi:

Wydatek energetyczny podczas joggingu wynosi około :

Do oceny odczuwanego obciążenia wysiłkiem podczas próby wysiłkowej stosuje się skalę:

Pacjent po przebytym ostrym zespole wieńcowym i zabiegu angioplastyki ma bóle stenokardialne podczas prac domowych, grabienia trawnika, spaceru z psem. Odpowiada to obciążeniu:

Maksymalna częstość rytmu serca u chorego 60 letniego z chorobą wieńcową podczas próby wysiłkowej wynosi w przybliżeniu:

Pracownik fizyczny po przebytym zawale serca o wydolności 10 MET podczas próby wysiłkowej może wykonywać pracę w trybie ciągłym w ciągu 8 godzin:

Chory po przebytym zawale serca o wydolności 10 MET podczas próby wysiłkowej może wykonywać w trybie ciągłym pracę o wydatku energetycznym:

Wskaż prawidłową odpowiedź dotyczącą roli badania EKG w rozpoznawaniu żywotnego miokardium u chorych z dysfunkcją skurczową lewej komory serca o etiologii niedokrwiennej:

Wskaż prawidłową odpowiedź dotyczącą badań obrazowych dla oceny żywotności miokardium u chorych z dysfunkcją skurczową lewej komory serca o etiologii niedokrwiennej:

Wskaż zdanie fałszywe:

Do odległych powikłań infekcyjnego zapalenia wsierdzia należą:
1) zapalenie mięśnia sercowego;
2) ropnie płuc;
3) zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych;
4) odmiedniczkowe zapalenie nerek;
5) rozlane lub ogniskowe kłębuszkowe zapalenie nerek.
Prawidłowa odpowiedź to:

Echokardiograficzne testy obciążeniowe mają zastosowanie w ocenie rezerwy kurczliwości lewej komory. Za obecnością zachowanej żywotności miokardium w obrębie wyjściowo akinetycznych lub dyskinetycznych segmentów lewej komory świadczy:
1) poprawa kurczliwości tych segmentów podczas przeprowadzania badania echokardiograficznego obciążeniowego z zastosowaniem małej dawki dobutaminy;
2) brak pogorszenia lub dalsza poprawa kurczliwości tych segmentów podczas przeprowadzania badania echokardiograficznego obciążeniowego z zastosowaniem dużej dawki dobutaminy;
3) wystąpienie odpowiedzi dwufazowej podczas przeprowadzania badania echokardiograficznego obciążeniowego z zastosowaniem dużej dawki dobutaminy;
4) ścieńczenie (≤ 6 mm) i wzmożona echogeniczność tych segmentów w badaniu echokardiograficznym spoczynkowym.
Prawidłowa odpowiedź to:

42-letni pacjent, palacz papierosów (bez innych czynników ryzyka choroby wieńcowej) z powodu częstych kołatań serca miał wykonane 24-godzinne badanie EKG met. Holtera. Zarejestrowano w nim kilkakrotne incydenty nieutrwalonych częstoskurczów komorowych. W wykonanym następnie badaniu echokardiograficznym stwierdzono obraz kardiomiopatii rozstrzeniowej (uogólnione zaburzenia kurczliwości, wymiar końcoworozkurczowy lewej komory 62 mm, EF 35%). W dalszym postępowaniu należy:

Za rozpoznaniem śluzaka przemawia:
1) lokalizacja guza w prawym przedsionku w badaniu echokardiograficznym;
2) niejednorodna echogenność guza w badaniu echokardiograficznym;
3) szeroka podstawa guza w badaniu echokardiograficznym;
4) stwierdzenie płynu w jamie osierdzia w badaniu echokardiograficznym;
5) płeć żeńska pacjenta.
Prawidłowa odpowiedź to:

Efekt kawitacji w obrazie echokardiograficznym to zjawisko zachodzące czasami w pobliżu metalowych protez zastawkowych. Może ono nasunąć mylne podejrzenie drobnych wegetacji.

Do kryteriów echokardiograficznego rozpoznania fałszywego światła rozwarstwionej aorty należą:

Oporność na aktywowane białko C jest wywołana mutacją genu czynnika V (mutacja Leidena). U chorych z incydentem zakrzepicy oporność na aktywowane białko C stwierdza się w:

U chorych po przebytym pierwszym w życiu epizodzie zakrzepowo-zatorowym, którego etiologia nie jest znana (zakrzepica samoistna) czas stosowania doustnego antykoagulantu w profilaktyce wtórnej wynosi:

Pacjent 56-letni, 4 lata temu przebył NZK w mechanizmie VF. W przeprowadzonej diagnostyce stwierdzono pierwotne migotanie komór i implantowano kardiowerter-defibrylator. W pierwszym roku chory przebył 4-krotne wyładowania wszczepionego urządzenia bez zaburzeń rytmu, w przebiegu źle interpretowanych miopotencjałów mięśniowych. Po optymalizacji detekcji przez ostatnie 3 lata nie rejestrowano w pamięci holterowskiej ICD zaburzeń rytmu. Obecnie u pacjenta z powodu odleżyny i cech infekcji w miejscu wszczepionego urządzenia powinno się:

Jedną z metod leczenia operacyjnego zaawansowanej kardiomiopatii niedokrwiennej jest plastyka lewej komory techniką Dora. Wskazaniami do wykonania operacji są:
1) przebyty zawał serca ściany przednioprzegrodowej;
2) obecność tętniaka lewej komory lub dużego obszaru akinezy rozpoznanego za pomocą echokardiografii lub MRI;
3) podwyższony wskaźnik objętości końcowoskurczowej LK (LVESVI > 100 ml/m²);
4) objętość późnorozkurczowa >100 ml/m²;
5) brak blizny w obszarze unaczynienia prawej tętnicy wieńcowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Poamiodaronowa nadczynność tarczycy typu 2 (AIT-2) charakteryzuje się:
1) obecnością cech choroby autoimunologicznej tarczycy;
2) wyraźnie obniżoną jodochwytnością;
3) znaczącym wzrostem stężenia IL-6;
4) bogatym unaczynieniem tarczycy;
5) uszkodzeniem struktur pęcherzykowych tarczycy w badaniu histopatologicznym;
6) dobrą odpowiedzią na terapię tionamidami.
Prawidłowa odpowiedź to:

Rytm dobowy (circadian rhytm) ciśnienia tętniczego jest jednym z najwcześniej poznanych biorytmów u człowieka. Wybierz prawidłowe odpowiedzi dotyczące tego zjawiska:
1) za dobowy rytm ciśnienia tętniczego odpowiada głównie układ współczulny;
2) główną rolę w regulacji dobowego rytmu ciśnienia tętniczego odgrywają nerki;
3) u osób z nadciśnieniem tętniczym sodowrażliwym niska podaż sodu w diecie może maskować istniejące zaburzenia dobowego rytmu ciśnienia tętniczego;
4) dobowym wahaniom ciśnienia tętniczego towarzyszy równoległa krzywa zmian poziomu katecholamin we krwi;
5) zawartość sodu w diecie nie ma wpływu na zaburzenia dobowego rytmu ciśnienia tętniczego.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do poradni rozruszników serca zgłosił się 65-letni pacjent z powodu stymulacji barku w okolicy wszczepionego rozrusznika serca, która wystąpiła po urazie mechanicznym. Chory miał wszczepiony układ stymulujący VVI z powodu utrwalonego migotania przedsionków z bradykardią. Przy przyjęciu w elektrokardiogramie zarejestrowano migotanie przedsionków z częstością komór do około 45/min oraz impulsy pochodzące z kardiostymulatora nieskuteczne bioelektrycznie. Najprawdopodobniej przyczyną powyższych nieprawidłowości było:

Do poradni przyklinicznej zgłosił się 45-letni mężczyzna z powodu okresowych przyśpieszeń akcji serca nie związanych z wysiłkiem, czy stresem psychicznym. Pacjent miał wszczepiony stymulator dwujamowy (DDD) z powodu choroby dwóch węzłów. W standardowym EKG zarejestrowano prawidłowe funkcjonowanie stymulatora dwujamowego. W badaniu EKG metodą Holtera zaobserwowano okresową niedoczułość kanału przedsionkowego. Po tym zaburzeniu następował wzrost częstości stymulacji komorowej do 150/min., tzn. po każdym wystymulowanym zespole QRS widoczny był wsteczny załamek P, który z kolei wyzwalał impuls z kanału komorowego. Opisane zjawisko nosi nazwę:

Do poradni zaburzeń rytmu serca zgłosiła się 19-letnia pacjentka z uczuciem okresowego, napadowego szybkiego bicia serca, połączonego z osłabieniem, zawrotami głowy, wielomoczem. W trakcie wykonywania EKG wystąpił napad częstoskurczu. Zespoły QRS były wąskie. Uwidaczniały się pozazatokowe, ujemne załamki P’ w odprowadzeniach II, III, aVF, które były zlokalizowane przed zespołami QRS z zależnością RP’ > P’R. Odstęp PR, który zapoczątkował częstoskurcz był prawidłowy. Początek częstoskurczu wiązał się z krytycznym skróceniem odstępu RR, a załamek P inicjujący częstoskurcz był pochodzenia zatokowego. Częstoskurcz pojawiał się zwykle w postaci krótkich serii pobudzeń, oddzielonych od siebie kilkoma pobudzeniami zatokowymi. Powyższa charakterystyka jest typowa dla:

Nagły i niespodziewany zgon u młodych, trenujących wyczynowo sportowców jest przeważnie spowodowany niespodziewaną obecnością nierozpoznanej choroby układu sercowo-naczyniowego. Do najczęstszych przyczyn zalicza się:
1) kardiomiopatię przerostową;
2) nieprawidłowe odejście tętnicy wieńcowej;
3) arytmogenną kardiomiopatię prawej komory;
4) zespół Brugadów;
5) wielokształtny częstoskurcz komorowy zależny od katecholamin.
Prawidłowa odpowiedź to:

U pacjentów z wszczepionym rozrusznikiem serca i zaburzeniami rytmu serca niejednokrotnie konieczne jest wykonanie kardiowersji elektrycznej. Nie należy przykładać nad stymulator magnesu na czas kardiowersji, gdyż może dojść do:
1) przeprogramowania rozrusznika;   4) otwarcia dostępu do obwodów programowania;
2) lokalnego uszkodzenia wsierdzia; 5) uszkodzenia osłonki elektrody.
3) wzrostu progu stymulacji;     
Prawidłowa odpowiedź to:

Całkowite przerwanie (ablacja) przewodzenia szlakiem wolnym w AVNRT ujawnia się:
1) ustaniem wyzwalania częstoskurczu;
2) ustąpieniem przewodzenia do komór (przez węzeł AV) impulsu wystymulowanego w okresie refrakcji szlaku szybkiego;
3) ustąpieniem skoku A2-H2;
4) wydłużeniem odstępu HV;
5) wydłużeniem odstępu PQ w EKG.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do poradni zaburzeń rytmu serca zgłosiła się młoda kobieta z napadami szybkiego bicia serca. Arytmia ta występuje w czasie aktywności, rzadziej w spoczynku. Czynnikami usposabiającymi napad są m.in. duży wysiłek, spożycie alkoholu, emocja, gwałtowna zmiana pozycji. Standardowy EKG nie wykazywał zmian patologicznych. W badaniu EPS zarejestrowano skok przewodzenia (70 ms) w stymulacyjnej krzywej przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Prawdopodobnym rozpoznaniem jest:

Do Kliniki Zaburzeń Rytmu Serca został przyjęty 40 letni mężczyzna z powodu nawracających omdleń. W badaniach EKG metodą Holtera raz zarejestrowano w spoczynku wielokształtny częstoskurcz komorowy. Standardowy EKG przy przyjęciu nie wykazywał zmian patologicznych. Po podaniu 50 mg i.v. ajmaliny wystąpił blok prawej odnogi pęczka Hisa oraz uniesienie odcinka ST w V1-V3. Prawdopodobnym rozpoznaniem jest:

U chorych po zatrzymaniu krążenia w przebiegu VT lub VF lub nie tolerowanym hemodynamicznie sVT (szczególnie, gdy EF < 35%), a także ze stabilnym, ale opornym na leki przeciwarytmiczne, postępowaniem z wyboru w celu prewencji wtórnej nagłego zgonu sercowego jest:

Do izby przyjęć zgłosił się 40-letni pacjent z częstoskurczem o częstości 200/min., o wąskich zespołach QRS. W badaniu elektrofizjologicznym, w elektrogramie z elektrody mapującej znajdującej się w zatoce wieńcowej (CS, bieguny 1-2), bezpośrednio za zespołem QRS (V) zarejestrowano lokalną aktywację lewego przedsionka (A’), która wyprzedzała wsteczną aktywację przedsionka w zapisie z elektrody „hisowskiej”. Jest to częstoskurcz:

Defekt genu receptora rianodynowego występuje w:

Dla zespołu LQT3 charakterystyczne jest:
1) leczenie β-blokerem;
2) należy unikać bodźców akustycznych;
3) występuje dysfunkcja kanału I_Na;
4) w ekg rejestruje się długi odcinek ST, wąski i wysoki załamek T (podobnie jak w hipokalcemii);
5) występują nagłe epizody bradykardii.
Prawidłowa odpowiedź to:

Wskaż nieprawdziwe zdanie, dotyczące diagnostyki echokardiograficznej u pacjenta z podejrzeniem infekcyjnego zapalenia wsierdzia (IZW):

Na konsultację do Poradni Kardiologicznej skierowano 70-letnią kobietę z trwającym od ok. 2 lat migotaniem przedsionków. Kilkuletnie nadciśnienie tętnicze. Dwa miesiące temu chora przebyła epizod przejściowego niedokrwienia mózgu. Dość dobra tolerancja wysiłku. Akcja serca niemiarowa ok. 85/min. Jakie dalsze postępowanie należy zaproponować lekarzowi rodzinnemu ?
1) włączenie enoksaparyny, a następnie kardiowersję elektryczną;
2) przewlekle leczenie tiklopidyną;
3) przewlekłe stosowanie doustnych antykoagulantów;
4) leczenie amiodaronem;
5) stosowanie leku beta-adrenolitycznego.
Prawidłowa odpowiedź to:

36-letnia pacjentka przyjęta z powodu typowych śródwysiłkowych, zamostkowych bólów i dodatniego testu wysiłkowego.
W koronarografii stwierdzono prawidłowy obraz tętnic wieńcowych:
1) opisany przypadek pozwala rozpoznać kardiologiczny zespół X;
2) opisany przypadek pozwala rozpoznać metaboliczny zespół X;
3) opisany przypadek pozwala rozpoznać dławicę Prinzmetala;
4) przyczyną opisywanych dolegliwości jest najpewniej dysfunkcja mikrokrążenia;
5) opisywana dolegliwość jest najpewniej spowodowana kurczem tętnicy wieńcowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

W ramach ostrego dyżuru przyjęto 25-letniego pacjenta z powodu trwającego od 2h napadu szybkiego bicia serca. Stwierdzono dobrze tolerowany częstoskurcz z wąskimi zespołami QRS ok. 160/min. Jest to drugi w życiu napad arytmii - uprzedni wystąpił pół roku temu. Leczony nieregularnie metoprololem. Jaką terapię można choremu zaproponować po umiarowieniu?
1) kontynuacja leczenia metoprololem;
2) badanie elektrofizjologiczne i ew. ablacja;
3) włączenie meksyletyny;
4) włączenie amiodaronu.
Prawidłowa odpowiedź to:

Dwukomorowa stymulacja resynchronizująca serca zmniejsza ryzyko zgonu lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca, ponieważ niweluje objawy dyssynchronii komór spowodowane blokiem prawej odnogi pęczka Hisa.

Kobieta 25-letnia została przyjęta do kliniki z powodu powtarzających się wielokrotnie omdleń, często prowokowanych hałasem lub nagłą emocją. Kilka lat temu rozpoznano u niej wrodzony zespół wydłużonego QT. Przewlekle otrzymywała metoprolol - 150 mg/d. Aktualne QTc 520 ms. W badaniu wysiłkowym stwierdzono epizody objawowego szybkiego, nieutrwalonego, wielokształtnego częstoskurczu komorowego. Jakie dalsze postępowanie należy chorej zaproponować?

Które stwierdzenie na temat ogniskowego migotania przedsionków jest nieprawdziwe?

Który z wymienionych czynników nie stwarza zwiększonego zagrożenia powikłaniami zakrzepowo-zatorowymi u chorego z problemem migotania przedsionków?

Komorowe zaburzenia rytmu serca prowokowane wysiłkiem nie są charakterystyczne dla:

Które stwierdzenie dotyczące zespołu wydłużonego QT jest fałszywe?

68-letnia kobieta z przewlekłą niewydolnością krążenia oraz napadowym migotaniem przedsionków przebyła udar niedokrwienny mózgu, który dokonał się w trakcie stosowania doustnych leków przeciwzakrzepowych. Wówczas kontrolne INR utrzymywały się w zakresie 2,0- 2,5. Jaki rodzaj profilaktyki wtórnej zalecisz obecnie?

29-letnia kobieta w 24 tygodniu ciąży ze stwierdzaną w badaniu echokardiograficznym istotną hemodynamicznie niedomykalnością aortalną. Od 4 dni zdecydowanie pogorszenie tolerancji wysiłku. W badaniu przedmiotowym RR 115/70 mmHg, osłuchowo cechy zastoju nad polami płucnymi - II stopień w skali Killipa, obrzęki podudzi. Pacjentka ta powinna otrzymać:
1) diuretyki;
2) hydralazynę;
3) nitraty;
4) beta blokery;
5) blokery kanału wapniowego z grupy pochodnych dihydropirydyny.
Prawidłowa odpowiedź to:

23-letni mężczyzna został skierowany do Poradni Wad Serca z rozpoznaniem na podstawie cewnikowania serca ubytku w przegrodzie typu zatoki wieńcowej. W badaniu przedmiotowym zwraca uwagę sinica. W badaniu echokardiograficznym przezklatkowym i przezprzełykowym nie uwidoczniono ubytku. W badaniu TTE stwierdzono powiększoną prawą komorę i prawy przedsionek, Qp:Qs = 1,9. Dalsze postępowanie powinno obejmować:

Istotną grupę dorosłych z wrodzonymi wadami serca stanowią pacjenci z tetralogią Fallota operowani w wieku dziecięcym, wymagający reoperacji. Wskazania do reoperacji obejmują wszystkie przedstawione sytuacje, z wyjątkiem:

U 19-letniej dziewczyny dotychczas z poczuciem zdrowia stwierdzono w trakcie badań kontrolnych ciągły szmer skurczowo-rozkurczowy II/VI po lewej stronie mostka w II międzyżebrzu. Wykonane badanie echokardiograficzne potwierdziło istnienie przetrwałego przewodu tętniczego z niewielkim nieistotnym hemodynamicznie przeciekiem lewo-prawym i prawidłowym ciśnieniem w tętnicy płucnej. Właściwym dalszym postępowaniem jest zalecenie:
1) badania angiograficznego w celu precyzyjnego określenia szerokości przewodu;
2) kontroli echokardiograficznej w celu oceny istotności przecieku za 6 miesięcy;
3) zamknięcia przewodu przeskórnie lub kardiochirurgicznie w zależności od wyniku badania angiograficznego;
4) profilaktyki IZW;
5) zamknięcia przewodu kardiochirurgicznie.
Prawidłowa odpowiedź to:

50-letnia kobieta z napadowym migotaniem przedsionków od 2 lat, leczona przewlekle doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi z INR 2,0-3,0. W badaniu przedmiotowym głośny I ton, turkoczący szmer mezodiastoliczny na koniuszku. W TTE MVA 1,3 cm², PAP 55 mmHg, fala zwrotna przez zastawkę mitralną sięgająca do 1/4 lewego przedsionka, 7 punktów w skali Wilkinsa. Dalsze postępowanie z wyboru obejmuje:

75-letni pacjent z objawami klinicznymi (duszność, bóle w klatce piersiowej, omdlenia), w badaniu echokardiograficznym - powierzchnia ujścia zastawki aortalnej - 1,1 cm². W kontrolnej koronarografii stwierdzono zwężenia w tętnicach wieńcowych ( GPZ-80% zwężenie, PTW-90% zwężenie). Postępowaniem z wyboru jest:

Wskazaniem do operacji koarktacji aorty jest istotne zwężenie cieśni. Za istotne przyjmuje się gradient powyżej (w pomiarze metodą inwazyjną):

Profilaktyczną antybiotykoterapię infekcyjnego zapalenia wsierdzia u chorego ze sztuczną zastawką mitralną zastosuję w przypadku:

U osoby z zastawką uchylnodyskową lub dwupłatkową wszczepioną w ujście mitralne zaleca się, aby wartości INR wynosiły:

Chory po upływie 1 roku od zabiegu wszczepienia biologicznej zastawki powinien:

U chorego z zastawką dwupłatkową St Jude Medical wszczepioną w ujście aortalne zaleca się aby docelowa wartość INR wynosiła:

Typ III B ruchomości płatków zastawki mitralnej w klasyfikacji Carpenier’a używanej przy ocenie patomechanizmu niedomykalności mitralnej obejmuje:

Pacjent lat 59 został zakwalifikowany do operacji pomostowania naczyń wieńcowych na podstawie obrazu koronarograficznego i objawów klinicznych. Badania dodatkowe wykazały krytyczne zwężenia lewej tętnicy szyjnej wewnętrznej; chory przebył udar mózgu 5 lat temu. Frakcja wyrzutowa lewej komory wynosi 45%, pacjent przed 2 laty przebył zawał serca ściany przedniej. Na podstawie powyższych danych można stwierdzić, że pacjent otrzymuje następującą ilość punktów w skali EUROSCORE, a przewidywana śmiertelność wynosi:

Najważniejszym składnikiem kardioplegii, którą wykorzystuje się do zatrzymywania serca i jego ochrony podczas operacji kardiochirurgicznych jest:

Ultrasonograficzne badanie epiaortalne stosowane jest w kardiochirurgii osób dorosłych w celu oceny:

Operacja metodą Senninga:
1) jest wykonywana u chorych z przełożeniem pni tętniczych, jako alternatywa korekcji anatomicznej, zależnie od preferencji kardiochirurga;
2) jest wykonywana u chorych z przełożeniem wielkich pni tętniczych, o ile nie jest możliwa korekcja anatomiczna;
3) prowadzi po latach do nadkomorowych zaburzeń rytmu;
4) w odległym okresie może prowadzić do rozwoju anastomoz tętniczo-żylnych w krążeniu płucnym;
5) nie wymaga okresowych kontroli kardiologicznych, wystarczająca jest opieka lekarza opieki podstawowej.
Prawidłowa odpowiedź to:

Leczenia zabiegowego nie wymaga:
1) ubytek typu ASD II z wartością Qp/Qs (stosunek przepływu płucnego do systemowego)>1,5;
2) przetrwały otwór owalny (PFO) bez incydentów neurologicznych;
3) przetrwały przewód tętniczy nieistotny hemodynamicznie;
4) VSD z wartością Qp/Qs<1,5;
5) ubytek przegrody międzyprzedsionkowej typu sinus venosus z Qp/Qs<1,5.
Prawidłowa odpowiedź to:

Najczęstszą wrodzoną wadą serca skojarzoną z zespołem preekscytacji jest:

Zespół odpowiedzi zapalnej (SIRS) jest jednym z najczęściej występujących powikłań:

Który z wymienionych leków należy zawsze podać pacjentowi po zakończeniu krążenia pozaustrojowego?

W zapobieganiu migotaniu przedsionków po zabiegach kardiochirurgicznych aktualnie zaleca się w pierwszym rzędzie:

Jak wykazały ostatnio badania, stosowanie w migotaniu przedsionków bezpośredniego inhibitora trombiny (ximelagatran) w celu prewencji powikłań zatorowych jest przeciwwskazane, ponieważ lek ten powoduje istotnie więcej powikłań krwotocznych niż dotychczas stosowane leczenie przeciwzakrzepowe (warfaryna).

Wskaż zdanie fałszywe dotyczące choroby Fabryego:

Częstą przyczyną zaciskającego zapalenia osierdzia nie jest/nie są:

Zespół krótkiego QT charakteryzuje się:

W piątek wieczorem dzwoni do Ciebie Twój bliski kolega lat 43, dotychczas zdrowy, regularnie grający w tenisa, mówiąc, że od 15 minut ma ból o charakterze ucisku zlokalizowany pośrodku klatki piersiowej. Zalecisz mu:

Ryzyko poważnych powikłań takich jak zgon, zawał serca czy zagrażająca życiu arytmia związane z próbą wysiłkową wynosi około:

U pacjenta występują: napadowe zaczerwienienie skóry, bóle brzucha, biegunka, niski woltaż QRS w ekg oraz cechy kardiomiopatii restrykcyjnej w badaniu echokardiograficznym. Prawdopodobnym rozpoznaniem jest:

U pacjenta z pozawałową niewydolnością serca można rozpocząć trening na cykloergometrze, gdy stwierdzono, że:

Za objawy kliniczne i hemodynamiczne wstrząsu kardiogennego uznaje się:
1) ciśnienie zaklinowania w kapilarach płucnych (PCWP) > 15-18 mmHg;
2) indeks sercowy (CI) < 1,8-2,0 l/mm/m²;
3) systemowe ciśnienie skurczowe < 140 mmHg podczas stosowania IABP;
4) stężenie sodu w moczu < 5 mmol/l;
5) oligurię < 20 ml/godz.
Prawidłowa odpowiedź to:

U chorego z przednim zawałem z uniesieniem ST, który był leczony streptokinazą w 4-tej godzinie od początku bólu zawałowego w
3-ciej dobie wystąpiło migotanie przedsionków z częstością zespołów QRS ok. 120/min. Jakie postępowanie jest najsłuszniejsze?

Bezobjawowy chory z dwupłatkową zastawką aortalną, gradientem przezzastawkowym 60 mmHg, małą niedomykalnością oraz poszerzeniem aorty wstępującej do 42 mm wymaga:
1) leczenia operacyjnego wady zastawkowej;
2) protezowania poszerzonej aorty wstępującej;
3) leczenia przeciwzakrzepliwego z INR w granicach 2.0-3.0;
4) profilaktyki infekcyjnego zapalenia wsierdzia.
Prawidłowa odpowiedź to:

Paliatywne zespolenie typu Blalock-Taussig to zespolenie:

W trakcie leczenia chorego z niewydolnością serca NYHA II/III wystąpiła bradykardia 38/min. Trzy tygodnie wcześniej do furosemidu, enalaprylu, spironolu, digoksyny dołączony został karwedilol w dawce 2 x 3,125 mg/d. Co powinno się zrobić w tej sytuacji klinicznej?
1) odstawić karwedilol i digoksynę;
2) zredukować dawkę karwedilolu;
3) implantować rozrusznik serca;
4) zwiększyć dawkowanie furosemidu i enalaprylu;
5) odstawić karwedilol.
Prawidłowa odpowiedź to:

Zastosowanie Lewosimendanu (leku zwiekszającego wrażliwość białek kurczliwych na wapń) w leczeniu ostrej niewydolności krążenia w porównaniu do Dobutaminy powoduje:
1) zmniejszenie ryzyka zgonu;    4) powoduje mniej zaburzeń rytmu serca;
2) zwiększenie ryzyka zgonu;    5) powoduje więcej zaburzeń rytmu serca.
3) nie wpływa na śmiertelność;
Prawidłowa odpowiedź to:

Typ kardiodepresyjny zespołu wazowagalnego:
1) można zdiagnozować na podstawie 24 h badania holterowskiego z pominięciem testu pochyleniowego;
2) postać złośliwa wymaga implantacji układu stymulującego na stałe;
3) β-blokery są przeciwwskazane w jego leczeniu, gdyż ułatwiają rozwinięcie się reakcji wazowagalnej;
4) jest chorobą organiczną serca wpływającą na długość życia;
5) jedną z metod jego leczenia jest trening pochyleniowy tzw. tilt-trening.
Prawidłowa odpowiedź to:

Na Oddział Intensywnej Opieki Medycznej przyjęto 27-letniego mężczyznę po ulicznym zatrzymaniu krążenia. W dalszym postępowaniu należy planować:
1) wykonanie koronarografii;
2) wszczepienie kardiowertera/defibrylatora serca;
3) przewlekłe leczenie amiodaronem;
4) wszczepienie stymulatora i stosowanie amiodaronu;
5) leczenie kardiochirurgiczne - usunięcie substratu arytmii.
Prawidłowa odpowiedź to:

U pacjentki z kardiomiopatią przerostową i znaczną niewydolnością rozkurczową lewej komory największe prawdopodobieństwo wystąpienia zastoju krwi w krążeniu płucnym lub nawet obrzęku płuc ma miejsce w:

Do udokumentowanych czynników ryzyka ostrego zespołu wieńcowego należy/należą:

Które stwierdzenie dotyczące kardiomiopatii okołoporodowej jest fałszywe?

Do czynników ograniczających stopień ekspansji zawału należą:
1) obecność „żywych” miokardiocytów w strefie zawału;
2) leczenie sterydami;
3) przerost mięśnia lewej komory przed zawałem;
4) zawał niepełnościenny;
5) szybka reperfuzja.
Prawidłowa odpowiedź to:

Które stwierdzenie dotyczące trzepotania przedsionków jest fałszywe?

Zalecaną (wytyczne ESC) dawką spironolaktonu w leczeniu chorych z ciężką niewydolnością serca w III i IV klasie niewydolności serca jest:

U 50-letniego chorego z kardiomiopatią rozstrzeniową, w III okresie niewydolności serca wg NYHA, mimo optymalnego leczenia farmakologicznego, z frakcją wyrzutu lewej komory około 25% bez strat przytomności w wywiadzie, z rytmem zatokowym około 64/min z PQ=140 ms,QRS=160 ms. Który z opisanych sposobów stymulacji może okazać się korzystny w zmniejszeniu objawów niewydolności serca?

Podczas leczenia trombolitycznego świeżego zawału serca z przetrwałym uniesieniem ST:
1) w pierwszej dobie zawału dochodzi do znamiennego wzrostu częstości udarów niedokrwiennych mózgu;
2) w kolejnych dobach zawału występuje tendencja do zmniejszenia częstości zakrzepowo-zatorowych udarów mózgu;
3) do udarów mózgu w pierwszej dobie zawału predysponują: młody wiek chorego, płeć męska i hipotonia przy przyjęciu;
4) zawsze przed podaniem streptokinazy należy podać hydrokortyzon;
5) połowa udarów mózgu powoduje ciężkie inwalidztwo.
Prawidłowa odpowiedź to:

Do bezwzględnych przeciwwskazań leczenia fibrynolitycznego zawału serca z przetrwałym uniesieniem ST nie należy:

W zawale prawej komory:
1) objawami klinicznymi są: hipotonia, brak zastoju nad płucami i podwyższone ciśnienie w żyłach szyjnych w obecności zawału serca ściany dolnej;
2) w EKG może występować uniesienie ST w odpr. V4R oraz załamek Q i uniesienie odcinka ST w odpr V1-V3;
3) należy unikać płynów w celu uniknięcia obrzęku płuc;
4) lekami pożądanymi są ACE-I;
5) praktycznie nigdy nie występuje migotanie przedsionków.
Prawidłowa odpowiedź to:

45-letnia kobieta w 2 godzinie ostrego zawału ściany przedniej z uniesieniem odcinka ST została właśnie przeniesiona z Izby Przyjęć na Oddział Intensywnej Opieki Kardiologicznej, gdzie pełnisz dyżur. Chora jest w pełni przytomna, ból w klatce piersiowej jest słaby, nie ma duszności. Czynność serca jest miarowa 105 na minutę, ciśnienie 80/40 mmHg i nie zmienia się w trakcie trwającego od 1 godziny wlewu 0,9% NaCl. Chora jest zacewnikowana od 1 godziny, ale na razie nie oddała moczu; skóra chorej jest blada i pokryta zimnym potem. Chora nie ma przeciwwskazań do leczenia trombolitycznego. W świetle obowiązujących zaleceń Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego optymalnym postępowaniem jest:

Zastosowanie kontrapulsacji wewnątrzaortalnej powoduje następujące zmiany w hemodynamice pacjenta:

Znaczącym elementem leczenia niefarmakologicznego przewlekłej niewydolności serca są zalecenia dotyczące wysiłku i treningu fizycznego. Pacjenci z rozpoznaniem przewlekłej niewydolności serca w zależności od stopnia niewydolności krążenia wg skali NYHA winni: